Er bestaat een programmaatje dat "amazing slowdowner" of iets dergelijks heet, waarmee je muziek kunt vertragen zonder dat de toonhoogte verandert. Het enige wat er minder aan is, is dat het vibrato mee vertraagd, wat soms nogal raar klinkt. Er zijn wel meer programma's die zoiets doen, even googlen (maar ik heb nu geen tijd).
Ja Nikin, ik heb 'em gevonden! Bestaat écht! Kan gratis gedownload worden: https://www.ronimusic.com/amsldowin.htm Het resultaat is echt verbazingwekkend!
Een leuke link IdB! Bv ik oefen idd vaak Totdat het goed is, maar het goede moet ook herhaald (weer die 20 keer, in de 'hoop' dat het 18 keer/12 keer/4 keer/0 keer oefenen wordt voor een juist resultaat, begrijp ik...) Ik snap alleen de 3e van die eerste 3 punten niet zo, 1: wat kan beter: het onmogelijk snelle stukje in een solowerkje 2: hoe los ik het op: metronoom, langzaam sneller etc, etc 3: los ik het op ? : nee, het is echt te snel... : of: hopelijk na weken/maanden oefenen....
Ik begrijp uit het stuk dat als je het 20 keer moet spelen voor je het foutloos kan spelen, je het daarna minstens 20 keer foutloos achter elkaar moet spelen voor je hersenen het foutloos spelen hebben geregistreerd Als je het stuk na 10 keer al foutloos kunt spelen moet je het daarna 10 keer foutloos spelen voor je hersenen het geregistreerd. Maar als ik het stuk fout heb begrepen hoor ik het graag
Ik zou het instuderen beperken tot datgene wat nog niet goed is. Niet het gehele stuk steeds maar herhalen. Wanneer dat moeilijke gedeelte dan ook lukt, een paar maten er vóór nemen én een paar maten er na. Dat is voldoende en scheelt een hoop tijd.
Ook BestPractice is zo'n programma, waarbij traag spelen niet tot toonvervorming leidt. Deze heb ik. Inderdaad, effectief studeren doe je door stukjes die moeilijk zijn vooral te oefenen. Zodra die moeilijke stukjes gaan lopen, is het natuurlijk wel zaak om die te integreren in het geheel. Als je heel ijverig op een bepaald stukje hebt geoefend en het dan wil gaan lopen, merk je dat, als je een paar maten ervoor begint te spelen, je toch ineens kunt haperen bij dat wat je nou net zo bloedig hebt zitten instuderen. Dan blijkt er nog werk aan de winkel te zijn. Ik denk echter dat je telkens meer maten ervoor en erna erbij moet nemen in de loop van het oefenproces totdat je het geheel kunt spelen zonder aarzeling bij de moeilijkere stukjes. Ik tel nooit hoe vaak ik het foutloos heb gespeeld.
Wat een hoop goede tips en reminders hier op een rij! Wat ik het afgelopen jaar geleerd heb is te beginnen met toonladders. Dat is natuurlijk een open deur maar ik had het in al die jaren nog nooit gedaan. Wat me dan het allermeest helpt is dat ik moet beginnen met noot voor noot 1 lange streek te nemen en langzaam te strijken. Als een soort meditatie zegt mijn leraar. In het begin werd ik daar ongeduldig van maar inmiddels is het heerlijk. Ik let namelijk vooral op mijn hele houding en ontspannen gevoel. Ik heb sindsdien vrijwel geen last meer van spanning en pijn in mijn schouder wat ik daarvoor wel regelmatig had.
Ik begin gewoonlijk ook met een toonladder over 2 octaaf. Van mijn leraar moet ik hem in een loop spelen tot je weer uitkomt met een afstreek op de laagste noot, eerst 1 op een stok, dan 2, dan 3, en zo door tot 7. De laatste tijd doe ik er dan een drieklank over 2 octaaf bij, eerst "gewoon" en daarna met alleen de eerste ving
Klopt dat het doel voor mij niet voor een ontspannen houding is, maar volgens mij leer je er de toonladders wel degelijk vloeiend door spelen en bovendien is een streekoefening sowieso nooit weg
Wat ik momenteel ook uitprobeer is om het te studeren stukje ook uit het hoofd te spelen. Ik merk dat ik er anders/beter naar luister.
Met uit het hoofd spelen, luister ik een stuk beter, heb ik gemerkt. Alleen is het wel zaak het dan goed uit je hoofd te spelen, dus zou je het kunnen opnemen (gewoon smartphone kwaliteit voldoet voor dit doel) om dan bij het afspelen mee te lezen met de bladmuziek. En notities waar iets niet klopt. Ik merk dat bij uit het hoofd spelen, ik pas echt toe kom aan de muziek. Vanaf de lessenaar spelend, ben ik op de één of andere manier toch meer met de nootjes bezig dan mij lief is.
Op les heb ik de opdracht gekregen een stuk uit mijn hoofd te leren en als dat lukt weer vanaf papier, dan hoor je opeens ook weer meer en gaat het ook beter. Op les speelt mijn leraar ook vaak nieuwe stukken voor en dan mag ik niet naar zijn vingers kijken. Daarna moet ik het uit mijn hoofd naspelen, tegenwoordig ook langere stukken die hij maar één keer voorspeelt. Ik dacht eerst dat ik dan niet meer wist wat hij gespeeld had, maar als ik gewoon begin, komt er vanzelf toch wel weer redelijk wat boven. Dat is wel verrassend om te merken. Soms dan speel ik de noten wel na, maar blijkt de streekindeling nog niet te kloppen. Als dat allemaal behandeld is, komen de noten pas. Eigenlijk vind ik het veel makkelijker om rechtstreeks van de noten te spelen, maar dit heeft ook wel wat omdat je dan veel minder met tellen bezig bent en inderdaad, zoals Marcelita zegt, meer met de muziek.
Ik krijg eigenlijk altijd een nieuw stuk gewoon op papier voor me en dan spelen we het samen door. Maar dat vind ik inderdaad altijd wel spannend. Jouw manier @Nikin lijkt me best fijn!
Jazeker, de Suzuki-methode. Gebaseerd op luisteren en nadoen, net zoals jonge kinderen de taal leren. Daar komt geen bladmuziek aan te pas.
Ik vind deze manier juist best spannend! Met noten weet ik gewoon wat er staat, dit voelt meer als een gok. Maar ik vind deze manier ook leuk, houd wel van een beetje uitgedaagd worden.
