Hihi, ik vind met noten soms een gok, ook omdat ik het soms gewoon niet helemaal goed zie. Brilletje klopt niet.... Dus ik leer vaak alles uit mijn hoofd. Zojuist ook even fiks geoefend, en maar bij 1 stukje bladmuziek gebruikt, want die ken ik niet uit mijn hoofd. Rest alleen maar als reminder: owja, dat was dat stuk. Ineens a vue lastige ritmes spelen vind ik moeilijk. Die moet ik altijd even goed aankijken hoor. Liever hoor ik ze gewoon en dan prent ik ze in mijn hoofd, maar het is ook wel weer goed om het te leren om het van papier snel te moeten doen. Valkuil is wel dat het ritme soms in mijn hoofd verandert, vooral als ik dan bijvoorbeeld even alleen op zuiverheid let. Dan moet ik het bladmuziek er wel weer bij pakken om te controleren of ik het nog wel helemaal goed in mijn hoofd heb zitten...
Bij de wereldmuzikgroep krijgen we geregeld stukjes op gehoor aangeboden. Geen bladmuziek dus. En dan zijn die stukjes ook nogal eens volgens de zigeunertoonladder. Dat is vooral in het begin een stevige dobber, maar ook dan leer je te luisteren naar wat 'de melodie' doet. En natuurlijk ook het ritme!
Ja waarom niet? Toen ik ruin 4 jaar geleden op 41 jarige leeftijd begon met cellospelen ben ik ook met deze methode begonnen, en ik moet zeggen dat ik het heel prettig vond. Die nootjes zijn in het begin net Chinees De muziek beluisteren van de bijbehorende cd heeft mij enorm geholpen dit Chinees te ontcijferen. Natuurlijk moet de methode ook een beetje bij je passen, maar nog steeds vind ik het beluisteren van de muziek van de bladmuziek een fijne hulp bij het studeren. Zeker in het begin van je cello of viool carrière kan ik het zeker aan bevelen. Nu speel ik intussen hele lappen bladmuziek. En als er stukken zijn waarbij ik het moeilijk vind om voor te stellen hoe het zou moeten klinken, ga ik nog steeds opzoek op internet naar een uitvoering van de muziek. En dat helpt mij nog steeds. Daarbij komt nog eens dat als ik het stuk een aantal keren heb beluisterd, ik het steeds meer ga waarderen, en het leuker word om te spelen, Vaak is het gewoon mooie muziek.
En ook als je al nootjes kent hoor! Zelf heb ik als kind al muziek leren lezen, daar ben ik heel blij om, maar ik vind het nog steeds erg fijn om een stuk te horen. En stukken die in mijn hoofd zitten, die moeten er ook uit, dus het stimuleert mij ook om mijn viool te pakken Voor mij hoeft het niet volgens de Suzuki-methode, want ik hang hetgeen ik hoorde wel meteen op aan de noten, dus als ik die noten weer zie, dan hoor ik het in mijn hoofd. Dus ik vind die noten wel makkelijk er meteen bij. Maar zodra ik een stuk uit mijn hoofd ken, laat ik de noten eigenlijk helemaal los en speel ik het het liefst uit mijn hoofd, zonder papier. Zelfs begeleiding in het orkest. Niet altijd handig hoor, want daardoor sluipen er wel eens foutjes in, dus het is geen heel goede gewoonte......... Zo werd een maat van mijn Pachelbelversie zoals hier onder. Knap opgelost van mezelf verderop in de maat, vind ik eigenlijk zelf. Klonk nog steeds best goed eigenlijk. Nu ja, zoiets ontdek je bij het samenspelen, snel weer bijstellen in je hoofd....... Vergeet ik nu nooit meer...... (zoek de fout.... ik geef toe, het origineel is beter.......)
En hoe bereiden jullie je voor op je les? Met bv de instelling om een stuk zo mooi mogelijk door te spelen en/of zoveel mogelijk 'hobbels' te bespreken?
Eerder dat laatste. Maar dat krijg je helder als je eraan werkt het stuk zo mooi mogelijk te krijgen, want dan zie je goed waar je op vastloopt. Of wat op z'n minst nog niet zo goed/lekker voelt.
Ik heb ook les gehad volgens de Suzuki methode. Niet dat het me lukte om alles uit mijn hoofd te spelen, maar de methode vind ik wel erg fijn.
Uit het hoofd spelen vind ik lastig zodra er wat positiewisselingen komen. Ik pak eigenlijk altijd wel de goede noot maar als er een afwijkende vingerzetting komt, gebruik ik nogal eens de verkeerde vinger en dan loop ik natuurlijk vast...
Bij mij gaat het vooral fout als ik erbij ga nadenken. Dus dat ik heel bewust met vingerzettingen en posities bezig ben, terwijl de melodie in mijn hoofd doorzingt.
En hoe gaan jullie om met de studeertijd? Momenteel oefen ik weer even in blokjes van 3 keer 10 min. Niet ontspannen, je raakt ook niet echt in een flow, maar (hopelijk) effectief en planbaar. Per 10 min doe ik dan bv een (stukje) etude/speelstuk/toonladder/lastige orkestriedel etc Geen idee of het een goede methode is....
Ik speel wel minstens in blokjes van 20 minuten, anders kom ik idd niet in een flow en die heb ik wel nodig. Meestal wordt het wel een half uur of langer, maar soms speel ik te gespannen en dan is het al snel te lang. Met viool is het wel anders dan met cello. Viool speelt veel lichter.. Ik start meestal met een eenvoudig stukje om even te voelen hoe het ook alweer zit en dan daarna een voordrachtstuk met wat lastigere dingen. Toonladders doe ik meestal tussendoor pas, kom ik even tot rust van de riedels. Als ik met een toonladder moet beginnen heb ik de rust niet. Maar het maakt niet zoveel uit als je maar opwarmt en niet klakkeloos alleen maar doorspeelt...ipv de lastige stukken apart nemen Denk dat 3x wat korter spelen wel effectiever is dan 1x lang. Maar 10 min is wel heel kort
Ik speel niet in vaste blokken of een vaste tijd. Na 5 of 10 minuten neem ik een korte thee pauze en daarna speel ik zolang als ik zin, consentratie en tijd heb. Soms ben ik er na 15 minuten klaar mee en soms speel ik 2 uur. Behalve dat ik standaard begin met wat toonladders heb ik geen vast patroon. Soms studeer ik een half uur op 1 stuk en een andere keer speel ik dat stuk misschien 5 minuten. De toonladders zijn het enige vaste studie punt , maar de focus tijdens de too ladders kunnen verschillend zijn. Toonvorming is iets wat eigenlijk altijd een vaste focus is tijdens de toonladders, daarnaast oefen ik snelheid een verschillende streektechnieken. Niks moet alles mag. Zoals een goede vriendin van mij eens zo mooi verwoorde : Ik ben er niet voor de cello, de cello is er voor mij!
Ik heb ook wel minstens 20 minuten nodig om er even lekker in te komen. Hiervoor gebruik ik mijn partijen in de ensembles, die krijg ik vaak het snelst "op de rit"en dat is zo lekker bemoedigend! En dan het huiswerk voor celloles. Dat gaat er dan ook wat lekkerder in en dan vooral de maten die niet spontaan willen lukken extra aandacht geven. En dan telkens iets meer maten ervoor en erna, totadat ik de lastige maten helemaal vloeiend in het geheel heb opgenomen. Anders is er toch wat aarzeling/stagnatie, zo van "o help, daar komt-ie". Het wisselt echter per dag of ik in blokken oefen of gelijk een uur of meer.
Bij mij wisselt het ook hoor, Marcelita. Soms vind ik het heerlijk om bv een uurtje een ensemblestuk met youtube mee te spelen, het is nogal saai oefenen anders en je voegt je in de harmonieën. Maar als je veel tijd steekt in het ene, versloft het andere nog wel 's , kwam ik achter. 'Opeens' was ik weer een week verder en had iets laten liggen. Mbv de 10 min blokjes probeer ik weer wat meer systeem aan te brengen... Het is bewezen (voor zover er in de psychologie iets bewezen kan worden....) dat veel+kort effectiever werkt dan weinig+lang. Maarrr, het is experimenteel en voor nu werkt het even bij mij.
Juist deze effecten zijn in de psychologie goed te meten. Ik merk ook dat dat principe bijvoorbeeld bij een taalleer programma als Duolingo (www.duolingo.nl) is toegepast. Dagelijks afgemeten lesjes doen en dat hoeft echt niet heel lang, werkt al heel goed door. Het houdt rekening met de werkelijke aandachtsspanne van een mens. Wat als ze muziektheorie zouden gaan aanbieden zoals nu vreemde talen worden aangeboden....het zou een stuk effectiever worden!
