Viool aan de muur ? We willen allemaal gaag onze viool aan de muur hangen. De viool is niet alleen een muziekinstrument maar ook door zijn vorm en uitstraling een kunstwerk. Ook mensen die geen viool spelen hangen graag een viool als sieraad aan de muur. Wij violisten zijn bijna allemaal trots op onze viool, en wij willen hem graag laten bewonderen. Als wij een viool aanschaffen beoordelen wij natuurlijk de klank maar wij kijken ook naar het uiterlijk van de viool. Zoals een kind een prachtige glanzende kastanje kan bewonderen zo bewonderen wij het uiterlijk van onze viool. Al dat gevlamde bruine hout heeft geen enkele invloed op de klank, maar wij kiezen er wel voor. De viool moet mooi zijn en wij bewegen onze viool heen en weer in het licht om de vlammen in het hout op onze viool te laten bewegen. Maar het aan de muur hangen van onze lieveling waarop wij zo trots zijn en die wij ook zo graag aan anderen laten zien heeft nadelen. De viool wordt stoffig en heeft te lijden van temperatuur wisselingen, om over eventule beschadigen door een werktster of kinderen maar niet te spreken. Een glazen kast waar de zon niet bij kan komen zou kunnen, maar om de viool nu daarin te plaatsen is zo'n gedoe en tast de uitstraling van de viool en het interieur aan. Dus toch maar in de koffer en niet aan de muur, wat jammer nou nu kunnen wij er niet mee pronken naar anderen. De enige oplossing is dan ook als men na het spelen de viool opbergt de koffer op tafel of op een andere goed zichtbare plek te plaatsen. Vooral mensen die u voor de eerste keer bezoeken zullen u dan vragen of u viool speelt, dan moet u zeggen nee er zit een kalasjnikov in, en dan om dat te ontkrachten kunt u de koffer openen de viool in handen te nemen en hem laten bewonderen. Tobias.
Sinds jouw gepredik over violen die niet aan de muur mogen hangen, hangt mijn grote liefde daar ook niet meer, Tobias. Je hebt mij overtuigd, maar vooral met de opmerking ooit dat mijn viool ook zijn verdiende rust in een fijn bedje mag krijgen. Hij werkt al zo hard! Mijn straatviool daarentegen die hangt wel aan de muur. Want op die manier pak ik hem ook nog af en toe als ik geen leerorkest of straatprojecten heb. En ik vind het ook wel leuk, het is een lelijke viool (ik moet hem nog in die rubriek plaatsen trouwens), maar wel trouw, hangt altijd voor me klaar.
Mijn cello ziet maar 1 x per 14 dagen de binnenkant van zijn cocon: als ik naar les ga (ok; op de terugweg nog een keer). Verder staat hij altijd op een standaard. Ik vind het nl best een gedoe om elke keer in- en uit te pakken. Eigenlijk zou ik hem het liefst in de kamer zetten want ik vind het prachtig om te zien maar dat vind ik dan weer een beetje eng met de kat en daar heb ik geen mooi plekje uit de zon, en je weet maar nooit wat voor ongewenst bezoek je daarmee aantrekt. Dus staat hij op mijn speelkamertje boven. Wel ideaal: ik kan zó gaan zitten en hem pakken; ik hoef alleen mijn stok maar op te draaien.
Om lekker te kunnen oefenen, moet je ook niet de hele tijd je instrument inpakken en uitpakken. Je moet het zó kunnen pakken en na stemmen lekker spelen en oefenen. Mijn cello staat voor mij klaar in de ruimte waar ik ook lekker rustig kan oefenen.
Voor mij is dat uitpakken niet een probleem, is maar 1 minuutje werk. Banden los, rits los, schuitjes opzij , en hup uit de koffer. Klaar om te spelen Als ik toch een uurtje tijd hebt maakt die paar minuten toch niet uit, en als die paar minuten wel uitmaken heb ik waarschijnlijk ook niet genoeg tijd om rustig te studeren .
Mijn viool hangt gewoon aan de muur, op een plek waar hij weinig last heeft van temperatuur schommelingen en uit de zon. Veel kans om echt stoffig te worden, krijgt hij trouwens niet. ;-)
Een Muurviool dus, ja zo worden violen wel genoemd die aan de muur hangen. Je hebt Straatviolen Vakantieviolen maar dus ook Muurviolen. Dit zijn allemaal violen die een wat moeilijk bestaan lijden. Vaak zijn het goedkope violen, maar niet altijd, het kunnen ook zomaar heel mooie en dure violen zijn. Vaak is de achterkant van een Muurviool dan ook iets beschadigd omdat de viool tegen een harde ruwe muur kan hangen. Eigenlijk zou het verboden moeten zijn, maar ja de wet verbiedt niet alles wat verboden is.
Je hebt zelfs violisten die ook nog te lui zijn om de schoudersteun te verwijderen. Daar hangt de viool als een misdadiger aan de muur gekluisterd met de schoudersteun op zijn rug gekneld. Als violen tranen zouden hebben dan zouden deze nu rijkelijk vloeien.
Denk eerder dat eventuele violentranen debet zijn aan dankbaarheid dat de eigenaar de moeite heeft genomen de rug te beschermen in plaats van hier pijnlijke striemen te laten ontstaan.
Eens, ik moet het tot mijn schande erkennen heb ik ook een viool aan de muur gehangen. Maar om de rug te beschermen had ik niet heel slordig mijn schoudersteun laten zitten, zoals sommige luie eigenaren doen en waarvan vioolbouwers denken dat de viool daarvoor tranen van dankbaarheid plengt. Nee ik had op de muur een mooi stuk groen vilt geplakt, zodat mijn lieveling geen striemen of krassen in de rug zou krijgen. Mijn viool huilde niet uit dankbaarheid, maar lachte mij daarvoor iedere dag toe.
Mijn dames, Ja, mijn violen beschouw ik, behandel ik als dames. Mijn dames liggen (het liefst) op hun zij boven ons computermeubel, strijkstok, hars, schoudersteun liggen binnen bereik. En al wil ik soms niet eens spelen dan kan ik altijd nog even stemmen en controleren. Of kijken naar die twee houten kastjes waar zo'n heerlijk kattengejank uit kan komen. Mijn katten, de ene mild en fluweel, de ander luidruchtig met een mooie diepgang maar ook zo vrolijk en frivool. Mijn dames, drie meiden in huis, vrouw lief en twee violen. Mazzelpik.
Ik heb mijn violen ook altijd als dames gezien. Maar nu bespeel ik een viool met een zo'n lage stem, dat ik zeker weet dat dit een mannetje is, ik noem hem daarom ook Harald. De koffer waar Harald in zit staat op tafel zodat ik hem zo kan pakken, Harald is mooi om te zien en daarom zet ik hem soms een tijdje rechtop in de koffer. Veeg totaal nodeloos de hars die er niet opzit van de snaren, en tokkel er eens over. Dan kijk ik of alles nog netjes in het opberg vakje zit. Het doosje hars een zakje met fijnstemmers, twee stemfluitjes een krijtje en een hoteldemper die ik nooit gebruik, er zit ook nog een briefje in waarop de beginregels staan van de liedjes die ik uit mijn hoofd kan spelen. Na een tijdje leg ik Harald weer neer en doe het rode vioolkleedje weer over zijn bruine body, slaap maar lekker Harald en de koffer gaat weer dicht.
