De Haagse bankier Scheurleer verzamelde in zijn tijd, naast geld, van alles en nog wat. Boeken, prenten, bladmuziek en ook muziekinstrumenten. Maar ook toen werd de mensheid geteisterd door iets als een financiële crisis. En aangezien ook de bank Scheurleer tekenen van insolventie begon te vertonen, verkochten de (inmiddels) erven Scheurleer alles wat met muziek had te maken aan de gemeente Den Haag. De rest ging, meen ik, naar het Allard Piersonhuis in Amsterdam. De gemeente Den Haag heeft vervolgens het aangekochte deel van de collectie ondergebracht in het toen kersverse Gemeentemuseum. Tot voor twintig? vijftien? jaar was die collectie nog te bezichtigen. Maar deze verdween vervolgens in het depot. Wellicht omdat de betrokken conservatoren van mening waren dat een huwelijk tussen enerzijds de schilders van de Haagsche School en Mondriaan en anderzijds een rariteit als een muziekinstrumentencollectie niet als geslaagd kon worden beschouwd. Of niet paste in een museum dat als redelijk modern door het leven wil gaan. Ik herinner me van de Scheurleercollectie voornamelijk de 'Hollandse' violen. Die nu dus een langdurige winterslaap hielden in het depot. Een aanleiding om aan het Gemeentemuseum de vraag voor te leggen of (delen van) die verzameling 'ooit' nog eens deel uit zouden gaan maken van de vaste collectie. Tot mijn grote verrassing ontving ik van de conservator van de muziekcollectie (niet zozeer een strijkinstrumenten- als wel een toetsenbordenspecialist) een uitnodiging om maar eens te komen kijken. En dat heb ik afgelopen maandagmiddag gedaan. Diep in de krochten van het Gemeentemuseum. Achter talloos veel stalen deuren en beveiligingssystemen Ik meende mij drie of vier of vijf violen te herinneren, maar de vioolverzameling, inclusief 'pochettes', bleek inmiddels uit zeventig stuks te bestaan. En vervolgens gingen de laden open. Want aangezien ik kenbaar had gemaakt voornamelijk 'Hollandse' violen te zien (vraag me achteraf niet waarom), werden die er dus uitgevist en, per stuk, in mijn gehandschoende hand geduwd. En daar sta je dan (vrij naar Theo Olof) met een Jacobs uit 1655 of een even stokoude Rombouts. Tussen de achterblijvende 'buitenlandse' violen ontwaarde ik hier en daar nog een Vuillaume, maar die bewaar ik voor een volgend bezoek. Voor de liefhebber van details: ik heb met drie instrumenten van J.B. Cuyper waarvan één kwartviool), één van J.T. Cuyper, één van Rombouts, vijf van Jacobs, één van Bouwmeester, twee van van der Sijde, één van Verbeek en één van Hendrik Asseling in mijn handen gestaan. En regelrechte hebzucht maakte zich van mij meester :lol: Er vindt overigens geen regelmatig onderhoud of controle plaats wat mij wat bevreemdde aangezien hier en daar, zelfs voor mijn niet al te geoefend oog, sprake was van een scheurtje. Alleen de Rombouts (dacht ik) zag er onberispelijk uit maar die was ook enkele jaren geleden door Willem Bouwman 'opgeknapt'. Overigens leidt vioollak ook na eeuwen kennelijk nog steeds een eigen chemisch bestaan, want in een enkel geval was de donkerbruine? donkerrode? lak deels bijna zwart geworden. Voorts is niet sprake van speciale temperatuur- of vochtigheidsregeling: naar de mening van de conservator zijn de instrumenten met name gebaat bij een constante omgeving. Werkt ook bij mijzelf het beste Tenslotte kon ik het niet laten de conservator lastig te vallen met de opvatting dat muziekinstrumenten niet in een museum thuishoren maar bespeeld moeten worden. Denk bijvoorbeeld aan het instrumentenfonds. Maar de conservator bleek uit het echte museale hout gesneden te zijn: 'wij zijn geen bibliotheek'. :/ En er was nog een overweging, waarbij ik me inderdaad wel iets kan voorstellen: hoe waarborg je dat instrumenten die teruggaan tot 1655, bij een musicus 'thuis' oordeelkundig behandeld worden? Hopf
Kennelijk heeft de ontroering mij nog altijd niet verlaten want ik ben vergeten te vermelden dat ook sprake was van een viool van Lefèvre. Waarvan akte. Hopf
Dag Hopf, In 2005 bezocht ik het Haags gemeentemuseum en bewonderde van achter het glas een vijftal violen van o.a. Jacobs, Cuyper en Rombouts. Van een viool van Jacobs was een bouwtekening te koop en die heb ik in mijn bezit. De tekening is getekend door P. Buitendijk jr. Ik heb de indruk dat de tekening op belangrijke punten helaas niet betrouwbaar is. Zou het niet aan het museum een goed voorstel kunnen zijn om onze eigen nederlandse 'stradivarius'-violen te fotograferen; technisch te tekenen en in boekwerk uit te geven met de bijbehorende informatie? Ik zou graag aan zo'n projekt mee willen doen met handschoentjes aan. Sibelius
Hopf, Zoals je wel had kunnen vermoeden ben ik een heel klein beetje jaloers, nou ja niet een heel klein beetje. Achter de coulissen hadden we natuurlijk al contact gehad maar helaas kon ik niet mee. Als ik je post doorlees krijg ik steeds meer spijt dat ik niet mee kon. Gelukkig heb jij het eerste contact nu gelegd en ik hoop dat ik snel ter navolging ook de catacombe van het gemeente museum mag betreden, de instrumenten zien, vasthouden, fotograferen. Ik benijd je echt, en dan natuurlijk de vraag of je ook foto’s mocht nemen? Ik zou het wel weten en tijd te kort komen om alles goed vast te leggen. Eerlijk gezegd zouden de zenuwen door mijn strot gieren. Wat lijkt het mij prachtig om oog in oog te staan met een echte Rombouts, Jacobs of een Cuypers, een Bouwmeester of een van de Sijde in je handen te krijgen, alle details. Ik denk dat ik gek zou worden. Je schrijft over instrumenten van… bouwers waar we alleen maar van kunnen dromen, eeuwen oude instrumenten. Instrumenten uit vervlogen tijden, bewaard en geconserveerd voor de toekomst. Wat je laatste post betreft heb je het over Lefèvre en ik denk dat het Lefebvre moet zijn. Jaques of een van de Jean(s) A-Dam c.a. 1700. Ach, en ineens sta je met een echte Cuypers in je handen en bedenk je dat die ouwe Scheurleer ons heel wat heeft achtergelaten. Waar ooit het huis van Scheurleer stond werd de bioscoop Metropool gebouwd, ik heb er gewerkt, Waar ooit Metropool stond staat nu een nieuwbouw flat met apartementjes van 5 a 6 ton voor 70 a 80 M2 (Euries) Hopf, ik ben een beetje jaloers! En ik wil foto;s zien! Remi en sluit me aan bij Sieb
De volgende stap die bij me opkomt: zou er op gespeeld mogen worden? Ronald zei het al: die instrumenten horen niet te worden opgeslagen, maar te worden bespeeld. Bespeeld om ons deelgenoot te maken van de klanken zoals de vioolbouwer die er destijds aan gegeven heeft. Nu liggen die instrumenten daar maar te wachten, ja wachten op wie of wat? Trouwens die Stradivari's en andere Italianen liggen ook maar achter de vitrines te wachten, op niets. Niemand schijnt er ook maar naar om te kijken of ze nog in goede en onberispelijke staat verkeren en zoals werd bericht, zit er al een scheur ergens in. Eigenlijk heel erg jammer, dat die instrumenten geen betere bestemming hebben gekregen dan deze! Mocht iemand van de heren die in de buurt wonen ertoe komen foto's te (mogen) maken, dan doen. En volg mijn motto: 'do it right the first time', waarmee ik maar wil zeggen: neem desnoods een statief mee, want zo'n kans krijg je waarschijnlijk nooit meer, dus moet het in een keer goed! Die Scheurleer. Een hele tijd geleden is Remi er volgens mij mee begonnen, op het voormalige forum (violistenweb). Krijgt het toch nog een vervolg! Heel mooi! Frits
In de zeventiger en tachtiger jaren kwam ik ook graag in het Gemeentemuseum om de instrumenten te bekijken, bij een cursus mocht ik zelfs op zo'n klein Ruckers-klavecimbeltje spelen. Het blijft eigenlijk een schandaal dat deze prachtige collectie gewoon opgeborgen ligt in depots, simpelweg omdat een paar heren directeuren vanwege hun eigen persoonlijke smaak een Gemeentemuseum naar eigen goeddunken menen te kunnen inrichten! De collectie muziekinstrumenten hoort gewoon tentoongesteld te worden, het is een belangrijke collectie. Waarom moeten we naar Brussel, Berlijn, Parijs of Londen, als we in eigen land zo'n prachtcollectie hebben? Moeten we een petitie indienen bij de gemeente Den Haag? Ik neem aan dat die het Gemeentemuseum subsidieert.
Hmm. Zouden we de krachten niet kunnen bundelen en inderdaad een (soort) petitie kunnen aanbieden? Heeft iemand suggesties? Lijkt me wel een goed idee! Of dit dan nog valt onder Luilekkerland betwijfel ik, maar anders kan er altijd een nieuw item voor worden opgestart. Frits
In volgorde van opkomst: Sibelius Ik heb even over de schouder van de conservator meegekeken (naar zijn computerscherm). En er is sprake van drie of vier technische bouwtekeningen, waaronder violen van Jacobs. Inclusief foto per stuk 50 euro. Te bestellen via de boekwinkel van het museum. Maar als jij de indruk hebt dat er foutjes in zitten, wacht ik maar even :/ Remi & Frits Om jullie gemoedsrust niet verder onder druk te zetten: er mag worden gefotografeerd. En dat heb ik ook gedaan. Maar wel met mijn digitale flutcamera. Tot overmaat van ramp ben ik halverwege de ' fotosessie' vergeten de geheugenkaart van mijn fototoestel te verwisselen. En aangezien ik 53 foto's heb gemaakt blijven er per foto niet bijster veel pixels over. En nee Frits, zonder statief. Ik heb niet eens zo'n ding. En na drie filmpjes van 20 seconden kom ik er pas achter dat ik het knopje op 'foto' moet zetten Remi: Binnenkort ga ik weer en dan loop je maar mee. Wel nog dit jaar, want de huidige (Engelse) conservator vertrekt in januari aanstaande. Of zijn opvolger ook zo soepel is, moet ik nog maar afwachten. En als je mijn fotografische meesterwerken wilt zien, zet ik ze wel op een USB-stick en fiets even langs. Ik heb gelukkig nog wel de tegenwoordigheid van geest gehad op te schrijven welke foto's betrekking hadden op welke violen Liuwe & Frits Ofschoon ik inderdaad aanneem dat de gemeente Den Haag het Gemeentemuseum subsidieert, bemoeit het zich niet met de collectie. Een sinds Thorbecke gehuldigde -en terechte- opvatting. Dus petities aan de gemeente hebben sowieso geen zin. Ik denk dat een op dit punt actieve(re) conservator in de richting van zijn directie meer van de grond zou kunnen krijgen. Iets anders is de gedachte aan en de discussie over een soort Nationaal Muziekinstrumentencentrum. Maar de gemeente Amsterdam was van mening dat die instelling UITERAARD in Amsterdam thuishoorde. En dat ging de gemeente Den Haag weer iets ver. De herinnering aan het ten behoeve van de inrichting van het Rijksmuseum geplunderde Mauritshuis was kennelijk nog te vers :lol: Aan de andere kant: de meeste violen zijn afkomstig van Amsterdamse bouwers Of er op dit moment op dit punt nog overleg gaande is (sprak de ex-ambtenaar) onttrekt zich aan mijn waarneming. En ik houd het ook niet dagelijks bij. To put things in perspective: het feit dat de instrumenten in een depot liggen biedt wel de mogelijkheid ze van dichtbij te bekijken, vast te houden en te fotograferen, in plaats van naar vitrines te kijken. Dus ook hier heeft ieder nadeel zijn voordeel Hopf
In 2005 was inderdaad het een en ander te bewonderen. Maar dat betrof een speciale tentoonstelling (vertelde de conservator mij trots) en niet het herintruceren van de hele verzameling als deel van de vaste collectie. Die verzameling ziet overigens ook nog toe op zowel rariteiten als 'mechanische' muziekinstrumenten. Want er werd wat afgeknutseld in de 19e eeuw Hopf
Gelieve ' herintruceren' te lezen als 'herintroduceren'. Op zich ook geen fraai Nederlands, maar goed :| Hopf
Strijkersforum leden, Hopf, Maak u geen zorgen, de camera ligt in de aanslag en geheugenkaarten te over. Ook een statief en zo zijn voorhanden. Indien nodig is er ook nog een achterwand beschikbaar. Het enige waar ik zelf nog tegenaan loop is het fotograferen van de instrumenten zelf. Ik ben inmiddels aan het oefenen op mijn eigen instrumenten en ben er al achter dat ik een draadontspanner moet gebruiken. Straks nog even op Cozio kijken, daar staat volgens mij een goede omschrijving hoe je instrumenten moet fotograferen. Stel… dat het allemaal zover gaat komen en ik met een reeks foto’s zit, misschien een tweede bezoek voor nog meer foto’s, details uitwerken. Stel… ik heb de foto’s, kan er naar kijken, er van genieten en er weer naar kijken. Dan kom ik maar met de vraag of “ wij” in samenwerking met het Gemeente Museum niet iets mee kunnen doen. Als voorbeeld neem ik Frits zijn initiatief om violistenweb een nieuw leven in te blazen en het oude (vertrouwde) violistenweb om te dopen en om te vormen in ons Strijkersforum, en niet zonder resultaat. Mijn voorstel is dat als we toch de foto’s hebben er misschien een boekwerkje uit kan voortvloeien. Ik bedoel eigenlijk een boek van behoorlijk formaat waar een deel over Scheurleer in staat, en waarin een groot deel van de collectie zowel met verklarende teksten als foto materiaal komt te staan. Zelf lijkt het mij een leuk maar ook mooi onderwerp om namens en met behulp van StrijkersForum te kunnen realiseren. Het zou te gek voor woorden zijn als deze collectie voor ik weet niet hoelang in stoffige archieven blijft liggen en straks niemand meer weet van de collectie Scheurleer. Dus bij deze de vraag wie er mee zou willen helpen aan het maken van een boekwerk over de collectie Scheurleer. Zelf kan ik redelijk wat krabbeltjes en babbeltjes plaatsen maar ben niet de sterkste in correcte verslaglegging. Foto’s maken lukt me redelijk tot goed, nog wat bijspijkeren om instrumenten te fotograferen en dan zijn we er. Nee, we zijn er nog niet, ik vergis me. Ik heb de contacten en de mogelijkheid om de boekwerken te laten drukken en inbinden, het maken van de boekwerken, proefdrukken en zo is geen probleem. Inmiddels hebben we internet dus is het uitwisselen van alles ook geen probleem. Indien we er met een paar man/vrouw tegen aan gaan kan er een mooi boek uit voort vloeien. Bedenk wel dat het maken van een dergelijk boekwerk niet 1,2,3, gedaan is en dat er misschien wel een jaar of misschien twee jaar voor uitgetrokken moet worden. Je moet er zin in hebben en het gewoon doen, ik heb deels makkelijk lullen, woon in Den Haag, vlakbij het Gemeente Museum, vlak bij de Koninklijke Bibliotheek, vlakbij het stadhuis en ga zo maar door. Ik fiets regelmatig door straatjes een steegjes waar Nederlandse vioolbouwers wonen en hebben gewoond. Erhard Amman 1720-1770, Melchior Asseling 1622-1633, Daniel ter Berg 1950-1933, Lois Blitz, Bouman, Bouteltje, de oude Cuypers (ome Theo), Vedral senior en junior . Kunze en Krumbholz, Pieter Rombouts en zo. Stof genoeg om te schrijven. Stof genoeg om een boekwerk over te maken.. in samenwerking met het strijkers forum. Remi
Beste Remi, Onderschat dit werk niet! Bij een foto van een viool hoort ook een beschrijving van de toestand van het object, een beschrijving van de veranderingen die het object heeft ondergaan, een beschrijving van het leven van de bouwer (en dat vraagt tevens archiefonderzoek!), een opmeting van het object (waarbij dus ook de dikte van de bladen wordt vermeld=> het instrument moet geheel onderzocht worden). Maar ook foto's moeten door een professionele fotograaf worden gemaakt, waarbij mag worden opgemerkt dat niet elke professional beschikt over de handigheid in het maken van foto's van instrumenten. Persoonlijk zie ik meer in het uitoefenen van druk op personen die iets in de melk te brokkelen hebben bij het Gemeentemuseum, want het is natuurlijk van den zotte dat in een land dat een grote naam heeft op het gebied van historische uitvoerings-praktijk. dat in zo'n land een prachtcollectie opgeslagen ligt in een depot. Het is eigenlijk schandalig! Aux armes!
Hoi Remi, Een interessant voorstel! Ik heb het idee even moeten laten bezinken om het vorm en inhoud te kunnen geven, vandaar dat ik nog niet eerder reageerde. Het is, denk ik, best wel uniek dat de gelegenheid bestaat deze instrumenten van zo nabij te mogen bekijken en zelfs in handen te mogen hebben. Dan kun je er meer mee, dan alleen een stel goede foto’s maken, je zou ook metingen kunnen doen. In die zin moet je hier inderdaad van de gelegenheid gebruik maken, dat ben ik helemaal met je eens. Hopf (Ronald) zou ook nog wel eens gelijk kunnen hebben dat er misschien wel haast geboden is, want wanneer een conservator vertrekt krijg je ook andere ‘regels’. Dan zouden de ‘mechanische’ instrumenten buiten beschouwing gelaten moeten worden, hoewel het fotografisch vastleggen nu, misschien wel de enige en laatste mogelijkheid biedt. Goed, dat is ter discussie. Voor het slagen van het plan heeft het wel een goede voorbereiding nodig en daarom moet er goed worden nagedacht hoe het zou moeten of kunnen en wie wát voor zijn of haar rekening neemt. Daarbij komt ook – wat je zelf al noemde- dat niet iedereen op fietsafstand van dat depot woont. Verder stel je: “Zelf lijkt het mij een leuk maar ook mooi onderwerp om namens en met behulp van StrijkersForum te kunnen realiseren.” Wat je precies bedoelt met ‘namens’ en 'met behulp van’ zou je misschien wat nader kunnen uitleggen? Wanneer jij de foto’s voor je rekening neemt zou ik de tekstuele kant van de zaak wel voor m’n rekening willen nemen. Of, zoals Liuwe vindt, alléén een professionele fotograaf in staat is om goede foto’s te maken van een strijkinstrument, betwijfel ik. Er zijn maar heel weinig professionele fotografen, die weten waarop ze moeten letten bij dergelijk afbeeldingen, omdat ze het nog nooit eerder hebben gedaan. Zo denk ik, dat een amateur met kennis van strijkinstrumenten die weet waarop gelet dient te worden en hoe het moet worden uitgevoerd, betere foto’s maakt, dan de professional die de hele dag pasfoto’s staat te maken en af en toe een bruidsreportage. Of je –zoals Liuwe voorstelt- ook allerlei metingen moet doen aan de dikte en dikteverdeling van bladen, lijkt me welhaast onmogelijk om uit te voeren, omdat je dan de bladen moet lichten en dat zal zeker niet toegestaan worden. Ik vraag me af of dat ook een vereiste is. Want in dezelfde trant door redenerend, zou je nog verder kunnen gaan en een stukje lak ergens wegnemen om dat via de moderne analytische technieken (SEM e.d.) te laten onderzoeken, maar daar gaat het hier –lijkt mij- niet om. Neemt niet weg dat wat eenvoudig te meten is, gemeten dient te worden: diverse breedtes, maximale welving, hoogte van de krans op diverse plaatsen, lengtes, mensuur en dergelijke. Ik wil best wel een keer (of paar keer) richting Den Haag komen, voor de uitvoering van de plannen, maar ik denk dat er eerst meer structuur gebracht moet worden in het vaststellen wat we exact willen en hoe het eruit moet komen te zien. Dit forum kan dan dienen om de leden binnen een bepaalde tijd, gelegenheid te geven tot het kenbaar maken van hun ideeën. Daarna vind ik dat de concretisering niet echt meer past in het kader en doel van dit StrijkersForum. Ik ben de mening toegedaan, dat er dan via e-mail, telefonisch of anders verder gecommuniceerd moet worden, want het is dan ook een project wat zich in feite afspeelt buiten het StrijkersForum om. Dan moet er ook een ‘kapitein’ worden aangesteld, omdat meerdere kapiteins op één schip, het schip tot zinken kunnen brengen. Ik zou willen voorstellen dat jij, Remi, de enige kapitein bent, die dit project moet gaan trekken met stevige ondersteuning van anderen. Ik hoor graag wat jij en men, hiervan vindt. Frits
Remi, Ook ik vind het een erg leuk idee. Voor het overige kan ik mij goed vinden in de opvattingen van Frits. Vanuit mijn achtergrond zou ik nu moeten gaan zeuren over kosten en financiering, maar laat ik dat maar niet doen :/ Maar ik vraag wel aandacht voor het volgende. De violen zijn in het bezit van het Gemeentemuseum. En voor het PUBLICEREN van foto's, al dan niet in de vorm van een boekje, lijkt mij de voorafgaande toestemming van de kant van het Gemeentemuseum noodzakelijk. Al is het maar ter voorkoming van gedoe achteraf. Hopf
Een mogelijkheid die misschien nog eenvoudiger te realiseren is, is een publicatie in de vorm van een website. Dan hoeft er geen boek gedrukt te worden en kan de site naar believen worden uitgebreid. Zie bijgaande link: http://orgs.usd.edu/nmm/Violins/AmatiViolinoPiccolo/3361ViolinoPiccolo.html Zo doen ze dat dus in de VS. En als je van de instrumenten ook nog röntgenfoto's laat maken, kun je misschien ook nog iets meenemen van de dikte van de bladen of van de krans. De bekende Tenore-alt van Stradivari kun je op deze wijze ook op je scherm krijgen, bijna op ware grootte. Als bij een opgemeten instrument de dikte van de bladen ontbreekt, bouw je alleen een vorm na, geen instrument. En wat de rechten betreft: als een museum zelf niks doet met het materiaal dat in het depot ligt, is het toch juridisch heel gewoon dat anderen dat wèl gaan doen? Bovendien: wie zegt dat het bestuur van het Gemeentemuseum juridisch gezien juist handelt door de collectie in depot te houden? Zijn er bij de aankoop van de collectie-Scheurleer door de verkopende partij geen eisen gesteld aan het tentoonstellen van het aangekochte? Ik zou de kleine lettertjes van de overdrachtsacte wel eens willen lezen! Er zijn musea die spullen uit hun bezit willen verkopen "om te collectie op te schonen", maar die dan door de voorwaarden van de schenkers worden verhinderd dat te doen. Er is vast meer mogelijk dan wij denken.
Waar ik tegen aan zit te hikken is dat alles, die pracht instrumenten achter slot en grendel liggen. Ik heb een paar foto’s van Hopf ontvangen, om stil van te worden zo mooi die instrumenten, wat een erbarmelijke plaats om de foto's te maken. Ze weten bij het Gemeente Museum totaal niet wat voor een waardevolle collectie ze in hun handen hebben. Ik denk dat ze er zelfs een mega tentoonstelling uit kunnen halen, ze beseffen totaal niet wat er in de kelders ligt. Remi
Liuwe, In zijn algemeenheid is er inderdaad vaak meer mogelijk dan wij denken. Maar het enkele feit dat een museum een collectie niet tentoonstelt, verschaft daardoor aan anderen geen rechten. Lex dura, sed Lex :/ Of een verkopende partij eisen kan stellen met betrekking tot het niet opnieuw vervreemden van het gekochte, zou ik zo een-twee-drie niet weten. Maar een dergelijk beding lijkt mij nogal ongebruikelijk. Het is overigens wel denkbaar in geval van een schenking. Voorbeeld: lang geleden heeft baron van Brienen het Malieveld aan de gemeente Den Haag geschonken onder de voorwaarde dat er nooit gebouwd zou worden. Dus vinden we daar nu circussen, kermissen, demonstranten en -helaas slechts een enkele keer- The Rolling Stones. En de Passar Malam, natuurlijk. En jij wilt niet weten wat die grond waard is Of er door de verkopende partij (de erven Scheurleer) indertijd (begin jaren dertig van de vorige eeuw) vergelijkbare voorwaarden zijn gesteld weet ik niet. Gelet op de aanleiding voor de verkoop denk ik niet dat ze daar hun hoofd over hebben gebroken :lol: Of er voorwaarden zijn gesteld is ook - voor niet ontvankelijke partijen als jij en ik - niet vast te stellen want dat is ongetwijfeld gebeurd op basis van een privaatrechtelijke koop- en verkoopovereenkomst. En geen openbare overdrachtsakte zoals je veronderstelt, want er is hier geen sprake van (de overdracht van) onroerend goed. Het enige dat ik mij ZOU KUNNEN voorstellen is dat deze aankoop indertijd in de gemeenteraad is behandeld. Uit de notulen zou dan MOGELIJK KUNNEN blijken of en zo ja, er in de verkoopovereenkomst tussen gemeente en de erven Scheurleer sprake was van voorwaarden met betrekking tot het tentoonstellen. Maar daartoe ontbreekt mij tijd. En zin, want er is niets zo oorderdovend saai als notulen van gemeenteraadsvergaderingen Hopf
Remi hikt tegen het fenomeen aan, dat die pracht instrumenten achter slot en grendel blijven liggen. Wanneer je daar wat aan wilt doen, moet je geen boekwerk willen uitgeven, want dat is dan iets geheel anders waarmee de instrumenten niet uit het depot komen. Ik denk dat het niet uitgesloten zou kunnen zijn, dat die instrumenten eens tentoongesteld gaan worden als dat boekwerk eenmaal is uitgegeven. Sterker nog, dat zou juist een goed argument zijn! Daarom naar mijn mening niet twee verschillende zaken simultaan willen laten gebeuren, want dan gaat het niet lukken. De aandacht richten op het maken van een boekwerk over de verzameling van Scheurleer. Liuwe oppert het toepassen van een website, die ook publiekelijk toegankelijk en eenvoudiger te realiseren is en die naar believen ten allen tijde kan worden uitgebreid. Wanneer het alleen de bedoeling is om de verzameling van de erven van Scheurleer op te nemen, is het naar mijn mening een hoger niveau om een boekwerk uit te geven. Temeer daar Remi alle grafische faciliteiten ter beschikking heeft, is dit niet moeilijker dan een website te openen. Een website met eventuele latere aanvullingen, gaat dan niet meer specifiek over Scheurleer’s verzameling maar dan komt er van alles bij, waardoor het direct van veel algemenere aard wordt. Dat lijkt me nu juist niet de bedoeling. Het niet kunnen opmeten van de dikte en dikteverdeling van de bladen heeft geen enkele invloed op het nabouwen van een origineel instrument: het doet niets af aan de vorm. Die kan exact worden nagebouwd waarbij zij opgemerkt, dat de precisie afhankelijk is van de meetnauwkeurigheid van de opgegeven waarden. (De spreiding van die waarden worden nooit getoond in de tabellen, waardoor nabouwen op een tiende millimeter nauwkeurig, volkomen onzinnig is!). Dikteverdelingen hebben geen zin om de klank ook na te willen bouwen, hetzelfde stuk hout is immers niet te krijgen (om over de lak nog maar te zwijgen). Voor het laten maken van een CT-scan is ten eerste toestemming nodig om de instrumenten mee te mogen nemen (bijvoorbeeld naar een Ziekenhuis), ze moeten verzekerd worden en aan het scannen zélf zijn ook weer kosten verbonden, want je haalt zo’n meetapparaat (CT-scanner) uit het reguliere circuit (wachttijden van de patiënten) en de mensen die hem kunnen bedienen moeten er tijd in stoppen. Lijkt me heel moeilijk te realiseren. Het zou mooi zijn wanneer we onder de leden iemand hebben die juridisch onderlegd is. Die zou ons dan kunnen adviseren waar we het beste kunnen beginnen. Het zou immers heel jammer van de tijd en energie zijn, wanneer halverwege het ingezette proces blijkt dat het doel niet haalbaar is. Zijn die notulen waar Hopf het over had, ergens digitaal opgeslagen en zijn die toegankelijk? Gemeentelijk archief? Een hele boel vragen met misschien weer nieuwe ideeën? Frits
Mijn kennis in dezen is niet toereikend. Ik weet niet of de collectie instrumenten indertijd geschonken dan wel verkocht is. Maar bij schenking wordt bijna altijd een bepaald beding ingebouwd. Blijft natuurlijk het gegeven dat een pracht collectie (er zitten ook prachtige klavecimbels, clavichorden (bv. van Stein, de door Mozart zeer bewonderde pianofortebouwer)en pianofortes in, en prachtige blaasinstrumenten) gewoon ligt te verstoffen in een depot. :/
m.b.t. het opmeten van de dikte van instrumenten: ik heb ooit een apparaat gezien dat dit ook van de buitenkant kan; het werkte met een magneet die de afstand mat tussen een ingelaten metalen schijfje ter grootte van een ouderwets dubbeltje. Ik vind het een mooi project (kan er helaas geen tijd in steken), al geniet het permanent tonen van de collectie in den Haag of in een andere plaats mijn voorkeur; er komt dan vanzelf een catalogus. Een jaarlijkse wisselexpositie is toch wel het minste; tegen de opstelling zoals die jaren en jaren geleden in het gem. museum was valt ook wel iets te zeggen; die was maar voor een zeer klein publiek interessant.
