Helaas geen vioolkamp hier (wel een kamp a.k.a. studieweekend van het orkest, maar dat is pas volgend jaar). Ik houd het zeker wat losser in de vakantie. Normaal oefen ik met zoon 20 min per dag, nu probeer ik hem 3 x per week te laten spelen (geen idee of dit gaat lukken). Viooldochter laat ik even los (die heeft net voor haar doen aardig geoefend voor de voorspeeldag en die moet na de vakantie weer aan de bak met het orkest). Zij heeft belachelijk weinig oefening nodig (hoe goed zou ze wel niet zijn zijn als ze normaal zou studeren, denk ik weleens bij mijzelf) en pakt het ook heel snel weer op. Lastige vind ik bij zoon dat ik wel echt op de techniek moet letten. Het voelt dan een beetje naar om te "zeuren" als hij lekker aan het prutsen is op de cello, maar het is duidelijk nog geen automatisme bij hem. Ik probeer dus een beetje een middenweg te vinden. Gelukkig heeft hij meestal totaal geen hekel aan oefenen (wat ik graag zo wil houden). Zelf heb ik een voor mij best lastig stuk op de viool opgekregen voor de vakantie, dus zelf moet ik zeker aan de bak .
De cellolessen zijn weer begonnen en de muziekdocent heeft er flink de snelheid in. Wel grappig dat bij cello er al meteen positiewissels bijkomen, dat was bij dochter op viool pas na 3 jaar les. Verder herken ik weer heel veel dingen van dochter, zoals het structureel overslaan van rusten, en het inkorten van lange noten. Blijkbaar is dat universeel voor kinderen, want ik hoor het overal .
Is misschien toe te schrijven aan het uit het hoofd spelen van bepaalde lesmethoden. Dan zie je rusten niet in het notenschrift maar moet je luisteren. Luisteren naar rusten, dat is lastig. Al helemaal als je in je hoofd niet doortelt.
Ook volwassenen kunnen er wat van! Bij cello heb je net als bij viool veel verschillende methoden en daarin spelen verschillen in opvattingen over de gewenste didactiek natuurlijk een rol. Er zijn best wel cellomethodes die je eerst een tijdje in de eerste positie laten spelen, nadat je met op losse snaren strijken bent begonnen. De docent kiest zijn methode op basis van zijn/haar ideeën over wat bij een bepaalde leerling het best zou werken. En je zoon heeft er intussen ook nog plezier in, toch!?
Ja, gelukkig heeft zoon er nog steeds plezier in. Hij is ook lekker aan het experimenteren af en toe ;-) . Hij heeft les uit twee verschillende boeken, bij de ene kwam de 4e positie al snel voorbij, bij het andere boek alleen eerste positie. Ik betrap mijzelf ook wel op het overslaan van rusten, bedenk ik mij net. Vooral als je aan het oefenen bent en even vlot door wilt naar de volgende passage (en voor je het weet wordt het een automatisme, heel stom dus).
Stok vasthouden blijft wel een lastig puntje, hij heeft echt de neiging tot knijpen (dus geen ruimte tussen stok en handpalm bij het einde van de slof). Ik kan mij nog herinneren daf dochter iets soortgelijks had met een doorgezakte linkerpols op viool. Heeft ook lang geduurd voordat ze daar vanaf was en bij moeilijke passages zie ik het soms ineens weer langskomen.
Het heeft inderdaad tijd nodig voordat je van het knijpen af bent. Het zit'm toch waarschijnlijk in het nieuwe, in alles waar je op moet letten en je gedrevenheid/wilskracht om dat allemaal op te pakken. Dat (die wilskracht) lijkt zich letterlijk te vertalen in knijpen. Het is ook allemaal zo ongewoon eigenlijk en dat heeft tijd nodig vertrouwd te worden. Goed teken dat hij zelf ook lekker experimenteert. Tenslotte biedt een cello natuurlijk veel mogelijkheden om te ontdekken, en het wordt alleen nog maar leuker! Wat posities betreft: ik hoorde inderdaad wel dat er methodes zijn die je na de eerste positie gelijk naar de vierde laten gaan. Dat heeft te maken met het feit dat die vierde positie een duidelijke hou-vast heeft. Zelf heb ik na de 1e positie de 2e gehad, en dan de 3e, enz. Gewoon het rijtje af. Dat vergt eigenlijk al meer gevoel voor afstanden tussen de tonen en hoe dat op de cello zit. Met gelijk naar de 4e positie gaan (in een methode) geef je leerlingen gelijk al een groot repertoire aan bereikbare toonhoogten en dat kan helpen bij de motivatie om verder door te zetten. Denk ik.
Ja, dat laatste klopt. Zoon vindt het ook wel leuk dat hij de toonladder van G over twee accoorden kan spelen, mbv 4e positie. Vooral in het begin is het ook zoveel waar je op moet letten, ik zie bij zoon soms zijn hersenen overuren maken: voeten plat, rechte rug, stok goed vasthouden, recht strijken, vingers goed zetten, luisteren of je zuiver speelt, ellebogen hoog of laag en dan ook nog meetellen. Als ik het zo allemaal opschrijf word ik er zelf moe van .
En er blijft altijd wel iets om op te letten, al raakt er gelukkig wel in de loop van de tijd steeds meer geautomatiseerd.
Ah ja, ik laat dan een chip implanteren met moderne AI software op het gebied van muziekbeoefening...
Ik denk aan een tablet die 'meedenkt' en 'weet' wanneer de volgende pagina zichtbaar gemaakt moet worden. Diezelfde tablet 'weet' dan ook dat er herhaald moet worden en gaat dan automatisch terug naar het begin van de juiste pagina. Zo gek is dat toch niet lijkt mij.
30 jaar pas? Net gelezen over de behandeling van iemand met ALS bij wie een chip geïmplanteerd is, waardoor er nog mogelijkheden zijn op communicatief gebied naar de buitenwereld. Valt verder buiten dit forum Als dat tablet ook "hoort" hoe de oefeningen gaan, kan die zelfs het oefenen en automatiseren op individueel niveau begeleiden. Het kan horen waar de problemen zitten en daar extra oefenmateriaal voor geven. En het gaat inderdaad weer terug naar de juiste pagina waar je dan weer begint te repeteren.
Zo'n chip wil ik ook wel . Recht strijken en de stok zonder knijpen vasthouden blijft een hardnekkig probleem bij zoon en levert nogal wat frustratie op, maar verder gaat hij als een speer. Ik verbaas mij over het gemak waarmee hij nieuwe dingen leert en dat hij best wel zuiver speelt, ook bij positiewisseling. Nu nog netjes leren strijken, dan wordt het nog wel wat. Spelen in het orkest vindt zoon ook super leuk en tot zijn vreugde mag hij al delen van de echte cellopartijen meespelen. De tijd vliegt voorbij: alweer een half jaar les nu.
Goed te horen dat hij zoveel plezier heeft met cello spelen! Ja, dat knijpen is 'n dingetje. Hoe krijg je dat weg, ik weet het niet, maar wel dat het wel een tijd heeft geduurd voor ik er van af was. Het kan best dat het bij mij wel twee jaar geduurd heeft, zou zomaar kunnen. Vanwege ijver, sterke wil dat het lukt, noem maar op. Hand los schudden en opnieuw beginnen met een stukje en proberen niet te knijpen. Ik weet eigenlijk niet welke oefeningen daar tegen opgewassen zijn. Dat-ie al plezier heeft aan cellospel in orkest is heel belangrijk, op die basis overwint hij de 'dingetjes'.
Dankje, het stelt mij al enigszins gerust dat het dus best lang kan duren, voordat dit soort dingen goed kunnen komen. Ik weet ook niet zo goed wat ik kan en moet verwachten. Orkest gaat goed en hij vindt het ook leuk, het valt mij ook erg mee dat hij 2 uur repeteren goed volhoudt (best lang voor een 6-jarige).
