Het valt mij op dat er verschillende visies zijn voor wat betreft de plaatsing van de vingers van de rechterhand aan de strijkstok. Plaatsen jullie je ringvinger of je middelvinger ter hoogte van de metalen band? Wat zijn de voor- en nadelen van beide posities? Ik vind het zelf een raar idee dat je als je je ringvinger op de metalen band houdt je middelvinger op de haren rust... (maar ik kom dan ook van de viool)
Dat doe ik ook niet. Ik rust met mijn middelvinger op het uiteinde van de metalenband en nog raak nog een klein beetje haar. Mijn ringvinger rust daarnaast en op deze manier kan ik makkelijk mijn pink gekromt houden op het oog . Ik het nog nooit gezien dat iemand zijn of haar ringvinger op de plek van de metalen band heeft. Met min korte vingers zou ik dat niet halen. Maar ik en benieuwd of anderen dat mischien wel doen en ik ben benieuwd wat je les vanmiddag opleverd. Succes ermee
Er zijn verschillende gewoontes / visies; de middelvinger op het oog of juist de ringvinger. De leraar heeft vaak 1 van de methodes en ik kijk ook naar verschillende cellisten. Ik zal nog eens kijken hoe ik het zelf precies doe En even kijken bij wereldtop: (eerste minuten van het spel).
Een mogelijkheid: (Zo ziet het er bij mij ongeveer uit) ~ wijsvinger rust op het leertje ~ middelvinger(top) rust op het metaal waar het haar uit komt ~ wijsvinger en middelvinger raken het haar geheel niet ~ ringvinger(top) op, of vlakbij, het parelmoer oog ~ pink rust op de stang boven begin/eind van de slof ~ ontspannen greep, zodat beweging naar links-rechts soepel kan.
Hoe ik het geleerd heb: middelvinger bij het metalen gedeelte; de wijsvinger wat meer naar voren en de rest gewoon hoe het ontspannen valt. De pink dan niet bovenop de stok (doe je dat niet bij de viool?), maar er een beetje omheen, dus net als de andere vingers. Duim mooi krom en eigenlijk moet je de stok tussen duim en middelvinger kunnen vasthouden. En dat alles zo ontspannen mogelijk. In de praktijk komt mijn middelvinger wel eens iets verder naar voren, dus net bij het begin van de haren, maar dan heb ik het over een halve cm ofzo. Ik krijg er geen opmerkingen over dus het zal wel goed zijn. Wèl let mijn docent er heel erg op dat ik de stok ontspannen vasthoud.
Ik heb mijn middelvinger op het punt waar het leertje en de slof bij elkaar komen. Het oog zit tussen mijn middelvinger en pink. De wijsvinger zit een beetje om de stok gebogen met het topje op het leertje en het gewricht en middelste kootje om het omwindsel. Mijn duim komt tegenover mijn middelvinger uit. Mijn leraar vindt het zo wel goed, van een lerares bij wie ik ook een paar lessen volg moet ik mijn middelvinger eigenlijk tot op het metaal waar het uit komt laten komen, maar het mag ook zoals ik het doe omdat het een beetje lastig zou zijn als het bij de ene docent op de ene manier moet en bij de andere op een andere. Wat ik eigenlijk wel anders zou moeten doen, is dat mijn duim naar buiten buigt, terwijl hij juist de andere kant uit gebogen moet zijn, maar dat lukt me niet. Misschien een erfenisje van jaren klarinet spelen, daar staat de duim juist wat naar buiten gebogen onder de klarinet. Mijn dochtertje legt vaak haar wijsvinger op de stok, daar krijgt ze wel meteen commentaar op, want dat schijnt echt niet te mogen. Op youtube zijn veel instructiefilmpjes over dit onderwerp te vinden, die elkaar dan weer regelmatig tegenspreken...
~ Maisky een amateur? Grappig vond ik het te horen in een interview met Maisky dat zijn leraar Rostrovovitz het nooit over techniek had. Alleen over de muziek, wat je wilt uitdrukken. Maisky zei erbij: 'technisch ben ik dus eigenlijk een amateur'. Tegelijkertijd kon Rostropovitz, zeker voordat hij wat ouder was, technisch alles; niets was te moeilijk. Die weinige aandacht voor techniek is ook wel Russisch, geloof ik. Duitse stroming, en vooral Franse, besteedt heel veel aandacht aan techniek en streek. ~ Ik had een Russische en een Franse lerares. Mijn 1e lerares was sterk Frans, tot in detail leerde ik techniek met alles d'r op en d'r an. Mijn 2e lerares leek een Rus: flink muziek maken en een zekere nonchalance. ~ Pieter Wispelwey heeft Franse stijl. In workshops / masterclasses geeft Wispelwey aan dat hij volledig is geschoold in de Franse stijl. Die draagt hij ook uit. (Let op: op een barokcello doet Pieter het weer geheel anders, als het gaat om greep op de stok).
Leraren die veel oog voor stokvoering hebben en er toch ook flexibel mee omgaan; daar houd ik van. Duim: ik heb het vele jaren 'goed' gedaan, naar binnen gebogen. Ivm een vergroeing van mijn nagel tegen het metaal (te grote duim?) speelde ik wel eens met naar buiten gebogen duim, zoals Nikin. Toen ik Yo-Yo Ma dat zag doen, en sommige anderen, ben ik helemaal zo gaan spelen.
Haha...dus techniek is niet altijd heilig! Tegelijkertijd merk je het vanzelf als iets niet werkt, hetzij door blessures, hetzij doordat je iets niet kan spelen door je houding... Ik had vorige week dus 2 proeflessen. Van de eerste moest mn ringvinger op het metalen ringetje en de tweede zei het hangt van je hand af, ontspanning is leidend...dat geeft dus ruimte en spreekt me wel aan want er zijn zoveel verschillende handen
Qua cellospel is mijn ervaring te bescheiden om hier een goed oordeel over te hebben maar ik denk dat ze beiden gelijk hebben. Ontspanning is belangrijk en ongetwijfeld uiteindelijk leidend, maar het is wel goed om bepaalde uitgangspunten te nemen en van daaruit kijken in hoeverre die ontspanning daarmee bereikt kan worden, of dat je wat persoonlijke aanpassingen moet doen. In een beginstadium is ontspanning immers gemakkelijk te verwarren met gemak. Zo vond ik het in eerste instantie gemakkelijker om mijn rechterduim door te strekken en dat werkt toch echt niet. Vanuit een technisch correcte basis kan je dan verfijnen. Bij mijn saxofoonlessen op het conservatorium kreeg ik eens te horen dat ik bij wijze van spreken ook op mijn kop mocht spelen, zolang het maar mooi was. Maar daaraan voorafgaand was er in de lessen wel behoorlijk aan houding en embouchure gesleuteld...
JanHut, De opvatting, de ironie van Maisky ten spijt, dat een gebrek aan aandacht voor techniek typisch russisch zou zijn, kan ik niet goed plaatsen. Zeker niet als ik luister naar opnamen van Rostropovich, Shafran, Piatigorsky of Vladimir Orloff. Ook niet in vergelijking met hun franse evenknieën Fournier, Navarra, Tortellier of Gendron. Of misschien wel de grootste cellist van de 20e eeuw, namelijk Emanuel Feuermann. Maar mogelijk is er een andere verklaring. Van de uitverkorenen die er, na jaren van zware opleiding en grondige selectie, in slaagden toegelaten te worden tot de lessen van Rostropovich, Oistrach, Goldenweiser, Yankelevich of Kogan, werd zonder meer verwacht dat hun instrumentale beheersing perfect was. In technische zin dienden de studenten minimaal hetzelfde niveau te hebben als hun leraar. En de lessen van de hiervoor genoemden betroffen dan ook met name de opbouw van het repertoire en het delen van speltechnische en interpretatieve ervaringen. Kortom, een grondige 'finishing touch'. En dus geen gedoe met methodes, etudes en toonladders. Want dat was een inmiddels ruimschoots gepasseerd station.
Klinkt plausibel. Ook de laatste leerling van Slava (ik hoorde hem in Nederland vorig jaar, ben naam even kwijt) speelt technisch nogal goed. Wat bij mij wel blijft hangen: Maisky vertelde het nogal serieus. Technisch 'amateur', daar overdrijft hij waarschijnlijk. Wel had hij mogelijk een forse achterstand ivm gevangenschap. Hij zei niet 'dat had ik niet meer nodig' (technische scholing). Hij vertelt het als opvallend aan Rostropovitz. Wie weet legt Mischa het nog eens uit. Waar ik de indruk wekte dat russisch technisch slordig is, ging ik te kort door de bocht. Wel vind ik, zoals ik leer van cellisten als Wispelwey, dat franse stijl heel fijnzinnig gedetailleerd is. Russisch ... wat meer 'robuust' misschien?
Wen-Sinn heeft rechterhand wat verder van de schroef af. Wijsvinger op het zilver. Het zou kunnen dat hij bij Bach suites wat meer naar de barokstijl neigt (sommige cellisten schuiven dan nog verder op, ook op moderne stok, om het articulerende spel van barokstok te benaderen).
Mijn leraar doceert volgens de Franse school. Dat betreft dan ook aanwijzingen over hoe ver de pin uitgeschoven wordt/hoe verticaal de cello dan staat en dat betreft dan ook hoe je je strijkstok hanteert. Duim op het zilver, vingers rond en pink op het 'oog'. Wijsvinger natuurlijk niet op de stok, want dan mis je de bewegingsmogelijkheden van de stok (als je begrijpt wat ik bedoel). Mijn wijsvinger komt ook wel op het zilver uit. Ik heb best wel werk gehad aan de strijkstok. Heb eerlijk gezegd pas nu een beetje het gevoel dat het begint te komen met een beetje beter hanteren. En ik betrap mij er nog steeds op dat ik de neiging heb mijn pink te strekken als het erg spannend wordt (technisch gezien).
http://www.thestrad.com/cpt-latests...n-studying-with-piatigorsky-and-rostropovich/ Artikel met interview met Maisky wat verduidelijkt (zie hierboven). Maisky vertelt dat: - gewoonlijk de Russische school heel streng is op techniek; - hij zich van zijn 1e leraren niet veel herinnert op dat gebied; - zowel Rostropovitz als Piagorsky het nooit over cello spelen hadden, maar altijd over de muziek en wat de componist wilde; - hij zichzelf daarom half-amateur vindt en - zijn 2 grote leraren hem leerden dat de cello het vehikel is, terwijl het allemaal om de muziek zelf gaat.
