Gisteravond naar een concert geweest van Musica in Den Haag http://www.musicadenhaag.nl/concerten.php , omdat ze het 2e vioolconcert van Max Bruch speelden. Helaas kon ik niet meedoen, want voldoende violen, maar toch bijzonder dit vioolconcert eens in de concertzaal te horen. Waarschijnlijk de laatste keer in m'n leven, want reken er maar niet op dat een originele avontuurlijke programmeur (bestaan die?) dit concert voor de grap gaat programmeren of een top(/b?)solist er mee aan komt zetten. Vandaag, zondagmiddag nog een kans voor jullie om het ook te horen in het conservatorium in Den Haag om 14 uur, Juliana van Stolberglaan 1. http://www.musicadenhaag.nl/fckfiles/files/Musica_Digitale_flyer_05-16_Kam2.pdf Zowel een violiste, die ik van ander orkest kende en meespeelde, als een andere violiste in de zaal vonden dit vioolconcert zelfs beter dan de veel gespeelde en veel bekendere Bruch1. Maar Bruch2 heeft geen enkele speeltraditie en kwaliteit staat niet in verhouding tot kwantiteit (lees speelfrequentie) in de muziekwereld met hun traditionele speeltradities, dus omdat kennelijk 1e violist van KCO Marc van Biemen dit wilde spelen, staat het bij wijze van uitzondering eens op de lessenaar. Dus mis deze kans in je leven niet ! BRUCH , Max (1838-1920) 2nd violin concerto
Ik snap helemaal niet waarom dit tweede vioolconcert van Bruch zo weinig wordt uitgevoerd! Prachtig concert, op de LP heb ik het helemaal grijsgedraaid en het had nog een reden kunnen zijn om te willen leren vioolspelen! Het is ook niet dat dit concert moeilijk in het gehoor van het zgn. grote publiek zou moeten liggen (lijkt mij tenminste). Bij het zien van de bladmuziek zie ik ontzettend veel hulplijntjes. Zou er geen extra sleutel zijn bedacht om die hulplijntjes te dimmen, of hebben violisten aan een extra sleutel een broertje dood? Met de tenorsleutel voor cellisten kunnen we mooi twee lijntjes schrappen en wij kunnen daarna ook nog eens uitwijken naar de g-sleutel. Violisten zijn best arme zielen, want die hebben kennelijk geen uitwijk. Die moeten lijntjes tellen Of hebben jullie, violisten, nog een manier om het omgaan met die lijntjes draaglijk te maken die ik niet heb kunnen verzinnen?
Eerst speelde ik alleen 2e viool, maar de laatste tijd speel ik vaker 1e viool of moeilijke stukken met hoge 2e vioolpartijen, maar je weet: noot door 3e hulpstreepje is een e-octaaf. Noot bovenop het 4e hulpstreepje is de hoge a. Vervolgens schrijf je vaak de vingerzetting in hoge posities uit of de namen van de noten erbij, zodat je het een octaaf lager kan checken. het staat ook wel eens een octaaf lager geschreven en dan 8-------, waarmee bedoeld wordt dat het een octaaf hoger gespeeld moet worden. Maar dat is toch lastiger. Ik heb dan liever die hulpstreepjes. Er wordt ook vaak gesmokkeld door mensen die alles lekker makkelijk een octaaf lager gaan spelen. Ik had dit concert eigenlijk veel eerder moeten aankondigen. Er speelde ook een vioolbouwster (eigenlijk strijkbouwer) Katharina Meierott http://www.meierott.nl/ , een collega van Frits, mee op cello met dit orkest die in Den Haag een zaak heeft en dus via zo´n orkest clanditie.
Vieuxtemps, Bedankt voor het filmpje. Het is erg lang geleden dat ik de bladmuziek onder ogen heb gehad. Max Bruch die, niet gespeend van ijdelheid, zich de grootste componist van zijn tijd waande, heeft zich zijn halve leven beklaagd over het feit dat zijn tweede vioolconcert zelden en zijn derde vioolconcert eigenlijk nooit werden gespeeld. En bij die klacht kan ik mij, waar het gaat om het tweede vioolconcert wel iets voorstellen. Zeker als in aanmerking wordt genomen dat het qua melodierijkdom niet achterblijft bij het eerste. En ook qua moeilijkheidsgraad is het een tandje minder dan de concerten van Brahms, Sibelius en Tchaikovsky. Laat staan Paganini, Reger, Wieniawski of Schönberg. Een punt van aandacht zijn wel, gelet op de zuiverheid, de tertsen-sextengangen in het eerste deel. Maar na een grondige studie van deel 4 van het opus 1 van Sevcik mag dat geen probleem zijn Het grootste risico dat een solist echter loopt is, alweer in het eerste deel, slachtoffer te worden van een al te 'sentimentalische' opvatting c.q. uitvoering. Ik vrees dat ik in de ogen van sommigen mijn oren op mijn rug heb zitten, maar mijn favoriete uitvoeringen zijn, ex aequo, die van Heifetz en Perlman. Alleen jammer dat de uitvoering door Heifetz geluidstechnisch nogal bedonderd is. Want de CD-transfer lijkt afkomstig van een versleten grammofoonplaat. Kennelijk waren de oorspronkelijke banden niet meer voorhanden. Het derde vioolconcert is voor een keertje wel de moeite waard, hoewel ik de indruk heb dat de inspiratie bij de heer Bruch in die tijd een beetje op was. Een zeer aanbevelenswaardige uitvoering is die door Isabelle van Keulen. Ik heb alleen geen idee of die nog verkrijgbaar is, want de opname dateert uit 2000. Overigens is er door Bruch, afgezien van de Schotse fantasie, meer aanbevelenswaardigs voor viool en orkest bedacht. Je hoort het alleen nooit. Bij mijn weten heeft alleen Salvatore Accardo ooit de moeite genomen die werken op de plaat te zetten. Ach ja.
