Strijkersforum on Tour

Het volgende plan: Met een busje (daar kan meer in) rijden we door Europa of misschien nog verder.
Het is allemaal fictief, maak je geen zorgen! Wel leuk als je meedoet!
't Is een beetje domino: Ik begin te rijden vanuit Nederland. Ik noem (op strijkersgebied) iets dat mij in NL aanspreekt (een instrument, blad/muziek, iets anders wat ik nu even niet kan verzinnen) en dan ga ik met mijn busje naar het volgende land (1 grens over, water mag ook, want veerboot) en daar noem ik iets wat mij daar aanspreekt. En de volgende begint in dat land en gaat dan verder...

En mocht iemand iets noemen dat een ander écht niet bij dat land vindt passen: DISCUSSIE (want forum)
Of iets anders vindt waarover discussie kan plaatsvinden.



Ik begin dus in Nederland. En wat wil een celliste meehebben? Een cello!
Sinds ik op de Biënnale in Amsterdam die cello van Saskia Schouten heb gehoord...Wat een mooie klank! Die cello gaat mee om lekker tijdens de reis te kunnen spelen (Saskia Schouten is gewaarschuwd).

Ik steek over met de boot van Hoek van Holland naar Harwich.
Hier denk ik aan de jaren dat Georg Frideric Haendel in Engeland furore maakte met zijn composities.
Zijn Music for the Royal Fireworks was voor mij de eerste kennismaking met zijn werk. Bij dit werk kan ik mij de entourage ook helemaal voorstellen. Feestelijk vuurwerk voor een koninklijk evenement! Feestelijk, maar toch ook met de Britse ingetogenheid.



Wie reist verder?

 

In Engeland aangekomen (wat een drukte daar, ivm verkiezingsuitslag) rijden we naar Londen.
Aldaar gaan we iets heel boeiends doen: we vragen Steven Isserlis en Raphael Wallfisch te spelen op de cello van Saskia Schouten. Wat zal dat klinken! En ik vermoed dat zij, topcellisten, er heel blij van worden.
Met de strijkers van London Symphonie Orkestra speelt Isserlis, nog steeds op de 'Schouten', het celloconcert in a-major, van CPE Bach. Wauw!
In het zuiden steken we over naar Frankrijk ....... .
Wie volgt?

 

In Frankrijk aangekomen rijden we rechtstreeks naar Le Mans. Ik wil er eigenlijk niet naar toe maar Jan en Marcelita staan er op dat we er heen gaan. Nou vooruit dan maar dan leg ik me er wel bij neer. Ik heb geen spijt dat we er heen zijn gereden want op de Avenu du Généal Leclerc horen we uit een huis vioolmuziek klinken.
Als we door het open venster naar binnen kijken zien we daar een meisje spelen op een mooie viool. Ze lacht me toe en zegt iets in het Frans tegen me. Ik versta er niets van, maar Marcelita zegt ze vraagt of jij ook viool kan spelen. Ik knik en meteen reikt ze me de viool door het venster aan. En daar sta ik dan midden op straat te spelen. Als een voorbijganger Jan een muntstukje in de hand drukt is het feest snel afgelopen. Jan trekt de viool uit mijn handen en geeft die weer terug aan het meisje. Kom op zegt hij nors en hij duwt me weg van het raam. Terug in de auto rijden we naar Parijs, de stad waar Marcelita zo heel graag heen wil.

 

Onderweg zien ze iemand staan met een vioolkist op de rug. Als de auto nadert steek ze haar duim op, ze wil graag een lift. “We gaan naar Parijs”, roept het gezelschap in de auto. “Dat is een eind in de goede richting” zegt ze, “ik wil graag naar een dorp in de Vogezen, maar ik weet niet meer precies hoe dat heet”. “MIRECOURT “ klinkt het in koor. “Ja, inderdaad Mirecourt, hoe weten jullie dat?” zegt ze blij. “Stap maar in dan leggen we je het haarfijn uit, en heel misschien gaan we na ons avontuur in Parijs ook wel met je mee naar Mirecourt” …………………..

 

In Parijs aangekomen zegt Ria het is vreselijk druk in het centrum, zullen we met de metro gaan. Jan en Marcelita vinden het een goed plan, alleen Tobias stribbelt wat tegen, maar niemand luistert naar hem. In de Metro aangekomen zien ze een Russisch muziekgroepje.

 

Plotseling merkte ik dat ik nog steeds dat muntje in mijn hand had (#3). Ik had het aan dat jonge violistje willen geven, door het venster. Maar ik gaf het aan Tobias. Direct was zijn nukkige stemming over. Dat deed mij, sfeergevoelig als ik ben, wel weer goed. Ik ging even zitten, luisterend naar de muzikale russen. Ondertussen verlangend naar ons aller Mirecourt.

 

Het verlangen naar Mirecourt werd zo groot, dat we toch maar gauw in het busje stapten. De drukke stad Parijs...het is leuk geweest! 't Is nu tijd voor de groene heuvels en de mooie stadjes met vakwerkhuizen in de Vogezen.
Op naar Mirecourt!
De route naar Mirecourt werd steeds mooier en in het stadje vonden we onze weg naar het museum, gewijd aan de vioolbouw. Daar gingen we natuurlijk kijken.
In de hoogtijdagen in de 17e/18e eeuw waren daar maar liefst 65 vioolbouwers actief. Hele dynastieën vioolbouwers zijn daar ontstaan. Ons spreekt bijvoorbeeld Vuillaume aan!

't Is dat we op gegeven moment flauw van de honger werden dat we uiteindelijk ook weer het museum verlieten.
Op een zonnig terrasje konden we fijn 'bijtanken' terwijl we onze indrukken bespraken.

Door het stadje hebben ze een wandelroute aangegeven langs de adresjes van de vioolbouwers van weleer: http://www.ot-mirecourt.fr/index.php?rub=4&ss_rub=25
Het is prachtig weer en we lopen langs de plekken waar het allemaal gebeurde.

We konden de laatste kaartjes op de kop tikken voor de finale van het internationaal vioolconcours van Mirecout.
Onze dag kon niet meer stuk!!!

 

Ik heb een verrassing voor jullie, zei Viola, onze liftster. Ik doe namelijk mee aan dat concours en ik heb er voor gezorgd dat jullie nog een kaartje konden bemachtigen. Graag zou ik voor jullie vieren vanavond een try-out willen geven, ik heb namelijk door al dat gereis mijn programma niet meer kunnen repeteren. Het is prachtig weer, dus het wordt een openluchtconcertje. Wat ik ga spelen zeg ik niet, dat moeten jullie maar proberen te herkennen, dat kunnen jullie vast wel.

 

Kom zei Tobias we gaan ook nog even kijken bij de school voor vioolbouw.

 

De school voor vioolbouw was leuk om te zien, vooral ook omdat een leerling ook nog op zijn gemaakte viool kon spelen! En het vooruitzicht op het openluchtconcert van Viola, de extra verrassing, maakte het allemaal extra leuk.

Intussen gingen de gedachten van Marcelita wel uit naar een volgende bestemming. Zou ze haar reisgezelschap mee kunnen krijgen naar Vedrell en Barcelona? De plaatsen waar cellist Pablo Casals opgroeide, zich ontwikkelde.
Zouden ze mee willen?

 

Ik moest eigenlijk weer aan het werk en zou op het station afscheid nemen. Maar toen Marcelita Casals noemde heb ik alle werkafspraken afgezegd en besloot snel weer in de bus te stappen. Gelukkig, ik hoorde en voelde een warm welkom terug, terwijl we in het busje toch wat krap zaten. Op naar Cathalonie! Met Mirecourt nog in ons hart en hoofd.

 

Ja het is krap in het busje. Want we hebben veel bagage en niet op een lifter gerekend. Maar mij kan het niet schelen want ik mag achterin naast Viola zitten.

 

Speelt die altviool?

Maar de liftster is toch in Mirecourt gebleven? Volgens mij hebben we genoeg plek voor een nieuwe reisgenoot!
Frits? We gaan lekker naar Spanje. Jou moet toch ook Casals aanspreken?!

En wie weet er nog een mooi overnachtingsplekje onderweg , iets dat strijkers aanspreekt?

 

Ha, Andalusia En heb je nu muzikaal gezien meer geluk dan de vorige keer in Spanje?

Ik stuur je Romanza Andaluza van Pablo de Sarasate


Misschien lok ik daarmee mijn reisgenoten daarna verder Spanje in....

Maar we gaan eerst maar eens achter Pablo Casals aan
En Frits: een fijne tijd in Spanje!

 

Ja Viola is in Mirecourt gebleven. Maar we hebben toch lekker in die plaats rondgereden met haar. Ja ik weet Marcelita dat je een beetje jaloers was dat ik naast haar zat. Maar nu is ze weg en ga ik weer naast jou zitten.
We rijden nu met grote vaart naar Spanje. Want we hebben gehoord dat Frits daar op ons wacht.

 

Na een lange rit komen we in Zuid Spanje aan. Dat wordt nog een hele zoek naar Frits zegt Ria. Maar plotseling horen we uit een tuin viool muziek klinken met op de achtergrond een piano. Dat is een echte Oosterhofviool zegt Jan met stelligheid. We luisteren geboeid. Jan en ik kunnen het droog houden, maar de meisjes krijgen tranen in de ogen. Dit hier te mogen horen zegt Marcelita nog nasnikkend. En dit is wat we onze grote vriend horen spelen.

Toen Frits een tijdje later ook in het busje zat, zei ik mijmerend het zou toch fijn zijn geweest als Bert ook was meegegaan. Je dacht toch niet dat die in een oranje busje gaat zitten zei Frits lachend.

 

Eenmaal in Barcelona gaan we langs het concervatorium. Zou in dit gebouw ook Pablo Casals hebben rondgelopen?


We zoeken naar een cellist die voor ons dat mooie Lied van de Vogels van Casals wil spelen.
Natuurlijk op die prachtige cello die we mee hebben genomen. Zou die student zelf op een betere spelen?
Wie weet komt die student wel zo gauw als hij/zij geld heeft naar 's Hertogenbosch om zo'n prachtig instrument
uit te kiezen/laten bouwen.
Maar nu gaat het hier om de prachtige muziek van Casals. Op YT zijn zelfs opnamen van hem terug te horen.
Er is zelfs een interview te vinden van Steven Isserlis met de weduwe van Casals.

Daarna laat Marcelita zich naar de luchthaven rijden. Ze heeft namelijk niet zo handig gepland. Tussen alle bedrijven door is er het Dordrechts cellofestival dat ze onder geen beding wil missen. Daarna belooft ze weer de toer door te zetten vanaf de plek waar het reisgezelschap zich dan bevindt.

Hoofdschuddend zwaaien haar reisgenoten haar uit. Die Marcelita, eerst iedereen enthousiast maken over Andalusie en dan toch maar gauw naar Dordrecht. Hoe krijg je het voor elkaar?!!!