www.willembouman.nl Biografie op site van muziekinstrumentenfonds Willem Bouman is vanaf de eerste dag betrokken geweest bij het tot stand komen van het NMF en is tot aan zijn overlijden nauw betrokken gebleven bij alles wat het NMF aanging. Willem Bouman (Leeuwarden 1922 - Den Haag 2005) groeit op in Den Haag, waar zijn vader muzikant is bij de Koninklijke Militaire Kapel. Na zijn pensionering trekt Bouman senior, zelf een verwoed amateur vioolbouwer, met zijn gezin naar Groningen en opent daar een winkel. De Jonge Bouman studeert daar viool aan het conservatorium en ontpopt zich al snel tot een veelbelovende violist. Een mooie carrière leek in het verschiet te liggen, maar de solistische optredens voor publiek vallen Willem zwaarder dan hem lief is. Hij maakt een andere loopbaankeuze en besluit een opleiding tot vioolbouwer te volgen in Mittenwald. Daar moet hij in eerste instantie vanaf zien vanwege het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de oorlog is hij koerier in het verzet. Ook zijn muzikale activiteiten vinden tijdens en na de oorlog doorgang. Hij leidt een band waarmee hij in Groningen overal optreedt en heeft een eigen strijkkwartet. Zijn verzetsverleden leidt ertoe dat Bouman na de oorlog speciale toestemming krijgt om alsnog in Mittenwald te gaan studeren, dat ondertussen Amerikaans bezet gebied is. In Mittenwald blijft hij ook als musicus actief en leert hij zijn later echtgenote Irmengard kennen, die in hetzelfde kamerorkest speelt. Bouman behaalt in Mittenwald de meestertitel. Naast vioolbouw, leert hij ook het vak van strijkstokkenbouwer bij Otto Adler. Zijn carrière als zelfstandig vioolbouwer start in 1951 in Den Haag, opnieuw met overheidshulp vanwege zijn verzetsverleden. De goede reputatie van Bouman verspreidt zich snel en de zaak wordt aangedaan door musici uit binnen- en buitenland. Tot aan zijn overlijden geniet Bouman een grote reputatie als bouwer, restaurateur en expert. Bouman was erelid van de vereniging van Zwitserse Vioolbouwers. Hij kreeg de stadspenning van Den Haag en werd benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. De firma Bouman in Den Haag wordt voortgezet door zijn vrouw Irmengard, zoon Feiko en dochter Lies. Van de Nederlandse Groep van Viool- en strijkstrokkenmakers In memoriam Willem Bouman 3-1-1922 - 24-12-2005 Op 24 december j.1. is onze zeer gewaardeerde collega en oud-lid van de NGV Willem Bouman overleden. Willem Bouman werd in Leeuwarden geboren als zoon van amateurvioolbouwer Feiko Jacob bij wie hij de beginselen van de viool bouw en reparatie, restauratie van strijkinstrumenten en strijkstokken leerde. Vanaf 1948 volgde hij de opleiding viool bouw aan de vioolbouwschool te Mittenwald, waar hij in 1951 de opleiding met de meestertitel afsloot. Hij vestigde zijn atelier in Den Haag aan de Hofsingel, in 1958 werd het atelier en woonhuis verplaatst naar de Herenstraat en daar is het gebleven tot op heden. Bouman hield zich zowel met de restauratie als ook met nieuwbouw, expertise en handel in strijkinstrumenten bezig. In zijn atelier heeft hij altijd meerdere medewerkers gehad,zowel voor de reparatie als voor de nieuwbouw. Als stokkenmaker hield hij zich bezig met het vervaardigen van barokstokken. Later heeft Willem Bouman zich ook beziggehouden met wetenschappelijk onderzoek, o.a. vastleggen van klankgrafieken etc. Op zijn 65ste verjaardag werd hij in Den Haag gehuldigd met een tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum. Ter gelegenheid hiervan werd een biografie uitgegeven. Bouman aan het woord: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844...774/2002/11/09/Stradivarius-in-de-kluis.dhtml Kort Engels filmpje over Willem Bouman (doet vermoeden dat het een promo van een langere film is) Instrumenten van Bouman http://www.muziekinstrumentenfonds.nl/289/collectie/instrumenten/instrument/?id=245 http://www.muziekinstrumentenfonds.nl/289/collectie/instrumenten/instrument/?id=865 http://www.muziekinstrumentenfonds.nl/289/collectie/instrumenten/instrument/?id=890 Artikel AD over overlijden http://www.ad.nl/ad/nl/1040/Den-Haa.../Haagse-vioolbouwer-Bouman-83-overleden.dhtml 27-12-05 - 18:03 De bekende Haagse vioolbouwer Willem Bouman is op kerstavond overleden aan de gevolgen van een hartaanval. Hij is 83 jaar oud geworden Bouman was een internationaal bekende bouwer, die tientallen jaren lang werkte in zijn atelier aan de Herenstraat in de Haagse binnenstad. Bekende Nederlandse musici als Isabelle van Keulen en Vera Beths bespeelden en bespelen instrumenten, die door hem zijn gemaakt. Dat grote solisten uiteindelijk toch vaak kiezen voor een oude viool van Italiaanse makelij stoorde hem. „De beste vioolbouwer is blijkbaar een dooie vioolbouwer,’’ liet de trotse vakman zich ooit ontvallen. Tegelijk bleef hij kritisch over zijn eigen werk. „De viool die klinkt zoals ik zou willen, heb ik nog niet gemaakt,’’ zei hij in 1991. De klank van een viool moet ontroeren, vond Bouman. Willem Bouman werd in 1922 geboren in Leeuwarden. Hij werd opgeleid tot violist en was ook na de oorlog enige jaren als musicus werkzaam. Maar koos uiteindelijk voor het ambacht in plaats van voor de muziek. Bouman genoot zijn opleiding in het Duitse vioolstadje Mittenwald. In 1951 vestigde hij zich in Den Haag. Haagse violisten, onder wie vele leden van het Residentie Orkest, wisten de weg naar Boumans atelier snel te vinden. De bouwer maakte behalve violen en altviolen, ook celli en contrabassen. Bovendien sneed hij een speciaal soort strijkstokken voor barokmuziek, die faam genoten onder specialisten. Bouman gold ook als autoriteit op het gebied van het taxeren en onderzoeken van violen. De laatste tien jaar legde hij zich steeds meer toe op die kant van zijn vak. In 1987 kreeg hij de penning van verdienste van de gemeente Den Haag en in 1996 werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. De vioolbouwer had altijd al een zwak hart, wist zijn familie. Toch kwam zijn dood nog als een schok, volgens zijn zoon. Hij zal de zaak samen met zijn zuster Elizabeth voortzetten. Willem Bouman wordt morgen in besloten kring gecremeerd.
Herinneringen van forumleden Remi 13-12-2006 Bij het overlijden van Willem Bouman moet ik weer eens terug gaan in de tijd, een kleine anekdote Toen ik eenmaal de viool weer had opgepakt en bemerkte dat ik ook wel eens ’s-avonds wilde spelen, strijken, proberen te studeren heb ik eerst een gewone houten soudine gekocht bij Alexander Oosten in Rijswijk, lekker dicht bij mijn werk. De volgende stap was om een hotel-sourdine te kopen want die dempt werkelijk als een reus. Dus op een vrijdag middag lekker op de fiets de stad in, langs Vedral, en daarna op naar Bouman (die was tenminste open) – Vedral sinds het overlijden van Jospeh Vedral, alleen op zaterdag en dan nog op afspraak. Dus bij Bouman naar binnen en wachten want Bouman heef het druk. De vraag naar een hotel-sourdine bracht de dame in de winkel een beetje van haar stuk. Met een beetje rood hoofd werd er enige navraag gedaan en de dikke catalogi kwamen op de toonbank. De lieftallige dame had er tot toen nog nimmer van gehoord. Moet je voorstellen dat je als beginnend violist bij Bouman staat, ergens achter in de zaak zit een celliste een aantal strijkstokken uit te proberen, vlak achter je, nee in de ruime naast de ingang staat een meiske van amper vijf jaar wat op een viooltje te jengelen. Gewoon een heerlijke omgeving waar ik deel van uit mocht maken. De sourdine waarom ik had gevraagd was ik bijna helemaal vergeten en stond eigenlijk meer te genieten van de ambiance waarin ik mij op dat moment mocht begeven. En toen op eens het hoofd van Willem zelf om de hoek, vol belangstelling als of het om de verkoop of het advies ging van een waardevol of kwalitatief pracht instrument. Hij mompelde iets van “zo’n verchroomd loodzwaar blok voor op de kam” Links onder in die lade daar” en wees nar de lade, Knikte nar mij en ik antwoordde met een knipoog. Gewoon mensen onder elkaar, gewoon vioolbouwer en klant. Op een of andere manier sprak het Willem aan en even later stonden we “achter” in een deel van zijn atelier, zijn werkplaats. Ik vertelde van mijn Chinese viooltje, de voorliefde, Vedral, 11 jaar en de viool. Het ijs was volledig gebroken en ineens stond ik met een viool in de handen, “Hier houd eens vast, wees wel voorzichtig, sorry maar ik kan het niet genoeg benadrukken maar je moet erg voorzichtig zijn met muziek instrumenten ze zijn vaak zeer kwetsbaar, zeker als ze erg oud zijn, maar ook nieuwe instrumenten zijn kwetsbaar. Wees er altijd zuinig op.” Opeens stond ik met een instrument van grote waarde in mijn handen, handelswaarde. Dat kwartiertje, misschien tien minuutjes dat ik “achter” was bij Bouman is me best bijgebleven. Gewoon de hartelijkheid, maar ook de sfeer in de winkel, de ambiance en de voorkeur voor de viool. En in eens stond ik weer in de winkel, een knipoog van Willem en de sourdine lag klaar, afrekenen en de droom was over. Op de fiets naar huis nog wel even twee keer gecontroleerd of ik werkelijk een sourdine gekocht had. En, Ja hoor, ik had er echt een, geen droom dus. Hopf 25-09-2011 Overigens kan ik mij nog herinneren dat ik, in één van zijn spaarzame momenten van spraakzaamheid, nog wel eens een blik mocht werpen in de kluis van Bouman. Daar stond onder meer een Bergonzi cello met scheuren in het bovenblad. Maar dat instrument was al zo vaak gerepareerd dat zelfs Bouman daar geen heil meer in zag. Alleen moest hij dat nog 'even' aan de eigenaar vertellen. Zijn verzuchting 'waarom kopen ze ook van die oude rotdingen' kan ik me ook nog herinneren.
Ik heb een prachtige barokstok van Bouwman, vermoedelijk uit de zeventiger jaren. Maar of Bouwman de stok zelf heeft gemaakt of dat het het werk van een medewerker is geweest kan ik niet achterhalen.
Natuurlijk kon ik het niet laten om ook even bij Bouman langs te gaan voor een paar foto’s. Heb aangebeld en kreeg zelfs de kans om een foto van de heer Bouman te bemachtigen. Met dank aan de firma Bouman
Ik lees net dat Willem Bouman in besloten kring is gecremeerd. Even goed lezen en je weet genoeg. Soms lees je over dingen heen waar je naar op zoek bent. Overigens ben ik heel vriendelijk ontvangen door een meneer en kreeg direct medewerking. Zelf loop ik al een tijdje rond met het idee om de nabestaande van... eens te interviewen. Natuurlijk de mensen van Bouman en een grote wens mejuffrouw Vedral.
