Mijn eerste Viool.

Het is op een herfstige dag in 1960 dat we een Viool gaan kopen in Amsterdam, in de Raadhuisstraat is een winkel die tweedehands muziekinstrumenten verkoop heeft mijn Moeder gehoord, het is best nog een hele reis, eerst in Zaandam met de bus naar het station, dan met de trein en in Amsterdam nog een stukje met de tram naar de Raadhuisstraat.
We stappen de winkel in, het is een schaars verlichte diepe winkel vol met gitaren accordeons mandolines en nog veel meer, maar we zien geen Violen hangen.
Achter uit de winkel komt een oud mager mannetje tevoorschijn hij heeft een vettig hoedje op het hoofd, mijn Moeder zegt dat we een Viool zoeken, het hoedje kijkt mijn Moeder met toegeknepen ogen aan alsof ze hem een oneerbaar voorstel doet, dan verdwijnt hij zonder iets te zeggen naar achteren.
We horen hem rommelen even later verschijnt hij met een Viool in zijn hand, hij legt hem met een bijna teder gebaar op de toonbank neer, wat moet dat nou nog kosten vraagt mijn Moeder en ze wijst op de krasjes die het instrument sieren, 25 gulden zegt hij schor.
Boven de neus van mijn Moeder verschijnt een diepe rimpel, zoveel zegt ze en er zit niet eens een stokje bij, het hoedje verdwijnt wederom naar achteren, en komt even later terug met een klein stokje, die is veel te klein zegt mijn Moeder, U krijgt hem er gratis bij zegt hij royaal en ik heb geen grotere op het moment.
Even later loop ik zielsgelukkig met de Viool verpakt in een bruine zak door de Raadhuisstraat, het is mijn Sinterklaas cadeau, dus ik moet nog even wachten voor ik hem werkelijk krijg.

 

Het lijkt een beetje op het begin van een stemmig ouderwets kerstverhaal, maar de relevantie voor dit forum ontgaat mij tot nog toe enigszins

 

En ja hoor dan is het eindelijk zover het heerlijk avondje is aangebroken, gespannen zit ik te wachten op de Goedheiligman, kijk daar treed hij onze woonkamer in, hij heeft niet één zak bij zich maar drie zakken, in één van die zakken moet mijn Viool zitten.
Eerst krijgt mijn jongste broertje zijn presentje dan mijn zusje het gaat in volgorde de Sint werkt ze af op leeftijd, hij is met de jongste begonnen en ik ben de oudste dus dat kan nog welk even duren want we zijn met ons elfen bij ons thuis.
Het wordt steeds later en later en ik begin al te twijfelen of ik wel aan de beurt kom, want zwarte Piet begint al op zijn horloge te kijken.
Maar ja hoor dan is het eindelijk zo ver, de Sint wenkt mij en ik moet op zijn oude knie komen zitten, ik speel het spel mee voor de kleintjes, het doet een beetje pijn want de Sint heeft nogal knokige knieën net als mijn Grootvader.
Ik moet eerst nog een liedje zingen en als dat naar behoren is afgewerkt neemt de Sint een duik in de zak en overhandigt hij mij een groot pakket.
Voorzichtig pak ik het uit want ik moet mijn Viool niet beschadigen natuurlijk, ik blijf maar papier afwikkelen en het pakje wordt steeds kleiner en kleiner, mijn hart bonst hier kan mijn Viool niet inzitten en dat is ook zo er zit een piepklein chocolade viooltje in, teleurgesteld houd ik het in mijn hand, ik moet wel erg beteuterd gekeken hebben want iedereen barst in lachen uit.
Ja ze hadden leedvermaak en leedvermaak is nauw verwant aan sadisme het is de theorie van de praktijk, maar goed dat wist ik toen allemaal nog niet, maar ik voelde wel dat hun lachen mij pijn deed.
Een diepe snik begon zich naar boven te werken, maar toen net als op het schilderij van Jan Steen wenkte Oma mij, en zo kreeg ik mijn eerste Viool, daarna heb altijd geprobeerd om de eerste Viool te spelen in het leven, maar dat is me nooit goed gelukt.

 

Leuk te lezen hoe je aan je eerste viool bent gekomen.

Remi

 

Leuk om te lezen! Hoe ging het verder?
Kreeg je er meteen een mooie klank uit? Kreeg je les?

 

Ik kreeg les van een mevrouw die een kwartiertje van ons af woonden, toen ik haar Viool voor de eerste keer zag schrok ik er een beetje van want haar Viool had een erg gevlamd achterblad, en dat had mijn Viool niet en aangezien mijn Viool niet alleen mijn eerste Viool was, was het ook de eerste Viool die ik in werkelijkheid zag, verder kende ik alleen maar Violen van kleine zwart wit fotootjes.
Op school hadden we schoolradio en daar hoorden voor zo'n jaar een boekje bij, en in dit boekje stonden afbeeldingen van Violen en tekst van Dirk J. Balfoort, dat was mijn enige informatiebron.
Maar goed ik kreeg dus les, een halfuur in de twee weken want meer kon bruin niet trekken, mijn Moeder had op aanwijzingen van de lerares een kussentje gemaakt want een schoudersteun was er niet, de lerares had zelf ook zo'n kussentje in gebruik.
Mijn Moeder had eerst gewild dat ik harmonium zou gaan spelen, want daar speelden ze zelf ook op, mijn Moeder kon geen muziek lezen maar ze speelden van cijferakkoorden, daar had ze vele boeken van en daar kon zij uitstekend mee uit de voeten, nou uit de voeten eigenlijk meer dus mee uit de handen.
Een vol jaar heb ik les gehad en toen moest ik het zelf maar zien te rooien, de lessen deden toch een te grote aanslag op het gezinsbudget.

En ik verzin dit niet lieve heer Frits !

 

Ik heb eens gezondigd heer Frits ik weet het ik geef het volmondig toe, nu ben ik echter een bekeerde zondaar die de zonde achter zich heeft gelaten omdat ik weet dat het Strijkerforum een serieus Forum is, en daarom verzeker ik U met de hand op mijn hart, het is groen en wel zo groen als gras.
Alles in mijn verhaal over "Mijn eerste Viool" klopt als een bus, alleen heb ik betreffende het Sinterklaasfeest het kindertal iets overdreven doch dit moet U als dichterlijke vrijheid zien.

 

En kijk twee jaar later kwam er een nieuwe lerares, deze was zeer muzikaal ze bespeelde ook het klavier met verve, mijn Moeder had een oude zwarte piano op de kop getikt, en zo kon de lerares me ook op de piano begeleiden.
Mijn zus had van een vriendin vernomen dat als je de hamers in de piano van strookjes blik voorzag het als een klavecimbel klonk, en inderdaad het geluid was geweldig.
Dit was echter niet naar de zin van mijn lerares en de blikjes werden dan ook weer in sneltreinvaart verwijderd, ze was trouwens in alles streng, en ook wilden ze dat ik met een normale strijkstok zou spelen, waar ze natuurlijk gelijk in had.
Ik deed het wel als zij er was maar als ze weg pakte ik soms toch weer mijn 3/4 stokje want daar was ik zeer aan verknocht.
Zelfs jaren later gebruikten ik het soms nog graag, maar op een kwade dag ruilde ik het in, ik heb er nog spijt van.

 

Na een anderhalf jaar les vond mijn lerares dat er een eigenlijk andere Viool moest komen, mijn Viool had inmiddels allerlei verbeteringen ondergaan maar ik was hem volgens haar toch wat ontgroeid.
Dus wij op naar Haarlem naar Loerakker in de Schagchelstraat, alleen de etalage vond ik al een belevenis op zich, daar kon je aan de hand van diverse bouwfases zien hoe een Viool werd gebouwd.
Maar goed wij stapten dus het heilige der heilige binnen waar we werden te woord gestaan door mevrouw Loerakker, toen zij echter begreep dat we niet voor een flut dingetje binnen waren gestapt riep ze haar zoon erbij.
Daar betrad de Vioolbouwer getooid met een groot schort zelf de winkel, hij hoorde mijn lerares aan en pakte uit een kast achter hem enige instrumenten, de één was nog mooier dan de andere, telkens noemde hij een prijs en telkens schudde mijn lerares met haar hoofd.
Dan heb ik ook dit nog zei hij na enige tijd wat moedeloos, het is een 7/8 ik heb hem net ingekocht, en hij lag een kleine bruin gele Viool voor onze neus.
Ik was er meteen verliefd op, hij glansde als fluweel en het achterblad was mooi gevlamd, ik wil deze wel even horen zei mijn lerares, ze zette de Viool onder haar kin en begon te spelen, het was de Romance van Beethoven ik zal het nooit vergeten.
Ik zweefde als een vlinder door de winkel en ik lieg er niet om maar zelfs in de ogen van de heer Loerakker scheen ik een traan te bespeuren, volgens mij heeft dit spel de prijs beïnvloed want hij noemde een belachelijk lage prijs, en zo werd ik de eigenaar van mijn tweede Viool.