Is het bijvoorbeeld zinvol om een zwaar beschadigd bovenblad van een viool op te knappen. Tenminste wat de klank betreft. Misschien is het alleen zinvol als het een oud en kostbaar instrument betreft, dan worden er andere eisen gesteld dan klank. Hoever gaat een chirurg in het opknappen van een mens, en hoever gaat een vioolbouwer in het opknappen van een viool. Mijn gevoel zegt, bij een mens kan je niet ver genoeg gaan als de patiënt het wil. En bij een viool kan je niet ver genoeg gaan als de eigenaar het wil. Maar de vraag is, is het zinvol. Ik dacht van niet, dit gepriegel en geplak slaat nergens op. Gooi er toch gewoon een nieuw bovenblad op.
Zeker zinvol als het een kostbaar instrument is, dat is de afweging die je moet maken. N.b ze kunnen zulke scheuren vrijwel onzichtbaar maken tegenwoordig..
Dat lijkt heel simpel maar vergeet even niet dat er dan inleg in moet en dat moet dan op z'n minst van dezelfde soort zijn als die van het achterblad. Dus zelfde dikte van de drie onderlinge delen. Soms is dat niet te koop en moet je het zélf gaan maken. Dan moeten er nog f-gaten in gesneden worden. Kun je zeggen: "wat maakt het uit, als er maar f-gaten in zitten". Dan komt dan toch ook de lakfase en dat gaat een heel geklier worden, want als de lak ook maar een ietsje afwijkt zie je dat meteen. En dan heb ik het niet alleen over de kleur maar ook over textuur, glans en patina. Als het enkel gaat om er een blad op te plaatsen kun je beter een viool van MP kopen, ben je voor €25,= klaar. Opmerking: ik heb de rouwrand verwijderd, want zo triest is het nou ook weer niet! Wanneer je dat het originele bovenblad geheel restaureert, moet je wel reëel bezig zijn, want als het om een eenvoudig instrument gaat weegt het arbeidsintensieve werk niet op tegen de waarde van het instrument. Dan kun je voor de prijs van de restauratie veel beter een goede Chinees aanschaffen. Gaat het daarentegen om een historisch, waardevol en prachtig instrument dan rest een volledige restauratie. Die is duur omdat er vele uren in gaan zitten. En het moet liefst ook nog onzichtbaar.
Het lijkt me niet dat er garantie gegeven kan worden op het klankbehoud. Ik zou het tenminste niet doen. Ook een dergelijke restauratie niet trouwens. Maar er zijn lui die hier erg goed in zijn en het daarom ook leuk vinden. Meestal gaat dat samen. Om je dan een idee te geven: David Garret had het ongeluk te struikelen en kwam op zijn vioolkist terecht (2008). Daarin zat een Stradivarius "San Lorenzo" gebouwd in 1718. Moet behoorlijk beschadigd zijn geweest, want de geraamde reparatiekosten bedragen een dikke €80.000,= Bron: http://www.independent.co.uk/arts-e...p-destroys-priceless-stradivarius-781531.html
Een flink bedrag, vervelend voor hem, maar hij treedt nou niet bepaald op voor de kat zijn viool, dacht ik zo. Dit heeft hij vast wel heel gauw weer bijelkaar gespeeld. Maar mogelijk was het instrument verzekerd voor niet misselijke premies en dan kan hij daar nu profijt van hebben.
Het was een Guadagnini, geen Strad, dat is een misverstand omdat hij de Lorenzo in bruikleen had voordat hij de Guadagnini kocht. De Guadagnini van de valpartij is nooit weer de oude geworden en wordt niet meer gebruikt. David Garret heeft inmiddels een andere Stradivarius gekocht.
Het is "attila of the violins" door ene Arman gemaakt van echte violen. Het werkstuk is echter niet veel dikker dan menig olieverfschilderij. Ik neem aan dat de violen waar het van gemaakt is van het type zijn waarvoor restauratie zin heeft.
