Hallo geachte vioolbouwers (ik mis Bert Boon trouwens in de reacties?) Even een vraagje: ik heb een tijdje met een 'gewone' sordine gespeeld, zo'n zwarte rubberen die je om je D en A snaar hangt en dan wanneer nodig over de kam heen schuift. Maar die trilde nogal mee, dus dat werkte niet. Toen een zwart rubberen 'kammetje' aangeschaft, maar die raakte ik kwijt en kon ik niet snel genoeg op de kam zetten tijdens concerten, dus dat werkte ook niet. Nu heb ik zo'n zwart rubberen ringetje zoals hierboven, maar dan met een gleufje in het midden zodat ik em 'vast' kan zetten op de snaar om het meetrillen te voorkomen, maar deze piept verschrikkelijk als ik de sordine op de kam schuif. Nu heb ik ook weleens iets gezien wat eruit zag als een soort metalen bruggetje wat je over de snaren heen tegen de kam aanschuift, maar daarover hoorde ik dat dat het hele geluid van de viool niet ten goede komt (vergelijkbaar met fijnstemmers). Wat is jullie mening over te gebruiken sordines en/of heeft iemand een goed idee om het piepen van de rubber sordine te verhelpen? Groeten, Pleunie
Zelf gebruik ik een hotel sourdine (zo’n metalen super demper) of een ebbenhouten sourdine. Het opschuif demper systeem gebruikt mijn lerares naar volle tevredenheid. Zelf gebruik ik de hotel-sourdine als het echt ala electriek vioolspel moet gaan, anders gebruik ik de het ebbenhouten dempertje Remi
Pleunie, Ik ken het probleem met die ronde rubberen sourdine (sordino). In die demper zitten eigenlijk te grote gaten waardoor het trillen optreden kan. Wat ik altijd deed was de demper een beetje scheef draaien, zodat die niet vrij meer kan bewegen in de twee gaten, maar juist klemde tussen twee snaren. (dat zijn natuurlijk die twee snaren in het niet aangestreken gedeelte tussen kam en staartstuk). Draairichting naar keuze rechtsom of linksom, gezien vanaf het bovenaanzicht wanneer je van boven op het bovenblad kijkt. Dat kan door de insnijdingen die in de sourdine zitten, anders krijg je de demper niet om de snaren. Die insnijdingen zitten strak tegen elkaar, dus dat klemt juist voldoende om te blijven zitten en om niet hinderlijk te trillen. Dit type dempers is snel op- en af te zetten tijdens het orkestspel en ik vond ze daarom erg handig. Die ebbenhouten voldoen niet in een orkest omdat je altijd zit met: "waar laat ik dat ding nu zo gauw". groet,
Een Bech demper heeft een magneetclip waarmee hij aan de snarenhouder wordt bevestigd wanneer hij niet in gebruik is. Dat omzeilt de nadelen van de Roth-Sihon (draadmodel) en de gewone Tourte (het rubberen dropje). Hotelsourdines of studiesourdines zijn van een andere orde; die zijn bedoeld om zoveel mogelijk geluid te neutraliseren om anderen niet te storen.
Bert, een staartstuk is meestal van hout of kunststof (soms Aluminium maar dat is ook niet magnetiseerbaar!). Beide materialen bevatten geen ijzer zodat ze niet magnetiseerbaar zijn. M.b.t. die Bech- demper, moet er dan iets op het staartstuk geplakt worden, een stukje ijzer of zo, zodat het magneetje in of aan de demper daarmee verenigd kan worden? Ik ken dit type demper niet (maar dat zal al wel duidelijk zijn).
Hallo allemaal, allereerst bedankt voor jullie reacties! Ik was inderdaad ook al op de site van Bert gaan kijken hoe dat dan werkte met dat magneetje. Ik overweeg wel om er een te bestellen om eens te proberen, maar was er nog niet helemaal uit. Piept die bijvoorbeeld niet? Mijn vroegere vioolbouwer was tegen op alle extra ballast op de viool omdat dat uiteindelijk toch de klank niet ten goede kwam, maar het lijkt me dat dit niet zo'n effect kan hebben. Ik denk dat ik maar eens voor sinterklaas/kerst ga shoppen want ik heb laatst een nieuwe schoudersteun gekocht en nu krijg ik zo'n 'vieze' vlek in mij hals. Dus toch maar weer op zoek naar een andere. Alleen is Groningen wat ver vanuit Brabant. (aan de andere kant is dat ook wel weer een leuk dagje uit).
Pleunie, ik ben het met je (vroegere) vioolbouwer eens: extra massa aan het staartstuk heeft invloed op de klank. Vandaar dat ik ook even doorvroeg naar Bert, of er iets op het staartstuk bevestigd diende te worden. Alleen het type 'dropje' dat op de snaren klemt, voegt niet direct massa toe aan het staartstuk. Een ijzeren klem(metje) daarentegen wèl, tenzij de massa te verwaarlozen is t.o.v. die van het staartstuk. Maar wanneer het gaat om een clip, zoals Bert dat noemde, zal het denk ik wel meevallen.
@ Remi, neen dat denk ik niet, althans niet voor orkestspel, want zoals eerder vermeld: waar laat je hem als 'ie niet nodig is en ten tweede als t 'ie wèl nodig is moet je hem uit je zak halen en heel snel op de kam plaatsen. Voor dames die over het algemeen geen jasje met een zak aan hebben is dat nog lastiger. Mijn ervaring tijdens orkestspel is dat niemand - misschien op een enkele uitzondering na- een ebbenhouten sourdine gebruikt. Veel te onhandig. Frits
Ben het eens met Frits, die ebbenhouten sourdines (of buxus of palisander) zijn mooi voor een barokuitvoering op authentieke instrumenten (daar kun je moeilijk zo'n kunstrubberen dropje opzetten) maar voor de dagelijkse orkestpraktijk zijn sourdines die aan je instrument blijven zitten wel zo handig.
Frits, Bert, Mij ontbreekt helaas enige orkest ervaring, maar het wisselen van een ebben sourdine is een kwestie van seconden. Waar ik de sourdine laat, gewoon in mijn zak, op de muziek standaard (bovenop), in de borstzak of waar dan ook. Dat ding stop je naar mijn mening bij wijze van spreken in je holle kies. Ik moet eerlijk zijn en heb geen ervaring tijdens optredens maar hoe vaak word tijdens een stuk/uitvoering gewisseld van sourdine, hoeveel tijd krijg je van de componist. In solistische stukken heb ik nimmer een sourdine gebruikt zien worden, het begeleidende strijkers deel soms wel. En die krijgen juist wel de tijd om het dingetje er op te zetten en af te halen, weg te schuiven of op te schuiven. Maar die aanpassingen (schuif sourdines) hebben invloed op de klank va het instrument. Kijk maar eens bij het topick “valt alles aan een viool te tunen”. Hebben we een heel mooie viool met een x-staartstuk, precies op xx afstand van de kam, en is de afstand van de bla, bla bla ten opzichte van de toets. Dan schuiven we er een magnetisch, klemmend geheel op omdat we het effect willen bereiken dat een wasknijper op de kam van een viool heeft… demping. Hoepla, weg is het effect om alles te tunen. Gezien het feit dat er naar mijn mening nimmer in een solistisch stuk en sourdine gebruikt word. Kun je natuurlijk als 2e of 3e violist je sourdine op tijd opzetten. Lukt dit niet en ben je hem telkens kwijt dan lijkt het mij heel makkelijk om een of ander bakje aan de lessenaar te hangen waar de sourdine voor het grijpen ligt. Remi
Hai Remi, even als voorbeeld: net een symphonie van mahler gespeeld, daarin wordt veel gewisseld met en zonder sordine, soms zijn er maar twee a drie tellen in een vierkwartsmaat om te wisselen. Dat red je dus niet naar borstzak of bakje aan de lessenaar, schuiven is dan de enige optie. Ik ben het met je eens dat een kammetje de mooiste klank geeft, maar inderdaad zoals door de andere heren gezegd voor het orkestwerk geen optie. Ik ga in de vakantie zo'n sordine met een magneetje proberen en zal laten weten wat ik ervan vind!
Remi, Even een sourdine op- of afzetten: het lijkt allemaal heel simpel, maar soms heb je helemaal niet zo veel tijd om dat te doen en dan is het echt een heel gedoe. Een bakje aan de lessenaar is geen goede optie, want die valt er wel een keer af. Evenals op het randje leggen: bij het omslaan van het blad ben je hem kwijt. citaat Remi: “……………In solistische stukken heb ik nimmer een sourdine gebruikt zien worden, het begeleidende strijkers deel soms wel……” Maakt me niet uit hoe een sourdine er uit ziet: het gaat ‘em meer om het geluid (g). Ken je de “Zigeunerweisen” voor viool en orkest van Pablo de Sarasate? Vast wel. In deel twee wordt het gebruik van de sourdine voorgeschreven door de componist. Dus zelfs bij solostukken komt het voor.
Daar waar een ieder het heeft over een sourdine, blijft Pleunie het maar hebben over een "sordine" . Con sordino of: met een sourdine. Gek hè, dat me dat nu vanaf het allereerste begin al is opgevallen. Het begon al met de titel van het onderwerp. Dacht nog: "dat kan wat worden".
Pleunie, Ik geloof dat ik begrijp wat je bedoelt, ik ken het stuk van Mahler helaas niet. Maar het gaat er dus om dat je in een fractie van een seconde of normaal of gedempt moet kunnen spelen, met of zonder sourdine.. Dan lijkt me een systeem dat je op of af schakelt niet uit den bozen. Kortom dan red je het in der daad (idd) niet met het kammetje. Remi Frits, Sordine of sourdine, als 't ding maar dempt.
tja, volgens Van Dale: sourdine of sordino, maar de strekking was duidelijk in ieder geval. Ben blond, dus da's meteen duidelijk nu. Maareh, Remi: mag ik vragen waarom je (nog) geen orkestervaring hebt? Ik leer er elke keer zoveel, dat zou ik iedereen een keer aanraden. Ik heb inmiddels besloten dat ik mezelf voor de kerst kado geef: - een hotelsordino (is dat wel een bestaand woord?) ga aanschaffen voor de studie na 11 uur. Dat doe ik nu vaak met een elektrische viool, maar dat is niet handig als je echt grepen in de hoogte wilt studeren. Of de laatste tijd dus maar met wasknijpers op de kam (krijg ik nu de hele menigte op deze site over me heen, of valt dat mee?) - een kammetje voor een mooie klank in de stukken waar het kan (voor 2 euro toch te doen) - een blech sordino om te proberen voor in het orkest
Beste Pleunie, Waarom ik (nog) geen orkestervaring heb? Daarvoor is mijn huidige techniek nog niet toerijkend. In een groot orkest met veel strijkers zal dat mindersnel (voor het gehoor van de toeschouwers) opvallen. Je gaat als het ware op in het hele orkest. Daarbij ben ik niet echt een type dat op een dergelijk niveau op de planken gaat staan. Is het niveau van dus danige aard dat ik b.v. solistische stukken feilloos kan spelen, dan ben ik van de partij. Misschien is het een verkeerde instelling en kom je door middel van samenspel sneller en eerder een stuk verder en leer je ook beter. Bedenk wel dat ik pas in 2003 weer een viool ter hand nam. Maar dat was wel toen ik inmiddels 45 jaar oud was. Er zit dus een gat van c.a. (45 – 11) = 34 jaar tussen. En dat strijk je niet snel weg. Daarbij heb ik een behoorlijk drukke baan en als ik thuis kom ben ik vaak “Op” Dan ook nog de moeite nemen om minimaal een uur te studeren, liever anderhalf uur. Dan gebeurt het wel eens dat ik of gewoon geen tijd heb of zo laat thuis ben dat het gewoon niet leuk meer is om te studeren. Het moet natuurlij ook geen obsessie worden. Wat me wel dan weer goed doet is dat er soms tijd is om te “flammen”, te wattuh? Flammen, noem ik het. Ik ben een beetje fan van Camille Saint-Saëns en met name het stuk “The Swan” uit het Le Carnaval des Animaux vind ik erg mooi, melodisch, muzikaal, prachtig. Ik kan er bij wegdromen. Nou ben ik de trotse eigenaar van een CD van Joshua Bell en… potdorie daar staat het stuk “The Swan” ook op. Dus na enkele keren beluisteren een poging om het mee te spelen. Als dan na verloop van een paar weken mijn vrouw halverwege de trap blijft staan en ik het stuk bijna geheel zuiver mee speel (op gehoor), intonatie, timing etcetera. Dan ben ik… tevreden. Niet dat het zo’n verschrikkelijk moeilijk technisch stuk is maar het raak mij emotioneel, en het moet gewoon kloppen, goed zijn. Neem je een Hora Staccato dan is er voor mij maar een violist die het perfect wist uit te voeren, Heifetz. Dus voorlopig op de achtergrond, 2e 3e viool, maar ook gewoon weg domen en studeren. Remi
