Als je 23 bent (ik noem maar wat) kun je je (tijdelijk) als kind gedragen, maar een ieder weet wel of kan zien, dat je geen kind bent.
O, echt? Ai... Wel tof dat je me 23 schat, want je noemde natuurlijk niet echt zomaar wat Maar het gaat niet echt om 'gedragen als een kind' als wel 'voelen als een kind'. Zeker als ik viool speel heb ik dat best vaak (zou ik nog vaker willen, vooral bij les). Dan kan ik heerlijk spelen (niet musiceren) met mijn viool. En dat is niet leukepeuken, maar echt ervaring opdoen, instrument en klank leren kennen, zoals kinderen dat ook doen. Soms doe ik dan gewoon met mijn dochtertje mee, lachen joh, samen. Maar nog vaker gewoon zelf hoor. Ik denk dat het te maken heeft met het contact maken met je innerlijk kind. Ik had dit als kind al zo graag willen doen, maar ik mocht van Sint alleen een blokfluit... Nu geef ik dat stukje van mij lekker de ruimte als ik die viool pak
type deze naam is in op Facebook of Youtube: Antoni Ingielewicz Jeetje, petje af hoor, ik denk dat we daar wel meer van gaan horen....
Voor kinderen van alle leeftijden! Haha, die quote kwam langs op de radio vandaag, geen idee alleen wie hem bedacht heeft, maar vond hem wel goed.
Lijkt wel een nieuwe versie voor de Flight of the Bumblebee! Ja, zoals hij daar staat te spelen, vermoed ik ook dat hij hier wel in door wil gaan. Ik vind hem echt al iets uitstralen. Hij kan niet alleen heel snel spelen, maar ook heel mooi rustig, romantisch, expressief...Inderdaad: petje af!
't Is toch écht de Flight of the Bumble Bee Of begrijp ik het verkeerd? Bedoel je dat die arm een Humble Bee is?
Oh, nee, niet te ver doordenken. 't Stuk heet blijkbaar The Flight of the Bumble Bee en die bedoel ik ook.
O.K. , gelukkig bestaan er dus geen Humble Bee strijkarmen Dan nu maar gauw genieten van de Zigeunerweisen van Sarasate, gespeeld door Alex Zhou Kijk hier eens naar de overgave waarmee dat gespeeld wordt. Dit zijn geen ingestudeerde maniertjes. En kijk eens, zijn kin rust niet op de kinhouder.
Bijvoorbeeld drie jaar oud op een 1/16e viool: Zo eindeloos veel kindjes die al heel jong viool spelen vind je vooral in Azië. Er is daar veel meer een drill-cultuur dan hier. En na een tijd van oefenen komt de uitvoering en dan krijgen ze de mooiste jurkjes (of pakjes) aan, ook dat hoort erbij. Ik zie hier kinderen duidelijk plezier hebben! Maar met al dat muziekonderwijs worden deze kinderen wel heel erg gestimuleerd en niet alleen muzikaal. Misschien is dit wel een van de redenen waarom Aziatische studenten in het hoger onderwijs vaak bij de betere studenten horen. Als Nederlanders staan wij wat gereserveerd tegenover drillen en heel vroeg beginnen. Als je hier als ouder vroeg met je kind begint (tenzij je als ouders al helemaal in het topsegment van de muziekpraktijk functioneert) heb je wel wat uit te leggen naar je omgeving. Is dat nog steeds zo? Of hebben jullie de indruk dat het tij keert? Verandert de visie over heel vroeg beginnen met muziek?
Wat schattig en wat bijzonder!! Geen idee of de visie over heel vroeg beginnen veranderd. Hier in Nederland zijn er misschien slechts een paar leraren die met zulke jonge kinderen beginnen? Zullen ze uiteindelijk beter worden dan kinderen die later beginnen en die minder gedrild worden? (hoewel drillen te negatief overkomt bij deze lachende kindjes...)
Het valt mij in het algemeen op dat kinderen vaak veel meer lef hebben met strijkstok dan volwassenen. Dus dat ze veel fermer strijken. Wij als volwassenen denken er veel te veel bij na en dan krijg je toch een andere manier van strijken. Misschien generaliseer ik teveel.
Ja, dat forse strijkstokgebruik viel mij ook op. Ook dat er bij elk (?) kind een zelfde plakkertje op zit.
Ik ken een meisje die met 4-5 jaar begon en met haar 13 jaar haar viool "aan de wilgen heeft gehangen". Mogelijk is ze al die jaren teveel gepusht?
Middelbare school...... Het voelt natuurlijk zo niet fijn als je ineens minder tijd hebt om gewoon je geliefde instrument op te pakken wanneer je wil en dan gewoon vooruit te blijven gaan zoals je gewend bent! Alles naar jou idee/gevoel gewoon te kunnen spelen en ermee te blijven rommelen tot je het kent omdat je niet na hoeft te denken dat je ook nog een proefwerk Frans hebt....
Dat kan. Maar het kan ook met puberproblematiek te maken hebben. Heftig reageren op alles wat iets van 'moeten' heeft en als een docent vriendelijk op een les wijst dat er iets nog even extra geoefend moet worden kan dat al teveel zijn (en dus als het zoveelste 'moeten' worden uitgelegd). Als ze in de jaren ervoor een goede basis heeft gelegd en daar toen wel plezier aan beleefde, kan ze die viool na de heftige puberjaren zómaar weer willen oppakken. Ik vind de scheidslijnen tussen stimuleren en 'pushen' flinterdun. Of het moet het soort pushen zijn wat je in het boek van Amy Chua ('de tijgermoeder') leest. Hier hebben we het op het forum ergens al eens over gehad. https://strijkersforum.nl/threads/strijdlied-van-de-tijgermoeder.3145/ (dit topic werd toen afgesloten) Als ouder weet je dat het voor een kind goed kan zijn zich in te zetten voor muziek, omdat het kind zelf ook aangeeft van muziek te houden en daar wel iets mee wil doen. Dan komt het kind voor een hobbel te staan en wil het opgeven. (heel mooi voorbeeld van Nikin op een andere plaats van dit forum). Zou je dan een pusher zijn, als je eist dat de vaardigheid eerst moet zijn verwoven (de hobbel genomen) alvorens een kind mag kiezen of die door wil gaan? Stel nou dat dat kind er een maand over doet voordat de hobbel redelijkerwijs is genomen? Dat kan met wat scenes en boze buiten gepaard gaan. Zou je dan werkelijk een pusherige ouder zijn? Niet in mijn ogen! Ik vind het pedagogisch een prachtige aanpak! Als je als ouder dan passief zou zeggen: graag of niet, dan beloon je wegloopgedrag. Deze precedent is alleen maar gevaarlijk; het kan leiden tot weglopen voor nog andere moeilijkheden. Als een korte tijd van dit soort 'pushen' pedagogisch wel goed is, wanneer gaat het dan qua tijd over in het soort niet-helpend pushen dat helemaal voorbij gaat aan hoe het kind ervoor staat? Of zien we pushen als een soort strafkolonie-praktijk, maar dan met muziek? Jij zult elke dag minstens zo oefenen dat je dát en dát daarna beter kunt. En ik controleer en als het niet goed genoeg is die dag, ga je maar verder oefenen!
Persoonlijk denk ik dat het wat genuanceerder ligt. Het kind stimuleren over een hobbel heen te gaan, en het daarmee leren dat het zelf veel hobbels (problemen) kan overwinnen lijkt mij een goede zaak. Het kind moet echter wel de ruimte hebben om zijn frustraties ongenoegen en machteloosheid te uiten. Een positieve stimulans kan soms helpen. Soms moet een kind even een push hebben om verder te komen, maar dit pushen moet geen weken en maanden duren. Grenzen verleggen prima, maar dan wel met voor een kind haalbare doelen. Een korte tijd een kind helpen (pushen) om zijn grenzen te verleggen, prima, zolang het maar geen dril word, want dan mist het mijn inziens zijn doel.
Geweldig boek! Ik heb het (dus...) in een ruk uitgelezen. Als je inzicht wil in de aziatische, muzikale, opvoedcultuur mòet je dit gewoon lezen. Ook bv foto's van vioolhuiswerk erbij, erg leuk. Humoristisch geschreven. Ook de biografie van pianist Lang Lang is erg boeiend als je meer wilt weten over de chinese 'drilcultuur'.
