Te kort aan vioolbouwers??

Ik denk dat de vraag naar vioolbouwers wel blijft bestaan, maar er zijn er steeds minder die nog violen bouwen helemaal vanaf de ruwe plank. De vraag ernaar blijft, omdat het voor een vioolbouwer steeds vaker neerkomt op repareren en dan moet je op z'n minst een paar instrumenten helemaal gebouwd hebben. Er zijn in Nederland maar een paar vioolbouwers die uitsluitend nieuwbouw plegen. Iemand die dat doet is Matthieu Besseling: hij repareert –als dat nodig mocht zijn- alleen zijn eigen gebouwde instrumenten. Voor de rest bouwt hij alles nieuw en gebruikt hij geen elektrisch gereedschap, wat op zich heel bijzonder is.
Zelf bouw ik nog steeds nieuwe instrumenten, maar het is niet zo dat er een wachtlijst bestaat van vier of vijf jaar. Ik heb wel eens opdrachten tot het bouwen van een instrument, maar ik vind het voor een potentiële klant veel interessanter om een reeds bestaand instrument uit te proberen. Die kan ik dan aanbieden want ik heb een aantal in voorraad. Bovendien kan er dan vergeleken worden. Bij een bouwopdracht moet je als opdrachtgever altijd maar afwachten hoe de klank er uit komt, want naar mijn mening is ieder instrument weer anders. De klank is nooit volledig voorspelbaar.

Het bestellen via internet zou bestaansrecht kunnen krijgen, wanneer er geen variabelen meer zitten in het materiaal zodat er een productielijn op gezet kan worden. Men experimenteert volop met koolstofvezel, maar de klank van instrumenten die daarmee vervaardigd zijn, laat het nog afweten ten opzichte van met goed geselecteerd klankhout gemaakte instrumenten. Bovendien is zoiets moeilijk te repareren: een vioolbouwschool zal zich niet bezig houden met koolstofvezel.

Er is ook een trend gaande in de nieuwbouw van de oude Barok-instrumenten en die zijn nu nog schaars, zodat hier wellicht een specialisatie kan optreden in de handmatige bouw. In die zin zijn kennis, vakmanschap en ervaring de ingrediënten om tot dergelijke instrumenten te komen.

 

@ zzp1:

De oude meesters hadden weliswaar geen elektrisch gereedschap maar er werden wel degelijk gaten geboord, want boren hadden ze al. Alleen werden die boren handmatig in beweging gebracht. Wanneer nu beweerd wordt dat door elektrisch gereedschap de “atomaire structuur van de parenchymbanden” wordt aangetast, dan zou dat toch ook gebeurd moeten zijn bij het handmatig boren der gaten door de oude meesters? De boor gaat immers in beide gevallen het hout in?

De celwanden van de cellulose worden aan elkaar gehecht door lignine en hemi-cellulose. De hemi-cellulose zorgt voor de cross-linking en de lignine zorgt voor versterking van de binding en dus van de gehele structuur. Van “atomaire parenchymbanden” heb ik nog niet eerder gehoord, maar ik verneem graag een bron waarin zoiets staat vermeld.

Dat een viool die gedurende vele jaren bespeeld wordt beter gaat klinken, wordt niet door iedereen bevestigd hoewel ik overtuigd ben dat het wel zo is. Dat heeft naar mijn mening ook te maken met de verandering van de structuur van de cellulosevezel, omdat de holle binnenste wand (vacuole) nog vaak vocht bevat die er in de loop van jaren uit verdwijnt.

De bewering dat “een slechte violist een goed instrument voor lange tijd onbruikbaar kan maken” vind ik buitengewoon interessant. Ik zou dan ook graag willen weten hoe dat zou kunnen. (Dan bedoel ik uiteraard niet dat er allerlei beschadigingen of zelfs breuk optreedt door verkeerd gebruik.)

Frits