Hallo, Ik speel nu al 3,5 jaar viool en ben ongeveer een half jaar geleden begonnen met vibrato. De klank vind ikzelf opzich wel goed, maar ik twijfel over mijn techniek. Als ik vibrato maak, gaat mijn duim om de hals krullen. Ik probeer hierop te letten en probeer mijn pols recht te houden. Het probleem is dat mijn duim weglijdt en onbewust om de hals krult. Heeft iemand misschien advies/tips? Alvast bedankt.
Vibrato is voor veel musici een heet hangijzer. Ik had na drie jaar een krampachtig vibrato.(lang geleden). Dat klonk erg nerveus. Boeken op nageslagen: Carl Flesch, Louis Metz, Galamian. Een aantal jaren later bij één van de concertmeesters (er waren er toen een stuk of vijf) van het NNO eindelijk een uitleg over het vibrato. Het bleek een vibrato te zijn wat op bladzijde 24 van Carl Flesch: die Kunst des Violinspiels wordt beschreven met notenvoorbeeld 72. De vinger van de linkerhand maakt een beweging als een langzame triller, maar je verlaat de snaar NIET. Dat doe je 4 keer op één streek, later 8 keer op één streek. Je kan er gewoon bij tellen. Op deze manier heb je een toon die niet in hoogte verandert. Vibrato is ALTIJD in de maat van het te spelen stuk Het lijkt op een vingervibrato, maar LATER! gaat ook de pols mee en enigszins de arm Je ontwikkelt zo een mooi (en eventueel breed) vibrato zonder dat de hand onnodige grote bewegingen maakt. De toon is stabiel en klinkt hard-zacht. Hobo's, dwarsfluiten en goede zangers doen dat met hun middenrif . Meer-minder adem afwisselen. Verderop in het boek van Flesch wordt de techniek met het laatste kootje van de vinger beschreven de zg. Rivardesche Methode. Wordt ook op youtube veel voorgedaan. Je weet dat niet alles vanzelf komt. Na een half jaar zal je enig resultaat bespeuren. Vertel je hoe het je vergaat? Groeten. Peter.
Ik heb vibrato geleerd met de beweging van een positie wisseling waarbij dan uiteindelijk de beweging steeds kleiner wordt en op den duur de vinger op de plek blijft staan maar vibrato vanuit de arm. Nu speel ik altviool dus wellicht dat er voor altviool een andere techniek wordt gebruikt dan bij een viool want ook het strijken is net anders bij een altviool dan bij een viool.
Zoals jij het hebt geleerd, heb ik het ook geleerd, Willeke. Maar dan meer vanuit de elleboog. En ik speel cello. Nog steeds vind ik het lastig en gaat het mij niet echt soepel af. Maar wel beter dan in het begin. Het schijnt vaak jaren te duren voor je het echt goed onder de knie hebt en bij de verschillende muziekstukken op een mooie manier kunt toepassen. Mijn cellodocente zei dat er bij haar een studiegenote was op het conservatorium, die het ook nog absoluut niet onder de knie had en er wanhopig van werd. Maar op den duur heeft zij het toch geleerd. Altijd een troost (althans voor mij) om zoiets te horen. Groet, Anara
Nog een kleine maar belangrijke aanvulling op het leren van vibrato. Onze alom gewaardeerde Louis Metz vermeldt in zijn methode, dat vibrato ALTIJD vanuit de basistoon/omhoog wordt gemaakt. Dus NIET zoals veel mensen denken: om de toon heen. Bedenk verder dat veel methodes uit de grijze oudheid bestaan; bv met de viool(krul) tegen de muur aan. Zelf voelde ik dat vroeger als een vals soort stabiliteit. Voor de kenners zijn er een groot aantal virtuozen zoals Janine Andrade, Christian Ferras en Ruggiero Ricci, die van CARL FLESCH les hebben gehad. Kan je dat in hun spel zien en/of horen.........? Peter.
Als dat waar is, ben ik zo eigenwijs om te stellen dat Metz er niets van begrepen heeft. Want op die manier zal de gemiddelde frequentie altijd te hoog zijn en dus is dan de resulterende toon -dat is de toon die wij waarnemen- te hoog geïntoneerd! Het vibrato dient zich evenveel lager als hoger in frequentie om de basistoon te bewegen.
Waarom? Trillers zijn ook vaak afwisselingen van (vaak) halve of (soms) hele tonen boven dan wel onder een bepaalde basistoon. Wie daaruit een wiskundig gemiddelde toonhoogte wil berekenen (maar waarom zou je?) komt dan uit op een structureel te hoge (dan wel te lage) toon. Maar geen hond die daar last van heeft. Waarom zou een vibrato daar per definitie van moeten afwijken? Waarom zou een vibrato per definitie precies evenveel Herzen boven als onder een basistoon moeten zijn? Niemand die daartoe opdracht geeft. En bij mijn weten geen instantie die komt klagen als het - laten we zeggen in het geval van Oistrakh, Perlman, Menuhin, Verhey, Kremer, Parkanyi of Jansen - eens niet zo is. Die paus is al Rooms genoeg.
Hier wordt nu vibrato gelijk gesteld met een triller en dat kan echt niet. Op dit moment kan ik niet de literatuur raadplegen als bewijsvoering (zit op een andere locatie) en zelfs Wikipedia laat verstek gaan, want die gaat een verhandeling houden over vibrato bij een gitaar hetgeen totaal iets anders is (Fretten!). Maar misschien kan ik aannemelijk maken dat bij een triller de rekenkundig gemiddelde frequentie nog hoger zal liggen dan bij een vibrato. Wanneer we dan een triller nemen die wordt uitgevoerd met een grote secunde, dan wordt dit soort ‘vibrato’ als zeer slecht geïntoneerd ervaren: het klinkt in de volksmond als vals. Vals klinkt het ook wanneer een vibrato zich niet gelijkmatig beweegt om de basistoon en er zal geen instantie komen klagen, maar een persoon (niet een hond) met een beetje ontwikkeld muzikaal gehoor zal ogenblikkelijk ervaren dat over de hele linie verkeerd geïntoneerd werd. De basistoon is namelijk verhoogd! Er wordt dan wel uitgegaan van een ontwikkeld muzikaal gehoor. Als dat niet aanwezig mocht zijn, heeft die persoon er ook geen hinder van maar dan wordt luisteren wel iets geheel anders dan waarnemen. Frits
Nee. Alleen al niet omdat Ferras noch Ricci OOIT bij Flesch hebben gestudeerd. En ondanks de kolossale aantallen leerlingen van Flesch, heb ik zelfs mijn twijfels aangaande Janine Andrade. Hopf
Geachte heer Hopf (wel of niet de vioolbouwer?) Graag willen we horen wat U met ZEKERHEID weet en niet of U twijfels heeft of mevrouw Andrade ooit bij de heer Flesch heeft gestudeerd. De andere twee namen heb ik gekregen van een oud-violist van het Noordhollands, naar aanleiding van de vraag naar ll. van Flesch. Op wikipedia kan je andere ll. vinden. Wat betreft het vibrato door C.Flesch. Als ik reageer op een artikel, dan ga ik me eerst goed inlezen over datgene waar ik op wil reageren. Anders krijg je vreemde verhalen over trillers, al dan niet groot of klein, in verband met vibrato. Voor de duidelijkheid: het gaat om een beschreven vibrato in paragraaf 3 lid 2 met notenvoorbeeld 72. Naar aanleiding van de reacties, heb ik niet het idee dat personen ooit enige letter van deze pagina hebben gelezen. Op een keyboard of synthesizer zit links of rechta een knop met de naam "pitchcontrol". Hiermee kan je een toon tijdens het spelen tot 1.5 toon verhogen of 1.5 toon verlagen. Deze knop springt automatisch weer in de O-stand. Wordt over het algemeen gebruikt om een vibrato te maken. Ik raad aan om dit fenomeen te gebruiken/experimenteren en te beluisteren en uw eigen conclusies te trekken. Peter.
Beste Peter (=violinist) Nu ben ik meneer Hopf niet, maar ik reageer op het stuk wat gaat over vibrato: Ja, ik ken dit fenomeen en het gebruik ervan: ik heb een synthisizer. Er zit in een ronde geribbelde schijf een inkeping waar men dan de vinger of duim in dient te steken en het wiel (meestal) naar voren duwt tot zo ver men wil. Bij loslaten komt het wiel weer in de neutrale stand. Tot zo ver helemaal duidelijk en mee eens. Maar nu komt het: de verdraaiing zoals bovenbeschreven geeft een extra eenzijdige pitch (frequentie) bovenop de basis. De gemiddelde frequentie zal daarom hoger liggen dan de basistoon en wijkt dus af, wordt daarom als te hoog geïntoneerd en als vals beoordeeld! Dat is ook mijn bezwaar waartegen ik steeds ageer. Het verhaal wordt heel anders wanneer de gebruiker het pitch control wieltje evenveel omlaag als omhoog laat bewegen, maar dat wordt in de wereld van dit soort muziek nooit gebruikt: is veel te moeilijk! Pas dan is er sprake van een gelijkmatig verdeeld vibrato met als gemiddelde frequentie da basistoon en dat is wat we willen. Ik heb het originele verhaal van de heer Metz daar niet voor nodig. Metz heeft het bij het verkeerde eind. Frits
Geachte violonist, Eerlijk gezegd weet ik niet wie de 'we' is in uw eerste volzin (pluralis majestatis?), maar goed. Janine Andrade heeft bij mijn weten maar één leraar gehad en dat was Jules Boucherit. Ik heb in dit geval enkele naslagwerken geraadpleegd, want Janine Andrade was nou ook weer niet het grootste talent van de wereld. Althans niet gehoord de plaatopnames die ik van haar heb. Omtrent de violistiek van Boucherit zelf heb ik geen mening. De enige opname die ik van de man heb (een Gavotte van Leclair uit 1906) biedt daartoe geen enkele houvast. Merkwaardigerwijs worden in Wikipedia in het geval van Boucherit wel enkele van zijn bekendste leerlingen genoemd, maar daar is Andrade niet bij. Maar aangezien dit laatste ook geldt voor Ivry Gitlis, lijkt ook hier de betrouwbaarheid van Wikipedia aanvechtbaar. Dit evenals kennelijk de feitenkennis van sommige oud-leden van het Noord-Hollands Philharmonisch Orkest, maar dit terzijde Overigens is het niet ondenkbaar dat uw zegsman in dezen Ginette Neveu of Michèle Auclair bedoelde, want beiden hebben ook bij Boucherit gestudeerd. Volledigheidshalve verder nog de opmerking dat Christian Ferras eerst van Bristesi en daarna van René Benedetti les heeft gehad. En dat Ricci achtereenvolgens bij Persinger, Kulenkampff, Stassevich en vervolgens weer Persinger heeft gestudeerd. De periode bij Kulenkampff was niet zo'n succes. 'Hopf' is, achtereenvolgens, de achternaam van circa zestien individuele vioolbouwers, vervolgens een vioolatelier en een fabriek en tenslotte toch weer een individuele bouwer (Willi Hopf). Mijn 'nom de plume' is ontleend aan mijn viool, een Carl Friedrich Hopf (1811 - 1892). En ikzelf heb twee uitgesproken linkerhanden Ronald
Liuwe, Ten dele. Wel voor mijn 'echte' linkerhand maar niet voor de 'andere' linkerhand. Want die zit vast aan mijn rechterarm :lol: Hopf
