Instrument naar keuze Beste forum leden, Natuurlijk staan we van tijd tot tijd voor de keuze, de keuze om een instrument te mogen uitzoeken. Als violist/viool gek is er natuurlijk een extreem rijke geschiedenis qua instrumenten om terug op te kijken en om naar te verlangen. Namen als Amati, Guadagnini, Bergonzi en ga zo maar door. Als viool minnend persoon zijn er altijd te weinig Stradivariussen, te weinig del Gesu’s, te weinig instrumenten van Carlo Bergonzi. Mijn vraag is, en dat is natuurlijk weer een vraag waar mee je alle kanten op kan. Mijn vraag is, als je heden ten dagen (vandaag dus) een instrument zou mogen uitzoeken, mogen kopen en je had b.v. 10.000 euro ter beschikking. Wat voor viool zou je kopen?, van welke vioolbouwer, en waarom. Misschien is voor sommige instrumenten 10.000 euro een beetje te weinig, en voor sommige een beetje heel erg veel, voor sommige een beetje “instap model” en voor een ander weer een droom die waarschijnlijk nooit zal uitkomen. Als ik naar de prijzen van “Europese”, moderne violen kijk gaat het al snel om instrumenten van 8 a 10 duizend euro, kijk ik naar Roemeense en Hongaarse instrumenten dan gaat het om 2 a 3 duizend euro. Natuurlijk begrijp ik dat de term “Maestro” of zo niet garant staat voor een goede klank, je kunt natuurlijk de mooiste naam bedenken voor je instrument, de klank is eigenlijk de doorslaggevende factor (lijkt mij). Mijn vraag is eigenlijk heel simpel maar ook best complex (viool = complex) Als je dus… Vraag 2, heeft iemand ervaring met de violen van o.a. Vasile Gliga of David van ’t Zandt? Niet dat ik uitgekeken ben op mijn “Rugerri”, maar de wens naar een “groter” instrument, tja die is er. Please, als iemand van jullie ervaring heeft met… Please Reageer! Remi
Beste Remi, Met 10.000 euro op zak kun je meerdere tot heel veel Gliga's kopen. Vasile Gliga is de eigenaar van een grote violenfabriek in Roemenië. Ik heb in het verleden zonder veel succes een aantal Gliga's (niet de allergoedkoopste) in huis gehad maar ze waren heel moeilijk te verkopen, omdat ze niet klonken. Uiteindelijk kon ik ze gelukkig weer kwijt aan de toenmalige importeur via een ruiltransactie. Ik heb op de stand van Gliga op de afgelopen Frankfurter Messe mijn ogen uitgekeken: met een soort computergestuurde brandschildertechniek decoreert men violen! Het deed pijn aan mij ogen. Nee, het gaat niet echt de goede kant op daar in Roemenië. Een van Zandt heb ik helaas nog nooit in handen gehad. Voor 10.000 euro heb je niet veel oude Italianen, maar een mooie Franse of Duitse viool moet toch echt mogelijk zijn. Je kunt ook proberen voor 10.000 euro een opdracht te geven aan een veelbelovende contemporaine bouwer.
Nog vergeten: Al die termen als "maestro", "virtuoso" , "concerto" en wat dies meer zij kun je met een grote korrel zout nemen: ze betekenen niet meer dan de gemiddelde reclamekreet. Je zou een viool ook kunnen aanprijzen met "bevat 0% vet"
Hallo Bert Boon, laatst had ik een soortgelijke vraag waar je tercht op antwoorde dat prijsklasse niet altijd met kwaliteit van de klank samenhangt en dat wat je mooi vindt klinken natuurlijk ook wel persoonlijk is. Toen had ik net besloten om nu eindelijk eens te gaan sparen voor een andere viool, maar elke keer als ik dat besluit gaat mijn eigen viool weer 'extra zijn best doen'. Tja, het klinkt stom maar de ene keer klinkt ze geweldig en de andere keer krijg ik er niet meer geluid uit dan uit de gemiddelde chinees van vroeger. Het ligt niet alleen aan hoeveel ik speel, maar ook wat ik speel en wat voor weer het is. Toch ook dat niet alleen, kan dat??? Heb je misschien nog tips om haar in goede conditie te houden? Ik krijg bijna het idee dat ze goed klinkt als ik lief tegen haar praat maar dat zal wel niet (s)
Beste Pleunie, Je zou haast denken dat je vaak op zoek moet naar een andere viool en dat dan steeds hardop zeggen wanneer de koffer open staat; jouw instrument gaat dan waarschijnlijk extra zijn/haar best doen ! Hij-zij houdt van je!!!! [edit](Dit bericht is door BertBoonVioolbouw bijgewerkt op 07/12/2004 om 16:57 uur)[/edit]
Beste Bert, Bedankt voor je reactie, ik was al bang dat de instrumenten van Vasile Gliga meer voor het uiterlijkvertoon over de toonbank gaan, op zich zitten er voor het oog best mooie instrumenten tussen. Wat die pirogravure betreft, dat kan best schreeuwerig zijn en soms (vaak) overdone zijn. Zelf heb ik kortgeleden een vrindin verloren die me heel erg na aan het hart was en eigenlijk nog steeds is. Als je dan ik het bezit kunt komen van een instrument met op het achterblad het portret van "haar", (ter nagedachtenis) en het is een viool (het mooiste instument dat er naar mijn mening is) en als je een beetje mazzel hebt het een goed instrument is. Nou, niet verkeerd. Maar goed Gliga is dus een massa producent waarbij het uiterlijk voor de klank gaat. David van 't Zand is denk ik net het tegenovergestelde van Gliga, de tegenpool. Hij schijnt heel mooie en goede violen te maken maar om nou even naar de States te gaan voor een viool gaat mij een beetje te ver en zal als het eenmaal zo ver is toch dichter bij huis blijven voor de aanschaf. Laten we eerlijk zijn, Nederland heeft een goede reputatie en een lang geschiedenis op het gebied van vioolbouw. Dus lijkt het mij best mogelijk dat er achter die grote snor van jou ook nog een groot vioolbouwer schuil gaat. Dus als het zo ver is... Voorlopig eerst nog sparen voor een nieuwe (lees goede) strijkstok. Die van mij (die bij de "Rugerri" zit) is krom getrokken door het jaren achtereen in de koffer geklemt gezeten te hebben (wat een zin "geklemt gezeten te hebben" maar goed. het is dus niet de moeite waard om hem opnieuw te laten beharen en richten, de slof is kapot en het is een redelijk goedkope Duitse stok van Brazihout met een kunststof slof. Dan nog een lange tijd doorsparen voor een mooie viool met het liefst een heel mooie klank en in de tussetijd eens een beetje behoorlijk leren strijken. Mocht het zover zijn, dan hoor je zeker van me. Met vriendelijke groet, Remi BTW Pleunie, Je bent niet de enige die tegen zijn of haar instrument praat hoor, ik doe het ook en het mooie is dat naarmate ik haar vaker bespeel zij steeds mooier gaat zingen, steeds zuiverder en steeds voller, maar soms ook heel zacht, bijna fluiterend zingt zij steeds beter het ave maria. Het mooie is dat als "zij" vals zingt het "mijn" schuld is, als "zij" de overgangen van toon naar toon te houterig en onbehouden laat horen het '"mijn" schuld is, moet ik haar maar beter bespelen. Tegenwoordig staat madam "Rugerri" bij ons op de slaapkamer zodat ik zonder het hele gezin te storen lekker kan oefenen en strijken. Groetjes van Remi
Nou, praten tegen mijn viool en altviool doe ik niet (hoewel ik wel hardop tegen mezelf praat tijdens mijn studietijd (s) ) maar ze hebben wel allebei ook een naam gekregen, net als die van jou Remi (q) , te weten Máire (voor de viool) en Méabh (altviool). Allebei Ierse namen, en vernoemd naar twee van mijn favoriete Ierse violistes, Máire Breatnach en Méabh O'Hare. Toevallig spelen zij ook allebei viool én altviool (ook altviool solo... zo mooi (s) ) Niet dat ik nog veel Ierse muziek speel, bijna niet meer eigenlijk, zeker niet op altviool, maar door de Ierse muziek ben ik uiteindelijk bij mijn violen terecht gekomen, dus die muziek blijft daardoor wel iets speciaals voor mij hebben. (o) Nog meer mensen die hun viool een naam met een verhaal hebben gegeven? (g) Of snij ik hier een oud onderwerp aan?
Best Pleunie, Ik zit net het forum (ons forum, de strijkers) nog eens na te lezen, heb net heerlijk zitten oefenen, gewoon toonladdertjes zitten spelen en een beetje zitten proberen, vooral een goed tremolo spelen met alle vingers en vibrato (vingertop) wil bij mij nog al eens mislukken, en niet zo’n klein beetje ook. Bij mij is het nog niet zo ver dat ik aan mijn viool (laat ik maar zeggen) tekort kom, in mijn viool zit volgens mij meer als ik er voorlopig uit kan krijgen. Maar toch vind ik soms dat o.a. mijn G snaar een papierachtige klank heeft, het is net of er een stuk papier op hangt en mee trilt, soms is de E snaar zo scherp en snijdend als een mes. Gek genoeg heb ik de E snaar kort geleden vervangen, het was een omwonden Tomastic Dominant en is nu een goedkope vol stalen snaar van een of ander goedkoop merk. Toch klinkt de E nu veel briljanter, helderder, veel voller, bijna als kristal. En toen, toen ik dus vanavond met al mijn inzet nog eens “probeerde” mee te spelen met “O Mio Bambino Caro (prachtig nummer), gespeeld door Joshua Bell op zijn Strad, was het net of mijn Rugerri gewoonweg wilde mee zingen. Buiten mijn regelmatig falen met het vibrato spelen met al de vingers lukte het vanavond naar mijn mening heeeel goed. Ja het leek wel of ze er gewoonweg zin in had, (ik zeker). Ja, net wat je schrijft, het lijkt wel of er leven in je viool zit, ’t ene moment moet je de grootste moeite doen om een toonladder er een beetje behoorlijk uit te krijgen, het ander moment strijk je (naar mijn mening) de sterren van de (amateur) hemel. Soms lijkt het wel of ik haar (gek genoeg beschouw ik een viool als vrouwelijk) wakker moet strijken, wakker moet maken. De laatste weken heb ik de gewoonte om na mijn werk thuis te komen (lijkt mij logisch, dat thuis komen), even uitrusten van het fietsen, dan eten en daar na….. een uurtje, anderhalf uur en als het even kan twee uur heerlijk met mijn viool bezig te zijn, heerlijk te strijken. Eerst lekker een beetje mee fiedelen, dan wat serieus oefenen (vooral van die stomme toonladders of Vader Jacob), dan weer wat keeten met b.v. Vaya Condios mee spelen of van mijn part een beetje mee strijken met Andre Hazes of zo. Zelf denk ik dat het eens hoog tijd wordt dat ik een keertje serieus ga kijken om echt vioolles te gaan volgen, en ben bang dat ik een hoop fouten aan leer. Aan de andere kant heb ik zo iets van… ik ben inmiddels 46 jaar en als ik het met mijn viool maar naar mijn zin heb dan vind ik het best, ik zal toch nooit een Perlman worden. Maar… gek genoeg je blijft je ontwikkelen, de wens van beter spel, betere beheersing, een mooier geluid etcetera. Ja de wens om dat (bijna) onmogelijke instrument onder de knie te krijgen, dat bijna onmogelijke instrument te beheersen en die klank er uit te krijgen die je wilt. Groetjes, Remi
Remi, Dat is zeker; dat als je geen vioolles hebt je jezelf enorm veel fouten aanleert. Ik heb al jaren vioolles maar elke les is het weer raak met opbouwende kritiek. Je raakt met vioolspelen dus nooit uitgerleerd. Neem zeker vioolles, al is het maar 1 of 2 keer in de maand. DOEN!! kZit nu op mn werk met mn altivool onder mn bureau; zometeen les! (s)
Christof, bedankt voor je reactie. Natuurlijk wil ik graag lessen gaan volgen om mijn vioolspel/beheersing op een beetje nivo te krijgen. Natuurljik leer je jezelf fouten aan, die er vaak zeer moeilijk weer uit te krijgen zijn. Helaas wilde ik vanavond proberen langs het korenhuis te gaan, maar de enorme hoeveelheid werk bij ons op de zaak verhinderde het voor de zo veelste keer. En daarbij was ik vanavond ook nog zo laat thuis dat ik geen eens een beetje heb kunnen oefenen/strijken en heb dus een beetje de "P...." in. Zelf zou ik graag les krijgen van b.v. Claire Huyds (eerste violiste bij het Residentie Orkest). Maar ik denk niet dat Claire op mij zit te wachten, niet op een 46 jarige beginneling die eigenlijk geen violistiche toekomst te gemoed kan zien. Zelf denk ik dan ook dat Claire haar tijd beter kan besteden aan jong talent, jonge violisten die "het" in zich hebben om uit te groeien tot... virtuozen. Wat ik eigenlijk zoek is dus niet geheel duidelijk. Als ik het bovenstaande na lees ben ik dus opzoek naar een docent die niet in aanmerking komt om iemand viool les te geven, een inferieure docent. Dan is het makkelijk... dat ben ik zelf dus. Nee ik moet duidelijk eens tijd nemen om te kijken of ik iemand zo gek kan krijgen om een hardleerse oude man (46) eens flink op de vingers kan tikken en de berginselen van het zeer mooie maar oh zo moeilijke vioolspel bij te brengen. Vrees niet, net wat je schrijft, al is het maar een keer in de twee weken of een maal per maand. Voor de rest lees ik heeeeeeel veel over het vioolspel, er zijn zat boeken in de haagse bieb. Lessen volgen is de volgende stap. Groetjes van Remi
Okee, tweede poging.... ik had net al een uitgebreide reactie geschreven, maar toen ik op 'verstuur' klikte ging het helemaal fout... (c) Waarom zou een vioolleraar of -lerares alleen aan 'talentvolle kinderen' les willen geven? Omdat hij/zij dan zelf eer kan behalen aan een kind dat als 12-jarige aan het conservatorium mag beginnen? Omdat hij/zij het verspilling van zijn/haar kostbare tijd en energie vindt om volwassenen iets te leren? Ik geloof niet dat ik van iemand met zo'n groot ego les zou willen hebben. Ik vind het ook niet van enige didactische capaciteit getuigen als iemand alleen 'talentvolle kinderen' zou willen lesgeven. Dat kan iedereen. En hoeveel kinderen van een gemiddelde muziekschool zullen er uiteindelijk professioneel violist worden? Niet veel, lijkt mij. Het aantal kinderen, talentvol of niet, dat in de puberteit niets meer met de viool te maken wil hebben lijkt mij gemiddeld groter. Dus waarom zou een leraar alleen energie willen steken in kinderen? Het lesgeven aan volwassenen heeft als voordeel dat die in ieder geval vanuit zichzelf gemotiveerd zijn om te leren. Verder heb je als volwassene meer controle over je lichaamsbewegingen, een betere coördinatie, en zijn je zintuigen meer ontwikkeld. Je kunt als volwassene net zoveel leren als kinderen, als je er voor open staat. Je moet wel durven, en niet gauw opgeven. Je kunt mij trouwens niet wijsmaken dat al die Suzuki-kleuters naar vioolles gaan omdat ze dat zélf willen. De belevingswereld van een kleuter is beperkt tot hun ouders en directe dagelijkse leefomgeving. Een kleuter met een viool is dus totaal onnatuurlijk, tenzij één van de ouders of broers/zussen viool speelt. Maar goed, dit terzijde. Even voor de duidelijkheid, Remi, dit is een algemeen verhaal en niet persoonlijk bedoeld. Ik ken je verder niet, en Claire Huyds al helemaal niet, dus kan ik niets over haar zeggen. Misschien vindt ze het wel een leuke uitdaging om een volwassene les te geven. Daar is toch niets mis mee? Muziek maken is toch oorspronkelijk bedoeld om gewoon met een groep mensen lol te maken? Al dat elitaire gedoe dat je vooral in de klassieke muziek en op muziekscholen en conservatoria tegenkomt is niet meer dan gebakken lucht. De wereld bestaat uit meer dan alleen muziek. Gelukkig wel. (s) Veel succes! Andrea [edit](Dit bericht is door Andrea bijgewerkt op 18/02/2005 om 12:43 uur)[/edit]
Hey Andrea, Bedankt voor je reactie, ik denk dat ik het misschien toch een beetje verkeert hebt. Ik bedoelde dat een goede viool pedagoog beter zijn of har tijd kan besteden aan een getalenteerde jong violist dan aan zo'n oude hardleerse man als ik. Niet dat ik geen les wil hebben/volgen hoor maar ik bedoel dat de energie mijns inzien beter in iemand gestoken kan worden die kan uitgroeien tot een groot instrumentalist. Natuurlijk stel ook ik eisen aan mijn spel een hoop het steeds te verbeteren, natuurlijk in het begin lijkt het met grote stappen te gaan en dan met steeds kleinere stapjes. Natuurlijk zijn er de dagen dat het lijkt of je handen op slot zitten en je geen een normale noot uit je instrument krijgt, de dagen dat je (ik in ieder geval) na verloop van een halfuur frustratie gewoon maar met je viool op schoot blijft zitten of haar terug stopt in haar veilige kist. Soms na een uur of twee uur (als de frustratie is weggetrokken) gewoon weer overnieuw beginnen, in de hoop dat het nu een beetje gaat. Ondanks dat ik het voorlopig nog zonder les heb moeten stellen zijn er een boekwerken van o.a. Menuhin en Galamian waar je een hoop informatie uit kunt halen, vervolgens heel goed lezen en vooral heel kritisch kijken en vergelijken en goed luisteren. Vooral het boek: Principes van het vioolspel van Galamian is erg goed en heel duidelijk. Gelukkig heeft de bibliotheek hier in Den Haag de Nederlandstalige uitgave en wordt hij bijna nooit uitgeleend. Met als gevolg dat ik het boek soms zes tot acht weken achter elkaar ter beschikking heb. Op het ogenblik ben ik actief aan het zoeken naar iemand die mij les kan/wil geven, zij het op beperkte schaal omdat ik bijna nooit weet wanneer ik (op tijd) thuis ben. Gelukkig ben ik vaak op vrijdag vrij (ATV) dus zou de ideale dag zijn. Groetje van Remi
Een goede zaak dat je aan het neuzen bent voor een viooldocent(e). Dat is echt (zeker bij viool!) 10 x beter dan het zelf aanleren. Volgens mij hoef je echt niet persé les te hebben van een concertmeester. Een 2e violist uit hetzelfde orkest kan je misschien veel prettiger lesgeven. Het is ook belangrijk dat het een beetje klikt. Kun je niet iets vinden via de muziekschool? Hou ons op de hoogte van je zoektocht!
Nou Christoff, Morgen (vrijdag 25-2-2005) is het zo ver, ik (mois dus) ga dus les krijgen en wel hier in Den Haag. Ik ga je zeker op de hoogte houden van mijn voorderingen. Eindelijk is het zo ver. maar... ik moet leren noten (muziek) lezen. Dat zal zeker niet mee vallen om al die stipjes en zo tussen die lijntjes als muziek te moeten zien (ik overdrijf natuurlijk een beetje). Gekgenoeg ben ik best een beetje nieuwschierig maar ook gespannen. Kortom, ik zie het morgen wel en laat het volledig over me komen. Zelf heb ik zo iets als: Er is toch niemand die mij de voorliefde voor de viool kan afnemen, en wordt toch geen Perlman. Ik houd jullie op de hoogte Greetz Remi
Leuk dat je iemand gevonden hebt! Ik ben benieuwd hoe je eerste les bevallen is. (Zelf was ik doodzenuwachtig voor mijn eerste les: voor het eerst aan iemand die er verstand van heeft laten horen hoe ik speel...)
Mijn eerste les was niet echt spannend (17 jr.). Dit omdat ik nog nooit viool gespeeld had (de viool ook net aangeschaft had). Wel had ik al veel boekjes gelezen over de viool, violisten, vioolbouw e.d. Ik had dus mezelf al geleerd hoe alle onderdelen genoemd werden. Dat vond de viooldocent wel grappig dus ging hij me even overhoren, het enige wat is niet wist waren (meen ik) de fijnstemmers ofzo (of was het het kielhoutje?) Die docent iets van drie, vier jaar gehad, toen drie andere docenten gehad (was inmiddels overgestapt op altviool) aan de muziekschool. Toen altviool verkocht en een jaar privé contrabasles genomen, toen een jaar niks. Toen (mede door mn vriendin) de altviool weer opgepakt. Na een paar weken zelf fiedelen contact opgenomen met mn 1ste (en beste!, vandaar) vioolleraar en gevraagd of hij mij eens in de twee, drie weken les wil geven (hij was viooldocent af). Dat vond hij heel leuk (ik ben z’n enige leerling, wil verder geen leerlingen, ik ben de enige uitzondering. Dat vind ik een compliment). Die 1ste les was wat spannender want dan moet je opeens weer spelen voor een kritisch iemand (en misschien vond hij wel dat ik die jaren na hem helemaal niet vooruit was gegaan…piekerpieker). Gelukkig vond hij mijn toon vooruit gegaan, dat ik een stuk zuiverder was gaan spelen en dat de altviool om één of andere reden beter bij mij past dan viool. Ben ook erg blij met de altviool die ik momenteel huur, naast een mooie klank ook een mooi uiterlijk. Wil deze t.z.t. als de huur is afgelopen zeker kopen. Gezien het feit dat ik sinds kort gestopt ben met studie Geschiedenis in avonduren tijd zat om lekker veel te oefen (en viooldvd’s te bekijken ;-) Remi, ik ben heel benieuwd wat je van je 1ste les vond!!! Een historisch moment ;-) Je zult merken dat het hebben van les veel structuur brengt in het oefenen en dat je dan ook duidelijk(er) ziet dat je (langzaam maar zeker) er dingen bijleert en vooruit gaat. Het geeft een goed gevoel! Hou ons idd op de hoogte!
Op de hoogte Zo als belooft houd ik jullie op de hoogte. Vandaag (den 25e februari van het jaar 2005) was het dan zo ver, om klokke twaalf uur werd ik verwacht bij mevrouw/mejuffrouw Kramp. Ondanks dat ik er best naar uit zag en er ook een beetje tegen op zag heb ik enorm goed geslapen en was vanmorgen bijna mijn bed niet uit te krijgen. Nog even een tikje op de cd speler op de slaapkamer en … Joshua Bell: O Mio Bambino Caro van Puccini fluistert door de slaapkamer, ik trok de dekens nog een klein beetje hoger (lekker warm) en lag te luisteren naar hoe hij het stuk speelt. Vervolgens een nummer overslaan en dan nummer drie van de cd “Nocturne” van Frederic Chopin. Vooral het tweede deel bezorgt mij ondanks de warme dekens de rillingen op mijn rug. Pracht stuk, en wat kan die knul spelen, wat een beheersing van dat oh zo moeilijke instrument. Wat een geluid, en dat uit (ongeveer) net zo’n viooltje als ik heb. Na de boodschappen is het wachten en regelmatig een bezoekje aan de WC. Nog even kijken of mijn instrument wel goed gestemd is, G, D, A, E, klopt het wel zitten de stemknoppen wel goed vast etc. Hier moet toch een stukje “herkenbaarheid” in zitten.. Als het dan zo ver is ga je natuurlijk veel te vroeg van huis, veel te vroeg. Je loopt nog een keer de halve straat op en neer, controleert voor de vierde vijfde of zesde keer of je het adres wel goed hebt en , ja hoor. Even voor twaalf uur, aanbellen. Twee trappen hoger schuift de deur open en mevrouw/mejuffrouw Kramp verwelkomt mij. Jas aan de kapstok, kom binnen en zo. Een lieve oude vrouw met ravenzwart (geverfd) haar heet mij welkom, een meer als welkom. ’t Is net als of ik bij mijn moeder of tante thuis kom, een beetje chaotisch, rommelig en voor beide natuurlijk wennen. Twee totaal vreemden met een grote passie, de een beheerst het instrument, de ander wil het beheersen. Natuurlijk leren noten lezen. Maar eerst even overhoren wat je weet van de viool en zo. Ne pas de probleme. Natuurlijk had ik het goed dat een viool Do, Re Mie, Fa, gestemd is en dat een violist hem anders stemt (GDAE). Logisch is dat ik het een en ander (basis) goed moet leren. De intervallen: Priem, Secunde, Terts, Kwart, Quint, Sext, Septime, Octaaf, Noon en Decieme (type fouten voorbehouden). Het kruis (#) verhoging van de toon en de mol (?) verlaging van de toon, de noot een open “O” op zijn kant, een halve noot (met een stokje) twee tellen 4/4 en natuurlijk de toonladertjes op en neer. De wel bekende toonladder C: c, d, e, f, g, a, b, c. / c, b, a, g, f, e, d, c. En natuurlijk heel veel praten, kwebbelen, ouweh…. en van mijn kant vragen, heel veel vragen. Voorlopig zijn die noten voor mij nog steeds een aantal rondjes streepjes en stipjes en weet ik ze nog niet direct te koppelen aan een toon of noot. Het blijkt dat ik mijn gehoor ook nog beter moet trainen en ga om c.a. 13.30 uur huiswaarts. Niet moe, maar… enthousiaster als ooit te voren. Uiteraard kreeg ik redelijk wat commentaar, maar ik strijk behoorlijk haaks, zonder al te veel af te glijden naar kam of toets en moet duidelijk mee tellen met iedere op en afstreek. Zit met een mooi portie huiswerk en zal me de komende dagen niet vervelen. Mevrouw Kramp was verbaast over de souplesse waarmee de eerste les mij afging, een goede houding van de viool maar ik moet op mijn linker hand letten (spiegeltje spiegeltje aan de wand). Daar sta je dan, jammer dat ik inmiddels al weer 46 jaar ben. 46 jaar, een jong violist is geboren. Groetjes van Remi (Ruggeri)
Ha Remi, Bedankt voor je leuke verslag. Ik weet nog dat toen ik begon (17 jr oud) ik me afvroeg hoe ik ooit die viool vast zou moeten houden zoals het hoort. Werkelijk overal deed het dan namelijk zeer. Nu is het echter aangeboren, gelukkig (s) Voelt dus goed zo'n vioolles. Dat had ik al verwacht, je weet nu waar je aan toe bent. Je weet waar je op moet letten etc. Zo ga je het instrument steeds beter beheersen.
