Vioolles

Ik heb drie Viool leraressen gehad, en ze waren allemaal anders in het geven van de lessen.

Mijn eerste lerares kwam bij ons aan huis, het was een klein gezet dametje met een prachtige Viool, toen ik haar Viool voor de eerste keer zag schrok ik er een beetje van, zo'n donkere gevlamde Viool had ik nog nooit van zo dichtbij gezien en ze ontlokte er zulke prachtige klanken aan dat ik meteen de moed liet zakken begrijpend dat ik dit nooit zou halen.
Maar zij liet de moed niet zakken en met engelen geduld bracht ze mij de eerste beginselen bij, en weldra begon ik een leuk wijsje te krassen, zij speelden dan mee en verdorie dan leek het echt wel wat zo samen.
Maar helaas wij gingen verhuizen en ik raakte mijn lerares kwijt, eerst kwam er een tijdje niets en toen kreeg ik een andere lerares een jonge wat slordige dame was het, ze was altoos in het zwart gekleed en bespeelde een Viool die om te zien zo uit een pandjeshuis kwam, ik geloof dat het best een duur ding was want de Viool had iets duns en breekbaars en ze speelden er ook op in een orkest, maar zij was er ongelofelijk slordig op, ook het lesgeven ging wat nonchalant.
En een wat vervelende bijkomstigheid was dat haar man beneden in de voorkamer altijd gelijktijdig pianoles gaf, de grote zwarte vleugel deed het kamertje boven waar ik les kreeg dan ook dreunen en trillen.
Na ruim een jaar hielden mijn ouders het dan ook voor gezien aangezien er in mijn spel geen enkele vooruitgang meer was te bespeuren.
Ik gaf aan dat ik net als mijn zusje liever verder wilden op de piano, we kregen samen thuis les en dat ging best fijn zo, alleen in het noten lezen was ik minder bedreven dan mijn zusje en ik speelde dan ook graag uit het hoofd, zo lekker voor de vuist weg.
Maar de Viool bleef trekken en zo kreeg ik mijn derde lerares, het was een jonge vrouw die telkens op wisselende tijden mij thuis les gaf, ze had kleine kindertjes en van de oppas hing af wanneer ze kwam.
Ook had ze de gewoonte om telkens een ander stuk te laten instuderen, je had het ene half in de vingers of je moest alweer een nieuw stuk instuderen, het gaf het geheel iets chaotisch maar de methode wierp wel vruchten af want ik ging met sprongen voorruit, en eigenlijk heb ik ook aan deze laatste lerares te danken dat ik goed uit het hoofd kan spelen, want na de verplichte kost speelden wij samen altijd allerlei populaire wijsjes voor de vuist weg wat een geweldige ontspanning gaf.

Misschien is het ook leuk van anderen eens te horen hoe zij hun vroeger lessen hebben ontvangen en ervaren.

 

Wat leuk om te lezen Tobias.
Ik speel nog niet zo heel erg lang, zo,n 2 jaar nu.
Heb altijd van mijn huidige leraresles gehad.
Zij heeft de gave om van een heel simpel deuntje toch iets heel moois te maken.
Dan lijkt het allemaal heel wat.
Al strijk ik open snaren, als zij er doorheen speeld lijkt het wel een super geweldig stuk.
Ze is heel stimulerend en enthousiast in haar les geven en ik besef dat één van de belangerijkste redenen waarom de cello voor mij zo,n succes is geworden, is haar manier van les geven.
En daar ben ik elke keer weer blij mee

 

Mijn muzieklessen begonnen achter de piano als basisschoolkind. Ik had iemand die meer uitvoerend kunstenaar was dan een didaktisch doortimmerde juf. Ik herinner mij goed de avonden die zij voor haar leerlingen organiseerde samen met haar vriendin die ook les gaf in hetzelfde dorp. Het ging dan over de kunst van het spelen van quatre-mains, iets waar ze zich samen op hadden toegelegd. Dit wisten ze zo geïnspireerd te brengen, dat ik altijd met veel plezier quatre-mains heb gespeeld en mij door de instructies liet inspireren.

Verder was ik vreselijk koppig en heb mijn docente geregeld tot wanhoop gedreven. Ik studeerde vooral stukken in die ik NIET op had en dat waren de stukken die ik veel mooier vond dan de simpele riedeltjes. Ik kon mijn aandacht daar niet bij houden en ging daarmee dus altijd de mist in. Dat ze toch altijd het geduld hield om met mij door te gaan (terwijl van een paar andere leerlingen de ouders werden gebeld om te vertellen dat er toch niet zoveel muziek in hun kind zat), heel bijzonder!
Op een dag kwam het toch goed met het instuderen van niet-opgegeven stukken: ik speelde iets wat ineens heel goed was en toen mocht ik mooie stukken gaan instuderen..

Ik ging studeren in een stad uit de buurt en tijdens een stage ergens in den lande (en verblijf in die buurt) dacht ik mezelf plezier te doen om bij de plaatselijke juf les te nemen en te oefenen op de piano die ik in mijn vrije tijd tot mijn beschikking had. Al gauw kwam ik erachter dat die juf mij niet lag. Reden: ze vond alles mooi en goed! Help, nee, wegwezen! Dus lekker met de stukken door uit de goede oude tijd.

Intussen knaagde er iets. Natuurlijk het idee dat ik dan toch beter naar mijn goede juf kon gaan (maar dat was praktisch onuitvoerbaar). En ten tweede: bij mijn huisgenootje in het studentenhuis hing een cello aan de muur en daar werd niet meer op gespeeld. Zou dat niet iets voor mij zijn????We hadden wel gezellig met wat huisgenoten gitaarles van de huisgenote-met-de-cello-aan-de-muur. Ze was echter gitaarjuf-in-opleiding naast haar vele optredens in een feministische rockband.

Studie 1 voltooid, volgende studie begonnen. En gewerkt. Door mijn werk kwam ik voor wat jaren midden in het land terecht. Op mijn pied-a-terre adressen kreeg ik een piano tot mijn beschikking en alras meldde ik me bij de leraar die mij werd geadviseerd. Grappig genoeg was dit ook vooral een toonkunstenaar. Deze vond lang niet alles goed en heeft mij goed verder geholpen. Ik was al wat minder koppig, ook dat helpt. De leraar had een grote voorliefde voor Bach en trad vooral ook op met stukken van Bach. Zelf was ik helemaal niet zo Bach-minded, dus dat was wel een dobber en uitdaging tegelijk. Mijn hoofd stond eerder naar Debussy. Hoeveel de leraar mij ook aan goeds gebracht heeft op het gebied van voordracht, het is hem niet gelukt mij de liefde voor Bach te laten krijgen.

Om praktische redenen (o.a. weer helemaal terug naar de hoofdstad) ben ik met zijn lessen na wat jaren gestopt en voor project cello was nog niet het moment aangebroken. Door een sportongeval liep ik een nare blessure aan schouder op. Vervolgens nog eens pech met kokend water gehad op linkerhand; een blessure met nog langduriger gevolg op muzikaal gebied.

De lesloopbaan gaat tien jaar later verder door op het moment dat de linkerhand het weer voldoende doet en nu echt iets aan de droom van de cello wordt gedaan. Voor het eerst beland ik op een muziekschool en tref het met mijn leraar. Hij treedt ook wel eens op, maar is veel meer leraar dan wat ik ooit eerder heb meegemaakt. Per leerling bekijkt hij welke methode het best past en is alert en enthousiast.
Grappig is dat ik nu op de cello plezier in Bach heb gekregen! Toch iets van rijping, lijkt het.
Intussen heb ik ook lessen van andere docenten gehad, zoals de vervanger van mijn leraar vanwege opgelopen blessure, en de docenten van de cellofestivals in Dordrecht. Elk van hen had eigen accenten en deed ons als leerlingen weer op een andere manier naar ons spel kijken. Verwarrend? Nee, dat eigenlijk niet. Vooral niet als je de aandachtspunten van hen weer met je eigen leraar heen bespreekt. Bovendien waren er zelfs twee docenten van het festival waar mijn eigen leraar ook weer les van had gehad, dus dat was ook nog eens extra leuk!