Sinds ik op mijn vijftiende begon in orkesten te spelen heb ik het normaal gevonden om binnen een strijkerssectie zoveel mogelijk een lessenaar te delen. Maar in harmonie- en fanfareorkesten, waar je ook tutti-secties hebt van bijv. klarinetten, gebeurt dit niet. Het rare is dus dat in het symfonisch blaasorkest (dat is aangevuld met celli en contrabassen, een nieuwe trend) waar ik nu in meespeel, de celli twee aan twee lessenaars delen, maar alle overige tutti-spelers allemaal in hun eentje achter een lessenaar zitten. De dirigent vindt het ook normaal dat de celli met twee personen aan een lessenaar zitten, maar de blazers niet. Een maatje van me (geen strijker) die veel in harmonieorkesten, maar ook in symfonieorkesten, heeft gespeeld verbaast zich er juist over dat strijkers altijd samen met een lessenaar doen. We hebben er al hele gesprekken over gevoerd, maar we komen er niet uit waar dit verschil vandaan komt. Wellicht weet iemand op dit forum het antwoord?
Hoi Lise, Ik denk dat het te maken heeft met ruimte en met het omslaan van de bladzijden... als je met z'n 2en aan een lessenaar zit dan slaat de gene die rechts zit om en dan kan degene die links zit gewoon doorspelen (bij strijkers). En het neemt natuurlijk minder ruimte in beslag... Groet, Matthijs
Ja, maar dat geldt dan natuurlijk ook voor blazers. Dus dat is volgens mij niet het meest afdoende antwoord.
@ Lise, ongeveer een jaar geleden ben je een soortgelijk onderwerp begonnen op dit forum: lessenaargenoot dus of we nu in herhaling gaan treden hangt even af van hoe het verder gaat. Ik denk niet dat daarnaar gestreefd moet worden, dus hoop ik dat er zich iets geheel anders ontwikkelt. Frits
Nee, dit is een andere vraag. Ik wil graag weten waarom strijkers wel lessenaars delen en blazers - in tutti-secties - niet.
Strijkers zijn sociale wezens, met gevoel voor samen muziek maken, eenheid in klank (althans; het streven daarnaar..) Daarom zoeken ze elkaar op achter de lessenaar Hiermee beweer ik helemaal niets over blazers... :/ Ik wist dat trouwens niet, dat tutti-blazers in de ha-fa-bra-wereld zo vasthouden aan een eigen lessenaar, vreemd, misschien is het historisch zo gegroeid. Ze weten niet wat ze missen aan gezelligheid... Met z'n 2'en heeft toch duidelijk voordelen vind ik (of je moet pech hebben met een irritante, knetterhard en ook nog voortdurend vals-spelende buurman/vrouw); je zoekt elkaar meer op in de samenklank, reageert sneller op elkaar, voelt elkaar gewoon beter aan, kortom als 't goed is, ontstaat er meer cohesie. Naast 't praktische voordeel van het omslaan. Afwijkend gedrag bij strijkers komt trouwens wel voor hoor; ik speel sinds een paar maanden in een orkest waar enkele violen met alle geweld achter hun eigenste lessenaar met hun eigenste partij willen zitten, want daarin hun eigenste vingerzetting en die valt blijkbaar niet in de partij van een ander te noteren of uit het hoofd te leren, of zoiets. Ik blijf het een vreemd gezicht vinden.
Gelukkig maar dat je dat laatste toevoegt, want ik weet niet of strijkers zo veel socialer zijn dan blazers. Als ik nl. om me heen kijk tijdens de gemiddelde borrel na een repetitie of concert van willekeurig welk (gemengd) orkest, dan zie ik toch veel meer blazers (zowel relatief als absoluut).
En dan ook weer iedere blazer achter zijn eigen glas zeker? Waarmee ik absoluut niet wil beweren dat strijkers sociaal samendoen met 1 glas.... integendeel... maar dit gaat dan ook over zaken voor, of beter; na het muziekmaken.
Misschien was het dus dan juist om die strijkers te leren wat socialer te worden. Of misschien was het wel gewoon zuinigheid. Al dat strijkvee zijn eigen lessenaar geven...weet je wat dat kost???
Ik heb wel eens iemand naast me gehad die haar expressiviteit vooral legde in het naar voren deinen en heen en weer bewegen zodanig dat ik de helft van de tijd tegen haar achterhoofd zat te kijken als het de linkerhelft van de bladzijde betrof. Na een paar voorzichtige waarschuwingen ben ik gewoon gaan staan, linkerbeen op mijn stoel gezet zodat ik over haar heen hellend de muziek nog kon lezen. Dit werkte bij de andere orkestleden zo op hun lachspieren dat ze het zich toch aangetrokken heeft. Ze heeft zich daarna nooit meer zo "diep laten gaan".
Oh, die taal heb ik nooit geleerd. Dus dat zal dan de verklaring wel zijn? Maar volgens Wikipedia moet 'lol' zijn: 'Laugh Out Loud' of 'Laughing Out Loud' of 'Loads Of Laughter'. 'Laughter Out Loud' wordt niet vermeld, maar soms 'zegt' Wikipedia ook maar wat. [Ik heb al heel wat zitten veranderen in Wikipedia, omdat er onjuistheden of ernstige taalfouten in staan. Gelukkig kan het.] Weer wat wijzer geworden. FO
