Ik heb een waardeloze Viool, het is een oude Duitse Viool uit ongeveer 1930 denk ik, vrij grof gemaakt. Ik heb er vroeger een ebben toets op laten zetten, want van de oude toets was de zwarte verf afgesleten, ik heb er ebben schroeven ingezet en een ebben staartstuk en knopje en hele goede snaren opgezet. In 1960 heb ik haar van mijn Moeder gekregen, ja ik schrijf haar want iedereen weet dat een Viool een vrouw is. We hebben haar gekocht bij een Muziekwinkel in tweedehands instrumenten in de Raadhuisstraat te Amsterdam voor 25 gulden, ik kreeg er ook nog een driekwart stokje bij voor die prijs. En daar ligt ze dan goed beschermd in een mooie Vioolkist, al 52 jaar mijn beste Vriendin,de muziek die uit haar lijfje komt klinkt als een Lentewind in het fluisterend woud. Maar als ik dood ben zal niemand haar nog willen hebben, omdat ze lelijk is en goedkoop, ze zullen niet luisteren naar haar O zo mooie droeve stem, die verteld van de verre groene wouden. En daarom getuig ik in dit stukje dat ook oude lelijke goedkope fabrieks Violen prachtig kunnen klinken, en kunnen ontroeren tot in het diepst van de ziel.
En je kunt waardeloos ook lezen als waarde-loos, en dat is niet hetzelfde als "slecht" natuurlijk. Je kunt van waardeloze materialen de prachtigste dingen maken!
