Het werd vandaag een beetje laat, want zo lekker cello gespeeld! Weet nu zeker dat ik een goede keuze heb gemaakt! Die A-snaar, het gaat nu zoveel fijner om daarop te spelen. En deze lijkt iets dunner dan die van Jargar (of is gewoon dunner). Vibrato lukt hier nog beter op (maar dat kan dus ook resultaat van oefening zijn). Het klinkt gewoon fijner. De C-snaar is ook heel markant anders (ja, dat zijn ze natuurlijk allevier!), maar hier dus ook een andere klankkleur. Meer sonoor geluid. Qua kleur te omschrijven als bruin herfstblad met wat geel en rood erdoorheen en die van Jargar meer het bruin waar het blauwwitte van ijs op zit. Morgen kijken hoe het gaat bij het ensemble van de muziekschool. Kan-ie meezingen bij een stuk van de Arlesienne van Bizet. Daar is een bewerking van gemaakt voor gemengd ensemble en heeft de cello wel een aardig deel melodie.
Wat heb je klankkleuren prachtig beschreven! Het resultaat, de klank, de beleving die je er nu bij hebt: geweldig. Mede omdat het spannend is; met zo'n prachtige investering kan het ook nog dat het net niet bij de cello en de speler past. Maar nu we dit na je eerste dag lezen .... . Het maakt mij blij.
Nieuwe snaren proberen doet ook denken aan een nieuwe strijkstok. Je moet echt even inspelen. Bij een strijkstok duurt het iets langer voor je echt weet wat het voor je kan betekenen. Met snaren gaat het sneller. En diep in mijn hart was ik wel bang voor een nieuw 'wisselcircus' (zoals dat met strijkstok ging, totdat ik blij werd), want dat geeft eigenlijk ook heel veel onrust. De eerste streken maakten mij bang voor het vooruitzicht van gewissel, maar het is dus goed gekomen. En het is zó mooi om op een forum met elkaar dit soort dingen te kunnen uitwisselen! Dit doe je niet in de rij bij de kassa van de supermarkt, of op andere plaatsen waar je mensen in een andere context ontmoeten. En zelfs ook voor pianospelende vrienden zijn dit details die voor hen gauw zouden vervelen. En 't is helemaal fijn zulke hartverwarmende reacties van je te krijgen!
Dit is geen beschrijving meer van snaren, dit is Poëzie dit is een heerlijk gedicht, ik zou bijna willen dat ik een snaar op je Cello was Marcelita en dat je mij dan ook zou bezingen als ik zong onder je strijkstok, zelfs het woord strijkstok klinkt banaal bij deze schone woorden.
De eerste ensemble-ervaring maakten de snaren mee met het spelen van een bewerking van A. Glazunov's Dances Ruses d'Amour. Een cellopartij die gelegenheid heeft heerlijk "uit te halen" en nog allerlei mooie nuances. De mooie ronde tonen kunnen dus ook lekker volume maken, want mijn cellomaatje was helaas niet gekomen en ik moest het dus alleen opnemen tegen vooral blazers. Heerlijk spelen was dit! Daarna verheugde ik mij op een stuk uit Arlesienne van Bizet. Maar ...(sniksnik) het werd Money Money van Abba. Ook dat is voor ensemble bewerkt/aangepast. Allemaal losse kwarttonen op de accoorden, ellendig simpel wordt je daarvan. O.K., dat hoort er ook bij: die tonen netjes en mooi spelen, echter diep van binnen schuurt er iets. Maar gelukkig: daarna in kleinere bezetting nog even een paar delen trio van Mozart KV 439. Ook hier weer genieten van de verbetering! Desalniettemin wordt het hard studeren om er nóg meer uit te halen!!!!! Eigenlijk ben ik op een nieuw soort beginpunt.
Prachtig te lezen hoe het nu in ensemblespel tot rijke ervaringen leidt en zelfs een nieuw beginpunt!
Met Jargar snaren had ik altijd wat moeite met een schelle a-snaar. Op de lagere snaren was het stug. Ik dacht toen nog dat het aan mijn cello lag. Met de Larsen a was ik heel blij en later, met het hele set, was het stugge helemaal weg bij de cello. De super kritische dirigent (van de orkesten waar ik toen speelde) vertelde mij spontaan 'mooie klank'. Ook nu krijg ik bij het ensemble wel eens zo'n reactie. De prachtsnaren hebben daar zeker een bijdrage aan geleverd.
Hee, dus ook tegen de schelle a-snaar van jargar aangelopen. Ik dacht dat het aan mijn spel, gebrekkige techniek, lag. En misschien ook een beetje mijn cello, maar daar was ik niet zeker van. De lagere snaren van Jargar, ook daar hoorde ik meer mijn eigen gebreken. Of ze voor mij stug aanvoelden, kan ik niet voluit zeggen. Maar nu ik dus deze larsen medium set heb, kan ik wel stellen dat Jargar mij niet het steuntje in de rug heeft gegeven dat ik eigenlijk wel graag had. Er zat kennelijk toch een soort moraal in de weg dat eerst gepresteerd moet worden voor het goede materiaal verdiend is. Hollandse zuinigheidsgeest? Ik had beter moeten weten! Toen het onderwerp cellosnaren hier uitgebreid werd besproken, was ik intussen wel 'om' en heb veel profijt gehad van de bevindingen die werden besproken. Ik heb het geluk gehad vanaf het begin van mijn pianoleerschool op een prachtige Steinway piano (zelfs nog met koperen binnenwerk!) te mogen spelen. Je begrijpt wat dat doet bij een mens, hoe jong (of niet jong) ook. Ik speel nog steeds piano en wel op diezelfde piano!
Ik gaf in een orkest een cellospeler eens een snarentip. Maar haar leraar verzette zich: 'eerst hard studeren, snaren daar denken we later pas aan'. Ik vond het wel jammer (en toen haar a brak heb ik haar een Larsen gegeven ). Je kunt het ook anders benaderen (dan haar leraar): als het instrument iets moois terug geeft is dat enorm stimulerend! Jouw bevindingen, op Seinway (vanaf het begin!) en met cello, stok en snaren bevestigen dat.
Ja, dit soort docentenmoraal komt nog steeds voor. Best jammer, maar gelukkig zat de cellospeelster bij jou in de cellogroep van het orkest en is ze lekker toch aan zo'n mooie snaar gekomen! Dan moet je het van zulke collega's hebben. Ik ben dus lekker doorgegaan met heerlijk stukken spelen met mijn "nieuwe" cello. In vergelijking met de jargarsnaren valt mij ook op dat de cello meer geluid geeft. Heeft iets weg van galm, maar galm op zich kan irritant zijn. Hier merk je dat het geluid inderdaad 'groter' is geworden. De toon wordt meer gedragen. Typisch vind ik wel dat dat na twee dagen echt opvallend is. Cello moest kennelijk wennen, want eerst vielen meer de ronde tonen op en inderdaad wel dat het op volume spelen ook geen punt was. Maar nu hier thuis valt datgene op dat ik even galm noemde, maar eigenlijk gaat de cello nu echt meezingen.Nu dus zorgen dat die toon echt een mooie toon wordt. Werk aan de winkel !
Jargar snaren zijn nieuw opgezet helemaal niet zo slecht maar gaan bijzonder langzaam achteruit: zo langzaam dat je de neiging hebt ze jaren en jaren achtereen te gebruiken. Uiteindelijk klinken ze dan als een dooie hond. Larsen klinkt van meet af aan beter en gaat ook veel harder achteruit en breekt tenslotte vaak vlak voor het einde van zijn leven.
Veel succes en plezier met het werk dat aan de winkel is! Galm: ik hoop dat het effect op je cello vooral 'zingen' zal zijn en niet overdreven galm. Ik weet van sommige cellisten, die spelen op Evah Pirazzi snaren, dat zij nooit een hele hele set tegelijk vernieuwen. De galm is dan teveel van het goede en onrustig. Bij de gewone Larsen snaren ken ik dat niet echt, maar het zou kunnen dat het 'te' nog wat rustiger wordt en het zingen blijft. Daarnaast kan alles per dag en per moment zo verschillen: mijn streek, de luchtvochtigheid, temparatuur, de cello reageert op vanalles, net als ik. Zoals jij afrond met 'werk aan de winkel' zeg ik ook wel tegen mezelf: uiteindelijk komt het aan op het spel. Fijne cello, topsnaren, mooie stok, dat geeft wel een geweldig uitgangspunt.
In mijn beschrijving kwam Jargar er niet zo positief vanaf ('schelle a', dofheid onderkant). Toch heb ik niet perse een negatief beeld van Jargar en jouw aanvulling lijkt me terecht. Ik hoor genoeg cellisten die er prachtig op spelen en ook Yo-Yo Ma gebruikt ze. En toch: sommige topcellisten zou ik een snarenwisseling gunnen; kwestie van smaak. Een verschil: Larsen snaren gaan bij mij meestal vele jaren mee, blijven wonderlijk klinken en nog nooit een gebroken.
Ze klonken bij mij op zich nog niet als een dooie hond en kunnen verder nog goed dienen als reserve als er onverhoopt iets knapt. Ik miste het mooie dat je bij de huidige snaren wel hebt: meer ronde tonen. Vooral de a-snaar van mijn jargarset maakte mij niet echt blij, maar de algehele vervanging bevalt mij goed!
Ik ken meerdere cellospelers die lang doen met Larsen snaren, met goede klank. Wat Bert schrijft lijkt anderzijds bij Larsen ook bekend: op de website van Larsen zeggen ze over Larsen Magnacore dat 'ie lang mee gaat en de klank goed blijft. Ik vermoed dat solisten, die heel veel spelen en een heel forse streek hebben, soms wel die klacht hebben (dat de klank wat te snel minder wordt) en met de Magnacore zou dit verbeterd moeten zijn. Terwijl anderen, amateur en professioneel, de Larsen standard prefereren en die klacht niet hebben. (Zie filmpje snarentest hierboven (#29) van Britse cellist en bouwer; op de website van de betreffende bouwer zegt hij vanalles over het prachtige van Larsen en voegt toe : '.... hoewel sommigen zeggen dat de mooie klank te snel verdwijnt ....' .).
ZO : ................................................................................................................................................................................,.,,, ...........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................,
