‘even’ een Stradivarius kopen: zo gebeurd!

Is het een echte? Ik heb hier geen verstand van. Ik dacht dat de meeste Stradivari violen niet meer verhandeld worden (zeker niet via internet) en voornamelijk in musea terug te vinden zijn of uitgeleend worden aan top-musici.

 

Ah okay, dan snap ik het. Bedankt!

Wow, zouden die mensen er zelf op gaan spelen? Ik vraag me af hoe het zou zijn op eentje te spelen, zeg... Had ik maar zoveel geld haha

 

’t Is inderdaad een echte Strad.

Het instrument is nu dus in handen van Anne Akiko Meyers
http://209.235.244.14/lepoissonrouge.inticketing.com/images/Anne_Meyers_face_med.jpg
en de schat is o.a. hier te zien:


Op onderstaande link meer informatie over het instrument:
http://www.cozio.com/Instrument.aspx?id=2275


Groet

Remi

Oh ja geld maakt niet gelukkig, je kunt beter een instrument hebben dat bij je past.
Voor mij is dat geen 3,2 miljoen dollar Strad

 

gelukkig maar dat dit instrument waarschijnlijk niet verdwijnt achter een "glazen kastje" maar bespeeld en dus gehoord kan worden...
Overigens ben ik het er mee eens dat het erom gaat dat je een instrument vindt dat helemaal bij je past.
Helaas is dat alleen al voor veel violisten een hele zoektocht..... :|

 

Doodzonde dat zo'n museuminstrument nog langer wordt bespeeld! Hoe lang zou het nog meegaan? Het wordt nu al honderd jaar intensief bespeeld, met andere woorden, veel lak zal al helemaal weg zijn en hoeveel voeringen zouden er in zitten?

:/

 

...maar er zit waarschijnlijk wel een "doorleefde"klank in.....

 

Je kunt violen en schilderijen niet met elkaar vergelijken: een schilderij pak je met bezwete handen niet vast, daar raak je de kwetsbare verflaag niet aan, een schilderij hangt meestal in een klimaatbeheerste ruimte. En voor studie worden afbeeldingen van schilderijen verspreid, iedereen kan van schilderijen kennis nemen.

Met antieke violen wordt, in museaal opzicht, verschrikkelijk slordig omgesprongen! Dat tart werkelijk alles! De kunstwereld accepteert dat helemaal, terwijl het uit ethisch oogpunt verwerpelijk is: een stukje cultuurbezit gaat langzaam naar de barrebiesjes. Maar ja, het gaat om belegging van kapitaal en dan is blijkbaar alles geoorloofd.

In een museum wordt een instrument beschreven, bij elke reparatie wordt vastgelegd welke werkzaamheden er zijn verricht en deze gegevens worden vaak ook beschikbaar gesteld aan derden. Zelfs de restauratie-ethiek van een museum wordt vastgelegd: wat mag worden vervangen, wanneer wordt de originaliteit aangetast. En wat ook belangrijk is: een museum stelt zijn gegevens/kennis beschikbaar aan derden, althans, in principe (In Den Haag helaas niet van harte). Als bij een klankvergelijking tussen meerdere instrumenten een Stradivari niet dadelijk opvalt, welke noodzaak is er dan nog om zo'n onvervangbaar stuk cultuurgoed te gebruiken? Daar zouden jullie iets meer over mogen nadenken. Want wees eens eerlijk: ziet die Stradivari er, close up, nou echt zo bijzonder uit? Is die krul echt zoveel beter gesneden dan duizenden andere vioolkrullen? Kom nou toch, daar is toch eigenlijk niks bijzonders aan te zien? Maar je wéét dat er miljoenen voor betaald worden en dan móet het instrument wel bijzonder zijn. De nieuwe kleren van de keizer, meer is het niet.

 

Ik heb zelden zo'n simplificatie gelezen! En eerlijk gezegd valt me dit van jou, Frits, een beetje tegen. Het maakt me duidelijk dat je niet nadenkt over de consequenties van deze houding: dat je dus onvervangbare historische voorwerpen gewoon bekijkt als dingen die moeten worden bespeeld totdat ze óp zijn, kapot, versleten, niet meer tot klinken te brengen, nou ja, alleen nog maar met enkele flinke ingrepen in het historische materiaal. Met dezelfde houding moeten we ook maar weer gaan vliegen met het vliegtuig van de gebroeders Wright, leuk voor een zonnige demonstratie op een grasveldje achter het Witte Huis, of laten we de Victory van Nelson de opening verrichten van Sail Amsterdam, tot vermaak en verbazing van het publiek. Maar Frits, het blijft een feit dat de oude instrumenten slijten, materiaal verliezen. Een historisch voorwerp wordt in een museum meestal opgepakt met witte handschoenen, om elke vorm van slijtage of beschadiging te voorkomen. Met een Stradivari of een Guarneri lopen we de hoge trappen van het Concertgebouw af, in een stevig tempo, want het publiek klapt al. En dit gaat dus ook wel eens fout. Wég historisch instrument, lang leve de voeringen, de lijmklemmen, de warme lijm en de fantasie van de bespeler. Een Stradivari, een Guarneri is niet het bijzondere instrument dat de handel ervan heeft gemaakt; er zijn duizenden alternatieven, instrumenten die net zo klinken als die oude eerbiedwaardige voorbeelden uit het verleden. Ook jij herkent een Stradivari niet aan zijn klank, een klank die bovendien ook nog wel meer gevormd zal zijn door al die vioolbouwers die er in het verleden aan hebben gewerkt, die het hebben opengemaakt, bijgelakt, opgepoetst. En dus is er volgens mij geen enkele reden te bedenken om deze waardevolle artefarcten uit het verleden te laten verslijten, kapot te laten gaan. Maar helaas, het grote geld, de investeringen, de violenmaffia, zij bepalen wat er met deze instrumenten gebeurt. En we vinden het allemaal wel best, want ja, een instrument moet klinken, nietwaar? :/

 

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, Frits, dat je een inhoudelijke discussie uit de weg gaat. Terwijl het gaat om een echt probleem: hoe ga je verantwoord om met het cultureel erfgoed, er vanuitgaande dat antieke violen behoren tot het cultureel erfgoed. Naar mijn bescheiden mening gaan we volstrekt fout om met dit erfgoed, immers, de huidige omgang is niet gericht op behoud, maar op gebruik cq slijtage van dit erfgoed. Het gaat dus onherroepelijk verloren. En daar sluiten we blijkbaar collectief onze ogen voor, simpelweg omdat het om geld gaat, om belegging, om persoonlijk gewin. Ik vind dat triest: het is volstrekt niet nodig is omdat er voldoende alternatieven voorhanden zijn.(

 

Kijk, Frits, dit is klare taal! Ik zal er niet weer over beginnen, we verschillen hierover teveel van mening. :/