Franz Thomastik experimenteerde omstreeks 1920 met houtsoorten en constructie, hij was op zoek naar nieuwe klankmogelijkheden, sinds Stradivarius was het concept van de Viool nauwelijks gewijzigd. Hij begon met elk instrument uit een andere houtsoort te bouwen die hij passend vond voor de functie van het instrument in het geheel (strijkorkest dan wel kwartet) hij maakte onderscheid tussen de eerste en tweede Viool door de eerste geheel uit esdoornhout te bouwen en de tweede geheel uit kersenhout, voor de Alt gebruikte hij berkenhout en voor de Cello essenhout. Zo ontstaat een gedifferentieerd klankbeeld dat moeiteloos versmelt door een andere kam constructie die teruggrijpt op de oud Keltische Crwth, de kam staat namelijk met één poot in verbinding met het achterblad met een extra zangbalk, waardoor voor- en achterblad onafhankelijk van elkaar in trilling worden gebracht. Hij bouwde ongeveer een twintigtal instrumenten die helaas voor het grootste deel verloren zijn gegaan bij een grote brand in 1944.
