Gisteren kocht mijn dochter een cello. In de lak van het bovenblad zit er veel "krakelé" Naar verluid zou dit een typisch fenomeen zijn van de Oostduiste studie cellos, van de jaren 70. (zeg maar onder het communistisch systeem). Het zou zelfs een typisch "kenmerk" zijn. Je zou zou ze door dit fenomeen uit een hoop cellos kunnen halen. Heeft iemand daar ervaring mee? Ik moet er wel bijvertellen dat deze cello werkelijk mooi speelt, Warm maar met heel veel definitie en zeer helder. Een heel verschil bij haar gehuurde (Chinese) cello die eerder "dof" klinkt. Kan iemand me verder helpen?
Ik weet niet zo goed wat ik met de term 'gekraakt' aan moet. Ik vermoed dat wordt bedoeld: een soort krakelé die zichtbaar is in de lak. Dat is het gevolg van een verkeerde laktechniek of dat de lak veel later is overgelakt met een lak van totaal andere samenstelling. Is dit soort krakelé niet zichtbaar op het onderblad? Als dat niet zo is, zou een van de bladen ook nog wel eens niet origineel kunnen zijn. Het is mij niet bekend dat specifiek Oost-Duitse instrumenten werden voorzien van deze structuur in de lak. Ik zou het laten zoals het is, aangezien de klank 'magnifiek' is! Frits
Dat craquelé uitsluitend voorkomt bij bepaalde DDR celli lijkt mij onzin; het komt voor bij instrumenten van diverse oorsprong. Een DDR kenmerk is het al helemaal niet. Craquelé ontstaat door de combinatie van samenstelling van de lak en het eventueel toegepaste droogprocedé. Soms wordt het expres toegepast bij de fabricage van neo-antieke instrumenten. Instrumenten met craquelé klinken echt niet beter dan instrumenten zonder. Chinese celli zijn er in allerlei kwaliteiten, van brandhout tot zeer goed, dus generaliseren is hier niet op zijn plaats.
