27 februari 2011 is de Amerikaanse violist Eugene Fodor overleden. Fodor begon al als klein kind met vioolles. Hij studeerde bij Ivan Galamian, Josef Gingold en Jascha Heifetz. Op 10 jarige leeftijd maakte hij zijn solo-debuut met het eerste vioolconcert van Bruch. In 1972 won hij de eerste prijs op het Paganini-concours in Italië. Want Paganini spelen kon hij: Fodor kreeg in 1974 grote bekendheid doordat hij (ten tijde van de koude oorlog) de eerste westerling was die een prijs wegsleepte op het internationale Tsjaikovski concours in Moskou (een gedeelde 2e prijs met 2 Russen, 1e prijs werd niet uitgereikt). In deel 3 van de serie The way they play is hij na zijn overwinning in 1974 uitgebreid geïnterviewd. In Amerika werd hij hierdoor een sensatie, een publiekslieveling, bijgenaamd “the Mick Jagger of classical music”. Mede door zijn charme, vlotte uiterlijk en sportiviteit (hij kon leven op een paard). Hij trad dan ook regelmatig op in Amerikaanse TV-shows. De keerzijde daarvan was dat critici hem niet serieus namen als klassiek musicus. Een andere verborgen keerzijde was zijn strijd met alcohol en drugsverslaving. Dit kostte hem in 1985 zijn huwelijk. Later hertrouwde hij echter weer met zijn vrouw. In 1989 werd Fodor gearresteerd in verband met drugs. Een feit wat zijn carrière geen goed deed. Fodor had recently been released from the hospital where he was treated for liver failure. Davis (zijn vrouw) says he had stopped playing violin. "He had great pain around his music," she says. "I couldn't play violin music around him without him crying. He felt his life had no value without music and without the great venues he'd performed in. He felt it had been ripped away from him ... it was extremely painful." Afgelopen februari is hij op 60 jarige leeftijd gestorven aan een leverkwaal. Volgens zijn vrouw gevolg van zijn jarenlang misbruik van alcohol en drugs.
Ik was een beetje verbaasd over het vlakke geluid uit het instrument en dat deed me vermoeden dat hij het Paganini-concert niet op 'Il Cannone' speelt, want vooral de G-snaar klinkt helemaal niet als een kanon. Dat zou wel moeten want de 'Il Cannone' van Guarnerius klinkt als een klok. Nadere bestudering van een afbeelding van 'het kanoin' bevestigt mijn vermoeden: Frits
Een interessante constatering. Het stuk nog eens beluisterd en ik begrijp wat je bedoelt. Vlak zou ik het instrument niet willen noemen. G-snaar klink inderdaad wat anders, bijvoorbeeld op 6.50 Fodor had in de jaren 70 een sterke voorkeur voor violen van Peresson. Daar bezat hij er een aantal van. Veel van zijn opnamen voor CBS zijn ook gemaakt op Peressons. Ik weet niet of deze liefde blijvend was en bovenstaande opname op een Peresson is gespeeld. Ik vermoed van niet omdat Peressons vrij gelige lak hadden en dat bij bovenstaande viool niet aan de orde is. De grap is dat zijn liefde voor Peressons nou was vanwege de duidelijke klank, aanspreekbaarheid en het 'boom'-effect. Hier speelt Fodor in ieder geval wél op het kanon van Paganini &feature=youtube_gdata_player
Maar dit fragment is een beetje ongelukkig gekozen, omdat er nauwelijks op de G-snaar gespeeld wordt en áls dat dan al gebeurt wordt er doorheen gesproken. Maar het lijkt nu inderdaad wel te gaan om 'Il Cannone'. Die G-snaar heeft een machtige power tot in de hoogste posities maar dat is hier helaas niet te beluisteren, terwijl het echt geweldig is. Een van de mooiste instrumenten!
Gevonden: Fodor openly endorses Peresson violins with the statement that he has never heard any instrument sound of project better than his favorite Peresson. He nicknamed it The Cannon because it "booms" and sends its sounds great distances.
Ik wil dit feestje (of de begrafenis) niet bederven, maar wie was nou helemaal Eugene Fodor? De zoveelste zielloze vioolspeelmachine. Made in the USA. Les gehad van onder meer Galamian, Gingold en Heifetz. De leerlingen van Galamian (en Delay) waren technisch perfect (maar dat was sowieso een voorwaarde om toegelaten te worden) maar klonken allemaal hetzelfde. Met alle respect, muzikale klonen. Een uitzondering is Perlman, maar die had in Israel al geweldig les gehad en daar kon zelfs Galamian niets meer aan bederven. Gingold was zelf een schitterende maar helaas ondergewaardeerde violist, maar wat was after all zijn heilzame invloed op zijn LEERLINGEN ...........................? Tenslotte Heifetz. Meer een fenomeen dan een violist. Uitmuntend in een aantal werken als de concerten van Conus en Vieuxtemps 5. De suite van Sinding en die drie dingen van Bruch (eerste en tweede concert plus de Schotse fantasie). En helemaal uitmuntend in 'kleiner werk' inclusief zijn eigen bewerkingen. Maar Mozart? De sonates van Bach en van Beethoven? Heifetz heeft een hele lijst leerlingen afgeleverd waarvan er niet één in MUZIKALE zin tot grootheid was geroepen. Ja ik weet het, de mortuis nil nisi bonum. Hopf
Alleen schijnt dat niet te gelden voor Eugene Fodor. Daar heb je niet veel goede woorden aan besteed.
en Nigel Kennedy en Shlomo Mintz. Ook niet de eerste de beste. Hoewel van de laatste hetzelfde geldt als van Perlman. Heifetz heeft iig Rudolf Koelman voortgebracht Maar het is me idd wel opgevallen dat geen leerling van Heifetz een groot solist is geworden. Een groot violist zijn wil nog niet zeggen dat je een goed pedagoog bent blijkbaar.
Dag Elman, Nou ok dan, Shlomo Mintz mag ook in de hoge hoed :/ Maar Nigel Kennedy zeker niet. Technisch goed (overigens is dat zo langzamerhand niets bijzonders meer), maar muzikaal in termen van beleving? Dat gelooft alleen de schrijver van de EMI-folders. En dat hij in punk bands speelt, zij hem vergeven. Net als het feit dat hij zich met zijn vrouw en kinderen in Polen heeft teruggetrokken. Maar ik heb niet de indruk dat het allemaal bijdraagt aan zijn muzikale uitgewogenheid. Als zodanig volstrekt zijn goed recht, maar ik ben op de man uitgeluisterd. Ach ja, Rudolf Koelman. Ook weer terug naar Zwitserland Ik ben echt geen Verneiner die alle violisten van nu middelmatig vindt en 'dus' iedere avond naar Thibaud, Oistrach, Neveu of Kreisler luistert. Want zowel Zimmermann, Breuninger, Kavakos als Repin en nog wat anderen, zijn schitterende violisten. Maar wat mij stoort is dat jaarlijks een blik 'talent' door de CD-maatschappijen wordt opengetrokken. En al die talenten, geholpen door een uitgekiende PR-campagne en gewaagde kleding, mogen dan weer dezelfde werken opnemen als hun voorgangers. Maar helaas ben ik al lang niet meer benieuwd naar de 10.000e versie van 'het' vioolconcert van Mendelssohn of 'het' eerste van Bruch. Daarenboven slaagt ook die jaarlijkse oogst aan nieuw 'talent' er niet in om nog iets nieuws aan al die platgespeelde werken te ontdekken. Ik hoor het er tenminste niet aan af. Ik moet Norman Lebrecht volstrekt gelijk geven: (klassieke) muziek is verzand geraakt in de commercie. Durfden platenmaatschappijen in de jaren vijftig en zestig het nog aan om ook niet-zo-populaire-en-dus-slecht-verkopende muziek uit te brengen, tegenwoordig geldt alleen nog het credo van de 'shareholders value'. En dus de zekerheid van het ijzeren repertoire. Een ander symptoom van deze gekte kan worden aangetroffen in de vorm van de 'muziekwedstrijden'. Kinderen die, al dan niet door ambitieuze ouders, verzenuwd van tournooi naar tournooi worden gesleept. De analogie met de zogenoemde 'tennisvaders' ligt voor de hand, dunkt me. En wat zegt nou een eerste prijs van pak-em-beet het concours Reine Elisabeth? Over het algemeen bitter weinig. Ik heb eens de moeite genomen vanaf het eerste concours van na de Tweede Wereldoorlog de lijsten met winnaars door te lopen. Opvallend weinig eerste prijswinnaars die het, afgezien van Kogan en Repin, tot wereldberoemdheid hebben gebracht. En dan zwijg ik nog maar over de rol die juryleden in dit verband spelen. In 1967 was de Sowjet 'nomenklatura' van mening dat Gidon Kremer moest winnen. De terechte winnaar was evenwel Philip Hirschhorn. Naar later bleek heeft David Oistrach (een op zich uitermate beminnelijke man) in de juryberaadslagingen hartstochtelijk voor zijn leerling Kremer gepleit en tegen de eveneens uit de USSR afkomstige Hirschhorn (die weer een andere leraar had). Wedstrijden zijn goed voor hardlopen of voetballen :lol: Hopf
Overigens Hopf ben ik het helemaal met je eens! Reactie naar mn hart. Als ik de cd's van Janine Jansen zie dan denk ik 'wat moet ik met het zoveelste Beehtoven vioolconcert' (overigens hoor ik uit betrouwbare bronnen dat Janine wel degelijk wat nieuws te bieden heeft). Juist zij is nu in de positie om een vioolconcert van Joseph Joachim oid op te nemen. De Italiaanse mezzosoptraan Cercilia Bartoli doet niet anders dan vergeten werk uitbreken op cd en het verkoopt als een trein. En inderdaad, concoursen zijn echt brrr.... In de boekenserie The way they play staan diverse interviews met winnaars van concoursen. Als je ze nu in google gooit vind je nauwelijks meer wat over ze. Overigens ook een beschrijving van Tsjaikovski vioolconcours in moskou in jaren 70 of 80 waarbij 'toevallig' tijdens het optreden van een Amerikaanse violist de airco in de zaal uitviel en dat soort zaken. Sonja van Beek won ooit het Oskar Back concours. Janine Jansen had in datzelfde concours de 3e prijs. Janine trekt de wereld over. Sonja geeft les op het conservatorium in... Groningen. Technisch is het tegenwoordig idd allemaal dik in orde. youtube staat vol met 'Chineesjes' die de meest moeilijke werken vlekkeloos spelen. Evenwel met evenveel uitdrukking als op hun gezicht: nul. Of het tegenovergestelde: strik in het haar, poppenjurkje aan en dan met een gemaakte glimlach spelen.
Grappig genoeg ben ik uitermate tevreden over de platenindustrie in de 21ste eeuw, die eindelijk eens een veel breder repertoire durft uitbrengen dan alweer datzelfde 'ijzeren repertoire'. De enorm verlaagde kostendrempel heeft het mogelijk gemaakt om zelfs repertoire op de markt te brengen dat zelfs de concertzaal nooit gehaald heeft. Helaas geldt voor de concertzaal wel in steeds grotere mate dat enkel nog het 'ijzeren repertoire' voor het voetlicht komt, maar dat heeft in niet geringe mate te maken met een overheid die kunst en cultuur voor een linkse hobby houdt en die dan dus ook inderdaad links laat liggen. Maar dat terzijde. Het is uiteraard voor de eerste tien grote violisten die een vioolconcert interpreteren vele malen eenvoudiger om iets 'nieuws' te brengen, dan het is voor de tweehonderd-en-tiende. Mogen we de solist bekritiseren omdat hij/zij nauwelijks meer iets nieuws naar voren kan halen uit een concert dat al duizenden keren op zeer hoog niveau gespeeld is? Mogen we de solist bekritiseren omdat hij/zij dat concert 'slechts' technisch perfect weet te spelen? Verreweg de meeste van deze concerten zijn nooit geschreven met het idee dat mechanische reproductie het mogelijk zou maken om het concert iedere dag een tiental keren en vaker te beluisteren. Mogen we het de hedendaagse solist kwalijk nemen dat de componist daar destijds geen rekening mee heeft gehouden? Als een solist mij niet weet te ontroeren, betekent dat dan dat hij/zij niemand weet te ontroeren? Is het mogelijk dat mijn vermoeidheid bij Mendelssohn, Tchaikovsky of Bruch invloed heeft op het beoordelen van de kwaliteiten van een solist? Slechts een paar vragen uit de dozijnen die ik verzinnen kan om ernstige vraagtekens bij enkele van de bovenstaande posten te plaatsen. Uiteraard was vroeger alles beter, maar vergeet niet dat al tienduizend generaties dat gezegd hebben en er waarschijnlijk nog tienduizenden zullen komen die dat ook zeggen. Dat geeft dus alleen maar aan dat 'vroeger' onze maatstaf is waar wij alles aan afmeten en dat wij niet langer of onvoldoende in staat zijn om die maatstaf met de tijd te laten mee evolueren. Niets menselijker dan dat. Laten we fair zijn tegenover de tegenwoordige solist, die in een vele malen moeilijker positie verkeert dan ooit tevoren. Juist omdat we ieder willekeurig werk zo vaak kunnen horen als we maar willen, in een heel breed scala van uitvoeringen. Wij hebben nu een eeuw van uitvoeringen waaraan we een nieuwe solist kunnen toetsen. Tegen zo'n grote concurrentie van collega's hebben een Joachim of Kreisler nooit hoeven opboksen. Ga d'r maar an staan.
Een boeiende bijdrage van Suijkerbuijk. De huidige generatie moet het opnamen tegen bijzondere violisten uit de voorbije generaties. En dat valt niet mee. Zouden er er geen opnamen bestaan dan zou de huidige generatie niet vergeleken kunnen worden met de voorgaande, want die voorgaande is dood en met hun is hun geluid gestorven. Die schone lei is er nu niet bij. Daarbij komt ook nog dat in de studio flink geschoven kan worden met het geluid. In een oud interview wijst de violist Aaron Rosand op het gevaar hiervan. Namelijk dat in opnamen (en zeker in de jaren ten tijde van dat interview) het geluid van de viool flink naar voren werd gehaald. Gevaar is dan dat als mensen in de zaal dat vioolconcert horen met een andere violist men zet 'nou, bij lange na niet zo'n grote toon als Aaron Rosand. Of dat men zegt als men Rosand zelf beluistert 'nou, hij was niet echt in vorm'. Zit opeens te denken: stel dat er inderdaad geen opnamen zouden bestaan dan moet je het doen met uitvoeringen in de concertzaal. Heel apart idee omdat je nu tich vioolconcerten heel goed kent. Het zegt overigens ook wat over de kwaliteit van die werken dat ze ondanks al die opnamen nog steeds springlevend zijn.
Geachte jmsuijkerbuijk, Als ik uw reactie probeer samen te vatten, leidt dat tot het volgende: - de platenindustrie brengt in de 21ste eeuw een veel breder repertoire uit dan het ijzeren repertoire alleen; - de concertzaal is helaas wel het podium voor genoemd ijzeren repertoire. Maar dat is het gevolg is van de opvatting van de overheid over linkse hobby’s; - de vraag of we een solist moeten bekritiseren omdat hij/zij niets meer aankan met een stuk dat al duizenden keren is gespeeld? - de vraag of we een solist moeten bekritiseren omdat hij/zij alleen maar technische perfectie tentoonspreidt? - Muziek in het verleden is niet gecomponeerd in het besef dat mechanische reproductie (tot in het oneindige) op enig moment tot de mogelijkheden zou behoren; - de vraag of het feit dat een bepaalde solist mij niets zegt, als een algemeen geldende observatie moet worden beschouwd; - de vraag of mijn luistermoeheid invloed heeft op het beoordelen van de kwaliteit van een solist; - enige ironie met betrekking tot de vaststelling dat vroeger alles beter was; - de tegenwoordige solist verkeert in een veel moeilijke positie dan die uit het verleden; - lieden als Kreisler en Joachim hadden in hun tijd veel minder concurrentie te duchten. Aan de zinsnede: ‘Slechts een paar vragen uit de dozijnen die ik verzinnen kan om ernstige vraagtekens bij enkele van de bovenstaande posten te plaatsen’ (ik kon de verleiding niet weerstaan de oorspronkelijke syntaxis te handhaven), ben ik voorbij gegaan. Ten eerste omdat ik op niet gestelde vragen niet kan ingaan. En voorts omdat de wat holle retoriek in de trant van ‘ik meen namens vele duizenden te spreken’, mij niet zo aansprak. Maar dit terzijde. - De platenindustrie brengt in de 21ste eeuw een veel breder repertoire uit dan het ijzeren repertoire alleen; kostendrempel??? Het spijt mij, maar behoudens in het geval van het Naxos-label ik kan uw enthousiasme niet delen. Want ik zie, ook op de kleinere labels, dirigenten die zo nodig weer complete symfonische cycli moeten opnemen. Maar ik geef toe, het Grand Septet van Kreutzer is eindelijk verkrijgbaar. En het Nonet van Spohr. Maar voor de rest zie ik alleen maar eindeloze rijen heruitgaven (voor veel te veel geld). De enige echte verbreding die ik zie is de stroom van historische opnamen. Maar daar is een simpele verklaring voor, namelijk dat het copyright van die opnamen in Europa is verlopen. En om nou te voorkomen dat Naxos ook dat weer gaat uitgeven, proberen Universal en EMI op deze wijze iedereen voor te blijven. Maar koop gerust Naxos, want de transfers van Mark Obert-Thorn zijn superieur aan die van EMI. Het gestelde over de ‘enorm verlaagde kostendrempel’ vermag ik niet te doorgronden anders dan de omstandigheid dat Naxos zijn artiesten afscheept met een fooi. - De concertzaal is helaas wel het podium voor genoemd ijzeren repertoire. Maar dat is het gevolg is van de opvatting van de overheid over linkse hobby’s; Ik ben het met u eens dat de verantwoordelijk staatssecretaris, wiens meest in het oog springende verdienste is dat hij in een eerder leven secretaris was van een postduivenvereniging, niet echt geïnteresseerd lijkt in cultuur. En ik vrees met u dat een aantal orkesten deze no-nonsense benadering niet of nauwelijks zal overleven. Maar dat is niet het hele verhaal. Ik vrees dat ik weer met Norman Lebrecht op de proppen moet komen, want die heeft het allemaal keurig uitgezocht. De meeste orkesten zijn in grote moeilijkheden geraakt door de exorbitante vergoedingen voor dirigenten en solisten en dan met name zangers. In de jaren vijftig en zestig zijn al die keurige, ouderwetse, verantwoordelijke impresario’s namelijk opzij geschoven door sportmanagement. En tja, dan blijft er niet al te veel over voor het orkest. Voor de goede orde: de liquiditeit van het Philadelphia Orchestra op dit moment is nog toereikend voor drie maanden salaris. Een tweede punt in dit verband raakt aan het conservatisme van het publiek. - De vraag of we een solist moeten bekritiseren omdat hij/zij niets meer aankan met een stuk dat al duizenden keren is gespeeld? Ik vrees dat het antwoord bevestigend moet luiden, want als de solist ‘niets meer aankan met een stuk’ houdt dit in dat hij/zij al spelende weg niet meer staat te doen dan een kunstje. Muziek is herscheppen. En als dit, om welke reden dan ook, niet meer aan de orde is, wordt het sleur. - De vraag of we een solist moeten bekritiseren omdat hij/zij alleen maar technische perfectie tentoonspreidt? Technische perfectie is het hoogst haalbare. Maar dan bedoel ik een complexer begrip namelijk inclusief, bijvoorbeeld, toonvorming, voordracht en interpretatie. Als echter een solist met een louter ‘technische’ bagage wordt bedoeld, ben ik bang dat het antwoord ook hier bevestigend is. Er is volstrekt niets tegen huzarenstukjes (ik ben een zorgvuldig verzamelaar en liefhebber van alle mogelijke aartslastige operafantasieën), maar na een zekere tijd gaat het vervelen. Daarbij luister je anders naar de Othellofantasie van Heinrich Ernst dan het vioolconcert van Alban Berg. Overigens is dit niet zozeer een kwestie van het bekritiseren van een solist als wel het simpelweg niet meer luisteren. - Muziek in het verleden is niet gecomponeerd in het besef dat mechanische reproductie (tot in het oneindige) op enig moment tot de mogelijkheden zou behoren; Mee eens. Daarbij was Nostradamus geen componist. Het is in dit overigens leerzaam kennis te nemen van de negatieve opvattingen van zowel Furtwängler als Klemperer over plaatopnamen. Von Karajan was enthousiaster, maar die nam dan ook om de vijf jaar alles opnieuw op. Bij mijn weten de enige die geïnteresseerd was in geluids- en opnametechniek. - De vraag of het feit dat een bepaalde solist mij niets zegt, als een algemeen geldende observatie moet worden beschouwd; Nee, want ik ben niet de maat der dingen. - De vraag of mijn luistermoeheid invloed heeft op het beoordelen van de kwaliteit van een solist; Leuke vraag. Maar eigenlijk is het antwoord simpel. Want als een solist mij aanspreekt, heb ik geen last van luistermoeheid. - Enige ironie met betrekking tot de vaststelling dat vroeger alles beter was; Dat lijkt inderdaad een inkoppertje. Maar het is niet wat ik bedoel. Als ik, mij beperkend tot violisten, luister naar Kreisler, Oistrach, Heifetz, Milstein, Thibaud, Enescu, Kogan, Tretjakov, Hirschhorn, Prihoda, Poliakin (Myron, niet die neef) Elman en Grumiaux (ik zal maar stoppen), hebben zij allemaal een eigen geluid. Een individueel geluid. En los van de vraag of zij deel uitmaakten van een ‘school’ of het kritiekloze resultaat waren van een ‘pedagoog’, moet worden vastgesteld dat de meesten de tijd kregen te rijpen. Inderdaad een voorrecht ten opzichte van al die nu vroegtijdig voor de haaien gegooide jonge ‘talenten’. Kreisler en Thibaud hebben jarenlang in orkesten gespeeld. En Vasa Prihoda in een caféstrijkje. - De tegenwoordige solist verkeert in een veel moeilijke positie dan die uit het verleden; Ondanks de stelligheid van de opvatting vraag ik mij dat ten zeerste af. Want waarom zou een aankomend solist uit 1880 het makkelijker hebben gehad dan een aankomend solist van nu? Je kon alleen bekendheid opbouwen met gestaag optreden, beginnend in kleine provincieplaatsen. Voor mijn part op het biljart. En als je goed was en geluk had, wachtte het grote succes. Maar er waren geen radiouitzendingen of bekendheid bevorderende plaat- of CD-opnamen. Of de mogelijkheid tot downloaden. En dan is er nog wat. Want waar staat geschreven dat iedereen die een instrument kan vasthouden, automatisch geroepen is tot het solistendom? Zitten al die symfonieorkesten vol met gefnuikte solisten? - Lieden als Kreisler en Joachim hadden in hun tijd veel minder concurrentie te duchten Volgens mij werd de tweede helft van de 19e eeuw gekenmerkt door virtuozen. Want het publiek van toen, dat muziek nog niet als een soort katharsis zag, verlangde dat namelijk. En dat leidde tot violisten als Heinrich Ernst (volgens Joachim de beste violist van de 19e eeuw), de Sarasate, Vieuxtemps, Wieniawski, Laub, de Saint-Lubin, Lipinski, Thomson, Bazzini, Kubelik, Marteau, Ysaÿe, Burmester en nog vele anderen. En in Amerika had Kreisler te maken met Heifetz, Elman, Milstein en Gimpel. Dus om nou te zeggen dat sprake was van minder concurrentie ……………… Maar er was kennelijk ruimte voor iedereen. En het is de vraag of het industriële ´stardom´ van tegenwoordig die ruimte nog biedt. Hopf
Het is jammer dat mijn holle retoriek u niet kan overtuigen. Ik vrees dan ook dat het weinig zin heeft om mijn argumenten nogmaals toe te lichten. Jammer, want een discussie kan voor elke deelnemer (en toehoorder) leerzaam zijn.
Eigenlijk had ik mijn commentaar bij het bovenstaande willen laten, niet in de laatste plaats omdat ik er bijzonder weinig voor voel(de) om een lang betoog met een nog langer betoog te moeten beantwoorden, waar ik dacht met mijn eerdere, kort gehouden argumenten alreeds duidelijk te zijn geweest. Ik wil echter toch één van uw punten eruit lichten, welke mij als meest frappant én flagrant toeschijnt. Ik veronderstel met de weerlegging van dat argument de wankelheid van uw betoog andermaal te onderstrepen. Ik heb nergens gezegd dat grootheden als Joachim of Kreisler in hun tijd niet hadden af te rekenen met grote concurrentie. Mijn stelling was dat de hedendaagse solist met nog grotere (comparatief) concurrentie te maken heeft dan Joachim of Kreisler hadden. En dat is niet meer dan logisch en mathematisch verklaarbaar. In de tijd van Joachim had een musicus enkel de tijdgenoot als concurrent. Er waren wel verhalen over vroegere legendarische grootheden, uiteraard, maar niemand had die ooit horen spelen; ze waren immers 'van vroeger' en enkel vroegere generaties hadden die legendes wèl horen spelen. Je kunt moeilijk iemand's kunde afmeten aan een verhaal over vroeger. Als men twee grootheden met elkaar wilde vergelijken, dan moest men ze gelijktijdig naast elkaar op het podium kunnen zetten (werd soms ook gedaan in die tijd). De hedendaagse musicus heeft als concurrent niet alleen zijn/haar eigen tijdgenoten, maar ook die van menig vorige generatie. Het is anno 2011 immers letterlijk mogelijk om een Hilary Hahn naast een Joseph Joachim te zetten en haar vioolspel aan het zijne af te meten. Hahn (*1979) had Joachim's (*1831) achter-achter-achter-achter-achterkleinkind kunnen zijn en Hahn moet zich dus staande weten te houden tegenover al die generaties violisten tussen deze beiden, die wie wij niet meer alleen kennen van 'horen zeggen', maar die we à la minute en telkens weer kunnen horen spelen. Gelijktijdig en naast elkaar, ondanks het tijdsverschil van méér dan een eeuw. Een heel eenvoudige rekensom leert dat de hedendaagse violist dus dient te concurreren met zijn/haar eigen tijdgenoten, met Joachim, Kreisler en diens tijdgenoten en elke generatie daartussenin. Dus: vele malen meer concurrenten, dan de heren Joachim en Kreisler bij elkaar opgeteld kenden. Bovendien wordt de hedendaagse violist geacht hetzelfde repertoire te beheersen als waarmee Joachim en Kreisler in hun respectievelijke tijd furore maakten and then some. Een jongere generatie wordt altijd pas gewaardeerd als zij de vorige niet alleen evenaart maar zelfs overstijgt. Ook in dat opzicht dient de hedendaagse solist dus meer nog in zijn/haar mars te hebben dan de oude meester om zelfs maar in de schaduw van diezelfde oude meester te kunnen staan. Dus nogmaals: ga d'r maar an staan. Frappant genoeg doet u dat zèlf immers, de huidige generatie violisten afmeten aan de vorige generaties. Toch vindt u mijn stelling onjuist. Ontgaat mij volledig. Spijt me. Voor het overige wil ik u er toch even op wijzen, dat het in de mond leggen van woorden ongepast is en uw bejegening van mensen onheus. Deze alinea (bovenstaand citaat) had gehéél terzijde (lees: achterwege) mogen blijven. Een dergelijke alinea is volstrekt overbodig, insinuerend, onjuist, voegt in het geheel niets toe aan de discussie en is duidelijk alleen bedoeld om de aangesprokene te ridiculiseren. Dit misstaat u.
Geachte heer Suijkerbuijk, Mijn bijdrage moet bij u het nodige hebben losgemaakt, getuige het feit dat u TWEE reacties van node had. Het zij zo. Het treft mij dat u, behoudens één uitzondering, inhoudelijk volstrekt niet op mijn argumenten ingaat. Want dat hebt u, naar eigen zeggen, kennelijk al uitgelegd. Die keer dat u dat wel doet, komt u met een in mijn ogen uitermate aanvechtbare vergelijking, namelijk een tussen Joseph Joachim en Hillary Hahn. Ik vraag me in dit verband ten zeerste af wat hier te vergelijken valt. Joachim heeft in 2003, of 2005 want daar zijn de geleerden het niet over eens, vier G+T opnames gemaakt. Twee deeltjes Bach, de tweede Hongaarse dans van Brahms en een romance van eigen hand. Hij was op dat moment dus 72 of 74, maar in ieder geval ver over zijn hoogtepunt heen. Dat aspect plus het feit dat de opnametechniek, om het zo maar te noemen, in 1905 nog in de kinderschoenen stond, sluiten uit dat een zinvolle vergelijking met wie dan ook uitgesloten is. De oudste vioolopname die ik heb is van Jules Conus uit 1892. Afkomstig van de zogenoemde 'Block cylinders'. Interessant en fascinerend te weten dat die nog boven water is gehaald. Maar geschikt voor een vergelijking? Volstrekt niet. Het spijt mij overigens dat u voorbij gaat aan mijn stelling dat het individualisme, zo kenmerkend voor violisten tot aan de jaren vijftig, nu zo vaak op oorverdovende wijze ontbreekt. Daarvoor in de plaats een heel verhaal over hoe zielig en kansarm de hedendaagse solist wel niet is. Tja. Bij veel hedendaagse vioolbouwers valt ook de schaduw van Stradivarius over hun schouder, vrees ik. Tenslotte het verzoek van mijn kant vooral door te gaan met uw gemoraliseer. Er valt toch al zo weinig te lachen tegenwoordig. Hopf
Ik moet helaas ook constateren dat u wederom woorden in mijn mond legt. U schrijft dat ik een vergelijking maak tussen Hilary Hahn en Joseph Joachim. Neen, ik maak geen vergelijking tussen beiden, maar wil u doen beseffen dat een dergelijke vergelijking juist niet gemaakt moet worden. Nochtans doet u het in uw laatste post weer. U maakt voortdurend vergelijkingen tussen generaties van violisten, waar ik beweer dat dat niet terecht is. Schrijf ik in spijkerschrift of wilt u gewoon niet lezen? ik ben in ieder geval blij dat ik u kan amuseren met mijn 'gemoraliseer'. Het moet mij helaas van het hart dat het omgekeerde niet het geval is. Het lijkt me dan ook gepast dat ik u niet langer zal verleiden tot het doen van beledigende uitspraken. Zo moraliserend genoeg voor u?
Daar waar Suijkerbuijk in een aantal gevallen leeftijdsgrenzen stelt voor het geven van een mening, is dat hier niet het geval: een discussie tussen twee volwassen mensen. Men begint zich te irriteren. Maar als ik het zo doorlees lijkt me dat er niets aan de hand is, tenzij er ogenschijnlijk iets essentieels uit het oog verloren wordt. Daar is vooral sprake van in: want dan denk ik, ja Suijkerbuijk kan van alles beweren, maar als ik het er niet mee eens zou zijn, blijf ik bij mijn stelling. Je kunt naar mijn mening niemand dwingen eenzelfde standpunt in te nemen als jezelf wanneer de ander je niet heeft kunnen overtuigen. Het lijkt me dat Hopf niet overtuigd is. Het zij zo. Is er sprake van 'beledigende uitspraken'? Ach welnee toch? Ook een beetje Spielerei met woorden. Vergeet niet dat Hopf een geheel eigen stijl hanteert en dat is voor de wat minder 'ingewijden' even wennen.
