Daar is niet tegenaan te bouwen! https://www.youtube.com/shorts/BMnrn_y-8Pg?feature=share De bladen worden met stoom in de gewenste vorm geperst. Honderden per uur.
Daar kun je alleen maar over speculeren. Ik verwacht niet veel goeds, maar ik herinner me een vioolbouwster, Helen Mitschetschläger, die de bladen stoombuigt. Dat gaat wat secuurder dan op de link (filmfragment) te zien is. Ik zal eens zoeken of dat hier op SF te vinden is. Maar het gaat hier erom dat het snel moet gaan en dat doet het. Maar huidenlijm wordt niet gebruikt: ik zag dat er een witte substantie op de lijmnaad werd gesmeerd.
Als je met zo'n viool onder de douche gaat loop je groot risico dat de bolling verdwijnt! Advies: Niet aan beginnen.
Dit zijn de erkende Violin Shaped Objects. Kennelijk komen ze nu uit Pakistan of India. Het spuiten van de lak voldoet niet geheel aan de NL ARBO normen zo te zien. Importheffingen van 1000% op specifiek deze rotzooi stel ik voor!
Niet met die van andere vioolbouwers... De lijm zal oplossen, er zullen minstens een paar onderdelen afvallen, maar de bolling houdt meestal stand... In mijn ervaring althans
Alle gekheid op een stokje... Een stuk hout dat krom is door het in die vorm te zagen, snijden, gutsen, etc kan niet recht worden door het nat te maken of te verwarmen zonder er ook nog buigingskrachten ('momenten' in mechanicataal) op uit te oefenen. Een stuk hout kan wel met kokendheet water tijdelijk vervormbaar worden en onder invloed van een buigingskracht krom gezet worden. Na droging en afkoeling behoudt het vervolgens zijn kromme vorm. Dat doen de VSO-bouwers in het filmpje. Na afloop zitten er grote inwendige spanningen binnen in het hout. Of deze constructiemethode goede instrumenten oplevert betwijfel ik. In mijn ervaring als cellospeler - meekijkend met de bouwer - moeten de bladen volstrekt spanningsloos tegen een precies passende krans gemonteerd worden. Na een avontuur in Sri Lanka waarbij het bovenblad aan de bovenbout los geraakte en er een spleet (max 3 mm) ontstond heeft bouwer een passend wigje gemaakt dat die bijbehorende spanning wegnam. Het klankresultaat (vergelijkend voor en na de reis) was verbluffend. Mijn hypothese derhalve: een spanningsloos blad geeft de beste resultaten omdat het vrijelijk kan resoneren. (Ik betwijfel dus oprecht de vioolkwaliteit na het bladbuigen van Helen Mitschetschläger [aldus Frits])
Als die spanning er na de buigsessie nog steeds inzit, zal de kromming weer teniet gedaan worden en dat is niet zo. Je kunt hout prima buigen waarna de nieuwe vorm spanningsloos blijft bestaan. Gelukkig maar, anders zou ook de krans zich weer de oude vorm aanmeten. Ik heb ook wel eens een krom getrokken cellokam weer recht gebogen. Dat gaat prima onder invloed van hitte en stoom. Wordt wel meer gedaan. Er zijn bouwers die het bovenblad juist bewust met een ietsje spanning aanbrengen. Daartoe wordt de zangbalk aan beide uiteinden zodanig pas gemaakt dat het blad onder geringe spanning wordt vast gelijmd. De gedachte daarachter is, dat wanneer er snaren worden opgespannen er alvast wat tegendruk heerst zodat de uiteindelijke evenwichtssituatie spanningsloos zal zijn. Het heeft zijn voors en z'n tegens. Laten we de alten van Mitschetschläger in beschouwing nemen. Mitschetschläger had in september 2008, 25 alten gebouwd die stoom gebogen bladen hebben. Ze heeft ervaren dat deze instrumenten krachtiger en responsiever zijn en een breder klankspectrum hebben dan gestoken bladen. Het buigen genereert de grootste stijfheid ten opzichte van bladen die op een andere manier hun welving hebben gekregen. Wanneer men kijkt naar de zijkant van het bovenblad, is te zien dat de nerfrichting een dip maakt ter hoogte van de f-gat vleugels in de richting van de hoeken. Dat is meer dan bij gestoken bladen. De nerf staat overal loodrecht op ieder punt van het oppervlak van het bovenblad. Bij het buigen dien je een ietsje te overbuigen, omdat de cellulosecellen een soort 'geheugen' hebben waardoor ze neigen een ietsje terug te gaan naar de vroegere situatie. Wanneer je het bovenblad buigt ontstaat er een buitenste kromming (convex) waarbij de cellen gestrekt worden [tension] en een binnenkromming (concaaf) waarbij er een spanning optreedt [compression]: In de praktijk blijkt dat houtcellen een compressie van maximaal 30% aankunnen terwijl bij strekking slechts 2% haalbaar is, voordat het breekt. De grootste verandering vindt dus plaats aan de binnenkant van het blad. In de afbeelding is de rode lijn de neutrale as die zich iets boven het gemiddelde tussen tensie en compressie bevindt. Het hout boven de rode lijn bevindt zich onder tensie, en onder de rode lijn in compressie. In evenwicht tussen tensie en compressie blijft de vorm behouden.
