Het is een mooie herfstdag, en een late vlinder vliegt nog rond, maar de winter kondigt zich al aan door de koude windvlagen die plotsling opsteken. Als de zon schijnt is het nog behaaglijk, en de vlinder danst in de zon, maar als de wind zich doet voelen rust zij soms even uit. Schuin en laag staat de zon en de vlinder wordt erdoor verwarmd en vliegt dan telkens vrolijk op en neer. Heel in de verte rommelt af en toe de donder, maar het schrikt de vlinder niet af. Het is zo'n dag van vier seizoenen, zon wolken zelfs een enkele spat regen en soms een zwarte lucht. De vlinder dartelt verder maar een plotselinge windvlaag drukt haar bijna op de grond. Het is alsof de vlinder opstandig wordt door dit geweld, ze wil niet sterven ze wil leven en vliegen. De dag nadert haar einde het wordt snel kouder en de wind wordt steeds krachtiger, de vlinder kan er bijna niet meer tegenop, nog één maal verheft ze zich uit de gevallen bladeren, maar dan drukt een koude windvlaag haar in een plas, en sterft ze. Dit alles zie ik voor me in het rondo allegro van het vioolconcert van Beethoven, daarom noem ik dit deel voor mezelf altijd, de vlinder.
