Ik zou het niet (snel) in mijn hoofd halen om af te dingen op de prijs bij de aanschaf van een instrument van een Nederlandse bouwer (gitaar, of cello, of viool, of klavecimbel of wat dan ook). Het is duidelijk dat de westerse prijzen al lang onder druk staan van het Aziatische aanbod. Daarom neem ik graag aan dat hier in het westen reële prijzen worden gevraagd: anders overleven onze bouwers het niet. En eerlijk is eerlijk, we moeten in onze handen knijpen dat een aantal mensen hier in West-Europa het aandurven zélf instrumenten te blijven bouwen, met de expertise hier voorhanden, en met de nodige nazorg (waaronder reparaties). De markt daarvoor is klein. Maar op een muzikantenleven - amateur of professional - van dertig of vijftig jaar lang is de uitgave per jaar aanmerkelijk lager dan wat je verstookt aan je auto of je twee weken zomervakantie of je dakkapel. En waar word je gelukkiger van? Het aantal Nederlandse bouwers dat zich kan veroorloven bovenmatig hoge prijzen te vragen lijkt me verwaarloosbaar, als het intussen al niet nul is. Daarom moet je bemoeienis met de prijs zich niet afspelen aan de toonbank van de Nederlandse bouwer, maar vooraf, bij je thuis. Ga je voor een laaggeprijsde, onbekende Aziaat of voor een product uit eigen land (eenmalig 120 km is niks voor een instrument dat je uren en uren per week wilt bespelen, en waar je gelukkig van wilt worden)? Voor een instrument dat je kunt horen en betasten voor je het koopt, en waarvan je de maker persoonlijk de hand hebt geschud, of een anoniem halffabrikaat? Voor een product van ongeziene herkomst, of voor een instrument gemaakt in een atelier waarin je zelf hebt gestaan? Net als Liuwe ben ik ook zeer gecharmeerd van mijn Aziatische (lees: Chinese) strijkinstrumenten. De prijs-kwaliteitsverhouding is in het westen moeilijk te verslaan. Maar dat ik er van gescharmeerd ben, komt omdat de viool en de cello voor mij slechts bij-instrumenten zijn (mag ik nu wel op dit forum blijven?) en mijn eisen dus navenant lager zijn. Gitaar blijft mijn hoofdinstrument, en ik blijf met veel genoegen op mijn West-Europese (in Duitsland en Spanje) vervaardigde handbouw-instrumenten spelen. Daarnaast heel graag op mijn héél goede Japanse (nee, geen brandhoutkopieën) handgebouwde instrumenten EN op een incidentele Chinees, van een kwaliteit die in het westen voor dat geld echt niet te leveren is. Want dáár zitten volgens mij de mogelijkheden. Veel Nederlandse jongens en meisjes leerden - decennia geleden - gitaar spelen op een brandhoutinstrument. Leuk, maar het smaakte niet echt naar meer, en de gitaar verhuisde vaak naar zolder of afvalbak. Konden we hen - voor hetzelfde geld - een beter instrument bieden, dan waren er vast méér blijven plakken aan de gitaar dan nu. Zeker met enige bemoediging in het muziekonderwijs op school. De drempel naar de viool is nog (veel) hoger. Bij mij op school (een VO met 1100 kinderen) spelen er misschien vijf viool. Maar de lage Aziatische prijzen brengen de viool binnen het bereik van veel méér kinderen, zonder dat een brandhoutinstrument hun brave pogingen direct frustreert. Hoe meer jongeren je weet te interesseren voor een instrument, hoe meer volwassenen je later overhoudt. En hoe meer volwassenen later naar een echte bouwer met betere instrumenten lopen. Dus dat zou mijn zakelijke strategie voor instrumentbouwend Nederland zijn. Help mee om ze veel mogelijk kinderen aan de gitaar, de viool, de cello etc. te krijgen. Daar is nog een wereld te winnen. Accepteer dat ze aanvankelijk de prijs de doorslag laten geven, en er veel Aziaten gekocht worden. En maak daarna duidelijk dat er voor de volhouders héél veel kwaliteit te winnen valt voor een acceptabele Nederlandse prijs.
Beste HMinkema, Je post (#200) sluit meer aan op een forumonderdeel over het bieden op instrumenten. Wij hadden het hier over wat anders, maar goed, verhuizen is nog altijd mogelijk. Ik ben het wel met je eens dat het belangrijk is om kinderen bij voorkeur gelijk op goede instrumenten te laten oefenen en spelen. Helaas is dat iets waar portemonnee en prioriteiten mee gemoeid zijn. Niet iedere ouder verkeert in de luxe om gelijk een instrument van boven het brandhout-niveau te nemen. Verder denk ik toch ook dat de kwaliteit van het begininstrument (bijvoorbeeld 'brandhout') niet zo doorslaggevend is als je beschrijft. Om verder te komen op je instrument heb je een flinke dosis discipline nodig en gedrevenheid. Ook als je een mooi instrument tot je beschikking krijgt, moet je gedisciplineerd aan de slag om echt wat verder te komen. Ik herinner mij iets van een vioolbouwer die een instrument aan een jonge leerling uitleende, omdat de ouders niet bij machte waren voor een goed instrument te zorgen. Uiteindelijk brak niet de kwaliteit van het instrument de leerling op maar het gebrek aan discipline. Daarnaast zijn er genoeg jongeren die met een beroerd instrument begonnen en de passie en ijver ontwikkelden en zelf spaarden voor iets beters. Ik denk ook dat je gelijk hebt dat de bemoeienis met de prijs zich bij mensen thuis moet afspelen ipv aan de toonbank van de bouwer. We hebben trouwens nog best wel een aantal bouwers in ons land, dus er is zeker wel concurrentie en de vijver waarin de bouwers moeten vissen is niet bepaald overbevist! Met goede kwaliteit overleef je als bouwer. Bovendien organiseert deze beroepsgroep (net als bij veel andere beroepen) ook hun eigen kwaliteitsbewaking. Het is dan ook niet in mijn hoofd opgekomen om over de prijs van mijn cello te gaan onderhandelen. Ik had vertrouwen in de kwaliteit en dat vertrouwen bleek helemaal terecht! Het zoveel mogelijk kinderen in aanraking laten komen met instrumentaal muziekonderwijs is niet alleen een aangelegenheid van de overheid. Muziekonderwijs op scholen kun je goed opzetten (en daarvan zijn er al goede voorbeelden te zien) maar daarnaast heb je nog steeds ouders nodig die meewerken en ondersteunen. Die financieel hun prioriteiten willen bijstellen. Projecten als 'Kinderen maken muziek' zijn mooie opstapjes, maar het gaat er natuurlijk uiteindelijk om wat dáárna gebeurt. Met vriendelijke groet, Marcelita
Het valt niet te ontkennen dat voor het leren vioolspelen enige discipline en doorzetting een vereiste is. Maar daarentegen kun je de in eerste instantie aanwezige animo om dat instrument te willen leren bespelen dusdanig te niet doen door een pruts instrument, dat het wel heel erg moeilijk wordt gemaakt om er nog mee door te gaan. Kun je nagaan wat er mogelijk uitgekomen zou zijn met een goed en mooi klinkend instrument! Het kost zo veel meer inspanning om uit een slecht instrument nog iets te halen. Men krijgt ook een verkeerd beeld van de klank en hoe een viool klinken kan. Vreselijk jammer voor later.
Ik ben zeker geen voorstander van om voor alle kinderen maar aardige instrumenten uit Azië laten aanschaffen. Dat lijkt mij de vioolbouwers niet echt een voordeel geven. Het is jammer dat zo veel mensen niet begrijpen dat je voor beginners en kinderen beter een instrument kan huren. Dat zijn altijd prima instrumenten om mee te beginnen, en met redelijk geluid. En als er iets mee is, dan weet je waar je terecht kan. Bovendien groeien kinderen nog al eens uit een instrument (als ze jong beginnen). Steeds een nieuwe kopen? Nee, huren en gewoon weer inruilen voor een maatje groter bij de vioolbouwer! Daar hebben ze wat aan. Niet aan een overschot aan eenvoudige instrumenten op de Nederlandse markt. Voor hele instrumenten geld vaak dat een vioolbouwer instrumenten vaak verschillende kwaliteitsklassen te huur heeft, en je dus kan inruilen als een instrument niet meer voldoet. Tegen de tijd dat iemand er echt uitgegroeid is, heeft deze waarschijnlijk ook voldoende ervaring om een goed instrument te kunnen kiezen (in de gewenste prijsklasse). Mijn beide cello's heb ik bij (verschillende) vioolbouwers gekocht. Ik ben daar heel tevreden mee. Beide zijn Aziatische import, maar wel afgewerkt en afgesteld door de vioolbouwer. Een instrument van Nederlandse makelij kwam helaas beide keren niet in de selectie van instrumenten in mijn prijsklasse voor... Dus ja, dat ligt niet helemaal aan mij. En zolang ik het instrument bij een Nederlandse vioolbouwer koop, weet ik dat ik een mooi instrument heb en dat het goed is afgesteld, en ik ga er vanuit dat de vioolbouwer er ook nog wel iets op verdient heeft.
Is een Viool die goedkoop is per definitie slecht, ik dacht het niet, jaren geleden nam ik van een vriend een zogenaamde brandhoutviool over met een prachtige klank, ik betaalde 200 gulden voor deze toen zestig jaar oude stainer kopie, mijn nicht conservatorium opgeleid gebruikt hem nog steeds met groot plezier, vaak heeft de klank niets met de portemonnee te maken maar meer met uit je doppen kijken. Ik heb in mijn lange leven wel geleerd dat alles wat je meer dan duizend euro voor een Viool uitgeeft, weggegooid geld is, de mythe dat duur goed is moet maar eens de wereld uit. Tobias
Tobias: "Tot €1000,= is goed, alles er boven is weg gegooid geld." Als je dan bedenkt Tobias, dat met het bouwen van een viool zo'n 200-300 uur gemoeid is dan mag het uurloon van een vioolbouwer niet meer bedragen dan €5,= en dat is ver onder het minimumloon. Zo bezien, moet men wel zijn toevlucht nemen tot Aziatische producten. Maar hoe gaat het dan als er iets aan gerepareerd moet worden? Dat gaat echt niet voor een habbekrats!
Kortom: om echt lekker te starten met je muziekcarriere heb je een instrument nodig dat goed genoeg is om er een hebbelijke toon uit te kunnen krijgen als beginner. Tenslotte laat je je kind bvk ook niet de blokfluitlessen doen met een plastic exemplaar van Bart Smit. Muziekscholen verbieden dit overigens ook. En als je je viool-of celloleraar betrekt bij het verwerven van een instrument, komt het meestal ook goed. Zelf heb ik geluk dat ik piano kon spelen thuis op een prachtig instrument. Alleen dát al motiveerde, dat is waar! En nu speel ik op een mooie studiecello, die dus ook meehelpt mooie tonen te produceren. Mijn gitaar was in de jaren '80 van rond de 80 gulden en een goede startersgitaar volgens de plaatselijke muziekschool (en bij de speelgoedwinkel lagen toen ook al goedkopere gitaren met een klank die je niemand wil aandoen: brandhout/-plastic. Maar verder moet je het toch echt hebben van discipline en ondersteuning daarbij door je ouders. Of evt. anderen. Anders kom je zelfs op het mooiste instrument niet verder. En de factor discipline is best groot.Daarnaast geloof ik dat er best veel kinderen /jongeren zijn geweest die zo serieus met hun brandhoutinstrument aan de slag gingen, dat hun ouders of grootouders alsnog hen in wat beters faciliteerden. Dat zag ik in mijn omgeving wel gebeuren, tenminste. Maar het is inderdaad zonde als uiteindelijk de beroerde kwaliteit van een instrument mensen doet afzien van spelen en verder ontwikkelen daarin! En intussen weten we ook dat je niet per definitie kunt zeggen dat een goedkoop instrument brandhout is. Spotgoedkoop of superduur, de klank en de bespeelbaarheid (makkelijk aanspreekbaar voor de beginner) bepalen de geschiktheid voor de starter.
Ja ik weet het Frits, maar tot die 1000 euro bedoelde ik natuurlijk geen Viool gebouwd door een vioolbouwer, en we moeten natuurlijk blij zijn dat er vioolbouwers zijn, vakmensen die we af en toe broodnodig hebben, ook voor onze brandhoutviolen, die natuurlijk altijd een nieuwe goede kam snaren en goedlopende stemsleutels behoeven.
Een Aubert de Luxe kam pas gesneden op een brandhoutviool haalt er wel alles uit wat er (nog) in zit, maar je moet je dan afvragen of een goedkoper kammetje ook niet zou voldoen. Het werk om zo'n kam passend te snijden is voor beide kammen echter hetzelfde.
Let er goed op of de leraar ook commissie ontvangt van de vioolbouwer/vioolhandelaar voor het"aanbrengen" van een klant. Echte objectiviteit is dan ver te zoeken! Het fenomeen schijnt nog altijd te bestaan. Mijn vioolleraar incasseerde indertijd 150 gulden voor de aankoop van mijn viool, die 1450 gulden kostte, in 1974. Ik had indertijd geen benul van het bestaan van deze commissie en hoorde het bedrag pas een aantal jaren later.
