na 12 jaar ben ik weer begonnen met vioolles nemen. Om weer wat te wennen speelde ik de afgelopen 4 weken een melodietje dat lekker ging. Zelf bedacht en het speelde lekker. todat.. ik vandaag dit liedje zie in het boek sandor ! het blijkt dus dat ik dit liedje 12 jaar terug geleerd heb en vergeten was. Nu ben ik echt geen natuurtalent viool leren spelen maar dat dit na 12 jaar nog steeds zomaar ineens uit mijn vingers kwam, daar sta ik toch van te kijken.
Dat is heel verrassend, en wie weet wat er in de loop van de tijd nog meer boven komt drijven... Zonder het zelf te weten, kan er nog zoveer verborgen zitten!
Ik heb zo'n 50 jaar geleden met het Jeugdorkest (J&M Groningen olv Ru Sevenhuysen) het vioolconcert van Stamitz gespeeld. Speelde het uit m'n hoofd. Het ging om enkel het eerste deel. Kan het nu nog steeds spelen. Ik denk dat de vingerzetting er is ingeslepen, waardoor het 'als vanzelf' gaat. Heb dat ook met orgelstukken die ik uit het hoofd heb leren spelen. Het gekke is dat met het vioolspel de streek ook automatisch goed gaat. Maar...als je de vingerzetting verkeerd uitvoert gaat het finaal mis! Blijkbaar komt het dan niet meer overeen met het 'ingeslepen' patroon en kan het geheugen de voortgang niet meer vinden. Tenminste ik denk dat het zoiets gaat.
Met piano heb ik inderdaad wel zo'n ervaring: ik kende het stuk uit mijn hoofd, maar toen ik er een handigere vingerzetting voor zocht, stagneerde het geheugen. En nog steeds is het zo (op welk instrument dan ook dat ik bespeelde), dat als ik het technisch beheers, dus dat het technisch spelen mooi vloeiend loopt, ik het uit mijn hoofd ken (of bijna, kwestie van nog twee keer erop studeren). Zo'n stuk komt dan in je motorisch geheugen.
Ik heb ook melodietjes zelf bedacht en opgeslagen. Mag dan ook wel eens uitzoeken of dit geen melodietjes van vroeger zijn. Blijk ik misschien toch geen componist te wezen. Nou je wordt bedankt, kan mijn ego nog verder zakken.
Nee, als ik de naam Tobias hier tegenkom denk ik meer aan de Forumauteur c.q. -dichter dan aan een componist.
Grappig; 35 jaar geleden heb ik een poosje gitaarles gehad. Ik speelde op een gegeven moment een stuk van Harry Sacksioni, Meta Sequoia, uit mijn hoofd. Ik was gek op dat stuk en speelde het vaak. Soms, 1 x per paar jaar ofzo, kreeg ik een gitaar in handen en dan speelde ik het eerste gedeelte zó weer weg, puur op motorisch geheugen. Maar dat eerste gedeelte wordt wordt steeds korter....ik heb het laatst nog eens geprobeerd en kom nu nog maar tot maat 2 ...
Ja, ook motorisch geheugen heeft wel onderhoud nodig. Ik merk dat ik de stukken die ik uit mijn hoofd kan spelen, dan toch ook wel weer eens moet doornemen met de noten erbij. Zolang je het geregeld kunt spelen en het nog vloeiend gaat, blijft het erin zitten, maar zodra je een hapering merkt en je wilt dat stuk nog steeds uit je hoofd kunnen spelen, dan is het wel tijd om het boek erbij te nemen en even wat preciezer door het stuk moet gaan. Vooral dus bij de haperingen en dan de maten ervóór erbij.
