Ik merk dat ik in mijn cello spel tegen een dood punt oploop. Denk dat het om een coördinatie dingetje gaat maar ik kom er niet verder mee. Het gaat op het volgende: Ik wil graag leren langzaam te strijken maar wel snelle nootjes kunnen spelen met mijn linker hand. Als ik nu snelle nootjes speel met mijn linker hand ga ik automatisch ook snel strijken en kom ik stok te kort. Ga ik langzamer strijken dan gaat ook mijn plaatsing van de vingers automatisch langzamer. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik meer nootjes (op tempo) in 1 steek moet spelen, dus dat betekend dat ik langzamer moet strijken. Iemand tips of nog beter, misschien een gerichte oefening hoe ik snelle nootjes met de linkerhand en langzaam strijken met de rechter arm kan leren/oefenen? En zijn er meer ensen die op een bepaald moment tegen dit punt zijn opgelopen?
Dit heeft te maken met de hersenen. We moeten dus de hersenhelften trainen onafhankelijk van elkaar te functioneren. Een goede oefening is de volgende: Je legt beiden handen op de buik. Met de rechterhand maak je een kloppende beweging, en met de linkerhand een wrijvende beweging. En dit afgewisseld met wisselende snelheden. Daarna met de rechterhand een wrijvende beweging en met de linkerhand een kloppende beweging, ook uitvoeren met wisselende snelheden van beide handen. Succes verzekerd.
Om over een dood punt heen te komen volstaat meestal een duwtje in de rug. Dat is niet alleen figuurlijk zo, maar ook letterlijk.
Qua oefening: is een Cossman-oefeningetje hier niet heel geschikt voor? En verder: een dood punt af en toe hoort er gewoon bij. Kwestie van verstand op 0 en gewoon doorgaan. Na hooguit enkele weekjes frustratie merk je ineens dat je weer een stapje verder bent!
Cossman oefeningen zijn mij bekend maar richten zich hoofdzakelijke op snelheid en soepelheid van de linker hand. Denk dat dit inderdaad het probleem is. Jou oefening geprobeerd en ging inderdaad niet geweldig. Heb lopen denken wat ik zou kunnen doen en ineens schoot mij het volgede te binnen. Ik ga morgen ruime tijd nemen om te improviseren . En neem dan 1 begin regel waar ik rekenig mee moet houden en die ik strak wil toe passen. Ik strijk met mijn rechter hand zo langzaam mogenlijk in een vaste ritme Zo langzaam dat het bijna saai is, zo langzaam dat ik nog net kan strijken. Begin met een open snaar , en strijk van slof tot de punt en weer terug, zeer zeer langzaam. En dan ga ik improviseren en proberen mijn linker had zijn ding te laten doen. Niet gehinderd door bladmuziek en het feit dat het een hele saaie improvisatie word als ik maar 1 noot per strijkbeweging speel verwacht ik dat het misschlien gaat lukken om met 1 streek snelheid steeds meer noten te spelen. Als dat lukt berijk ik mijn doel Langzaam strijken et de rechter hand en snel spelen met de linker hand Ben heel benieuwd of het gaat lukken.
Weet je wat mij geholpen heeft? De volgende oefening: Eerst één noot op de hele stok spelen, dus van slof naar punt. Van punt naar slof twee en dan weer van slof naar punt 3 noten. Ga zo maar door in de eerste positie. Het begint dan bij de laagste c en dan de d erbij, de e, de f enzovoorts. Heel effectief voor stok sparen en dat maakt het dan weer mogelijk snelle nootjes op je stok te krijgen. Het is nog steeds leuk om te doen, want de variatie die je aanbrengt is dan bijvoorbeeld door dan niet de toonladder van c te pakken, maar d, of een ander. Spelen met accenten kan er ook nog bij. Wat ik hier dus wel van 'opliep': ik sloeg wat door in het nootjes rijgen, terwijl er dus in etudes ook noten staan die je los moet spelen. Met dit speelse was ik dus wel iets nieuws aan het oefenen, zodat ik het idee kreeg dat ik iets aan de frustratie deed die maakte dat ik een dood punt voelde. Een technische frustratie was dat altijd. En jij geeft nu ook aan dat je het via het improviseren gaat aanpakken. Ach, we zullen zeker nog wel eens dode punten voelen, maar met het vertrouwen dat we ermee kunnen omgaan en weer verder kunnen groeien in ons spel, gaan we het "dode punt" als een uitdaging zien.
Dat klinkt ook als een hele effectieve oefening, enmisschien kan ik dat combineren met wat van de cossmann patronen. Ik zie er op dit moment juist wel naar uit om wat door te slaan. Das een teken dat je het lekker te pakken hebt en door je dode punt heen bent Het is inderdaad opvallend dat er bij een dood punt frustratie,s op treden Maar wist je dat dit zelfde gebeurd bij baby,s en jonge kinderen? Die zijn soms een periode heel dwars, humeurig en prikkelbaar, en dan in eens kunen ze iets wat ze voor die tijd nog niet konden, bv kruipen, staan of moeilijkere blokken stapelen. Dat moemen ze hersensprong. De hersenen waren in de humeurige periode aan het voorbereiden op iets nieuws, en dat uite zicht in het gedrag en humeur van het kind. Toen de hersenen klaar waren met het aanleren van een nieuwe vaardigheid was het kind niet meer humeurig. De hersenen hebben dan een hersensprong gemaakt En ik voel mij vaak zo,n klein kind tegen een hersensprong aan. Zei afgelopen vrijdag tegen mijn lerares dat ik geen zin had om met een bepaald stuk verder te gaan, Ik vond het zo,n vervelend en rot stuk.(terwijl het echt wel een leuk stukje muziek is) En zij zei direct; dat heeft te maken met een technische probleem.(mag het stuk voorlopig aan de kant leggen) En thuiss gekomen heb ik geprobeerd te analiseren wat het probleem was en kwam tot de conclussie dat dat dit onderwerp is. Als ik dit stuk speel raak ik zeer gefrustreerd, net als een klein kind dat bezig is met een hersensprong. Hopenlijk duurt mijn hersensprong niet al te lang en helpen de oefeningen van jullie om die sprong te stimuleren en iets aan mijn frustratie te doen
Leuk wat je schrijft over hersensprongen! Ook volwassenen kunnen nog sprongen maken! Ze zijn dan eerst heel sikkeneurig en leggen oefenmateriaal terzijde en dan gaat er ineens iets lukken. Het gekke is, dat iets ook kan lukken na een tijdje rust voor wat betreft dat stuk dat je terzijde legde en dat je intussen gewoon even relaxed stukjes speelt die juist heel goed willen lukken. Dat is mijn ervaring tenminste. Diverse keren overkwam mij dit. Ik denk dat een dood punt ontstaat nádat er al frustraties zijn opgetreden op technisch gebied. Die frustraties stapelen zich, maar je komt er dus ook weer lekker vanaf. I.t.t. tot wat er nog tot in de jaren '70 en zelfs nog later werd beweerd, blijkt dat ouderen tot op heel hoge leeftijd nog prima kunnen leren. Hersenen zijn zeer flexibel, zolang je dat maar blijft benutten. Zo zijn muziek (leren) maken, vreemde talen leren, computervaardigheden vergroten (diverse toepassingen leren), denkspelen (schaken, bridge, go bijvoorbeeld) naast in beweging blijven, hele goede manieren om de bovenkamers in conditie te houden. Nooit te oud om een strijkinstrument te leren bespelen dus! Jammer dat er dan nogal eens gedacht wordt dat het alleen zin heeft een instrument te leren bespelen als je ook de hoogste trede kunt bereiken (concertpodium en CD-opnames kunnen laten maken bij Deutsche Grammaphon om maar wat te noemen). En dát terwijl er bijvoorbeeld voor cellisten een hoop heel goed haalbare begeleidingspartijen voor bij het samenspelen bestaan die veel plezier geven bij het samenspelen voor de heel matig gevorderde (misschien al 'de goede beginner'zoals dat soms wordt onderscheiden). Kijk bijvoorbeeld eens naar diverse cellopartijen van trio's van Haydn.
Vandaag mijn hersens eens lekker laten kraken en me op de oefening gestort. Ik heb besloten heel gericht tijd te nemen voor dit probleem(pje) Denk dat als ik door dit punt heen ben ik weer een hele sprong maak. Om goed hou vast te hebben en enige structuur aan te brengen heb ik gewerkt met de metronoom op mijn tablet. Eerst heb ik bekeken hoe langzaam ik kan strijken waarbij ik toch het gevoel heb dat ik prettig strijk. Voor mij is dat met de metronoom op 12. Bij dit tempo kan ik nog een redelijke toon vormen, als ik nog langzamer ga, dan ga ik haperen met strijken. Ben begonnen met strijken van de losse G snaar om het strijkritme goed in mij op te nemen. Ik strijk van slof naar punt (1bar op de metronoom)en weer terug.(ook 1 bar op de metronoom) Daarna ben ik met de metronoom vingers/noten(cliks op de metronoom) gaan toevoegen, eerst 1 op de helft van de strijkstok. Mooie van de metronoom is dat die de cliks precies verdeeld over de bar (1 bar is van slof naar punt) Daarna 2 cliks, 3 cliks,4 cliks per bar. Dat ging redelijk soepel tot ik bij 9 noten(cliks) kwam, toen ging ik in eens sneller strijken. Even een paar minuten pauze ingelast en daarna weer de losse G snaar zonder noten , puur om het strijkritme weer te voelen Toen weer ingestapt bij 8 cliks tot dat soepel ging. Daarna door naar 9 en 10. Dat was heel erg lastig, zeer moeilijk om bij 10 cliks nog langzaam te strijken. Uiteindelijk lukte mij dat wel een aantal keren en ben ik gestopt voor vandaag .
Dat was ook wat ik dacht! Ben veel minder ver dan jij, Marloes, dus geen echte tips. Wel een grappige oefening voor het trainen van je hersenhelften: jongleren! Of raak je daar dan ook weer gefrustreerd door? Het klinkt alsof je het degelijk aanpakt met je oefenen! Goed bezig! Op naar de sprong!
En natuurlijk niet te vergeten, de belangerijkste tip, even gaan slapen na dat je intensief gestudeerd hebt. Uit een onderzoek van het UMC St. Radboud blijkt dat tijdens de slaap onze hersenen bepaalde ervaringen extra goed opslaan. Uit hun onderzoek is gebleken dat er tijdens bepaalde slaapfases nieuwe verbindingen tussen hersencellen worden gebouwd (synapsen). Uit hun rapport blijkt dat slapen zelfs belangrijker is om te leren en dingen te onthouden dan het leren zelf. Zelfs de meest intensieve training kan onvoldoende slaap niet compenseren. Oftewel je kan dagen lang intensief studeren en er helemaal niets van leren als je niet slaapt.
Dat had ik als middelbare scholier door. Ik ging daarom nooit lang door leren 's avonds. Nachtrust deed het beste werk. En later gold dat bij tentamens ook. Niks inleveren op nachtrust dus.
En ik kwam het volgende verhelderende rijtje tegen . Fase 1 onbewust onbekwaam Fase 2 bewust onbekwaam Fase 3 bewust bekwaam Fase 4 onbewust bekwaam. Alle fasen die we doorlopen als we iets nieuws leren. Ik zit nu nog in fase 2 hopelijk ga ik snel door naar fase 3.
Alleen is het begrip 'bekwaam' nog best rekbaar. Ik vermoed dat in het algemeen best héél veel jaren van studeren en rijpen zit tussen vase 2 en 3.
Ik denk dat dat alleen geld voor het grotere geheel. Vermoed dat de kleine sprongen best sneller kunnen gaan.
Het gaat beter. Het gericht oefenen werpt zijn vruchten af. Ik heb niet alleen fysiek geoefend maar vooral ook mentaal door middel van visualisatie. Grappige is dat ik nu ook veel langzamer kan strijken en dus veel meer nootjes op 1 streek kan doen. Ik oefen gericht en gebruik ook improvisatie, dan kan ik mij lekker uitleven op de lange streek met veel afwisselende nootjes. Het enige wat bij de improvisatie vast staat is de lange streek, de rest komt zoals het komt. Ik ben nog niet helemaal over dit dode punt heen, maar ben heel blij met de vooruitgang die er is.
