Stel een vioolbouwer taxeert een mooie oude Italiaan waaraan een grote kundige reparatie is verricht en zet in het taxatierapport toch een heel hoog bedrag. Later ziet een expert dat er een grote reparatie aan is verricht, waardoor het bedrag veel lager behoort te zijn. We halen nu tante Truus even van stal en zeggen dat zij na de taxatie op de Viool is gaan zitten, de rekening van de reparatie heeft tante Truus per ongeluk weggegooid, de taxateur gaat dan vrijuit.
Onwetendheid kan ook hard worden afgestraft: Kijk eens wat een beunhaas die persoon die fout taxeerde eigenlijk is. Het oplopen van reputatieschade zal niet altijd op een eerlijke manier verlopen.. In de kring van deskundigen wordt onwetendheid niet bepaald gewaardeerd , omdat men bang is dat de onkunde op de hele groep 'neerslaat'. Reputatieschade voor een beroepsgroep dus. Volgens mij is dat ook de zorg van beroepsverenigingen, naast natuurlijk het nobele principe van klanten beschermen tegen beunhazen. We hebben het dan over het (zo mooi gezegd) "zelfreinigend vermogen" van de beroepsgroep. Gevoeligesnaar heeft in post # 15 een mooi hypothetisch en realistisch verhaal bedacht. Een mooi voorbeeld van belang bij onderwaardering van een instrument. Als je met een vioolbouwer al langer op goede voet staat en deze een reden heeft jou een pleziertje te gunnen (want dochter aan baan geholpen), dan is het wél zaak alles mondeling te regelen en alleen het taxatierapport zwart-op-wit te krijgen. Zo lang de familie geen kaas heeft gegeten van violen, is er inderdaad niets aan de hand. Ze laten je waarschijnlijk het bedrag voor de viool betalen die op het taxatierapport staat en de kous is af. Je hebt ze dan een prachtinstrument afgetroggeld. Ja, de ethische kant van het geheel....ahem. Maar goed, gelukkig geen verhaal uit eigen ervaring en speelt gevoeligesnaar op een 'kosher' instrument. Als de familie 'lont ruikt', kunnen ze geen malversatie aantonen. Dan gaan ze, als ze wijs zijn, nog eens naar een andere taxateur/bouwer en dan komt er een andere waarde uit. Tja, jammer voor degene die op die viool loerde. En de eerste taxateur riskeert reputatieschade, maar dat alleen als het verhaal in omloop komt dat deze een prachtviool als deze niet heeft herkend.
Hetgeen ook aangeeft hoe relatief het allemaal met dat getaxeer is. Gelukkig weten we hoe je kunt genieten van een viool van een chinees atelier dat daarna in een zeecontainer een halve wereldreis heeft gemaakt. Het is nog net niet zo dat de golven van de zee te horen zijn als in een schelp, maar de viool komt al met een wereldreis-ervaring in ons landje en bij een blinde test is de kwaliteit moeilijk te onderscheiden van een viool uit de werkplaats van een bouwer van naam en faam. Taxeren is voor degenen die achter de centjes aanrennen.....erop spelen is voor de mensen die er écht van houden. Helaas zit de wereld niet altijd zo in elkaar. Stel je voor een erfenisgedoe van een familie waar eigenlijk alleen de viool van behoorlijke waarde is en de rest van de spullen totaal niet interessant. In die familie is één kleinkind die heel mooi speelt en daar graag ook mee verder gaat. Je mag alleen maar hopen dat men in die familie zo wijs is die viool aan dat kleinkind te geven, zonder verder ingewikkeld te doen over de waarde (dan zou dus ieder ander familie 1/x deel van de waarde van die viool moeten krijgen en dat is iets dat haar/zijn ouders gewoon niet hebben. Dat wordt viool verkopen of lening aangaan die ze niet krijgen).
