Veel senioren, zoals ik ....67 jaar....hebben meer tijd om aan een hobby te besteden. Na heel mijn leven al muziek te hebben gespeeld in enkele harmoniëen, de laatste 15 jaren op f hoorn....ook erg mooi, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben op celloles gegaan. Cello gehuurd en docente gezocht. Een al lang bestaande wens! Ik realiseer me dat ik nooit de sterren van de hemel zal spelen, maar heb er opgelooflijk veel plezier in. Zelfs de altijd aanwezige zeurende pijn in mijn handen is zelfs minder geworden sinds ik op les zit. Zeker niet meer. Hebben jullie nog tips van senioren, die echt op late leeftijd starten? BV.....is het slimmer om een 7/8 cello te nemen?Welke handoefeningen kun je doen voor de stramme handen? Oefeningen voor coordinatie?Bestaat er een senioren-cello ensemble?Ik houd me aanbevolen voor jullie tips en studeer braaf op de eerste positie
Nooit te oud om te beginnen! een 7/8 is wellicht voor een dame met niet al te grote handen en niet al te lange armen wellicht een optie, voor een heer met minimaal normale handen en armlengte zou ik een 4/4 aanhouden, maar uitproberen en goed advies van een docent zijn hier het belangrijkst. Veel strijkinstrumenten-ensembles bestaan uit senioren (die hebben vaak meer tijd). Wellicht helpt een oproep op dit forum bij oprichting of aansluiting.
Doorgaans zien docenten heel goed welke maat cello het best past bij welke leerling. De breedte van de handen speelt een belangrijke rol en de lengte van de armen, dat is wat ik erover gehoord heb (en ervaren). Stramme handen, dat is wel een specifiek gebied, misschien zou je een keer bij een fysiotherapeut op consult kunnen die in handen is gespecialiseerd en die je dan oefeningen en advies kan geven. Verder is in het algemeen een goede speelhouding van belang. Ik heb de indruk dat ook steeds meer docenten iets weten van de Alexandertechniek (vgl met een soort bewegingsleer voor musici over hoe onwenselijke spanningen in spieren kunnen worden vermeden). Je hebt juist een leraar om te helpen voorkomen dat je narigheid door een verkeerde (zich inslijtende ) houding bij het spelen ontwikkelt. Bij cello kun je al vrij gauw meespelen, omdat er nogal wat partijen zijn die gewoon in de eerste positie kunnen worden gespeeld. Jij hebt al veel samenspeelervaring met hoorn in harmonieën, en dat is zeker een voordeel. Je hebt al een training daarmee gehad in luisteren, meetellen (zodat je altijd de draad weer kunt oppakken) e.d. Precies wat @BertBoon al zegt, veel ensembles bestaan uit senioren. Mijn leraar heeft ook zo'n ensemble. Volgens mij organiseren de meeste docenten wel ensemble (-lessen). Ook bij locale huismuziekverenigingen pas je prima in de doelgroep. Je moet dan meestal het niveau hebben van in de eerste 4 á 5 posities kunnen spelen en minstens drie kruizen en mollen. Het ensemble dat een docent voor diens leerlingen organiseert, is meestal van het soort waar partijen voor verschillende nivaus zijn. Bij huismuziek Amersfoort speel ik in een cello-ensemble voor gevorderden. Een aantal komt uit Amersfoort, maar je hebt er ook die er wel 30 tot zelfs 40 minuten van deur tot deur voor reizen. En wat ook de moeite waard is: eens per twee jaar is er in Dordrecht het Dordt in Cello festival. Dat is vier dagen leven in een cello-bubble met heel veel andere amateurs die in niveaugroepen les krijgen en verder concerten bezoeken waar cello centraal staat, en workshops over onderhoud cello bijvoorbeeld. In de niveaugroepen zit je met jongeren vanaf 12 jaar maar vooral veel volwassenen (late beginners) en qua leeftijd klimt dat ook op. De niveaugroepen beginnen bij ongeveer het A-niveau muziekschoolexamen. Niet dat je dat papiertje moet hebben, maar het geeft je een idee. In het hemelvaartsweekend in 2021 hopen we weer op een nieuwe editie van Dordt in Cello. Ik kan het je van harte aanbevelen. Zelf ben ik daar ook op A-niveau begonnen en dan klim je daar op per editie en kom je vaak oude bekenden tegen. https://www.dordtincello.nl/
Hartelijk dank voor de tips tot op heden. Fijn dat ervaren cellisten hun kennis en ervaring delen op dit forum!!
Vandaag heb ik een prachtige LP box op de kop getikt van Rostropovich met diverse cello concerten. Van de Deutsche Gram.Gesellsch.. Wat speelde die man krachtig. Ik herinner me nog dat hij op de televisie was met Dvorak, een concert voor de koningin. Veel luisteren naar muziek blijft ook inspireren om zelf door te blijven gaan. Genieten!
Dit hoort eigenlijk onder het topic "toon je aanwinsten" , dus kijk niet vreemd op als deze post wordt verhuisd naar die plek (al heb je alleen melding gemaakt, zonder foto dus). Als je van krachtig spel houdt, zou ik ook zeker naar opnames van Jacqueline du Pré luisteren. Zeer de moeite waard!
Marcelita, We hebben het lang geleden al eens over deze dame gehad. Die met name bekend is geworden door niet-muzikale gebeurtenissen. Er zijn anno nu ongetwijfeld veel indrukwekkende cellisten, maar ik ben opgehouden de muzikale actualiteiten te volgen. Of zelfs maar te proberen bij te houden. Dus blijf ik maar bij mijn helden van langer geleden zoals Rostropovich, Shafran, Feuermann, Navarra, Starker, Fournier en Tortelier. Om bij de eerstgenoemde te blijven, kortgeleden heb ik weer eens geluisterd naar de 6 CD's van zijn acht concerten in Carnegie Hall. Opgenomen tussen 23 februari en 12 maart 1967. Werken van Saint-Saëns, Prokofiev, Dvorak, Haydn, Schumann, Shostakovich, Boccherini, Tchaikovsky, Elgar, Piston, Vivaldi, Respighi, Strauss, Foss, Hindemith, Brahms, Tartini, Lalo, Khrennikov, Bloch, Levitin, Honegger en Britten. FENOMENAAL GESPEELD. Als ik dat vergelijk met het minimale repertoire van du Pré met als enige emotie EMOTIE. Maar misschien zie jij dat als krachtig. Kweenie.
Okee, ieder z'n mening, en dan blijft het forum levendig. Emotie kan krachtig zijn en doorwerken in muziek. Rostropovich heeft weer zijn fenomenale mix van muzikaliteit en ongetwijfeld ook emotie.
https://strijkersforum.nl/threads/show-hier-je-nieuwste-aanwinst.1340/page-8#post-48223 En nu snap ik waarom ik zo vreselijk moest zoeken naar dit topic: het begint met "show" ipv "toon" .We zijn toch een NL forum!? Frits, je zag toch altijd toe op het gebruik van (correct) Nederlands !?
Ja, dat probeer ik wel. Maar in dit geval heeft de topicstarter zélf het woord 'Show' gebruikt. Ik heb het nu veranderd in 'Toon'.
Het kan aan mij liggen, maar Jacqueline is de enige die bij mij die emotie weet over te brengen in haar vertolking van het celloconcert van Edward Elgar.
Frits, Het begrip ‘overbrengen van emotie’ zegt als zodanig niet zo veel. Want het kijken naar een documentaire over Sobibor bewerkstelligt bij mij ook de nodige gevoelens. Zonder dat ik daaraan het predicaat ‘positief’ zou willen toekennen. Wat ik een probleem vind is dat zowel bij de eerdere appreciatie door Marcelita (krachtig) als van jou (overbrengen van emotie) niet duidelijk wordt waarop die waardering inhoudelijk steunt. Daarbij geef jij aan dat de opname van Du Pré (er zijn er overigens twee, namelijk onder zowel Barbirolli als Barenboim) de enige is die emotie bij jou kan overbrengen. Ik neem dus aan dat je meerdere opnamen kent (met behulp van een fatsoenlijke geluidsinstallatie en niet dat inferieure geluid van YouTube). Maar ik weet niet welke daarvan je in die vergelijking hebt betrokken. Voor wat betreft het verzamelen van opnamen van celloconcerten heb ik, in tegenstelling tot vioolconcerten, gelukkig het gekmakende streven naar volledigheid veelal kunnen beheersen. Maar van het celloconcert van Elgar heb ik er wel een paar: tweemaal Du Pré, Tortelier, Rostropovich, Schiff, Isserlis, en Lloyd-Webber. Gabetta en Yo-yo Ma zijn een tijd geleden in de vuilnisbak geëindigd. Volledigheidshalve zij opgemerkt dat ik ook over een opname met Beatrice Harrison beschik. Maar die is wel van erreg lang geleden (1927, geloof ik). Overigens hoeft dat kennelijk niet altijd een bezwaar te zijn, want veel liefhebbers van Elgar beschouwen de opname van het vioolconcert door Albert Sammons uit 1929 nog altijd als maatgevend. Onnodig te zeggen dat dit veelal Engelse liefhebbers zijn. Dezelfde liefhebbers vrees ik die de uitvoeringen door Du Pré en Lloyd-Webber van dit celloconcert de hoogste waardering toekennen. Zoals er ook Engelsen zijn die aan Engelse wijn de voorkeur geven boven die foezel afkomstig van het continent. Ik heb in mijn vorige bijdrage willen aangeven dat ik aan Rostropovich als zowel cellist als musicus de voorkeur geef vergeleken met Du Pré. Wat ik er niet mee heb willen zeggen is dat ik de uitvoering door Rostropovich van dit concert als ‘de beste’ beschouw. Voor de goede orde: ik ga niet over wie of wat de of het beste is. Maar mijn ‘twelve points’ voor de uitvoering van dit celloconcert gaan naar de combinatie Paul Tortelier/London Philharmonic/Sir Adrian Boult. Een opname uit 1973. De muziek van Elgar is niet vrij van bombastische trekjes. Niet alleen in zijn symfonieën, maar ook in het celloconcert. Evenals in de Pomp en Circumstance Marches’, maar dat is sowieso retteketet muziek. En het is dan ook niet denkbeeldig dat uitvoerenden menen hier nog iets te moeten toevoegen. ‘Emotie’ bijvoorbeeld (sorry, ik kon het even niet laten ). Maar Tortelier en Boult zwommen niet in die fuik. Tortelier was in de eerste plaats een verrassende cellist. Technisch overigens niet voortdurend perfect. Maar verrassend omdat hij zijn benadering als instrumentalist voortdurend wijzigde. En of dat nou uit ongedurigheid was of nieuwsgierigheid dan wel omdat hij ook nog componeerde, doet er niet zoveel toe. Voeg daaraan toe de Franse luciditeit, in dit geval het streven naar helderheid, en er ontstaat een ‘heldere’ Elgar. Ik weet niet of hij ooit het concert van Dvorak heeft opgenomen, ik heb er in ieder geval geen opname van, maar ik ben benieuw hoe dat in zijn uitvoering had geklonken. Anders waarschijnlijk dan je meestal hoort, al speelt daarbij ook de orkestratie van Dvorak nadrukkelijk een rol. Maar we dwalen af. Adrian Boult was, evenals Thomas Beecham, een dirigent die orkestrale helderheid nastreefde. En hier in deze opname ook weer in slaagt. Daarbij volgt hij de solist naadloos. Resulterend in een perfect muzikaal Frans-Engels huwelijk. Toen kon dat nog, want in 1973 trad het Verenigd Koninkrijk, toen nog 'The sick man of Europe' toe tot de Europese Gemeenschap.
Maar als we ons beperken tot het cellospel is de hele beschouwing over alles wat daar buiten valt niet relevant. Ik heb niet alle beschikbare opnames die er zijn van het celloconcert van Elgar beluisterd, maar die uitvoering van du Pré heeft mij zeer beroerd en dat doet het nog steeds. Is het dan nodig om te onderbouwen wat de beroering teweeg heeft gebracht? Lijkt me van niet. Bovendien: welk nut zou het hebben? En of de compositie van Elgar 'niet vrij is van bombastische trekjes' maakt voor mijn emotionele ervaring niet uit. Met jouw uitspraak wat je persoonlijk de beste uitvoering vindt komen we dan uit op de uitspraak van Nassau: welke eindigt met: ....est disputandum".
Frits, Mijn dank voor je modererende woorden. Maar het wijzen op de uitspraak ‘over smaak valt niet te twisten’, is in dit geval een beetje een open deur intrappen want dat heb ik ook niet ontkend. Het begon met de mededeling van Nassau aangaande de aanschaf van een LP-box met opnamen van Rostropovich. Vervolgens memoreerden zowel Marcelita als jij het krachtige en geëmotioneerde spel van Du Pré. Aangezien ik met die dame (en opmerkelijk veel andere musici), niet zoveel op heb, heb ik daar ook melding van gemaakt. En gememoreerd dat dit al eerder in deze groep aan de orde is geweest. Ik was alleen nieuwsgierig naar de achtergrond van jullie beider voorkeur. En vervolgens langs lijnen (van al dan niet geleidelijkheid) aangegeven waar mijn persoonlijke voorkeur op uitkwam. En die is net zo subjectief als die van ieder ander. Ik mag graag, waar mogelijk, uitgaan van de ratio. Maar ook niet altijd. Het feit dat de ontmoeting in december 1969 met mijn latere echtgenote insloeg als een bom, had volstrekt niets van doen met iets als ratio. Waarmee dan wel kun je zelf wel verzinnen En deze maand zijn wij beiden 47 jaar ‘in eerste echt verbonden’. Ik weet het, mastodonten
Ik verwijs slechts naar de woorden van Nassau en die zijn dus niet van mij. Wat de opmerking 'modererende woorden' behelst ontgaat mij, want zo kan iedere reactie modererend genoemd worden.
