Er was in de vorige eeuw nog sprake van verschillende vioolscholen. In willekeurige volgorde: de Belgisch-Franse met als laatste representanten Dubois, Grumiaux en Quatackers, de Duitse (nog langer geleden) met onder meer Kulenkampf, Röhn en Tascher. En tenslotte de \'nieuwe\' Russische school (Auer) in combinatie met Galamian/Delay. Ooit begonnen met onder meer Elman, Heifetz en Milstein en eigenlijk nooit meer opgehouden. Als je naar (stok)oude opnames luistert, zijn die verschillen per school duidelijk merkbaar. Het lijkt mij althans moeilijk Thibaud te verwisselen met Kulenkampf. Of met Polyakin. Ik heb de indruk, maar dat kan mijn eigen cultuurpessimisme zijn, dat, behoudens enkele Tsjechische violisten, er nog maar één school over is gebleven namelijk de school die ooit begon met Auer. Met als risico eenheidsworst. Of sta ik alleen in die opvatting? Hopf
Of je de enige bent die deze opvatting aanhangt wordt mede bepaald door de kennis daaromtrent. Ik heb geen stokoude platen nog gedigitaliseerde versies daarvan, om het verschil in vioolscholen te kunnen detecteren. Kortom: ik wist niet eens af van het bestaan van de door jou genoemde scholen. Ik mis die kennis dus. Maar een mens kan niet alles weten. De enige vioolschool of misschien beter gezegd vioolmethode, die ik ken en die nu -voor zo ver mij bekend- actueel is, is de Suzuki methode, waarmee met name bij de zeer jeugdigen zo vanaf een jaar of vier reeds goede resultaten worden behaald. Deze Suzukimethode is internationaal geaccepteerd en ingeburgerd zodat ook in de USA en Europa deze veelvuldig wordt gedoceerd.
Ik heb geen stokoude platen nog gedigitaliseerde versies daarvan, om het verschil in vioolscholen te kunnen detecteren. Kortom: ik wist niet eens af van het bestaan van de door jou genoemde scholen. Ik mis die kennis dus. Maar een mens kan niet alles weten. Er waren nog voldoende representanten, ook ver NA de oorlog. En Grumiaux kun je zelfs nog op CD kopen. Evenals Taschner en Röhn trouwens, want die speelden ook tot ver na de oorlog. De enige vioolschool of misschien beter gezegd vioolmethode, die ik ken en die nu -voor zo ver mij bekend- actueel is, is de Suzuki methode, waarmee met name bij de zeer jeugdigen zo vanaf een jaar of vier reeds goede resultaten worden behaald. Deze Suzukimethode is internationaal geaccepteerd en ingeburgerd zodat ook in de USA en Europa deze veelvuldig wordt gedoceerd. Ik had het over vioolSCHOLEN, ofwel een methodisch-stylistisch op zichzelf staan fenomeen. Terecht noem je Suzuki een methode, want meer is het niet. Zoiets als Sevcik (maar namen noemen heeft hier geloof ik niet bijster veel zin). Een eclectische methode, ofwel in normaal Nederlands jatwerk, zij het voor moeder&kind. En dat Suzuki in Amerika veelvuldig wordt gedoceerd verbaast me niet: daar wordt zelfs schriftelijk en met behulp van video en CD viool gestudeerd. Maar ik heb nog niet gehoord dat de Suzuki-methode is doorgedrongen tot het Juilliard of het conservatorium van Moskou. Dus de stelling dat het internationaal geaccepteerd en ingeburgerd is lijkt mij dan ook op zijn minst aanvechtbaar. Laat staan steunend op de werkelijkheid. Hopf [/quote]
Ook de vioolscholen zullen -onafhankelijk van wie de representant ook moge zijn- een bepaalde methode hanteren. Want zonder methode zal het niet gaan. Lang niet alle methoden hebben dezelfde naam meegekregen als de representant van de vioolschool. Dat zou te maken kunnen hebben met het feit dat de representant een methode heeft geleend en het niet aandurfde zijn of haar naam van de school daaraan te verbinden, om problemen met de wetmatige eigenaar te voorkomen. Zo kan een vioolschool evengoed gebruik maken van de Sevçik-methode en is de stijl niet meer verbonden aan een Arthur Grumiaux om maar een voorbeeld te noemen. Of de Suzuki-methode nu voor moeder en kind zou zijn, doet niet af aan het feit dat er resultaten mee geboekt worden en daar gaat het om. Evengoed kan men zich afvragen of de methode Oscar Back wel zo didactisch juist geweest was en opvoedkundig niet voorbij ging aan het zo belangrijke leer- en speelproces van de jeugdjaren. Ik weet niet of in Moskou de Suzuki-methode wordt gedoceerd, maar het zou me niet verbazen wanneer dat niet het geval was. Moskou, waar men zich maar niet laat gewennen aan democratie is op zich natuurlijk geen goede vertegenwoordiging van het moderne Europa. In die zin zullen er altijd wel landen binnen Europa zijn te vinden die niet aan de uitspraak voldoen dat de Suziki-methode in Europa algemeen is aanvaard, zeker wanneer straks andere landen tot Europa gaan behoren, waaronder mogelijk Turkijë. Maar ja, zo’n land heeft ook geen enkele binding anders dan een strategische met Europa.
Deze 'werkt' alleen in het Engels: Dr. Suzuki said: “never be lazy, but practice, practice, practice until you go crazy!”
Aangezien het aantal reacties niet op één hand te tellen is (namelijk nul) vrees ik dat ik de kennis van de Engelse taal onder onze lezers te hoog heb ingeschat. In goed Nederlands komt het aangehaalde citaat erop neer dat je niet lui moet zijn maar blijven oefenen, tot je er bijna gek van wordt. Dit alles met het doel enig resultaat te boeken in de vooruitgang van het vioolspel. Nu zou een ieder die de Nederlandse taal een beetje machtig is, de uitspraak toch moeten begrijpen. Maar goed, ook dan weet je het niet (g) .
Niet moeilijk doen, Maar studeren, studeren en nog eens studeren doet denk ik bijna iedere violist (lees musicus) die vorderingen wil maken. Een kritisch oor (meestal de leeraar) is echter wel vereist. Zelf volg ik (deels) de methode van Sevcik. Ja hoor deze wordt nog steeds gebruikt. Zelf ben ik best blij met Sevcik, het zijn een reeks herhalingen, variaties en combinaties in techniek voor de linker hand en de rechterhand. Ook put ik inspiratie uit de lessen van Gurmiaux, en de kleine dingen waar hij op wijst, waar je op moet letten. Maar goed, als beginnend violist is dat al heel wat. Remi
