Ik ben al heel jong met het kopen van LP's begonnen. Vervolgens kwamen daar 78-toerenplaten bij en nadien nog CD's. Gezien de inmiddels bereikte hoeveelheden, is sprake van een volstrekte chaos. Maar dit terzijde. Wellicht wat regressief, maar ik heb, mij beperkend tot violisten, vaak een voorkeur voor instrumentalisten van 'vroeger'. Omdat, naar mijn bescheiden mening, individualisme lang geleden een eigenschap was die noodzakelijk werd geacht. Dit in tegenstelling tot veel hedendaagse violisten. Ik verwijs kortheidshalve naar al die identiek klinkende violisten uit de Galamian-DeLayfabriek. Terwille van de didactische duidelijkheid zet ik het maar wat zwart-wit neer (g) Naast individualiteit was ook sprake van een ander repertoire: het 'format' van 78-toeren stond namelijk maar een paar minuten muziek toe. Dus afgezien van 'genrestukken' ook het virtuose repertoire. En dan ben ik waar ik het eigenlijk over wil hebben, namelijk het kennelijk in het verdomhoekje geraakt zijn van virtuositeit. Amerikanen hebben het dan over 'pyro-technics'. Overigens niet alleen over het begrip 'moeilijk' want dan is het vioolconcert van Schönberg zo ongeveer de maat der dingen. Dus simpelweg: 'what happened to De Sarasate, Wieniawski, Prume, Ernst en Hubay?' Ik ben inmiddels opgehouden met naar recitals en concerten te gaan, want het is allemaal zo voorspelbaar en vooral SERIEUS. KLASSIEKE MUZIEK (verkeerde uitdrukking) is blijkbaar tot iets heel ernstigs verworden waarvan je vooral veel moet opsteken. Dus is het menu beperkt tot pak-em-beet Bach, Brahms en het verplichte eigentijdse werk. Ik heb een paar jaar geleden eens de moeite genomen de programma's van een aantal orkesten in Nederland naast elkaar te leggen. De uitkomst was dat tien violisten vier (VIER) concerten speelden. In de tijd dat Kogan het concours Reine Elisabeth won (1953?) keek niemand er vreemd van op dat hij bij die gelegenheid het eerste vioolconcert van Paganini speelde. Maar de laatste jaren is, getuige het op de tv uitgezonden 'deskundigenberaad', een beetje de stemming ontstaan dat dit 'soort' muziek eigenlijk niet serieus is te nemen. Voor de goede orde: dit concours, zijnde de legitimaris van de Ysaÿe-wedstrijd, is een violistenwedstrijd en geen muziekwedstrijd. Maar eigenlijk kan ik hetzelfde zeggen over het orkestrepertoire. Dingen als symfonische gedichten, orkestsuites en werken anders dan symfoniën, zijn blijkbaar voorgoed opgeborgen. Voor Les Préludes of slavische dansen ben je aangewezen op uitsluitend de CD-speler. Let wel, dit is geen pleidooi tegen Mahler of Shostakovich of Penderecky of wie dan ook. Maar ik heb wel grote bezwaren tegen de 'ernst' die over de klassiek muziek is neergedaald. Want een lachje kan er niet meer af. Bij pianisten is overigens sprake van een kentering. Zie Volodos. En er zijn tegenwoordig zelfs (hele goeie) pianisten die zich in het openbaar wagen aan de bewerking van Godowsky van de etudes van Chopin. Het kan dus wel. Nu violisten nog. En dan wil ik wel een uitzondering maken voor violisten met een wat minder orthodoxe repertoirekeus als Ricci, Rosand en Kremer. Hopf
Citaat: “In de tijd dat Kogan het concours Reine Elisabeth won (1953?) keek niemand er vreemd van op dat hij bij die gelegenheid het eerste vioolconcert van Paganini speelde. Maar de laatste jaren is, getuige het op de tv uitgezonden 'deskundigenberaad', een beetje de stemming ontstaan dat dit 'soort' muziek eigenlijk niet serieus is te nemen. Voor de goede orde: dit concours, zijnde de legitimaris van de Ysaÿe-wedstrijd, is een violistenwedstrijd en geen muziekwedstrijd.” Ik vind de meeste vioolconcerten van N. Paganini geen voorbeelden van fraaie en degelijke composities. In tegendeel, deze werken komen bij mij meestal over als een middel om de aankomende solo-violist dienstbaar te zijn. Op die manier kan hij of zij laten zien welk niveau aan virtuositeit (al) is bereikt. Bij het woord virtuositeit gaat het bijna alleen nog maar om de techniek zodat de expressie er nauwelijks meer aan te pas komt. Dat kan ook niet bij zulke snelle passages. Alleen in de middendelen kan nog wat expressie getoond worden, maar die zijn vaak zo kort, dat nauwelijks een goede indruk verkregen kan worden over de capaciteiten. De vioolconcerten (van Paganini) worden naar mijn idee veelal gebruikt om de jury te imponeren, als dat al mocht lukken want die worden ook wijzer of laten zich niet (meer) gek maken. Bij de modernere werken wordt het al wat moeilijker hier een oordeel over te vellen wanneer je er niet in thuis bent en het stuk niet kent. [edit](Dit bericht is door soundboard bijgewerkt op 14/10/2005 om 12:00 uur)[/edit]
@ Hopf, Of de composities van Paganini nu voldoen aan alle eisen die men eraan mag stellen volgens de compositieleer of niet, maakt me niet uit. Het gaat er niet om dat men het een goede compositie vindt omdat het aan die eerder genoemde eisen voldoet, n
Virtuositeit: Hopf, SB, ik ga hier een heel klein beetje op reageren, een heeeeel klein beetje. Vergeef me als ik niet in jullie denkpatroon of jullie kennis niveau zit. Sorry het zij zo. Virtuoos, wanneer ben je het, viool virtuoos, wie is het. Is het alleen het perfect bespelen van dat bijna onmogelijke instrument, hoeveel uren besteed een virtuoos/wonderkind aan zijn/haar studie. Hopf, net wat je aan geeft Paganini’s stukken zijn op een of andere manier een “norm” en een groot aantal violisten bijt zich stuk om de meest ingewikkelde, bijna onmogelijke stukken te spelen, hoe moeilijker (sneller en veel positie wisselingen) hoe beter. Als ik dan een stukje terug kijk (lees) in je bericht denk ik dat wij net iets te laat zijn geboren. We missen op de een of andere manier een aantal van die groten, van die zeer grootten. Mischa Elman, Georges Enesco, Artur Grumiaux, natuurlijk de legendarische Jascha Heifetz, Menuhin, Kogan, Kreisler, Milstein, Fyodorovich (Oistrakh) en natuurlijk Ysaÿe. Ach wie zijn wij dan nog.
Citaat: “Als ik dan een stukje terug kijk (lees) in je bericht denk ik dat wij net iets te laat zijn geboren. We missen op de een of andere manier een aantal van die groten, van die zeer grootten”. Sorry Remi ik begrijp niet wat je hiermee bedoelt. Zouden we wonderkinderen zijn geweest als we eerder geboren waren? Wat missen we dan van die groten? Speelt hier niet mee het onderwaarderen van eigen kunnen en geloof in eigen mogelijkheden? Een beetje redelijk niveau vioolspelen wordt door jou bijna als een onmogelijkheid gezien. Je hoeft toch niet een solist te worden? En is die viool nou werkelijk zo magisch? Maak er geen afgod van, want dat is misplaatste overwaardering. Citaat: “Ach wie zijn wij nog”. Hoezo "nog", is het een aflopende zaak? Wat een devaluatie van de mogelijkheden van de eigen persoon, van je eigen kunnen. Remi, waarom geloof je niet in je eigen mogelijkheden en kunnen, zodat er niet steeds een verheerlijking optreedt van anderen die hun gaven enkel en alleen maar hebben gekregen van hun Schepper? Heel vaak lees ik in je posts dat je jaloers bent in een positieve manier (wat dat dan ook moge zijn, want jaloezie lijkt me nooit positief) op mensen die bekend en beroemd zijn geworden door hun vioolspel of juist iets hebben wat jij graag zou willen kunnen of hebben. Wanneer jij niet beroemd wordt door je vioolspel heb je vast andere gaven die ik en anderen niet hebben. Ieder mens heeft bepaalde gaven gekregen en is uniek, je moet ze alleen wel zien om daarmee aan het werk te kunnen gaan. En als dat bij jou niet vioolspelen is, nou en? “Ach wie zijn wij dan nog” zou ik willen omzetten in: “Kijk eens wie ik ben?” wat ons terug brengt naar een heel ander niveau en ons bewust doet zijn van al die eigenschappen, vaardigheden, bekwaamheden en mogelijkheden die we hebben gekregen. Fantastisch om aan de slag te mogen gaan met dat waar je goed in bent! In een vorige post had ik beloofd niet meer te reageren op 'late' -of zo je wilt vroege- tijdstippen, maar dat zijn ook weer relatieve begrippen, omdat ik vanmorgen om 09:30 u m'n bed uitkwam. Dus voor mij is het zo laat nog niet.
Remi, ik sluit me volstrekt aan bij Soundboard. Grote kunstenaars zijn fenomenen voor wie veelal andere regels gelden dan normale mensen. Een van de meest in het oog springende daarbij, denkend aan de violisten die je noemt, is onaangepastheid, want er is er maar één die telt en dat ben jij. En een soort natuurlijke intuïtie. Plus, al dan niet 'geholpen' door ouders, een kindonwaardig kluizenaarsbestaan. Lazar Berman die tot die in zijn twintigste 14 uur per dag studeerde. Ricci die, terugkijkend, zei dat ze wonderkinderen moeten verbieden en de ouders van wonderkinderen tegen de muur zetten. Michael Rabin met wie het akelig afliep. ik ben na 38 jaar 'onthouding' weer gaan spelen en ik vind het schitterend. Maar ik ben er zeker van dat het voor aan geen kant echt klinkt. Toen ik rond mijn negentiende gedwongen was er mee op te houden, had ik een half jaar besteed aan het kunnen spelen van octaven met vingerzetting. Terzijde: doen ze dat tegenwoordig nog? Kijk, daar begin ik dus na al die jaren niet meer aan want waarom zou ik? Life is too short. Als ik zonodig de 'école moderne' van wieniawski wil horen, zet ik wel een plaatje met Ricci op. En trek een mooie fles open. Ik heb nog een hobby die ECHT dwangmatig is, namelijk het -via de computer- ontklikken van oude grammofoonplaten en ze dan op CD-R zetten. En ik ben dan ook nog zo'n maniak die dat 'klik voor klik' doet. Vorig jaar ben ik twee maanden lang, iedere avond, bezig geweest met het 'schoonmaken' van een plaat van de pianist Noel Mewton-Wood. Zeer in mijn sas met het resultaat meldde ik dat een internetkennis in Australië. Die mij vervolgens per kerende post een 'professioneel' schoongemaakte versie toezond want die was daar al eerder verschenen. Tja. Kijk en dan kan ik gaan zeuren over dat zoiets geen kunst is als je beschikt over Cedar of NoNoise (alleen al de software kost geloof ik bijna een ton) en ik me moet behelpen met software van € 300. Onzin natuurlijk, want ik heb me twee maanden lang kostelijk vermaakt. En ik ga ik er dan ook onbekommerd mee door. Want het blijft fascinerend. Ook al is het niet 'professioneel'. De toppen zijn niet de maat der dingen, want in de dalen wonen de tevredenen ............ Hopf
@ Hopf, Allereerst even een opmerking die de leesbaarheid zou kunnen bevorderen: je gebruikt denk ik de ”quote-button” en daar tusssendoor plak je je opmerkingen, die om ze te kunnen detecteren van de lezer vragen de gehele post nog eens door te nemen om
