Dit filmpje (op zichzelf al mooi) geeft een authentieke spelhouding weer: De kinsteun zou pas in het begin van de 19de eeuw zijn uitgevonden volgens het commentaar bij de reacties. Wie weet hier meer van?
Ik kom er denk ik later op terug, pak nu eerst mijn banjo, gitaar en ga met een kano de rivier af. Deliverance (1972). Positiespel lijkt me op deze manier moeilijk, heel moeilijk. Hoewel ik de muziekstijl best leuk vind (maar wat vindt ik niet leuk) lijkt het me moeilijk spelen met de viool (fiddle) op de arm. Maar ik ga het zeker proberen. Ook leuk om eens te bekijken als je eens niet klassiek wilt rondneuzen is o.a. bluegrass. Best moeilijk spelen hoor een muziekstijl die je niet volgt (ligt). Remi
Zelf ben ik niet bepaald goed in positiespel, da's een voordeel in dit geval, en ook niet klassiek geschoold. Maar deze houding valt inderdaad vies tegen. Wel fijn dat je er niet met je linkeroor bovenop zit! Gek dat ik me nu pas ga verdiepen in de geschiedenis van de viool, en dat na een filmpje op youtube Deze illustratie kwam ik tegen op mijn google zoektocht (Vivaldi) : Zelfde speelhouding wederom. Bewijst niets op zich maar kan je stellen dat de kinhouding minder oud is dan ik zelf dacht ? P.S. zie ik nu pas, Remi : Van harte !
Wat Bluegrass betreft; het is handig om eerst mandoline akkoorden te leren in die stijl. Veel bluegrassviolisten spelen vanuit, en met, akkoorden en je ziet ze ook wel daadwerkelijk de viool als een mandoline bespelen.
Het blijft me intrigeren. Zoals Remi al aangaf blijkt positiespel erg moeilijk (zo niet onmogelijk) te zijn. Uitgaande van de theorie dat voor 1800 het "spelen op de arm" gebruikelijk zou zijn, zou de vioolmuziek in de 17de en 18de eeuw daar op aangepast moeten zijn. Als 'volksmuzikant' heb ik, geef ik schromelijk toe, geen kaas gegeten van klassieke muziek en stel ik daarom hier de prangende vraag: Was klassieke vioolmuziek in die tijd van dien aard dat positiespel (of positiewisselingen) niet gebruikelijk of noodzakelijk was?
Het kinstuk is een duitse uitvinding, door de violist Louis Spohr bedacht. Toen in Parijs de dirigent J.-B. Tolbecque tijdens een bal aan het hof van koning Louis-Philippe er in 1833 gebruik van maakte, werd hij fel bekritiseerd wegens, zoals men het noemde: ce fameux champignon qui avait poussé sur le bord de son violon. Er verscheen zelfs een karikatuur van Tolbecque met zijn viool voorzien van de "paddestoel". Dient gezegd te worden dan het eerste kinstuk weinig van de lichtheid en de elegantie had van de tegenwoordige modellen. Bron: L'Art du LUTHIER van Auguste TOLBECQUE 1903
Het was een revolutionaire uitvinding en die willen nog wel eens hoon ontlokken. Degene die de moed heeft met een viool op statief het podium te betreden zal ook zoiets kunnen verwachten.... Overigens: Corelli's Trio Sonata 11 blijkt (voorzover ik kan nagaan) vanuit eenendezelfde positie bespeelbaar. Ik onderzoek voort.
Ik denk het niet. Ik heb van een leerling van Milstein gehoord, dat Milstein in staat was met de viool tegen de borst een Paganini caprice te spelen. Men zou dat dus nu ook moeten kunnen. Denk ook eens aan de toch wel zeer virtuose muziek van Locatelli en de vioolconcerten van Vivaldi (vier Jaargetijden als voorbeeld). Die staan vol met positiewisselingen. Die zouden ook met de viool op arm gespeeld moeten kunnen worden.
Ik weet niet hoe het zit met de viool, maar wel met de cello. Die kreeg in de eerste helft van de negentiende eeuw zijn pin (uit nood geboren, maar dat is een ander verhaal). En al iets eerder was men begonnen met de toets te verlengen. Vanaf die tijd zie je dan ook dat men steeds meer en vaker voor posities hoger dan de vierde en de vijfde gaat schrijven.
Bekijk maar eens opnamen van Sigiswald Kuijken, die speelt de Bach-sonates en partita's ook zonder schoudersteun en zonder kinhouder. Nou ja, dat deden Bach en andere tijdgenoten ook. Dus ook Vivaldi, Corelli en Locatelli. De barokviool is een beetje lichter en heeft een wat dikkere hals, die kun je dus goed vasthouden. Ook Paganini speelde zonder hulpmiddelen... Alleen: hun kleding was wèl anders; misschien wat verdikkingen en sjaaltjes bij het sleutelbeen? :/ In veel van de huidige barokorkesten wordt met die schoudersteun gesjoemeld; je speelt met kinhouder en schoudersteun wat meer ontspannen en zonder die hulpmiddelen ben je eerder moe. Maar in de meeste barokorkesten laat men wel de kinhouder weg.
Eventueel een lusje aan de kleding waarin de eindknop gehaakt kan worden? Het lastige van positiewisselingen zit 'm in de terugweg van hoog naar laag. Dacht ik dat ik een eenvoudig topic gestart had maar het zou nog weleens uit kunnen monden in een proefschrift
