Viool, vermoedelijk Duitse makelij, te koop incl.zijn originele koffer.Deze viool is van mijn overgrootvader geweest, mijn vader zijn opa, en dan kom ik uit ergens omstreeks het jaartal 1850. U kunt mij het beste emailen of prive berichten voor meer fotos. 1 snaar reparatie vereist, strijkstok licht. Ik vind een handschrift van mijn vader er bij op een enveloppe met de naam van de vioolstudent/speler 'Carl Flesch', verder niets bekend.De data's komen dan wel overeen....
Ik wil u niet teleurstellen, maar dit instrument is niet uit 1850. Ook de kist is van rond 1920, 1930, denk ik. Misschien zelfs nog wel van na WO II. Gezien de afwerking van de krul hebt u een goedkoop fabrieksinstrument, de vele kleine beschadigingen in de lak op het corpus wijzen op simpele lak die gemakkelijk afbladdert. Er zijn duizenden van deze violen gemaakt, ze brengen echt niks op. Mensen hebben vaak in hun achterhoofd die veiling op de televisie waarin een Stradivari voor tien miljoen euro wordt verkocht; veel mensen rekenen zich daardoor rijk als ze een viool aantreffen op die donkere en stoffige zolder van hun net overleden vader of grootvader. Maar helaas, ècht waardevolle violen worden meestal voortdurend bespeeld omdat de bespelers zich ook van die waarde bewust zijn, zulke instrumenten worden ook goed doorgegeven aan het nageslacht. Carl Flesch, dat had u kunnen opzoeken, was een beroemde Hongaarse violist die overleed in 1944. Hij heeft o.a. een uitgave van Mozarts vioolsonates verzorgd die nog altijd veel wordt gebruikt. Als in die enveloppe nog een briefje zit van Carl Flesch, dan zou dát nog wel eens het kostbaarste uit de koffer kunnen zijn.
Nee, uw vader heeft niks uit zijn duim gezogen. Ik ben 65 en twee van mijn overgrootvaders stierven respectievelijk in 1940 en in 1956. Met andere woorden, overgrootouders zijn dan wel geboren in de 19de eeuw, maar die hebben hun violen best kunnen kopen in 1920 of 1930. De waarde van een viool wordt vooral bepaald door de wijze waarop hij gebouwd is, met wat voor materialen en hoe hij gelakt is. Uit uw foto blijkt het te gaan om een eenvoudig instrument, de krul is tamelijk grof gesneden en het hout van de zijkanten van uw viool heeft geen fraaie tekening. Ook de inleg is weinig fraai. U vraagt op een forum van vioolbouwers en violisten om de mening van mensen met ervaring met strijkinstrumenten. Die mening hebt u nu van mij mogen horen. Misschien krijgt u nog reacties van echte kenners. Maar rekent u zich niet rijk, uw viool is een zeer eenvoudig instrument. En daar is niks mis mee, veel mensen konden zich vroeger geen duur instrument veroorloven.
De viool ziet er jonger uit dan gebouwd in 1850. Een viool aanschaffen op 70 jarige leeftijd lijkt me niet waarschijnlijk, zodat de afleiding naar leeftijden van de familie in te schatten is op 1850. Kwalitatief gezien en afgaande op slechts twee foto's, lijkt het me een 'veertien in een dozijn' viool. Geen hoge waarde dus. Ik vermoed dat er nog eens een keer een nieuwe toets is opgezet, want die ziet er nog zo 'maagdelijk' uit, in ieder geval niet uit 1850. Verder zal er toch ook nog een kam op moeten. Misschien dat die nog ergens ligt in de koffer? Als die in goede staat verkeert kan die er mogelijk weer worden op gezet. Zo niet, dan zal daar een andere op pas gesneden moeten worden om er op te kunnen spelen. De inleg laat ook te wensen over: geen vakwerk. De lak toont geen gebruikssporen maar eerder bewijs van een wat nonchalante behandeling. Lak is blijkbaar aan de harde kant. Of het instrument van Duitse makelij is laat zich a.d.h. van de foto's moeilijk afleiden. Kan ook uit Bohemen (het huidige Tsjechië) komen.
Een iets belegen reactie op bovenstaande post. Soms koopt een 70plusser (ik) nog een viool. Mijn 100 jaar oude kopie (leerling) Stainer (etiket Vuillaume) ingeruild voor een moderne Tsjech.
