Logboek: ik houd alles bij in een boekje, zodat, als de cello ooit naar een ander gaat, de hele historie mee kan. (Gegevens van het werkplaats, reparaties, nieuwe kam en stapel, met datum erbij steeds, welke snaren welk resultaat gaven, welke (nieuwe) strijkstok, ...... enz.. Ik vind het leuk om dit bij te houden (dus niet alleen voor later).
Het staartstuk is vervangen, de brug iets verhoogd, hij is gepoetst en glimt nu als een hoepeltje. Verder staat de kam weer recht, ook niet onbelangrijk. De snaren voldoen volgens vioolbouwer en leraar nog prima, dus ik geloof ze maar. (maar het verbaasde me wel) Een set nieuwe snaren (veilig: Jargar medium, van daaruit kan ik gaan experimenteren indien nodig) ligt klaar voor het geval dat... De A heb ik al moeten vervangen - die sprong. Dus ik leer ook een heleboel! (zelf stemmen lukt nu ook...) Mijn cello en ik beginnen steeds meer aan elkaar te wennen; ik ben heel blij met "haar"!
Wat leuk dat je zoveel plezier hebt in je cello. Om mooi muziek te kunnen maken moet je ook aandacht hebben voor het instrument waar je die muziek op maakt. Je schrijft "hij glimt nu als een hoepeltje" die uitdrukking ken ik niet. Ik ken wel de uitdrukking "hij glimt als een kaarsenmakers kont in de maneschijn" maar jouw uitdrukking vind ik veel mooier. Aan het eind zeg je, ik ben heel blij met "haar"! Laat ik nu altijd denken dat een viool vrouwelijk is en een cello mannelijk.
Mijn huurcello was duidelijk een man. Mijn eigen cello klinkt en oogt wat lichter, meer vrouwelijk. Dus vandaar! En de uitdrukking glimmen als een hoepeltje lijkt niet te bestaan! Geen idee waar het vandaan komt...
Grappig dat je dat zo voelt . Maar het belangrijkste, de klik lijkt er te zijn tussen jou en de cello. Dat is heel fijn! Veel plezier met je "nieuwe" cello. Er is weer zo veel te ontdekken in geluid, hoe ze reageert, wat werkt en wat niet. Leuk!
Ik dacht er eens over na, als ik mannelijk of vrouwelijk hoorde noemen over de cello (of 'vriendin' o.i.d.): voor mij geldt dat de cello geen geslacht heeft (en wel vriendschap en teamwork biedt!).
Nou zeg, zo dichtbij een muziekfabriek geweest. Ik kan er zelfs op de fiets naartoe als ik even doortrap. En dan kom ik er nu pas achter dat er nog een museum zit. Dat is grappig! Daar ga ik een bezoekje inplannen Mijn vorige viool was trouwens een echte 'haar' en bij mijn huidige viool heb ik geen keuze. Grappig hoe dat werkt he.
De heer Kessels is, afgezien van de teloorgang van zijn bedrijf, nog iets oneindig veel gruwelijkers overkomen, namelijk de moord (de rest bespaar ik u) in 1900 op zijn dochter Marietje. Officieel is dit misdrijf nooit opgelost, maar betrekkelijk recent historisch onderzoek wijst nadrukkelijk in de richting van de pastoor. Die overigens nooit door de politie bij het onderzoek is betrokken, ofschoon het lijk in zijn kerk werd gevonden. Gevreesd moet worden voor enige episcopale (pauselijke) druk, onder meer tot uitdrukking komend in de 'waarschuwing' dat harmonie- en fanfarekorpsen in het zuiden geen blaasinstrumenten van Kessels meer zouden afnemen. Ronald
Ja Marieke Kessels. Dat verhaal kent iedereen in omgeving Tilburg. Geen idee dat haar vader muziekinstrumenten maakte. Blijkbaar had mijn vader wel een dwarsfluit van Kessels maar die was wel vaker kerkelijk ongehoorzaam volgens mijn moeder waren er twee broers die ruzie hadden? Maar goed, we gaan in ieder geval naar het museum
