Waar wij als gewone museumbezoekers alleen maar voor de vitrinekasten de violen mogen aangapen mag David Garrett ze gewoon proberen. Nu is David van huis uit wel gewend om met bijzondere violen om te gaan, zijn echte naam is n.l. David Bongartz en hij is de zoon van de bekende Duitse strijkinstrumenten handelaar Georg Bongartz. Maar dit filmpje is toch wel genieten.
Hier kunnen wij inderdaad alleen maar van dromen. Als cellist kun je dan nog bij de CelloBiënnale bij de cellobouwers langs om daar een cello te proberen. Zo'n hele bijzondere. Alleen durf ik dat alleen als verder iedereen naar een concert of masterclass is. De bouwers nemen één van hun instrumenten mee om die tijdens een presentatie te laten bespelen door een beroemde cellist en de klank te laten bespreken en beoordelen. Er blijkt dan natuurlijk een wereld van verschil van wat ik dan uit die cello kon halen en die cellist. (toch leuk om dan toch zo'n bijzonder instrument stilletjes in een hoekje bespeeld te hebben.).
Om de klank van een viool of cello goed te kunnen te beoordelen, moet je volgens mij juist een knoeier erop laten spelen. Dus geen groot violist of virtuoos. Ook iemand die geen vibrato gebruikt, waarmee veel verdoezeld kan worden. Dit is dus de fout die ze maken bij al die beoordelingen. Neem desnoods een kind dat een halfjaar les heeft gehad, dan pas rolt het instrument eruit met de beste klank.
De tweede viool (A.Busch 1716) is David's eigen viool. Die klinkt in het filmpje volgens mij wat milder en minder uitgesproken dan de andere violen. Mooi om te zien dat ook de museumstukken het nog zo goed doen en af en toe nog worden bespeeld. Hier nog een recent filmpje waarin David op de A.Busch viool speelt.
Waarschijnlijk zijn beide muzikanten wel van nut om van een instrument te horen wat erin zit. Ik zou dan als "knoeier" wel iemand kiezen die wel al redelijk netjes strijkt. Een 'gevorderde beginner' . Of je kunt denken aan iemand die dan wel (bijvoorbeeld als het om een cello gaat) al wat thuis is in positiespel in de eerste vier posities.
Nee, daar ben ik het niet mee eens. Iemand die net een beetje de strijkstok kan hanteren en een beetje klank kan laten horen, kan uit een instrument niet halen wat er in zit. En we willen in dit verband toch graag weten wat er in zit? Dus dat komt er dan niet uit!
Dat durven ze niet, want die klinkt waarschijnlijk beter dan zo'n oud aftands geval, waarvan het hout zijn pit verloren heeft na al die jaren.
Wat was nou eigenlijk het doel waarom David een stel oude meesterinstrumenten mocht bespelen? Hij heeft immers al een pracht instrument?
Ze ontvangen in het museum graag topviolisten die de instrumenten dan in het auditorium mogen demonstreren voor het publiek.
Gek genoeg, praten ze steeds over deze dure violen. Maar er wordt geen woord gerept over de strijkstok. Ik neem aan dat er geen strijkstok van 400 euro ernaast gelegt word om daarmee de viool te bespelen. Ook de strijkstok is mede bepalend voor het geluid.
Die strijkstokken daar wordt ook een heel verhaal over geweven dat een dure stok beter zou zijn, en veel mensen denken ook dat iets wat heel duur is wel heel goed moet zijn. Vroeger had je in de Zaanstreek een fabriek die vier soorten slaolie maakten. De duurste olie werd erg geprezen door de mensen, en vaak verkocht. Maar wat gebeurde er in die fabriek, ze maakten dus geen vier soorten slaolie wat veel te omslachtig en te kostbaar was. Dus wat deden ze, ze maakten gewoon vier verschillende etiketten en die gingen op die flessen waarin allemaal dezelfde olie zat maar wel met een andere prijs. De wereld wil bedrogen worden, en zo is het ook met die strijkstokken.
Je weet zelf ook wel dat dit niet klopt. (Ik bedoel de strijkstokken, niet de slaolie) Er zijn slechte en betere stokken, en de betere zijn over het algemeen toch wel wat duurder
Er zijn slechte stokken en goede stokken en super stokken. Volgens mij kan je het gewoon bij die goede stokken houden, en laat die laatste stokken dan maar aan mensen die super veel geld hebben of super dom zijn.
