Janine Jansen maakt kans op BBC-prijs

Ik vond dit wel passen in "Nieuws""

 

Ik vond het in maart wat lastig om objectief te reageren op de vraag of de populariteit van janine aan het afnemen was.
Maar enkele weken geleden las ik het volgende:

"Janine Jansen, net terug van een concertreeks in New York en Honolulu, speelde in een uitverkocht Concertgebouw de vioolconcerten van Felix Mendelsson en Max Bruch"

"Tot twee keer toe kreeg de violiste een staande ovatie. Na het concert bezegelde ze haar populariteit. Alsof Janine Jansen een popster was, stonden fans na afloop van het concert met gemak een half uur in de rij om een handtekening van hun idool te verkrijgen."

Klassieke muzikanten krijgen goud bij 15.000 verkochte albums. Jaarlijks verkrijgen in Nederland zo’n drie à vier klassieke cd’s een gouden randje. Janine heeft er nu drie.

Het lijkt mij dat de populariteit nog niet dalende is!

 

Ze is mooi en speelt mooi. Eén ding is echter jammer: haar voorkeur voor doodgespeelde werken. Dat maakt haar een beetje tot een dertien-in-een-dozijn-violiste. Ik zou ook geen cd van haar in mijn collectie willen hebben. Ik vraag me af of de aandacht voor Janine Jansen niet een beetje samenhangt met haar aangename uiterlijk en haar prikkelende afbeelding op haar Vivaldi cd.

 

Na de UK is nu de US aan de beurt. Dit is uit de New York Times van 20 september dit jaar:

This Dutch violinist, in her late 20’s, has become best known for a chamber-scale recording of Vivaldi’s “Four Seasons” that became a hit on iTunes early this year. The cover shows Ms. Jansen in a gauzy, low-cut dress, reclining in a plush chair and dangling her violin lazily over its armrest. In interviews, she has distanced herself from her marketing, and at the museum she wore a sleeveless pink gown somewhat more demure than Anne-Sophie Mutter’s usual concert attire.

Now that she has everyone’s attention, Ms. Jansen is selling what she ought to be selling: fresh, energetic, thoughtful musicmaking. She produces a lovely, supple tone, slightly lighter than it sounds on disc, although in the most hard-driven passages of Vivaldi’s “Summer” Concerto, and the fast movements of Bach’s Concerto in E (BWV 1042) and the Double Concerto in D minor (BWV 1043), her playing was as forceful as you could want.

In the two Bach works, Ms. Jansen’s shading of the solo line and dynamic manipulations yielded carefully characterized, persuasive readings, and if her interpretive tinkering sometimes drew her toward a Romantic expressive style, her tempos and restrained vibrato were fully of the Baroque world (or at least modern conceptions of it). In the Bach allegros, she drew on a palette of bright hues that affirmed the music’s muscularity, without making it into Brahms. And in the Larghetto e Spiritoso slow movement of the E major Concerto, she produced a magnificent pianissimo that floated sweetly over the accompaniment.

Ms. Jansen took a similar approach to the Double Concerto, for which she was joined by Eriko Sato, one of Orpheus’s violinists. The dialogue between the solo lines was generally balanced, and both Orpheus and the soloists made the most of the hall’s acoustics by sharply accenting punctuating chords in the allegros and letting them resound through the hall.

This effect was also put to striking use in Ms. Jansen’s closing work, “Summer” from the “Four Seasons,” as well it might be, given the score’s vivid depiction of a violent thunderstorm, gathering in the first two movements and unleashed in all its fury in the finale. Ms. Jansen didn’t skimp on other painterly details, either: the bird calls and the shepherd’s pining, in the first movement, were depicted gracefully, and in an unusual touch (also heard on her recording), she had the sizzling figuration that ends the first movement fade to a pianissimo and move, without pause, into the Adagio.

En van een willekeurige Amerikaanse web-log:

Jansen's performance tonight left absolutely no doubt that she's a soloist of the first rank. Physically, she's a player of the body-rockin' Nadja Salerno-Sonnenberg school, blonde hair flying and horsehair shredding. She pumped her right shoulder when preparing for more rugged entrances, making faces at the maestro as she launched into the music. But Jansen also played with tremendous delicacy when the score called for it, and boasted the most secure command of the instrument's highest notes and harmonics of any violinist I have ever heard in concert. Double- and triple-stops posed no difficulty, and she made the effort of simultaneously bowing and plucking notes on the neck seem like child's play.

 

Harry,

The four seasons heb ik beluisterd en kon toen niets anders concluderen dan dat ze erg gehaast speelde. Ik heb de vier jaargetijden hier thuis in diverse uitvoeringen van diverse artiesten en kon toen helaas niet anders concluderen dat ze op de cd zo’n tempo aan hield dat het leek of ze de trein moest halen.

Ze is denk ik inmiddels gegroeid en tot een bepaalde rust gekomen.

Remi

 

Sja wie bepaalt hoe iets in welk tempo gespeeld zou moeten worden? Ik herinner me het gezeur over het vioolconcert van Beethoven dat Vengerov dan weer te langzaam zou spelen. Hoe dan ook in de States hebben ze blijkbaar geen probleem met het tempo van de Jaargetijden zoals door Janine gespeeld:

In case you don't plan to read the article, I'll repeat here that I think Jansen's Four Seasons -- a fiery reading made more transparent by a unique one-on-a-part orchestration -- is as good as any modern-instrument performance I've heard, and better than most. Jansen ordinarily commands a sweet, succulent tone, but she's not at all afraid of digging in and getting dirty when the music calls for it. The opening movement of her "Winter" is among the most bone-chilling I've heard; the initial harpsichord figures -- played by Jansen's father! -- are the aural equivalent of watching ice crystals grow in time-lapse photography. nightafternight.blogs.com