Een luchtig berichtje, meer niet. Toen ik als kind geregeld met mijn ouders 'naar de stad' (Haarlem) ging om inkopen te doen (kleding, schoenen) wilde ik altijd even een ommetje door de Schagchelstraat maken. En dan een paar minuten in deze bijzondere etalage turen. http://bit.ly/n38sUt Bij de diverse objecten liggen ook kaartjes met (getypt!) uitleg. Het fascineerde me enorm, dat iemand zo zijn speciale expertise uitstalde alsof de hele wereld het weten moest. Wat met bijzondere expertises ook zo is, natuurlijk! Iets om trots op te zijn. Ik ben leraar Nederlands geworden, maar steeds als ik langs die etalage kom, denk ik: had ik maar.... Eigenlijk een klein wonder dat deze etalage al vele decennia stand houdt. Een bezienswaardigheid in het van karakter veranderde Haarlemse stadshart.
Er ligt geen enkel speelklaar instrument in de etalage. Zou dat bewust zijn gedaan om diefstal c.q. inbraak te voorkomen?
Denk ik wel, want het is vast geen veiligheidsglas. Als ik het me wel herinner, zijn beide deuren van Loerakker (die is het inderdaad) en geeft de rechterdeur toegang tot zijn winkel of werkplaats. Daar zijn uiteraard wel speelklare instrumenten onder handbereik. Daar zeg je me wat: bergen vioolbouwers met een winkel hun kostbaarheden elke dag in een kluis op? Ik wil niemand op een idee brengen, maar het is waar dat een inbreker die na de kraak met een handzaam tasje met daarin pakweg een kilo violen wegloopt, effe snel voor vele duizenden euro's aan goederen bij elkaar heeft gejat. Hopelijk vallen de verzekeringspremies mee. Ik geloof niet dat vioolbouwen in Nederland een vetpot is.
Een nieuwe viool bouwen in drie à vier weken en daar dan tussen de € 6000 en € 15000 voor vragen: geen vetpot? Het hangt van je reputatie en je orderportefeuille af, denk ik! Wie naam heeft gemaakt, kan er vermoedelijk redelijk van leven. :/
Ja er zijn bouwers die een wachtlijst hebben van 4-5 jaar en voor hun instrumenten meer dan €32.000 vragen en het blijkbaar ook krijgen. Dat is bijvoorbeeld Stefan Greiner. In zo'n geval is het een vetpot!! Die man verkoopt er vier of vijf per jaar en dan heb je een goed inkomen lijkt me. Als je de lijst bekijkt hoeveel mensen op een Greiner spelen, dan moet Stefan multimiljonair zijn! Ik ben altijd blij wanneer ik een instrument verkocht heb en dat gaat dan niet tegen zulke idiote bedragen. Ook geen vetpot dus. Maar dat vind ik niet erg.
"Für diesen Vorgang des „zum Klingen bringen“ verwenden wir häufig mehr Zeit als für den rein handwerklichen Bauvorgang der Geige." (......) "Dadurch ist es uns wiederholt gelungen, Instrumente zu bauen, die aufgrund ihres vokalen Klangcharakters die Qualität der italienischen Originale übertreffen." Deze man heeft wèl lef! Als je de teksten op zijn site leest, is het deel over het tot stand komen van de klank onthullend, het hocuspocus-gehalte is hoog. Ja, de wereld wil bedonderd worden, dat blijkt. :/
Of het 'bedonderen' is, geloof ik niet zo hard. Ik vermoed dat de instrumenten van Greiner best goed bespeelbaar zijn en een fraaie klank hebben, anders had de man niet zo'n lange wachttijd en lijst van mensen die zijn instrumenten bespelen. De mensheid wil ze blijkbaar ook graag aanschaffen en heeft er veel geld voor over. Dat is geen bedrog van de zijde van Greiner, maar precies zoals je zegt de mensheid zélf die zich laat beetnemen. In feite gebeurt dat opdrijven van de prijs ook bij een veiling, daar heeft men iets gezien wat men hebben wil en die hebzucht kost geld, tenzij men zich tijdig kan bedwingen. Sommigen lukt dat, anderen hebben achteraf spijt maar die komt dan te laat. Frits
Wie denkt dat je met een omzet van 120-150 mille als ondernemer "een goed inkomen" verwerft is wel erg aan de optimistische kant (komt meer voor bij beginnende ondernemers) Zo'n beetje modaal misschien, afhankelijk van pandhuur en ondernemingslasten. Maar we raken al weer aardig van het onderwerp af, niet Frits?
De vioolbouwer waar ik kom zegt dat iemand die violen bij hem steelt er niks aan heeft. Hij zegt; Vioolbouwers onder elkaar is een heel netwerk. Ze zien zo welke viool het is en vragen bij elkaar na en weten snel waar die viool vandaan komt. Dus een gestolen viool is eigenlijk niet te verkopen bij een andere vioolbouwer. Misschien zegt hij het met iets andere woorden. Maar zo was zijn uitleg.
Geachte hminkema, Een voor mij ZEER herkenbare reactie. In de tijd dat ik nog fanatiek viool studeerde, dus ruim 45 jaar geleden, ging ik voor snaren, hars, beharen van mijn stokken en de zoveelste (experimentele) verplaatsing van de stapel in mijn viool altijd naar Zoltan Racz in de inmiddels verdwenen Muzenstraat in Den Haag. Aangezien ik daar op mijn manier langzamerhand kind aan huis was, 'mocht' ik ook wel eens zijn atelier in. Gefascineerd door wat ik daar zag (ik herinner me nog een cello die kennelijk onder de tram was gekomen) heb ik meerdere malen te kennen gegeven dat het vak van vioolbouwer mij bijzonder de moeite waard leek. Waarop de heer Racz mij dan iedere keer het aanbod deed bij hem in de leer te komen. Maar aangezien ook hier tussen droom en daad wetten in de weg stonden en practische bezwaren, kwam het er niet van. En werd ik econometrist. Een vak waar ik overigens geen dag in werkzaam ben geweest, maar dit terzijde :/ Maar die heimwee, als ik het zo mag noemen, herken ik wel een beetje. Zoiets als een eerste liefde. Hopf
Mijn geheugen raadplegend met betrekking tot vioolbouwers in Den Haag en Rijswijk, is Bert Boon dan niet de enige. Alleen bij Bouman liggen er nog wel eens wat instrumenten/kisten/stokken in de etalage. En na de dood van Josef Vedral heeft daar nog tijden een uitermate treurige altviool in de etalage gelegen. Bij Meierott, Boomsma & Koizumi en van Leeuwen (leeft die man eigenlijk nog wel?) zie je respectievelijk een werkplaats, een zeg maar pakhuis en een soort winkel. En Ulli Schnorr woont & werkt in een hermetisch gesloten herenhuis met luiken. Overigens lijkt het mij dat een verzekeraar niet gelukkig is met het open-en-bloot tentoonstellen van instrumenten. Overigens kan ik mij nog herinneren dat ik, in één van zijn spaarzame momenten van spraakzaamheid, nog wel eens een blik mocht werpen in de kluis van Bouman. Daar stond onder meer een Bergonzi cello met scheuren in het bovenblad. Maar dat instrument was al zo vaak gerepareerd dat zelfs Bouman daar geen heil meer in zag. Alleen moest hij dat nog 'even' aan de eigenaar vertellen. Zijn verzuchting 'waarom kopen ze ook van die oude rotdingen' kan ik me ook nog herinneren Hopf
Hopf, heb je nooit op de strad van Bouman gespeeld? Ik weet niet of die van hem was of van een klant.
Afgezien van het aantrekken van lieden met minder gunstige bedoelingen, is het leggen van een instrument in een etalage ook niet aan te raden vanwege grote temperatuurswisselingen en vochtschommelingen en uiteraard ook het eventuele invallende (zon)licht. Ik ken ook weinig strijkers die hun viool of cello in het raamkozijn plaatsen!
Toch heeft Hans Peeters in de Koningstraat te Arnhem een viool in de vitrine hangen die er al hangt zo lang ik Hans Peeters ken. En dat is zeker 23 jaar: een heel donkerbruin-zwart instrument met behoorlijke welving. Nu zit die vitrine dusdanig dat er geen zonlicht op kan komen en misschien heeft Hans de boel wel beveiligd én is het geen kostbaar instrument. Want je kunt in de vitrine ook een redelijk ogende Chinees hangen of leggen, om daarmee aan te geven dat het een viool of strijkinstrument is waar de handel om gaat. Ik kan geen Google Earth-plaatje vinden van de vitrine van Hans Peeters. Misschien dat iemand dat er eens bij kan zetten? Frits
Nee, ik mocht in die kluis kijken en dat was al heel wat. En waarschijnlijk schatte hij mijn kredietwaardigheid ook niet zodanig in als zou er in mij een potentiële Stradivariusbezitter schuil gaan De duurste viool die ik ooit onder mijn kin heb gehad, was de Vuillaume van mijn vioolleraar van lang geleden. Een 'normale' Vuillaume, dus niet gebakken of zo. Meneer Broer van Dijk was, zo schat ik in, rond 1900 geboren. Voorafgaand aan zijn conservatoriumeindexamen had hij zolang bij zijn vader om een betere viool gezeurd, dat die Vuillaume werd aangeschaft. Overigens waren goede instrumenten in die tijd lang niet zo bezopen duur als tegenwoordig Hopf
Frits, Ik heb dat vaker gezien: een viool waarvan de lak voor een deel bijna inktzwart was (geworden). Nou zal ik niet in de esthetische opvattingen van anderen treden :lol: maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat die kleur de bedoeling was van de vioolbouwer. En dan blijft de vraag hoe zoiets ontstaat. Instabiele bestanddelen van de lak, dan wel achteraf optredende chemische reacties of zoiets? Hopf
