Sedert november 2010 zitten op mijn nieuwe cello Larsen snaren medium. Ik ben amateur en heb in die jaren niet echt intensief gespeeld. Paar keer in de week een halfuurtje. Ook wel maanden weinig. Moet ik nieuwe snaren plaatsen omdat deze verouderen na ruim 4 jaar? Ik hoor dat wel eens. En welke moet ik er dan op laten zetten. Ik zoek eigenlijk snaren die gemakkelijker aanstrijken dan die ik nu heb.
Larsen snaren hebben niet het eeuwige leven. Wanneer de snaren aanmerkelijk minder gaan klinken zijn ze aan vervanging toe en 5 jaar is ook bij niet al te intensief amateurgebruik toch wel in "blessuretijd". Larsen zou op een goed afgesteld instrument niet speciaal moeilijk moeten aanspreken, integendeel! Als Larsen niet makkelijk aanspreekt hebben andere snaren er waarschijnlijk ook moeite mee. Probeer eerst een de A en/of de D eens te vervangen en zie wat dat oplevert en laat bovendien ook eens kijken naar de hoogte van de snaren op de toets (op het eind ca. 4,5mm tussen snaar en toets bij de A en 6,5mm bij de C): een veelvoorkomende reden van moeilijke aanspraak en zwaar spel. Naar de vioolbouwer ermee dus!
Ik vraag me af wat er dan werkelijk gebeurt met snaren die een stalen kern hebben en een redelijk inerte omwikkeling. Bij een zilveren omwikkeling kun je nog spreken van oxidatie, maar dat is nagenoeg niet aan de orde bij een snaar met een wolfraam omwikkeling of chroomstaal. Aluminium kan zijn aangetast door transpiratie. Bij een snaar met een kunststof kern zoals Perlon of Nylon gebeurt er ook helemaal niets: deze polymeren oxideren niet!
Hai Josje, Mijn ervaring komt overeen met wat Bert schrijft over aanspreekbaarheid van de snaren. Met Larsen standart medium zit je vaak heel goed. Wat levensduur betreft: meestal speel ik op de larsens vele jaren. Een a-snaar werd op de lange duur wel eens lelijk (maar dat valt meestal ook reuze mee), d vaak duurzaam, voor G en C geldt dat nog veel meer. Zie gedachtegang van Frits over het (niet kwetsbare) materiaal. Eens beginnen met nieuwe a en d (#2) kan je laten horen/voelen wat het verschil is. Wat ook zou kunnen: zit er vuil of een randje hars aan de snaar? Pakt de stok nog goed? (Beharen?). Hoe werkt de hars die je gebruikt? (Te mild of juist te krasserig, teveel of te weinig geharst?). Ik noem maar wat factoren; wie weet zit er iets voor je bij. Ik wens je prachtige klank en plezier!
Wat er werkelijk gebeurt Frits: De kern, een staaldraad die steeds weer opnieuw en verder wordt uitgerekt wordt alsmaar harder en stugger, dat schijnt een materiaaleigenschap te zijn. Op een gegeven moment is alle soepelheid, elasticiteit en veerkracht er uit en wordt de snaar belemmerd in het trillen: de maximale uitslag wordt niet meer gehaald. Uiteindelijk wordt het kernmateriaal dermate broos dat het breekt, spontaan of na een keer bijstemmen of na het losschieten. Met oxidatie van het mantelmateriaal heeft dit proces weinig van doen: de meeste moderne cellosnaren kennen een wolfram of chroomstalen omwikkeling en die zijn -heel goed opgemerkt- feitelijk inert. Aluminium (dat uiteraard wel behoorlijk oxideert) wordt voor cellosnaren weinig gebruikt: het maakt de snaar ongewenst dik. Zilver, dat ook nog wel wordt gebruikt, oxideert weliswaar, maar het oxidelaagje blijft verwaarloosbaar dun. Maar: een snaar, omwonden met welk materiaal ook, kan ook slechter gaan klinken wanneer beschadigingen en lichte afplattingen ontstaan op de plaatsen waar hij veelvuldig op de toets gedrukt wordt. Doorgaans is dat met het blote oog niet te zien maar de uitslag (amplitute) van de snaar wordt er op den duur onevenwichtig van zodat de snaar niet meer goed zuiver klinkt.
Dank voor de uitleg Bert, dat snaren met enige regelmaat vervangen moeten worden wist ik wel en ik hoor ook het nodige verschil met nieuwe snaren...maar het hoe en waarom wist ik niet.
Duidelijk Bert. Alleen vraag ik me dan af, als je een set vrij nieuwe snaren zoals de Larsen of Jargar vier jaar lang ongemoeid op de cello in de koffer laat zitten, of de snaren dan vervangen moeten worden. Naar mijn mening niet. Want dan heb je niet steeds dat opnieuw oprekken van de snaren bij het stemmen. Ik begreep trouwens ook uit de eerste post van Josje dat haar cello nauwelijks bespeeld werd gedurende een jaar of vier.
Wanneer je een cello vier jaar in een koffer laat zitten is de kans aanwezig dat een of meer snaren losgesprongen zijn vrij groot. Daarna weer op de juiste toon stemmen is ook een aanslag op het leven van een snaar. Een snaar die op spanning wordt gehouden zal toch een beetje zakken. Je kunt daarom niet zomaar zeggen dat een snaar die jarenlang in de koffer op het instrument zit, niet achteruit gaat .
Eertijds had ik behoorlijk wat violen, deze werden niet gebruikt en de snaren die er op zaten had ik ontspannen, toch als ik na jaren zo'n viool weer eens wilden bespelen en ik de snaren erop dan spanden gebeurde het vaak dat een snaar spontaan sprong vooral bij de stemsleutel, zou het mogelijk zijn dat een snaar toch in de loop van de tijd achteruit gaat, en dan vooral bij de stemsleutel in opgerolde toestand ?
Tobias, het gaat hier om cellosnaren met een stalen kern, die kun je niet 1 op 1 vergelijken met vioolsnaren met wellicht een kern van kunststof of darm en meestal niet van staal.
Wat een grote hoeveelheid reacties. Daar kan ik wat mee. Heel hartelijk bedankt!! Ik heb de afgelopen ruim vier jaar toch wel regelmatig gespeeld. Alleen in 2013 enkele maanden niet vanwege.... Ik heb inmiddels de strijkstok opnieuw laten beharen. En ook is de kam vervangen, want die was verkeerd geplaatst. Ik merk het verschil. Ik heb alleen moeite met aanstrijken. Ik miet " in de snaar spelen", maar dat lukt nog niet. Daardoor krijg ik ook geen mooie toon. Soms denk ik - en dat vindt mijn leraar ook - dat de snaren achteruit zijn gegaan. Mij wordt geadviseerd: C en G Spirocore en D en A Larsen. Iemand een idee??
Josje, die combinatie wordt veel gebruikt en kan veelbelovend zijn. Sommigen vinden de Spirocore, vooral de G, te metalig. De reactie van je cello en je eigen smaak spelen natuurlijk ook een rol. Vanwege de reden, het aanspreken, weet ik niet of de spirocores perse meer kans bieden: het zou kunnen, net als met Larsen Magnacore of Evah Pirazzi of Kaplan.
Larsen Magnacore (doet het op veel instrumenten ronduit fantastisch maar kost -evenals spirocore G en C- een klein vermogen) zou ik zeker proberen eventueel een combi van Magnacore C en G en Larsen D en A, over EP twijfel ik in dit geval en Kaplan zou ik in dit geval niet direct aanbevelen. Als aanvulling: waar gesproken wordt van Spirocore G en C wordt de wolfram uitvoering bedoeld en NIET de zilveren of chroomstalen uitvoering.
We hebben trouwens wel meer topics op dit forum over verouderen snaren en welke snaren het best op je cello zouden kunnen. Dankzij die info ben ik aan een geweldige set snaren gekomen (Larsen medium op alle snaren) die mij weer meer speelplezier geven.
Dat Larsen A en D (bij mij soloist medium) en Magnacore C en G een "ronduit fantastische" combinatie zijn, zoals Bert Boon schrijft, kan ik alleen maar beamen. Ik schreef al eerder ergens dat Larsen voor mij een nieuwe wereld opende. Ik speel al 50 jaar op mijn Emile Laurent uit 1914 (misschien wel zijn laatste, hij stierf in 1914) en heb nooit een andere gewild, want warme, volle ver dragende klank op meestal Thomastik en Jargar. En nu sinds een paar weken het stel van Larsen, werkelijk ongelooflijk: ik mijn Laurent weten niet wat ons overkomt. Maar inderdaad, voor de 2 Magnacores betaalde ik hier (in Duitsland) €180,- en dat schijnt nog goedkoop te zijn.
