Stagg Rocks!

Een driekwart jaar geleden kreeg ik per toeval de beschikking over een verweest Rettig viooltje, waardoor ik een acute vioolvirusbesmetting ben opgelopen. Voordien had ik alleen iets met dat instrument als luisteraar; zelf spelen deed ik op gitaar en hoofdzakelijk basgitaar. De Radijs, zoals ik haar noem (vrouwelijk, want ze rook uit de koffer ontegenzeggelijk naar meisje) bleek een uitermate makkelijk speelbaar en goed klinkend instrument te zijn. Alleen veel te luid om naar believen mee te kunnen oefenenen, zodat mijn gedachten (en die van de buren) al snel uitgingen naar een stille elektrische viool.

Navraag bij mensen die er verstand van hebben leerde mij dat de Yamaha SV-120 niet alleen een goede prijs/kwaliteitsverhouding biedt, maar dat het ook de goedkoopste elektrische viool is die praktisch bruikbaar is. Beneden die prijs is niet iets te krijgen waar je goed op kunt spelen. Met die gedachte wierp ik een blik op mijn banksaldo en zag daar mijn leven als violist beeindigd. Een wanhopige collecte met mijn verjaardag bracht slechts 150 euro op; op geen stukken na genoeg.
In deze verdrietige toestand slenterde ik langs de etalage van een muziekwinkel waar een S vormige Stagg viool te koop stond. Zo'n ding dus waarvan iedereen zegt dat het het slechtste van het slechte is, een totaal waardeloos en onbespeelbaar stuk verdriet waar niets mee is te beginnen De gitaren van dat merk kennende geloofde ik dat zondermeer.

Maar wat ik ook van Stagg gitaren weet is dat jonge, beginnende gitaristen er vaak heel tevreden mee zijn. Een aantal van die knapen kunnen ze zelfs verrekt leuk bespelen, en dan bij uitstek die exemplaren die met gaffertape bij elkaar gehouden worden. Hetzelfde zie je met Stagg drumstellen. Geen topkwaliteit, maar niet zo slecht dat je daar niet met een beetje virtuositeit en plakband overheen kunt komen. Dus toch maar even naar binnen gestapt om te proberen, en wat blijkt? Krom als een hoepel en slecht afgelakt, maar normaal bespeelbaar en met een signaal waar je wat mee aan kunt.

Voor het idiote bedrag van 170 euro heb ik het ding dadelijk aangeschaft en ik heb daar sindsdien geen seconde spijt van gehad. Uren achtereen sta ik er op te zagen en onderhand vliegen de country licks er uit alsof ik nooit anders gedaan heb. Soms zelfs bijna zuiver. Door mijn basversterker met alle high er uit en low op maximaal en een pedaaltje voor een beetje reverb en chorus, is het geluid goed te verdragen. Wel duidelijk elektrisch, maar dat hebben die dure ook. Ik heb het ding aan mijn bandleden voorgesteld en ook zij waren aangenaam verrast. Een test door de gitaarversterker op full distort ontaarde in een langdurige en uiterst baldadige jamsessie. De Stagg weet dus wel degelijk creativiteit aan te wakkeren, ook al levert dat bij ons niet meteen hogere kunst op.

De vraag die ik nu wil voorleggen is de volgende:
Waarom doen alle echte violisten en handelaren zo moeilijk over deze pretletter? Natuurlijk is het geen topkwaliteit, maar dat je van de aanschaf alleen maar spijt kan krijgen is gewoon niet waar. Geen haar op mijn hoofd. En laat ik nu toevallig geluk gehad hebben, zijn die andere exemplaren dan niet bespeelbaar te maken? Als een gewetensvolle vioolhandelaar even het kammetje afstelt en de uitlijning controleert, dan kunnen die anderen toch net zo goed zijn als de mijne? Laat dat het ding dan een paar tientjes duurder maken, dan nog kun je iets aanbieden dat het enorme gat vult tussen de Yamaha en helemaal niets. Gitaarhandelaren durven wel Staggs te verkopen. Zijn dat dan gewetenloze boeven, of hebben ze het gewoon beter gezien?

 

Het ligt natuurlijk allemaal wat genuanceerder dan dat, maar over het algemeen is bekend dat Stagg toch niet zo degelijk is en een mindere klank heeft, maar je betaalt er natuurlijk minder voor.

Het is de afweging van iedereen.

Zelf verkoop ik degelijke elektrische violen met SV120-klank voor € 175. Merkloos. Misschien gaat dit het gat vullen tussen Stagg (vanaf € 89) en Yamaha (vanaf heel veel ).

Yamaha is ook niet helemaal geweldig, de SV120 wil nog wel wat dof klinken en je betaalt relatief veel voor het merk. Kijk anders eens in Amerika, daar zijn Yamaha's de helft van de Nederlandse prijs.

 

Een voor de hand liggende gedachte, Soundboard. En dat is ook inderdaad hoe een solid body gemaakt wordt; geheel zonder klankkast. In principe is al het geluid dat de luisteraar bereikt afkomstig van de snaren, het element en alle elektrische onderdelen tot aan de luidspreker. Alles wat je weet over bovenbladen en klankgaten, en bij violen over achterbladen stempels, kun je overboord zetten, want daar komt het geluid niet vandaan. Een set snaren over een blok beton gespannen en een element eronder zou in principe al werken. Toch spelen de akoestische eigenschappen van de materialen een grote rol bij het kleuren van de klank. Geoefende luisteraars kunnen uitstekend het verschil horen tussen mahonie, els, es of spaanplaat. Nog opmerkelijker is dat de manier waarop bepaalde materialen de klank kleuren overeen komt met de manier waarop dezelfde materialen zich gedragen als die in een vol akoestisch instrument verwerkt worden.
De fysica hierachter moet gezocht worden in de terugkoppeling van trillingen naar de snaren via de brug en de kam. Ook al is daar weinig van te horen als er geen stekker in het stopcontact zit, body en hals worden wel degelijk in trilling gebracht. Die trillingen manifesteren als staande golven tussen de snaaropleggingen en oefenen van daaruit invloed uit op de trilling van de snaren. De op die wijze gemoduleerde trillingen worden opgevangen door de pick-up voor verdere verwerking (ook de pick-up is onderdeel van de body, maar laat ik het simpel houden)
Dat betekent dus dat dezelfde principes die gelden voor het ontstaan van klankkleur in een akoestisch, dus welke boventonen versterkt worden en welke gefilterd, ook voor een massieve elektrofoon van toepassing zijn. Door de keuze van materialen en variaties in het ontwerp bepaalt de bouwer van een massief instrument hoe die zal klinken.
Ergo, je hebt dus betere en slechtere solid body's, en een 1e klas element op een instrument van de laatste categorie zal niet plotseling een fantastische klank geven. Integendeel; meestal worden dan de tekortkomingen nog duidelijker weergegeven.
Voor mijn pretletter geldt dan waarschijnlijk dat ie met een beter element waarschijnlijk wel iets te verbeteren valt, omdat de toon die aan de open lucht te horen is meer diepte heeft dan dat de versterker weergeeft, maar dat het zinloos is om daar een setje van 500 euro op te plakken.
Het elektrificeren van een goede akoestische gitaar of viool met de bedoeling om die versterkt zo natuurgetrouw mogelijke weer te geven is overigens iets wat dure apparatuur en een geschoolde vakman vereist, dus waarom zou die moeite nemen als je uiteindelijk niet meer krijgt dan hetzelfde middelmatige geluid maar dan tien keer zo hard? Ik denk dat Bert dit bedoelt als hij bij een ombouw adviseert.

 

Over welke ombouw adviseer ik dan?
Het bovenstaande verhaal bevat vele tegenstrijdigheden.

 

Betreffende de ombouw refereerde ik naar een opmerking van Soundboard waarin hij zegt:'Bert zegt dat voor het elektrisch maken....etc..' Ik weet niet waarnaar hij refereert, dus dat zul je hem moeten vragen. Het lijkt me, zoals gezegd, ook een deugdelijk advies, dus waarom niet?
En wat betreft vele tegenstrijdigheden; Echt waar? Oversimplificaties wellicht, die aanleiding zouden kunnen geven tot misverstanden, waarvoor ik me bij deze verontschuldig, maar vele tegenstrijdigheden? Als dat zo is laat ik die mij graag aanwijzen.

En voor er misverstanden ontstaan over de aard van het onderwerp: laten we er voor waken dat de een spreekt over het uitversterken van een akoestische viool en de ander over het maken van elektrische muziek met een viool. Er gelden dan wel dezelfde natuurkundige en muzikale principes, maar de omstandigheden zijn zeer verschillend en zo ook de technische problemen die moeten worden opgelost. Fundamenteel verschil is dat in het ene geval de elektrofone geluiden zoveel mogelijk moeten worden weggepoetst en dat die in het andere geval juist het belangrijkste expressieve gereedschap vormen van de muzikant.
Met dat laatste doet de Stagg goed werk voor weinig geld.

 

Een viool is m.i. een ingewikkeld veerstysteem dus de bewering dat een blok beton met snaren in principe al werkt lijkt mij vrij onzinnig. Een solid body is naar ik aanneem de zelfde solid body als uit de E-gitaarwereld. Daarmee mag je niet zomaar vergelijken omdat E gitaren met een electromagnetisch element werken (waarbij je alle overige trillingen zoveel mogelijk wilt vermijden) en E violen bijna uitsluitend met een piëzo-element werken; de trilling is hier juist absoluut vereist als energie voor het opwekken van het signaal in het piëzokristal. Dat piëzo element is vervolgens bijna altijd onder de kam gebouwd, want dat is het gemakkelijkst. Piëzo-materiaal is goedkoop en ik vermoed dat tussen het piëzo elementje op zich van een Yamaha en een Pretletter niet al te veel kwaliteitsverschil zit. Wie een Yamaha EV4 of EV5 bekijkt ziet dat er over de constructie is nagedacht en dat er is getracht een soort veersysteem te maken onder het akoestisch centrum van de viool. De uit spaanplaat gefiguurzaagde pretletters als Stagg, Sojjing of hoe ze mogen heten hebben dat niet en dat is dan ook duidelijk te horen.

Dat zo'n Pretletter "geluid voortbrengt" en dan ook nog voor weinig geld, wil ik niet bestrijden, maar dat hij ook kan functioneren als "belangrijk expressiemiddel van de muzikant" (ik citeer vrij) vind ik de gotspe van de maand. (die in dit geval gelukkig na vandaag is afgelopen)

Ach, Strumall en ondergetekende zullen het op dit punt niet gemakkelijk eens worden, maar kijk eens naar onze nationale marktplaats.nl waarop onder de rubriek strijkinstrumenten de ene pretletter na de andere wordt aangeprezen, de een nog goedkoper dan de ander en heel vaak dumpt de teleurgestelde koper hem na een of twee maanden weer op hetzelfde advertentiemedium, zogenaamd wegens gebrek aan talent of wegens drukke werkzaamheden. Wij weten beter; het ding deed gewoon pijn aan de oren!

 

De professionele Yamaha-instrumenten hebben naar mijn weten ook een massief stuk hout met daarop een sensor onder de kam die de trillingen registreerd.

Een klankkast is bij een elektrische viool niet nodig. De sensor zet de trillingen om, geeft ze door via een snoer en brengt ze naar de versterker, die de eigenlijke klankkast van de elektrische viool is.

Er zijn natuurlijk ook akoestische violen die zijn omgebouwd naar elektrische viool, maar dat is een beetje vlees nog vis. Door het element in de klankkast, klinkt de akoestische viool niet meer mooi en elektrisch is het dan ook vaak niet aan te horen omdat de klankkast op een vreemde manier meetrilt.

Wat mijn grootste bezwaar van Stagg is, dat ze niet zo degelijk gebouwd zijn en snel scheef trekken. Maar ja, wat verwacht je voor nog geen honderd euro? Leuk om mee te beginnen en te kijken of het wat voor je is, daarna kun je overstappen op een iets betere van bijv rond de tweehonderd euro.

Het laagste model van Yamaha, de SV120 is overigens ook niet hemels. Technisch werkt het hetzelfde als een Stagg, maar dan uiteraard betere kwaliteit onderdelen (met name element). De E204 en E205 zijn inderdaad super modellen, maar die zijn ook ruim € 1.500, moet je als beginnner maar net zin in hebben.

 

Frits: Solid body gitaren werken met een magnetisch element. De (stalen) snaar is daarbij het bewegende element die stroom opwekt in de spoel in het element.
Piëzo is een kristal dat een stroompje opwekt wanneer het meer of minder wordt ingedrukt.
Een magnetisch element zou vragen om een instrument waarbij alle trillingen optimaal worden gedempt. Dat is een beetje theorie, want die systemen bestaan amper. Voor een piëzo-element is de trilling die wordt opgewekt juist van groot belang. Duidelijker kan ik het niet uitleggen.

Wanneer ik mijn ongenoegen over de pretletters uitspreek moet dat als een aanval op de slechte kwaliteit van die dingen worden opgevat, niet als verdediging.

 

Dus mijn Stagg is massief, maar geen solid body want er zit een PE op en geen EM?
What's in a name?

Het voorbeeld van het blok beton gaf ik enkel om het principe te illustreren dat een snaar en een pick-up (piezo of magnetisch maakt praktisch verschil, maar niet principieel) op zichzelf een elektrisch signaal op volle sterkte zullen genereren. Uiteraard zal er geen muziek van te bakken zijn, maar je hebt in principe klank.
Voor het overige ben ik het helemaal met je eens. Ik zie ook geen tegenstrijdigheden met mijn uiteenzetting. Hoogstens dat deze uitleg nuanceringen bevat op mijn simplificaties, maar dat ook die op hun beurt weer aanleiding kunnen zijn voor discussie. Kortom; een heel interessant en oneindig uit te diepen onderwerp, maar op dit moment alleen even een terzijde naar aanleiding van Soundboards vraag.

Terug naar het oorspronkelijke onderwerp; de naar mijn idee onredelijke aversie tegen Stagg en andere goedkope violen.
Waar ik moeite mee heb is het volgende: Als bij 'ons' in de gitaarwereld een jonge scholier zich meldt met de mededeling 'ik heb een dubbele krantenwijk, geen rijke ouders en ik wil graag met mijn vriendjes muziek maken' dat het advies zeker niet zal zijn: 'je moet minimaal een Yamaha hebben van 800 euro en een versterker van 1000, een set pedalen van 250 en een paar kabels met gouden stekkers van 60 euro het stuk, want anders klinkt het nergens naar'. Een vakkundig advies misschien, dat getuigt van liefde voor muziek en instrumenten, maar zo'n klant schiet er niets mee op en de handelaar zelf ook niet. Maar jouw antwoord op de vraag van TessaLP een paar dagen terug komt daar m.i. wel op neer. Dit zelfs met een waarschuwing voor wat er zou gebeuren als je met minder spul in het Ahoy zou staan... neem me niet kwalijk Bert, maar daarmee wordt ik in de race om de gotspe van de maand wel heel dicht op de hielen gezeten.

Een goede gitaarhandelaar kan zo'n klant wel goedkope alternatieven bieden inclusief, maar niet alleen, producten van het merk Stagg. In een goede winkel zijn die gitaren bespeelbaar afgesteld en zijn de echt rotte appels retour importeur gegaan, die daar helemaal niet moeilijk over doet. De goede gitaarhandelaar zegt er dan eerlijk bij dat het geen spul is dat je de rest van je leven op zult willen gebruiken, maar dat je er de eerste tijd best mee kan redden. Die instrumenten zijn makkelijk bespeelbaar en op de korte termijn redelijk betrouwbaar. Dat op de klank het nodige valt aan te merken is minder relevant, want vooralsnog zijn hier de beperkingen van de muzikant de bepalende factor. Enorm voordeel is dat ze betaalbaar zijn, zodat de aspirant dadelijk aan het werk kan. Dat is naar mijn idee een betere stimulans voor de muzikale ontwikkeling dan eindeloos doorsparen en al die tijd niet spelen.
Maar OK, ik geef toe dat ik voor die stelling dat Stagg violen net zo goed of slecht zijn dan hun gitaren niet meer dan anekdotisch bewijs kan aandragen gebaseerd op één enkele waarneming.

Wat de situatie op Marktplaats betreft; daar is met nog groter gemak bewijs te vinden voor het idee dat veel mensen, ondanks het bezit van een voortreffelijk instrument, toch besluiten om de boog aan de wilgen te hangen. Als je dan de prijzen ziet die voor die dingen geboden wordt, dan lijkt het me dat menigeen met een Stagg beter bediend zou zijn geweest.
Maar goed; daar zal ik mij niet over beklagen. Tenslotte heb ik daardoor de beschikking gekregen over een heel fijne Radijs.

 

Dat wordt Stagg rocks tegen Stagg sucks; ik heb er over gezegd wat ik kwijt wil en uitgelegd wat ik wilde uitleggen. Ik stel mijn expertise op het gebied van E violen en versterking zoals altijd ter beschikking aan wie er gebruik van wil maken. Mijn telefoonnummer staat op mijn site.

 

Nnnja.....eh Bert....
Ik hou hier toch een heel klein beetje het gevoel aan over dat mijn vraag niet bevredigend beantwoord is. Wel heel duidelijk hoe je denkt over Stagg, met daarbij misschien een beetje doorschemerend hoe je denkt over mensen die ze bespelen, maar niet waarom ik zo'n ding bij de Aldi moet kopen, dus zonder de ondersteuning van een vakman.
Toch bedankt voor je tijd en enthousiaste toewijding.

Iemand anders wellicht die er iets over wil zeggen?

(Overigens betaalde ik € 170,- voor het ding, niet € 70,- Volgens mijn informatie is de katalogusprijs € 185,- en bieden diverse internetbedrijven ze voor € 150,- aan. Ik heb van deze korting afgezien vanwege de mogelijkheid om hem bij Kick's door de etalage te keilen als er iets mee is. Mocht het kloppen wat jullie zeggen dan: a) zal ik van die gelegenheid gebruik maken, en: b) sta ik nog veel sterker met mijn stelling dat hier sprake is van een uitstekende prijs/kwaliteitsverhouding)

 

Lachuhh!

1975 een gitaar gekocht.
Brandhout ,
maar wat een lol ik ermee gehad heb.

De punk kwam op en het gevolg is dat ik na 33 jaar nog steeds geen solo kan spelen.
Wel 20 jaar uit mijn bol gegaan en heel, heel veel genoten

Hoe valser hoe beter

En nu een stagg viool gekocht die ik door verbindt over een fuzz dwars door mijn amplifier heen...
wat maak mij het uit dat hij moelilijk stembaar is

ik maak muziek en ga uit mijn dak!

greetings
Kevindm

 

Als een volkomen leek heb ik anderhalf jaar geleden een Stagg viool gekocht voor € 160,- Prachtig speelgoed.
Ik heb er zoveel op gespeeld dat ik besmet ben geraakt met het viool virus. een jaar later heb ik een gehuurde, akoestische viool: inderdaad een veel mooiere klank en ligt veel beter in de hand (minder zwaar)
Dus, Stagg is m.i. heel geschikt als start instrument.

koffienee

 

Ik denk dat het ook belangrijk is om te erkennen dat sommige mensen (zeker beginnende muzikanten) enorm veel plezier kunnen hebben van een relatief lage kwaliteit instrument en dat dit plezier kan doorzetten tot het aanschaffen van een instrument van hogere kwaliteit in bijbehorende prijsklasse. Daar is verder niets mis mee. Ik denk dat het bovenstaande verhaal daarvan een goed voorbeeld is.

 

Inderdaad, Frits, het geluid moet absoluut niet afschrikken. En af en toe op de viool van 'de juf' (of meester natuurlijk) spelen kan ook heel motiverend werken.