Interessante topic. Zelf speel ik op dit 8 maanden viool en al weer 1 1/2 jaar piano en ben nu 37 jaar oud. Ik ben erg wispelturig en impulsief van karakter. Dus het zou best kunnen zijn dat ik in opwelling wil beginnen aan het spelen van muziek en achteraf toch maar afhaak als het even tegenzit. Daarom besluit ik het eerste jaar maar gewoon aan te kijken en als ik het na 1 jaar nog steeds leuk vind, dan ga ik er voor. Met piano heeft dit goed gewerkt en voor de viool schijnt dit vooralsnog ook wel te werken. Bij beide instrumenten heb ik even een dipje gehad, zodra de nieuwigheid eraf is en voordat ik interessante melodietjes kan spelen, maar de lerares kan mij daar snel overheen helpen door de juiste stukken te geven Het nut van muziek maken is dat ik na een dag werken heerlijk kan ontspannen. Het leert mij ook om tijdens het werken vaak kleine pauzes te nemen om een goede concentratie niveau te krijgen op het einde van de dag. Ook ga ik vaker op tijd naar bed om zo tegen het einde van de week niet al te moe te zijn. Werken kost vooral energie en van muziek maken krijg ik energie, mits ik volledig geconcentreerd oefen. Voor mij is het belangrijk om elke dag ook positieve energie te krijgen. Want mijn ambtisnaar. Muziek maken is vooral leuk en het meest positieve aan de muzieklessen, vind ik de persoonlijke aandacht die ik krijg voor iets dat ik leuk vind om te doen. Het is een soort van geestelijke massage. Nu ik al een tijdje een instrument bespeel, merk ik dat ik beter naar muziek luister en meer dingen hoor. Ik geniet ook meer naar het luisteren naar klassieke muziek en ik merk dat mijn smaak aan het veranderen is. Ik hoop uiteindelijk voor piano over een jaar of 8, 10 een chopin etude te kunnen spelen. Daarom investeer ik veel tijd in het oefenen voor de piano en heb ik een zeer goede lerares. Misschien dat het lukt. Maar met minder resultaat ben ik ook tevreden hoor Voor de viool geldt dat dit mijn tweede instrument is en het eerste jaar is niet eens om. Ik kan mij voorstellen dat mijn doel gaat worden om een mooie klank er uit te kunnen halen en een beetje zuiver. Meer dan een half uurtje spelen per dag zit er niet in. Veel ambitie kan ik dan niet hebben. En de viool vind ik al iets moeilijker dan piano. Toch is de viool voor mij te mooi om het niet te bespelen. Ach, muziek maken is gewoon fantastisch... daar gaat het om. Ik ben blij dat ik niet gestopt ben na de ik-zag-twee-beren en de eendjesdisco. Ik leer nu ook beter met tegenslagen om te gaan. Laat die toekomstige dipjes maar komen. Ik heb er nu wel vertrouwen in dat het goed komt.
Herkenbaar beginnersprobleem?? : Op les moeizaam bezig om een paar mooie noten te strijken, maar thuis helemaal los gaan in Suzuki? Zijn meer beginners zo begonnen? Komen 'les' en 'thuis' uiteindelijk bij elkaar?
Ik heb viool altijd al interessant gevonden. Het instrument ziet er gewoon erg elegant uit. Maar van mijn moeder mocht ik er niet aan beginnen. Het krast teveel en klinkt vals, zeker in het begin, en bovendien had ze een viooltrauma! (ze werd gedwongen het te spelen toen ze klein was) Dus ging ik op gitaarles. Dat ging opzich wel goed, en het was ook wel leuk... Maar het is nooit mijn passie geworden. Een keer ving ik een glimps op van een vioolkoffer in een van mijn ouders' kasten. Maar toen ik hem opende, lag er een Ukelele in. Mijn moeder vertelde me toen dat daar ooit haar viool in had gezeten. En die lag bij m'n oma. Enkele jaren later kwam het spontaan in mij op mijn oma op te bellen om te vragen of ik de viool in bruikleen mocht nemen. We hebben hem laten restaureren voor mijn verjaardag en.. tadaa, ik had vioolles bij de buurvrouw. De doorslag tot deze impuls was waarschijnlijk de Ierse muziek. Mijn vader en ik zijn al jaren fan van deze folksstijl, en ik ga wel een mee naar sessie waar ik dan mensen fiddle zie spelen. Omdat ik gitaar spelen niet zo leuk vind en bodhran niet goed wil lukken (ben meer melodisch dan ritmisch aangelegd), wilde ik mezelf Ierse fiddle leren spelen. Een mede-sessieganger raadde me dat echter af ('je leert dingen die je vooruitgang belemmeren!) en daarom heb ik vioolles genomen. Zo ben ik ook meer into klassieke muziek gekomen. En ja, nu oefen ik bijna elke dag een flinke tijd. Iets wat ik bij gitaar nooit heb gedaan. Ik denk dat het vooral mijn 'vioolverbod' is omgeslagen in motivatie. En heb nu mijn passie gevonden. Voorlopig Oh, en daarbij is het nog mijn droom om ooit Lead-Violin te spelen in een symphonic metal band. Een viool heeft zoveel meer potentieel in zulke muziek dan een elektrische gitaar (glissando's etc.)! Hopelijk ga jij het binnenkort ook leuker vinden. Maar vergeet niet dat je pas echt met een instrument verder kunt gaan wanneer jij er zelf volledig achter staat. Is er geen ander instrument dat je altijd al had willen spelen? Of toch maar even door de zure appel heen bijten tot het wat beter lukt? Viool is een moeilijk instrument. Succes! Ps. Ik wist tot voor kort ook niks af van viool. Ik kende Janine Jansen niet eens. Maar nu ik er eindelijk veel mee te maken heb ben ik ook echt geïnteresseerd en lees ik me veel in, vooral op de bouw van een viool (vioolbouw vind ik zo interessant dat ik waarschijnlijk een cursus ga volgen over een jaar). Dus: Ook zonder voorkennis kan het bespelen van een instrument leuk zijn.
Hallo Arja, Het beginnersprobleem herken ik. Thuis kan ik helemaal los gaan. Op les kost het meer moeite: dan probeer ik met mijn hoofd teveel het uiteindelijk resultaat te controleren. Dat gaat ten koste van mijn muzikaliteit en dus ook ten koste van de muziek. Maar mijn lerares is bezig om samen met mij dit probleem te verhelpen en ik hoop binnenkort net zo los te gaan op les als thuis.n On-topic: ik ben het met Yesuke eens dat een passie om muziek te maken ook afhankelijk is van het instrument dat bespeeld wordt. Dat is voor iedereen anders denk ik en in het begin is het uitvogelen welk instrument het beste bij je past. Ik heb een blauwe maandag gitaar en drum gespeeld, maar leuker dan leuk is het nooit geworden. Ondanks dat de muziek waarnaar ik toen luisterde, veel gitaar en drum in zich had. Nu ik piano speel voel ik de passie wel, en zal zeker zolang ik het kan op dat ding pingelen. Viool speel ik nu bijna een heel jaar en ik heb de viool van de week ingeruild voor een cello. Viool is voor mij toch net niet en ik denk dat de cello het wel gaat worden. Mooier bereik en mooier klank. Alleen jammer dat het zo'n onding is met openbaar vervoer of fiets. Dat ik muziek wil spelen is wel duidelijk.
Leuk om al deze verhalen te horen! Wel bij mij begon het toen ik zeven jaar was en ik begon met muziekles. Het eerste jaar notenleer kon je nog geen instrument spelen, maar vanaf het tweede moest je kiezen. Ik was toen 7 jaar en wist begot niet welke instrumenten er allemaal bestonden en welke mij het best zou liggen... Na een bezoekje op een info avond in het conservatorium vond ik die strijkstokken erg leuk, dus toen stond het vast dat het een strijkinstrument zou worden. Na een poosje twijfelen wist ik absoluut zeker dat ik cello wilde spelen, de klank vond ik toen al mooi. Maar mijn vader vond dat de cello niet 'mooi klinkt'... en hij maakte me maar wijs dat een viool net hetzelfde is, maar dan kleiner. Dus vanaf dat moment begon ik vioollessen te volgen aan het conservatorium, elk jaartje vorderde mijn spel meer en meer. Maar na 6jaren les was ik dat vioolspelen helemaal beu en ik wilde niets liever dan ermee stoppen. Na vele discussies met mijn ouders en leraar besloot ik om tóch nog één jaartje voort te doen. En toen dat jaar om was, was stoppen eigenlijk niet meer ter sprake gekomen. Wel, nu zit ik in m'n achtste jaar viool, en ik kan nu gelukkig zeggen: Wat ben ik blij dat ik nooit gestopt ben met vioolspelen! Ik doe het nu liever dat ooit tevoren, het is echt een erg groot deel van mijn leven geworden en ik ben telkens opnieuw blij als ik mijn viooltje vast pak Ik ben vijftien jaar oud nu, en ik weet helemaal niets van de wereld. Maar mijn grote droom nu, is om na het secundair onderwijs auditie te gaan doen in het conservatorium. Want voor mij lijkt niks leuker dan de rest van mijn leven muziek te kunnen maken! En als dat niet lukt, dan ga ik kunstwetenschappen aan de universiteit studeren Zo zo... Dit was dus m'n levensverhaal
Ook ik ben begonnen op mijn zevende jaar, dus ik speel nu 8 jaar. Heb een heleboel geleerd in die tijd, en ben nu bezig met de chaconne van Vitali en Nigun van Bloch. Verder speel ik ook nog cello, altviool, piano, gitaar en blokfluit, ik vind het héérlijk om al die instrumenten te bespelen. En sinds kort heb ik ook een accordeon, waar ik nog van alles op kan leren, en een mondharmonica staat ook op mijn verlanglijst! Deze instrumenten heb ik mezelf aangeleerd, dus zonder docent(e). Ik speel op dit moment elke week in 2 ensembles; Het Arcato ensemble en het Scala ensemble, allebei o.l.v. Petra Westra. Ook speel ik in een trio, een duo en een kwartet. Maar de laatste drie zijn niet vast. Mijn doel op korte termijn is expressiever spelen, zonder dat hierdoor andere dingen achteruit gaan (denk aan zuiverheid, klank) en op lange termijn zou ik graag naar het conservatorium willen.
Ik wilde al viool spelen toen ik twee was zeiden mijn ouders :lol: . er was zo'n programma over viool op de televisie. Na lang zeuren mocht ik op mijn 5e beginnen . ondertussen ben ik 14 en ik doe het nog steeds met plezier. Ik kan al mijn gevoel erin kwijt.
ik ben begonnen op mijn 7 jaar.Ondertussen ben ik 16 en speel ik het dus al bijna 9 jaar. Ik heb een periode gehad toen ik vioolspelen enorm beu was maar na die periode heb ik mijn 'liefde' voor viool terug gevonden en ben ik nu helemaal in de ban van mijn viool. Ik ben ook gefascineerd de klassieke muziekwereld aan het doorzoeken. Ik zou graag naar het conservatorium kunnen om van mijn passie mijn beroep te kunnen maken, want ik kan me niets bedenken op deze wereld dat ik liever zou willen doen dan viool spelen. Natuurlijk is mijn doel helemaal te kunnen opgaan in mijn stukken en te zwoegen en te genieten van het oefenen op de viool en nog beter anderen ook te laten meegenieten. Waarom ik met viool ben begonnen is mij en mijn ouders nog steeds een raadsel, maar ik ben enorm blij dat ik het gedaan ehb.
Ik ben gaan viool spelen doordat ik, als 3 jarige, het vioolstuk de vierjaargetijden van Vivaldi hoorde: een prachtig stuk. Ik werd erdoor gefacineerd. Ik begon met viool spelen toen ik negen jaar was. Inmiddels ben ik van lerares veranderd en zit ik op een orkest: het VHJO. Ook speel ik nu zelf de vierjaargetijden.
Ik speel al wat langer gitaar. Nu nam ik in september vorig jaar een gitaar van iemand over, en die persoon had ook een e-viool in de aanbieding... Dus ik kocht het hele setje: viool plus gitaar. Reden: ik wilde al langer viool spelen, was een uitdaging. Die gitaar heb ik niet meer (!) maar de viool wel. Ik merkte al snel dat het behoorlijk tegenviel. Mijn gitaartechniek is niet geweldig, maar met een gebrekkige viooltechniek zou ik er zeker niet komen. Dus besloot ik les te nemen. Een geweldige leraar, met veel gevoel en geduld, én met name aandacht voor techniek en ontwikkeling. En nu, zo'n zes maanden later, begint het ergens op te lijken. Het spelen van eenvoudige melodieën lukt soms (soms ook niet :/ ), mijn 'uitdaging' begint vaste vormen aan te nemen. Heb net weer wat gerepeteerd en ik mag wel zeggen: vioolspelen is gewoon leuk, kan naast frustratie als het even niet lukt) ook heel veel voldoening geven (voor de doorzetter). En ik ben dan ook benieuwd waar het eindigt. Oh, en voor de laatbloeiers: ik ben 51... ;-)
Geen reden.....Geen doel.... De bloemschikcursus vond ik na 2 jaar niet meer zo leuk....was toe aan wat anders...
Dit is een leuke! Ik had aanvankelijk pianoles aangezien mijn vader kerkorganist was en er dus een piano in huis stond. Het bleek echter al snel dat de piano niet echt mijn instrument was. Dit tot grote frustratie van mijn vader die mijn muzikaliteit proefde, maar geen resultaat boekte. Tot ik op de tv Herman Krebbers het vioolconcert van Beethoven hoorde spelen. En daarna de plaat in handen kreeg van het dubbelconcert van Bach met Krebbers en Olof. Er werd iets wakker in mij waarvan ik eerder geen vermoeden had. Die stralende, bezielde vioolklank... Ik was meteen om. Mijn lieve vader had de handdoek in de ring gegooid met de woorden: "Je hebt talent, het is zo jammer wanneer je daar niks mee doet. Ik weet het niet meer, maar als jij het op een dag wel weet, meld je dan alsjeblieft." Alzo geschiedde dus, waarbij mijn vader van kleur verschoot toen ik hem vertelde dat ik viool wilde leren spelen. Volgens hem het moeilijkste instrument dat er was. Maar goed, ik kreeg een jaar de kans om te bewijzen dat dit een juiste beslissing was geweest. Ik kreeg een huurviool van de muziekschool en begon welgemoed aan de studie. Om een lang verhaal kort te maken: Het is nooit meer een probleem geweest. Ik ben inmiddels 44 jaar verder en in het bezit van twee prachtige instrumenten, maar nooit zal ik die betovering van de klank van het vioolspel van Krebbers en Olof vergeten. Die betovering die mij levenslang verslaafd heeft gemaakt aan de viool.
Van mij hetzelfde laken een pak. Reeds toen ik heel jong was zei mijn Vader dit is een muzikaal ventje hier zit muziek in. Op jonge leeftijd kreeg ik dan ook een viool en les aan huis. Het studeren van het blad zag ik niet zo zitten, maar ik speelde wel al snel aardige wijsjes uit het hoofd. Ja eigenlijk waren het straatdeuntjes die ik ten gehore bracht, maar dat is toch leuk als zo'n jong ventje dat aan de familie ten gehore kan brengen. Vader en Moeder trots als een pauw natuurlijk. Maar eigenlijk is het bij mij nooit wat geworden dat viool spelen, ik ben er wel verslaafd aan gebleven, want ik heb nu nog vijf mooie violen in de kast liggen. Maar eigenlijk kan ik op geen van die vijf instrumenten goed spelen. Ik doe net als vroeger nog steeds wijsjes uit het hoofd, ik heb het al vaker gezegd ik ben een keukenviolist. Heerlijk om op de vroege ochtend mijn viool te pakken en dan de één of andere oorwurm die vast in mijn hoofd zit ten gehore te brengen. Ik geniet ervan en ik geloof ook dat dat het belangrijkste is, genieten van de muziek en van je viool. Ik heb dan ook geen spijt dat ik nooit goed van het blad heb leren spelen, ik wil vrij zijn en spelen zoals ik wil en ook wanneer ik wil. De mooie stukken beluister ik wel van mensen die meer doorzetting vermogen hadden dan ik, en de bekende componisten perfect ten gehore brengen.
Hihi, heb jij dat ook, Tobias, oorwurmen 's morgens? Het zijn krengen die blijven knagen tot je ze eruit speelt. Ik wilde altijd viool spelen. Vroeg aan de Sint een viool en ging vroeg naar bed zodat het vroeg ochtend zou zijn. Maar ik kreeg een blokfluit. En omdat er toch muziek in zat heb ik die ochtend om 4 uur al het hele huis wakker gefloten. Achja, veel later is het allemaal toch nog goed gekomen en ik speel nu op een heerlijke viool, ben verliefd en dus verslaafd. Ik ben een kerkviolist. Speel er dagelijks. Heb aardig wat publiek, die liggen heerlijk te luisteren. Ze klagen niet, maar ze applaudisseren ook niet.... Mmmm...
Ik heb voor een hele grote viool gekozen. Niet de allergrootste, maar toch... Het was niet zo dat ik altijd de grootste moest hebben, het meeste, het opvallendste. Wat in de cello trok en nog steeds trekt zijn de mooie diepe klanken en dat je ook nog behoorlijk de hoogte in kunt. Een ander aspect wat ook trok, was om de muziek nu eens te benaderen vanuit de baskant. Met piano en nog wat sopraaninstrumenten was ik toch wat gefixieerd op de melodielijnen in de hoogte. O.K. in de pianomuziek kwam ik ook nogal wat prachtige muziek tegen met melodieuze basbegeleidingen. Mijn winst is nu dat ik nog veel meer ben gaan luisteren naar hoe partijen inelkaar grijpen. Verder had ik wel een vermoeden dat het heel mooi zou zijn een bas tegen de andere muziekpartijen neer te zetten, maar hóe mooi dat is en hoeveel je dat doet, dat heb ik nu al heel veel keer mogen ervaren! Een cello kun je meenemen en de piano moet er maar nét staan. Bovendien zijn er altijd wel muzikanten die nog beter spelen. Verder leek mij ook de ervaring van met weer iets heel nieuws beginnen wel aantrekkelijk. Gewoon weer net als kinderen en jongeren met een schriftje naar les en ervaren hoe het is om lastige dingen toch voorelkaar te krijgen en welke weerstanden je soms moet overwinnen (irritante oefeningen die niet willen lukken; wat ga je dan doen? Als orthopedagoog kun je jezelf ook leuk als proefkonijn nemen) Het geeft met de kinderen/jongeren in je omgeving weer heel andere gesprekken en kan je helpen uit de buurt van de preekstoel te blijven. Ze zien en horen je ploeteren en na een tijdje benoemde er één "hé, dit kun je ook al!" We hebben hier gesprekken gehad over de rol van talent (nou, leuk, maar met dat toegeschreven talent speel ik nog geen celloconcert van Shostakovitch!) en vooral hoe vervelend dingen kunnen zijn die 'moeten'en waar je eigenlijk geen zin in hebt. Het werd alleen wat lastiger toen ik etudes juist wel heel fijn ging vinden! (je kunt dan nog wel 'voorleven' dat ook met dat te leven valt). Kortom, cello spelen heeft mij al heel erg verrijkt en cellodoelen blijven opschuiven. Er is nog zoveel wat ik graag zou willen kunnen, ervaren, beleven!
