Merkwaardig

In dit topic dus ruimte voor zaken die grote vraagtekens oproepen!

Ik begin met het voorbeeld van een musicus die na twaalf jaar het land uit moet. Hij krijgt geen definitieve verblijfsvergunning.
Het gaat dan nu om een pianist, maar hij had dus ook een strijker kunnen zijn. Het gaat mij hier om de onderliggende principes die in zijn geval worden gehanteerd.
http://nieuwestadsblad.nl/nieuws/gedwongen-uitzetting-pianist-stand-together-1.5056409

Het gaat hier om een musicus die niet in de gesubsidieerde muziekbeoefening werkt. Hij verdient zijn inkomen en ontplooit veel initiatief op muzikaal gebied. In de NRC werd aangegeven dat men niet kan beoordelen of hij een aanwinst is voor NL, omdat hij niet voor gesubsidieerde muziekinstellingen werkt.
Daarom is er dus de vaststelling dat zijn activiteiten geen cultureel belang dienen!

Misschien dat er nog meer argumentatie is gegeven, wat niet in media ter sprake is gekomen. Dat zou ik dan weleens willen vernemen.

Maar de argumentatie die ik dus vernomen heb, is natuurlijk wel heel bizar!
In NL wordt op grote schaal subsidie ingetrokken. Musici worden geacht als zzp-ers zelf hun broek op te houden. De markt moet gaan werken.
Hier gaat het om iemand die door muzikaal ondernemerschap laat zien zelfstandig inkomsten te verwerven. Dat is in het algemeen al een eis voor nieuwkomers. Een vast contract eisen zal overigens een probleem zijn, want heel veel NL-ers krijgen al geen vast contact meer en moeten zien als zzp-er betaalde klussen te krijgen. Dat lukt je alleen als je iets te bieden hebt. Zoals die musicus, begrijp ik uit de informatie!

Verder is 'cultureel belang' nogal vaag. Wat moet je doen om 'cultureel van belang' te zijn? Kennelijk spelen in een nog een beetje gesubsidieerd muziekgezelschap. En zou een muziekgezelschap dat geen subsidie meer krijgt, dan ook niet meer cultureel van belang zijn? Hoe vaag kun je het hebben!

Of moet je als kunstenaar iets heel nieuws bieden om een culturele aanwinst te zijn en had hij zich beter als ondernemer moeten melden door iets van Kusuma Music Productions op zijn deur te spijkeren. Onder die noemer kun je doen wat hij al die jaren al succesvol deed.

Wie snapt het allemaal wél en kan mij van mijn evt. dwaalsporen afhelpen?

 

In dit geval maakt het niet uit of-ie pianist of strijker was. Ik was al bang dat je daarover zou gaan vallen, terwijl dat in dit geval volstrekt bijzaak is. Het gaat mij om de achterliggende principes. En je hebt gelijk, het is ook een politiek probleem. Maar politiek is niet een of ander abstrakt fenomeen. Politiek is iets wat we in een democratie samen maken. En dan passen we het toe op alle terreinen des levens, dus naast gezondheidszorg en economie ook op cultuur. Muziekcultuur om specifieker te zijn. Daar hebben we als strijkers mee te maken, daar zijn we zelfs wel bij betrokken.

 

Ik was dit topic begonnen, omdat ik mij enorm verbaasde over iets dat inderdaad ook politiek is, maar daarnaast ook op het terrein van muziek afspeelt. Het overkomt nu een pianist, maar had net zo goed een strijker kunnen overkomen. Dát is dan de wellicht wat magere link met strijkers.
Iedere poging die ik nu ga doen om dit in het Strijkers Froum te passen, zal afleiden van waar het mij om begonnen is en de vragen die ik erover heb.
Frits, ik respecteer je wens op dit forum geen politieke discussie te voeren, dus laat ik het verder hierbij.
Aan jou de keuze wat je verder met dit topic doet.

 

Komen we weer aan bij #1. En we zijn het er al over eens dat de link met strijkers té mager is.
't Was misschien een beetje onbezonnen dit op het SF te zetten, maar toen ik hierover in de media las, was ik echt heel erg verbaasd. Ik wil kunnen begrijpen wat hier aan de hand is. En misschien kan iemand op SF mij wel verder helpen met wat 'van cultureel belang' zou zijn in de muziek. En de principes over uitzetting in dit geval overstijgen het muziekinstrument; het had net zo goed een cellist kunnen overkomen, of een violist die zodanig aan de weg heeft getimmerd, dat deze een eigen inkomen kan genereren.

En het raakt dus ook heel gauw de politiek.

 

Dat had ik nog niet eerder gelezen en ik was toen ook nog niet actief op SF.
Gelukkig heb je het voorelkaar gespeeld weer internetverbinding te hebben en kon je mij op dit topic wijzen.

Wat mijn topic gemeenschappelijk heeft met het andere topic, zit 'm op het terrein van muziekcultuur.
Je kunt het heel politiek benaderen en daarin kritiek hebben op het beleid van de overheid op het gebied van bezuinigingen door orkesten, muziekbibliotheek e.d. helemaal geen subsidie meer te geven. En dát, terwijl ze de tijd niet (zouden) hebben gehad om zich te reorganiseren en financieel onafhankelijk te worden.

(en in mijn topic gaat het over een musicus die helemaal geen subsidie nodig heeft om toch zijn brood te verdienen aan muziek; het wordt hem verweten dat hij geen deel uitmaakt van een gesubsidieerd muziekgezelschap omdat daarmee zijn nut voor de muziekcultuur in NL bewezen zou zijn).

Uit dat andere topic komt ook de vraag naar boven wat we in NL dan waardevol vinden? Waar willen we ons geld op muziekgebied, nog specifieker, orkesten en ensembles, gaan uitgeven?
Is een orkest van waarde als mensen bereid zijn het volle pond voor concertkaartjes (ongesubsidieerd) te kopen?
Ik denk dan aan die hele volle stadions waar André Rieu optreedt.
Of zijn de walsen van Strauss, gespeeld door de Berliner Symfoniker, dat wat we willen?
Is kwaliteit iets dat bepaald wordt door kwantitatieve aspekten als 'x aantal kaartjes gekocht, gunstig voor de financiele jaarrekening.
Of is kwaliteit iets dat vooral herkend wordt door de specialisten op dat gebied (en wat veel gewone luisteraars ontgaat)?

Willen we dat eerste (grote massa wil ervoor dokken en krijgt een knap staaltje muzikaal vermaak), dan moeten we dus maar alle subsidies intrekken en moeten alle orkesten maar op dezelfde manier te werk gaan en nog op andere terreinen als muziekeducatie aan diverse doelgroepen (die daarvoor betalen) aan hun inkomsten zien te komen. En alles wat te duur is (in overhead, tarief dirigent) moeten ze maar zien een oplossing te vinden.
Voor alle muziek waarvoor de grote groep geen kaartjes gaat kopen, is dus geen plaats. Daarvoor moet je je heil maar over de grens zoeken.

Of willen we muziek voor fijnproevers, minder vaak geprogrammeerde muziek waarvan de uitvoering door vaklieden hoogst geapprecieerd wordt en wat, weliswaar voor veel mensen boven de pet gaat, toch gewaardeerd wordt.

(Ik heb het opzettelijk een beetje in uitersten geformuleerd, soort zwart-wit beeld. Heel toegankelijke muziek versus muziek waarvoor je een stevige muzikale basis en voorliefde voor nodig hebt om het te kunnen waarderen).

Het lijkt er nu op dat we vooral in een doorgeslagen marktdenkcultuur zijn beland, waar alleen waarden zijn als 'jezelf kunnen bedruipen' en 'overeind blijven in de competitie'.
Wat is hier dan "van nut en belang zijn voor de muziekcultuur' als het gaat als criterium waarom iets of iemand kan blijven? Wat zijn de ijkpunten in beoordeling van de klassieke muziekcultuur?

Voor die laatste vraag hoef je er niet de politiek bij te slepen. In geen enkel vakgebied gaat het goed als je alleen de politiek laat vaststellen wat waardevol is (dit moeten we maar via de conversatie verder bespreken als daar behoefte aan is)