Ik denk, en dat heb ik ook wel gehoord dat een strijkinstrument af en toe wat rust nodig heeft. Een soort vakantie dus. Jarenlang moet de viool of cello de grote druk der opgespannen snaren doorstaan. En dan is het goed om af en toe die spanning er een tijdje af te halen. Het instrument dat in de loop der jaren toch een zekere deformatie krijgt kan dan weer wat in zijn oorspronkelijke stand terugkomen. Mijn eigen viool krijgt die ontspanning een enkele keer vanzelf als ik het grondig reinig. Want dat kan alleen als het gehele garnituur verwijderd is. Het is dan natuurkijk wel opletten geblazen dat de stapel niet omkiepert. Dus dan spring ik er heel voorzichtig mee om. Na de schoonmaakbeurt laat ik de viool gewoon een tijdje in de koffer. De zomertijd is er een goede tijd voor omdat veel mensen dan zelf ook op vakantie gaan, en het instrument niet gebruiken, of een goedkoop vakantie instrument meenemen.
Ik geef mijn viool juist nooit vakantie. Ik voel mezelf al schuldig als ik twee weken met vakantie ben geweest en er niet op heb kunnen spelen...
Ik ben daar toch zeer terughoudend in Tobias. De reden daarvan is dat met de snaren op spanning er zich een evenwicht gaat instellen tussen de druk op de kam en de tegendruk van de gehele klankkast inclusief de trekkracht die op de hals/krul wordt uitgeoefend. Dat kan een hele tijd duren. Als er dan uiteindelijk balans is tussen de diverse krachten, zou je die weer verstoren door het gehele(!) garnituur er af te halen. Na opspannen begint het hele proces weer opnieuw. Lijkt me niet gezond voor het instrument.
Ik vind het altijd sneu als een mooi instrument zijn werk niet mag doen. Alsof je tegen een goede zanger zegt: Nu heb je vakantie, dus niet meer zingen. Terwijl dat zijn lust en zijn leven is.... Mijn viool heeft jarenlang niks kunnen laten horen, omdat er geen violist voor hem was. Naar mijn idee klinkt hij nu blij dat er iemand op hem strijkt. Maar dat kan natuurlijk niet, want het is maar een kistje met snaren erop.
Nou, het is echt wel meer dan dat hoor! Ik kan me nog een viool herinneren die op een tafel lag en die lééfde.......
De Plofviool. Mijn viool is gister bevallen van een Plofviool, het zevende al dit jaar. Ze hebben een hardhouten gezwarte toets en mooi goedkoop massief hout voor de body. Ze komen thuis met gratis strijkstok, hars en vioolkoffer. Ik verkoop ze voor 75 euro per stuk. Ze klinken voor geen meter, maar daar heb ik verder geen boodschap aan.
Dus het beste is de viool altijd op spanning te laten staan begrijp ik. Ik dacht nog wel dat het goed was voor het instrument om die grote druk er af en toe van af te halen. En ook voor de snaren dacht ik dat het goed was. Want het is mij meerdere keren gebeurd dat ik de vioolkoffer opende en er een snaar spontaan, dus in de koffer was gesprongen. Meestal was dat trouwens bij mij de A snaar.
Ik denk daarom ook dat mijn cello hier jaloers is op de Oefenchinees ("Vakantiechinees"). Twee jaloerse celli hier zelfs! De acoustische leek zelfs wat korzelig. De Oefenchinees had drie snaren slap van ellende laten hangen, maar de vierde bleef mij trouw. Geen omgeklapte kam en stapel dus. Vijf maanden rust was dus niet leuk, maar het spelen was weer heel fijn. Ik geloof niet dat strijkinstrumenten gemaakt zijn voor vakantierust. Ze zijn er om te zingen of desnoods te huilen, maar niet voor bijvoorbeeld een winterslaap op een (te droog) zoldertje. (Ik heb beterschap beloofd en daad bij het woord gevoegd).
