Als regel wordt de kinsteun bevestigd ter hoogte van het staartstuk, zeg maar boven het staartstuk. Soms zie ik echter dat de kinhouder links van het staartstuk wordt bevestigd. Weet iemand of dat (om een of andere reden) een ongunstige plaats is voor het instrument? Zou het op die plek bijvoorbeeld het instrument kunnen beschadigen of de klank negatief kunnen beeinvloeden?
Het heeft te maken met zowel ergonomie als constructie, alsmede met de aanname dat een kinhouder die "op het blok" gemonteerd zit op den duur minder schade toebrengt aan een kinhouder die alleen steunt op de zijde, die in theorie gemakkelijker a.h.w. ingedrukt zou kunnen worden. Wanneer een kinhouder goed is bevestigd, d.w.z. dat hij net niet van zijn plaats komt tijdens gebruik, geven beide bevestigingen geen problemen. Er zijn theorieën over de akoestische invloed van diverse kinhouders. Er wordt beweerd dat kinhouders over de snarenhouder het instrument minder belemmeren, maar evengoed wordt beweerd dat kinhouders links naast de snarenhouder het instrument juist beter doen presteren. Ik ben geneigd vanuit uit de praktijkwaarneming meer waarde aan het laatste te hechten, maar ik zou niet weten wat daarvan de natuurkundige reden is.
Bedankt voor de snelle reactie. Ik heb een verhoogde kinsteun die ik graag uit ergonomische overweging op die plek, links van de kinhouder, wil plaatsen. Ik neem aan dat je dit bedoelde: ........ minder schade toebrengt dan een kinhouder die..........
Er schijnt een wezenlijk verschil in klank te zitten bij plaatsing links van het staartstuk in vergelijking over het staartstuk. Er zal ook een persoonlijke voorkeur bestaan voor een van deze posities: de ergonomie! De plaatsing links van het staartstuk geeft in het algemeen een opener, helderder en complexere klank. Een fabrikant heeft een compromis gevonden tussen beide vormen en verzon dit: Voor diegenen die een kinsteun over het staartstuk gemonteerd hebben, is het effect van een kinstuk wat links geplaatst zou zijn, heel gemakkelijk hoorbaar te maken door de (alt)viool daar met een aantal vingers beet te pakken. De trillingen worden daar op die specifieke plek tijdens het spelen gedempt. Het heeft te maken met de daar aanwezige knopen in de diverse ‘modes’ van het trillingspatroon van de bladen. Verder schijnt het materiaal waaruit de kinsteun is gemaakt ook invloed te hebben; eentje van boxwood (buxus) geeft een donkerder en krachtiger klank dan eentje van rosewood (palissander), ebben of plastic, de laatste twee geven een helderder klank. Het maakt ook nog uit hoe stevig de bevestigingsklemmen zijn aangedraaid! Ze moeten natuurlijk wel voldoende vast zitten, anders glijdt de (alt)viool alsnog onder de kin vandaan. Ik denk echter dat er altijd wel uitzonderingen te noemen zijn, waarbij het juist andersom is, maar het beste is: uitproberen. Frits
Met "op het blok" bedoel ik een kinhouder die over de snarenhouder gemonteerd is. Eeen verhoogde kinhouder kan -mits hij daarvoor is ontworpen- zonder problemen links naast de snarenhouder worden gemonteerd. Demping van een links geplaatste kinhouder is minimaal wanneer de kurkrand smal gehouden wordt. Vergelijken van de verschillende invloeden van kinhouders kan eventueel pas resultaat opleveren wanneer hetzelfde instrument behalve met de twee kinhouder plaatsingen ook zonder kinhouder wordt aangestreken. Het ontwerp dat Frits hier toont is met name populair onder de vioolspelende leden van Greenpeace, gezien zijn walvisachtige uiterlijk. Het is bekend dat Frits nogal handig is met Photoshop en het is al weer bijna 1 april! Overigens: voor "boxwood" is een gewone Nederlandse naam: Buxus. "rosewood" is in het Nederlands gewoon palissander
Niks 1 april!! Bovendien zó handig met Photoshop ben ik nou ook weer niet, dat is te veel eer! Als ik het kan terug vinden zal ik de fabrikant van dat wonderlijke staartstuk via een link vermelden. De Nederlandse benamingen voor de eerder genoemde houtsoorten, zijn inmiddels aangepast. Heb dank voor de vertalingen Bert. Frits
Het ging sneller dan ik dacht: Hier is de link naar het 'Walvis-staartstuk'! : http://www.dov-music.com/prodimages/vl-tp-combo-eb.jpg Misschien wel een leuke gadget op je viool voor de Greenpeace-fanaten? Frits
Frits, ik dacht alle vreemde modellen al eens gezien te hebben, maar deze kende ik nog niet. Bij elk drukverschil van de kin op de kinhouder ontstemt de viool bij dit model, dus erg doordacht is het niet!
Ja, klopt. Ik vond het ook een vreemd ontwerp. Je zou er een vibrato mee kunnen maken wanneer je een aantal keren snel achter elkaar 'ja' knikt. Maar goed, het was dus geen 1 april grap. Het schijnt echt te bestaan. Frits
Je zou deze kinsteun misschien ook goed kunnen gebruiken als je schoenen knellen, echt een multifunctioneel ontwerp. Alle gekheid op een (strijk)stokje (vooral omdat 1 april zo in de buurt is): het is goed dat alle mogelijkheden onderzocht worden om het voor de speler zo comfortabel mogelijk te maken. Indrukwekkend dat de plaats (en het materiaal) van de kinsteun zoveel verschil kan maken. Een lichte voorkeur voor plaatsing links van het staartstuk?
Ja, in het algemeen is 'men' beter af met plaatsing links van het staartstuk en dan ook nog eentje gemaakt van palissander of buxus. Het is geen stelling en in die zin zullen er mensen zijn die het tegendeel hebben ervaren. Zie het als een beetje statistiek. Frits
Dat er door een aantal violisten zonder schoudersteun wordt gespeeld is mij bekend, maar zijn er ook spelers die geen kinstuk op hun instrument hebben? Frits
Inderdaad spelen barokviolisten zonder kinhouder. Louis Spohr heeft de kinhouder uitgevonden rond 1820 en deze was in zijn tijd boven het staartstuk geplaatst. Maar het gebruik van een kinhouder was niet algemeen in die tijd. Zo speelde Paganini zijn leven lang zonder kinhouder. Voor 1820 speelde men dus zonder kinhouder. Maar wellicht hadden violisten ook wel inventieve oplossingen, zoals lF4GKIILF_U[/media]]deze concertmeester heeft gevonden. Hij heeft een witte sjaal om zijn nek en onder het staartstuk van zijn viool door gehaald. Een interessante oplossing, die ik niet zou willen uitproberen, maar wel effectief is in het op zijn plek houden van een viool zonder kinhouder.
Ik vermoed dat de man het liefst een kinstuk zou willen hebben, maar omwille van het spelen op een barokinstrument is dat niet gepast. Dan moet je inventief zijn en is hij met deze oplossing gekomen. Op deze manier glijdt de viool in ieder geval niet weg. Frits
Is de kinhouder ook ontstaan uit een soort praktische nood, net zoals de cellopin die in ongeveer dezelfde tijd is ontstaan? Die is nl. bedacht door de cellist Adrien François Servais die de bijnaam 'de Paganini van de cello had'. Helaas was de goede man zo dik geworden dat hij zijn instrument niet meer fatsoenlijk tussen zijn benen kon vasthouden en als oplossing een houten pin onder zijn cello bevestigde. Bijkomend gevolg was dat hij veel vrijer was en dus virtuozere dingen kon spelen.
Mijn compliment voor jouw oog voor detail, Alexander. Ik heb dit stukje wel eens vaker bekeken maar het is me nooit eerder opgevallen. Aardig trouwens dat mensen op dit soort, vaak grappige, oplossingen komen. Ik moest even denken aan mijn pianoleraar van vroeger die het bijna blasfemisch vond dat iemand in het pianoconcert voor de linkerhand van Maurice Ravel bij een bepaalde moeilijke passage toch heel even zijn rechterhand inschakelde. Je kunt je afvragen of we soms niet een beetje al te veel puristen willen zijn. En daarna weer op zoek gaan naar compromissen. Het spelen zonder kinsteun zal een bepaald klanktechnisch voordeel hebben maar moet je je dan toch niet weer opnieuw gaan afvragen of de witte sjaal niet ook klanktechnische nadelen heeft, zij het minimaal. Ik ben blij dat Louis Spohr de kinsteun heeft ontworpen (vooral voor een liefhebber van de altviool natuurlijk). De kinsteun is een goed compromis aan instrument en speler.
Loopt deze man niet het risico wat een andere violist is overkomen, nl het loslaten van het staartstuk?
