Maar dat geldt voor alle producten. Er zijn ook mensen die meer dan 1000 euro over hebben voor een super iPhone.
heb bij mijn vioolbouwer eens mogen spelen met een strijkstok van 5000 euro. Hij zei vooraf niet wat die kostte maar gaf deze gewoon even om te proberen. Nou dat was duidelijk een HEEL GROOT verschil. En ik heb zelf al een heel goede stok. Ik zeg niet dat duurder altijd meteen beter is, maar als je beweert dat een goedkope en dure viool hetzelfde klinken en spelen (want het gaat vaak net zo goed over aanspreekbaarheid en speelbaarheid dan klank), en een goedkope of duurdere strijkstok altijd alleen maar marketing en verkooppraatjes zijn, dan heb je óf nog nooit een echt goede viool of strijkstok in je handen gehad én/óf heb je geen oren aan je hoofd. Zo, om er maar eens een duidelijke mening op na te houden
Voor veel mensen is de aanschaf van een viool van 2000 euro een grote uitgave. Dan ben je blij met een "goede" strijkstok van laten we zeggen 700 euro. Als je dan een stok wil hebben die iets beter is dan verdubbeld de prijs al snel en dan is het de vraag of dat enorme prijsverschil wel gerechtvaardigd is. (Maar ik kan we wel voorstellen dat het fantastisch is om eens een strijkstok van 5000 euro te mogen proberen)
Ook hier de ervaring dat een strijkstok van rond de 650,-euro echt heel wat anders is dan ééntje van ca. 100,- euro. Dit gaat natuurlijk over mijn cellostokken. Ik heb nog niet op een 'sigarenkistcello' gespeeld, maar kan mij voorstellen dat dat met een degelijke studiecello van rond de 2500 euro ook een wereld van verschil is.
Wat heerlijk eindelijk een violist met een duidelijke mening, en ook nog eens iemand met oren aan het hoofd. Nu is het zo dat ik ook een duidelijke mening heb, en ik heb ook oren aan mijn hoofd, tenminste als je die flapjes opzij oren mag noemen. Maar ik hoor geen verschil tussen een goede viool van zeg rond de duizend euro en een viool van rond de honderdduizend euro. Ook die heel dure stokken vallen bij mij in de afdeling volksverlakkerij. Maar misschien ben ik wel te druk met schrijven lief Snelviooltje, en moet ik drukker zijn met spelen zoals jij, dan ga ik het verschil misschien ook horen.
Ik heb nog nooit in een auto kunnen rijden die duurder was dan 5000 euro, kan je nagaan wat het voor mij zou betekenen zo'n strijkstok vast te mogen houden.
Jij mag niet meedoen Marcelita, cellisten begrijpen dit niet. Je kent dat verhaal van die passagiers in een vliegtuig. Een violist zit naast een ander passagier en zegt, ik heb nog een mop over een cellist. Zegt die passagier, pas op hoor ik ben cellist. Geeft niet zegt die violist, dan vertel ik hem gewoon heel langzaam.
Hoe wordt het prijsverschil tussen een stok van € 3500 en een van € 5000 bepaald? Vorige week bij Podium Witteman een vergelijking tussen een Stradivari van een miljoen euro en een Maas-viool van 10.000 euro. Over de snaren werd niks meegedeeld, maar de bespeelster van beide instrumenten deed haar best. Persoonlijk vond ik wel een soort hoorbaar verschil, maar dat had niks te maken met de kwaliteit van de beide instrumenten, geen viool klinkt precies als een andere. Ze klonken beide uitstekend. Maar vermoedelijk doet een viool van € 2000 dat ook..
Hé!!!! Oppassen jij doerak! Wij cellisten begrijpen heel goed wat een mooie klank is. En inderdaad geld boeit ons (cellisten)meestal niet zo. Wij kopen eigenlijk alleen als de klank ons aanspreekt , de rest is bij zaak.
Ah dank je voor de tip, wist ik niet, ik heb het vanavond dus nog maar even teruggezien. Voor mij was de test meteen al mislukt. De violiste heeft een blinddoek, het publiek zit achter een kamerscherm maar ik zie als TV-kijker bij viool A meteen levensgroot de Stradivarius in beeld komen. Te laat om de ogen nog te kunnen sluiten. En dan klinkt viool B ook nog heel anders, dat geluid schrok ik een beetje van, ik had meer overeenkomst verwacht. Maar toen kon ik al niet meer onbevooroordeeld een keuze maken.
Ik heb het ook gezien, en ik ben weer wat wijzer geworden. Ik dacht eigenlijk dat die heel oude violen, ook een Strad slechter klinken dan een nieuwe viool, omdat het toch versleten instrumenten zijn waaraan veel is geknoeid. Maar kijk het oude beestje kon het toch nog best opnemen tegen die nieuwe van Maas, ja klonk zelfs in mijn oren wat warmer.
Ik heb dan toch ook maar even via 'Uitzending gemist' de uitzending van Paul bekeken. Het fragment waar het om te doen is begint op 22.30 min. Echt moeilijk vond ik het niet: na een paar streken ging ik al voor viool A. Toen de aanvang van de Zigeunerweisen dan op viool B werd ingezet wist ik het zeker: dit was een Maas-viool. Ik had het juist. Blijkbaar weten blazers niet goed waarnaar ze moeten luisteren: die kozen voor het grootste deel viool B als zijnde de Stradivarius.
Ik dacht ook direct bij de inzet van B aan de A als Stradivarius. Maar als je live aanwezig bent klink het waarschijnlijk anders dan wij het nu horen.
Hoezo? De blazers kozen de Stradivarius zonder er verstand van te hebben, de violisten kozen juist de andere viool, waarom zou dat zijn?
Maar, even nuchter: wat hoor je eigenlijk bij die Stradivari-viool? Deze viool is omgebouwd, andere zangbalk, andere stapel, andere hals, boven-en onderklossen vernieuwd, klankkast in driehonderd jaar -tig keren geopend geweest, lak aan alle kanten geretoucheerd en overgestreken, bladen vaak dunner gemaakt of gevoerd: wie is eigenlijk verantwoordelijk voor de huidige klank? Stradivari? Of nog correcter:zijn zonen? Of de gebroeders Mantegazza? Of de Hills? Of Möller? Een Stradivari is een soort icoon geworden waarvan men eigenlijk niet meer weet waarvan.
Hetzelfde als kunst. Je kan een kopie-nachtwacht laten maken die even mooi is als het origineel. Toch staan de mensen uren in de rij om even het origineel te kunnen zien. Een kopie van een Picasso is niets waard maar staat prachtig aan de muur. Als een schilderij van Vermeer een vervalsing blijkt te zijn is het opeens nog maar een fractie waard, maar nog steeds even mooi. Dat is inderdaad de iconische magie van het origineel.
Het gaat bij een Stradivariusviool niet om de klank, maar om de antiekwaarde en de zeldzaamheid ervan. Oude schilderijen zijn ook tig keer gerestaureerd, en hebben allang niet meer de kleur die de schilder opgebracht heeft, ook hier is het de antiekwaarde en de zeldzaamheid.
