Kwam ik tegen op een ander forum: dit vond ik best wel een goed stukkie volksmuziek. Ik denk echter wel dat de mogelijkheden beperkt zijn, maar ach wanneer je op een bruiloft nog eens wat smeuïgs ten gehore wilt brengen en het moet niet al te serieus zijn, kom je met deze techniek een heel eind. Ga gauw kijken en luisteren: [media=youtube]L0-UjUto2_8[/media]
Frits, Het swingt inderdaad als een jeweetwel. Zou het iets zijn voor de sonates en partita's van Bach? (o) Ronald
Aan zijn dialect te horen dus een Aussie. Wat volgt is even googelen en ja hoor meneer heeft een eigen website. http://www.iancooper.com/faq.html En wat kom je weer tegen, de “mesa/boogie”, pracht ding. Oh ja hoe speel je op deze manier staccato? Remi
Volgens mij is staccato onmogelijk op deze manier, maar wie ben ik. Wie weet is het wel mogelijk? Wat ik me overigens afvroeg, is dat de haren wel met de harszijde op de snaren moeten komen, anders krijg je er nauwelijks of geen geluid uit. Als ik het me goed herinner van de beelden, draait die Ian de stok zodanig dat de haren 180° gedraaid zitten. Dat zal ook wel moeten, dat draaien, want hoe krijg je anders die andere kant van de haren geharst? De mogelijkheden zijn beperkt omdat je toch veelal met drie- en vierklanken zit en die moeten ook nog een beetje harmonisch zijn. Het wordt dan al gauw dezelfde greep maar dan in een andere positie. Voor de gitaarspelers onder ons moet dit wel erg aanspreken omdat het met een capodaster op dezelfde wijze gaat. Dat betekent dus, dat je met een akkoordje of vier vijf, nagenoeg de meeste deuntjes wel kunt spelen: ideaal voor op een bruiloft of partijtje! En het laatste wat me opviel: je moet de stok ook niet weer tè strak spannen, want anders beschadig je de onderkant van je nep Strad uit 2004.
Ja, ik denk dat het er een stuk gemakkelijker van wordt, tenminste voor die delen die nogal veel drie-en vierklanken bevaten. Voor bijvoorbeeld het Adagio uit de derde Sonate zou dat een verbetering zijn, maar bij een Presto heeft het alleen maar vervelende consequenties, want je raakt steeds meerdere snaren tegelijk aan. De oplossing zou hier dan zijn om gebruik te maken van twee strijkstokken: wel even snel wisselen net zoals dat bij een sourdine moet. Och, wanneer het eerste schaap maar over de dam is volgen er vanzelf wel meer. Even wachten dus tot Janine Jansen hier eens 'en plein public' mee voor de dag komt. [Om eventuele opmerkingen vòòr te zijn: ik wil heirmee niet beweren dat Janine schaapachtig overkomt!] Of zou dit wat voor Nigel Kennedy zijn, die is vast wel in voor iets nieuws? Alleen, de "Vier Jaargetijden" (Quatro Stagioni) leent zich daar niet voor zodat ik hoop dat 'ie ook nog wat anders op z'n repertoire heeft staan.
Frits, Ik meen dat Theo Olof, lang geleden, ze voor de radio eens heeft gespeeld, zodanig dat in de meerstemmige delen de akkoorden noot-voor-noot vooraf waren opgenomen. Anders gezegd: in een akkoord klinken alle noten dan even 'lang'. Klonk wat vreemd (deed me een beetje aan een harmonium denken (c) ), gewend als we zijn aan het 'breken' van drie- en vierstemmige akkoorden. Nog los van de vraag of het Bach ook voor ogen heeft gestaan dat alle akkoorden 'volledig' moesten worden gespeeld, oplerkelijke exprimenten van Schweitzer en Telmanyi ten spijt. Er is overigens een nog veel sprekender (erger) voorbeeld namelijk de bewerking van Heinrich Ernst voor SOLOVIOOL van Schubert's 'Erlkönig'. In deze bewerking word je gacht hele stukken op drie snaren te spelen. Ernst, volgens Joseph Joachim de beste violist van de 19e eeuw, kon het zelf waarschijnlijk wel spelen maar anderen adviseerde hij maar 'zoveel mogelijk' van de noten te spelen (s) Ronald
Het wil wel hoor drie snaren tegelijk aanstrijken, maar wanneer je dat een tijdlang doet kun je je stok opnieuw laten beharen en een week 'vioolspeelvrij' nemen, want het kost enorm veel kracht. Je moet dan veel verder van de kam vandaan strijken, dus op de toets, met veel druk om de drie snaren op één lijn te krijgen. Ik vermoed dat het iets vergelijkbaars is met toen ik een half jaar geleden of zo, overstapte op mijn eerste zelf gebouwde altviool toen ik na tien minuten overal spierpijn had: in de rechter arm door het zwaardere strijkwerk en in de linker arm door de grotere instrumentlengte t.o.v. die van de viool. Daarmee wordt de hefboomwerking die de zwaartekracht er op uitoefent ook veel groter dan ik gewend was.
