Ietsje off-topic misschien, maar in mijn conservatorium-tijd was ik het spoor helemaal bijster. Van vele uren in een hok oersaaie technische etudes stampend, in een race tegen de metronoom. Geestdodend! Tegen de tijd dat ik ermee stopte, vond ik er ook werkelijk niets meer aan. Dankzij een zeer inspirerende saxofonist en dirigent uit de blaasmuziekwereld, waar ik een paar jaar nadien toch weer les ben gaan nemen, heb ik het plezier toch weer teruggekregen. Ik ben hem nog altijd dankbaar. Eén van de belangrijkste lessen die hij mij leerde, is om zelfs de saaiste technische étude, ja zelfs toonladders, te benaderen als muziek, waar je echt wat van maken moet en wat je nooit moet spelen zonder gevoel.
Dat is een gouden tip! Mijn vorige docente leerde mij dat ook. (Niet dat ik daar supergoed in ben hoor)
