In een interview zei cellist en inspirator Anner Bijlsma eens '... en ze worden steeds beter'. De aanleiding was het concour bij de cellobiennale amsterdam. Onder cellisten, grote namen, zie je wel eens dat het in de moeilijkste stukken en de hoogste posities behoorlijk zwoegen is. Sommige nieuwkomers doen het zomaar. Bijlsma, de oude meester, glundert en geniet ervan 'ze worden steeds beter'. Gaat straks het spel van de komende generatie door op hoger niveau dan ooit tevoren?
Ik ken wel voorbeelden van groeiende cellisten die een meester voorbij lijken te gaan. Mooier kan het niet. Als dat bij Bijlsma zou gebeuren verwacht ik dat hij geniet; 'ze worden steeds beter!'.
De master is eerst leraar. Als de jonge cellist tot grote hoogte stijgt wordt de master coach en inspirator. (Zoals de choreograaf de jonge danser kan coachen, maar het niet feilloos (meer) voor kan doen).
