Luisteren naar (andere) muziek die je niet mooi vindt

Ik heb weleens gelezen dat de positieve effecten die aan muziek toegeschreven worden optreden bij muziek die mensen mooi vinden. Een hardrocker zal dus heel anders reageren op hardrock dan een liefhebber van klassieke muziek, en net zo reageert hij anders op klassieke muziek dan de liefhebber van klassieke muziek. Het klinkt niet onlogisch, maar ik heb helaas geen idee waar ik dat gelezen heb en wat ook al weer precies de theorie was

 

Ik denk dat er een verschil is tussen muziek leren waarderen en muziek die je werkelijk, tot in de kern van je wezen, aanspreekt. Muziek die je leert waarderen komt nooit zo ver en zal, volgens mij, ook minder effect hebben.

Ook denk ik dat muziek die je raakt, op welke manier ook, effect heeft. Dus ook muziek die je in negatieve zin raakt.

Al is het maar omdat je meer gemotiveerd bent voor iets dat je werkelijk raakt (positief dan wel negatief), om daar iets mee te doen. Ik denk dat dat ook op onbewust niveau zo werkt. Maar ook omdat dat 'raken' zelf al een fysieke reactie heeft of lijkt te hebben.

 

Bij mij klopt dat in ieder geval niet. Ik heb jazz/fusion muziek echt leren waarderen. In het begin zei het me niets en kon ik er niets van maken. Nu luister ik er vrijwel dagelijks naar en verveelt het me nooit, omdat ik steeds weer nieuwe dingen erin hoor. Het is ook muziek die me echt kan raken.

 

Bijzonder, ik had dat niet verwacht.

Dat verklaart ook wel dat bij dementerende bejaarden de muziek uit hun jeugd hen ook echt raakt. Dat hoeft dan geen muziek te zijn die ze vroeger heel mooi vonden, maar puur de herkenning doet al veel. Vaak zit er ook een herinnering aan gekoppeld.
Is dat dan bij die muziek bij jou ook, Marjolein, dat het je raakt omdat je er een associatie mee hebt?

Ik heb even op youtube gezocht naar deze muziekstijl. Kan me voorstellen dat je dit moet léren waarderen....

 

Nee, ik denk niet dat het om de associaties gaat, ik vind echt de harmonieën en de onverwachte, onvoorspelbare noten mooi, dat het soms chaos lijkt, maar toch weer mooi samenkomt.

 

Als kind ging ik op een personeelsavond van het bedrijf van mijn Vader eens mee naar het marionettentheater van ik meen van Bert Brugman. De opera de Barbier van Sevilla werd opgevoerd. Het werd dus gespeeld door poppen en de muziek stond keihard. Ik vond het vreselijk, maar weg kon ik niet. Ik moest die verschrikkelijk voorstelling uitzitten. Half verdoofd strompelde ik aan de hand van mijn Vader laat in de avond naar huis. Die vreselijke muziek was erin geramd. Maar nu komt het vreemde, ik ben door deze overrompelende uitvoering deze opera erg gaan waarderen. Ik weet bijna zeker als ik het die avond niet had uitgezeten, ik het nooit mooi had gevonden.

 

Ik ben het niet met je eens.

Mijn vroegere muzieklerares op de middelbare school zei altijd; Muziek is het feest der herkenning.

Vreselijke kreet vond ik het altijd, maar er zit wel wat in. En dat betekent voor mij persoonlijk dat ik wel degelijk muziek kan leren waarderen tot op een niveau dat het me tot in mijn kern raakt. Moet je het niet foeilelijk vinden, maar het kan best even doorbijten zijn in het begin.
Misschien maakt het uit dat ik totaal niet ben opgegroeid met klassieke muziek. Dus begonnen met redelijk 'hapklare brokken' .
Zo kreeg ik eens een LP (jawel) van Ravel met op de achterkant het 3e pianoconcert van Prokofiev. Vond het niet om aan te horen, heb het maar 1 x gedraaid. Jaren later toch weer eens beluisterd en weer en weer en nu staat deze, samen met het 3e pianoconcert zeer, zeer hoog op mijn favorietenlijstje. Dat maakt zoveel in mij los, ik heb altijd het gevoel dat die muziek recht in mijn ziel binnenkomt.
En veel recenter ben ik de cellomuziek gaan leren. Zo vond ik celloconcert van Shostakovich eerst best ver van me af staan, maar inmiddels ben ik eraan verknocht.

 

Ik ben er inmiddels ook achter dat het inderdaad anders is dan ik schreef. Maar lastig om het goed te verwoorden. Het komt erop neer dat muziek die je raakt, tot in je ziel, niet per se muziek hoeft te zijn die je ook 'mooi' vindt. Maar ik vind het lastig te zeggen, want zodra het je raakt, kom je er achter dat je het tóch mooi vindt, blijkbaar.....
Ook muziek die je (zoals Tobias zegt) werkelijk vreselijk vindt, raakt je dus blijkbaar. Muziek is wel echt iets bijzonders........

 

Ietsjes te moeilijk.

Vygotsky, I love him. De eerste kennismaking met zijn benadering is me altijd bijgebleven. 'Zone van de naaste ontwikkeling', geweldig wat een wijsheid. Inderdaad 'net buiten het gebied ......'.
Vorig jaar speelde ik met Huismuziek een stuk van Tsjaikowsky. Voor mij net iets te snel, dat kon ik niet. Ik was helemaal opgetogen dat het toch lukte! Veel te moeilijk lukt niet - een fractie te moeilijk werkt wel!

 

Onlangs heb ik dit ook op de radio gehoord; luisteren naar muziek die je mooi vindt, zou bijdragen aan je intelligentie. Ongeacht het genre.

 

Ik hep alteid heel veel naar musiek geluistert, dus dat klopd wel dad hed beidraagt aan de inttiligenty.